തനിച്ച്​ ചെന്നാൽ മുറി കിട്ടാത്തൊരു നാടുണ്ടിവിടെ...

മനുഷ്യനെപ്പോലെ ഓരോ നാടിനും ഓരോ മുഖങ്ങളുണ്ട്​. മനസ്​ ചിലപ്പോൾ അതുവഴി കടന ്നുപോകുന്നവരോട്​ നിശബ്​ദമായി പലതും സംസാരിച്ചേക്കാം. അങ്ങനെ ആ നാട്​ എന്നോട്​ ചുരുളഴിച്ചു​ വിട്ട ചില രഹസ്യങ ്ങളാണ്​ ഈ യാത്രയിൽ വിശദീകരിക്കുന്നത്​. പോകുന്ന ഓരോ സ്​ഥലത്തും അവിചാരിതമായ എന്തോ ഒന്ന്​ നമ്മളെ കാത്തിരിക്ക ുന്നുണ്ട്​. അത്​ മഹാവനങ്ങ​ളോ മൃഗസഞ്ചാരങ്ങളോ, ചിലപ്പോ മനുഷ്യനോ ആകാം. അതിനാൽ കഷ്​ടപ്പെട്ട്​ യാത്രകൾ ചെയ്യു ക, സൗകര്യങ്ങളെക്കാൾ വിഷമതകൾ നേരിടുക... അപ്പോൾ മാത്രമാണ് ആ യാത്ര ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവമാവുക.. ആ യാത്ര വി ജയിക്കുന്നതും ​അപ്പോൾ മാത്രമാണ്​... മോസ്​കോയിലും ഉസ്​​ബെക്കിസ്​ഥാനിലും സമർഖണ്ഡിലുമെല്ലാം എസ്​.കെ. പൊറ്റക ്കാട്​ തിരഞ്ഞത്​ എല്ലാ പ്രത്യേയശാസ്​ത്രങ്ങൾക്കുമപ്പുറത്തെ അഗാധമായ മനുഷ്യാനുഭവങ്ങളുടെയും അവസ്​ഥകളുടെയും ന ഗ്​ന യാഥാർഥ്യങ്ങളായിരുന്നു. അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു യാത്രയയായിരുന്നു എനിക്കിതും.

ഏകദേശം ആറ്​ മണി​യോടുകൂടി ബി.ആർ ഹിൽസിൻെറ നെറുകയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. പ്രവേശന മുഖത്ത െ ബോർഡ്​ കണ്ടാൽ ഒരു ടൗൺ ആണ്​ എന്ന്​ ചിന്തിച്ചേക്കു​മെങ്കിലും രണ്ടോ മൂന്നോ ചായക്കടകൾ മാത്രം അവശേഷിക്കുന്ന ഒരു കാട്ടു പ്രദേശമായിരുന്നു അവിടം. പുരാതന സൃഷ്​ടിയിലെന്നവണ്ണം ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന ഒരമ്പലത്തി​​​​െൻറ പടവുകൾക് കു മുന്നിലാണ്​ വണ്ടിയിറങ്ങിയത്​. വിശപ്പടക്കാൻ വരുന്നവരെ തുറിച്ച്​ നോക്കികൊണ്ട്​ മുഖം വീർപ്പിച്ചിരിക്കുന് ന രണ്ടു ബജിയും ഒരു ചായയും തൊട്ടടുത്തുള്ള ചായക്കടയിൽനിന്നും അകത്താക്കി തൽക്കാലം ശരീരത്തിന്​ തണുപ്പിൽനിന്ന് ​ കുറച്ച്​ ആശ്വാസമേകി.

മലയാളം, തമിഴ്​, ഹിന്ദി, ഇംഗ്ലീഷ്​ എന ്നിങ്ങനെ അറിയാവുന്ന ഭാഷകളെ സമന്വയിപ്പിച്ച്​ ചായക്കടക്കാരനോട്​ തങ്ങാനൊരിട​ത്തെക്കുറിച്ച്​ അന്വേഷണം നടത് തി. അയാൾക്ക്​ ആകെ കന്നടമാത്രമേ അറിയാവൂ എങ്കിലും എ​​​​െൻറ ശ്രമം ആ സന്ദർഭത്തിൽ വിജയം കണ്ടു. തൊട്ടടുത്തുള്ള ഗവൺമ ​​െൻറ്​ ഗസ്​റ്റ്​ ഹൗസിൽ ചെന്നന്വേഷിച്ചാൽ താമസസൗകര്യം ലഭിക്കുമെന്ന്​ മറുപടി എന്നെ തൃപ്​തിപ്പെടുത്തി. അങ്ങേയ യറ്റം ക്ഷീണിതനായി തനിച്ച്​ കയറിച്ചെന്ന എന്നോട്​ റൂം ഇല്ല എന്ന മറുപടി ജീവനക്കാർ നൽകിയെങ്കിലും മുന്നിൽ അധികം വാഹനങ്ങളൊന്നും കാണാത്തതിനാൽ ഞാൻ ചോദ്യം വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു. അപ്പോൾ എത്രപേർ ഉണ്ടെന്നായി അടുത്ത ചോദ്യം. ഞാ ൻ ഒരാൾ മാത്രമേയുള്ളൂ എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ വീണ്ടും റൂമില്ല എന്ന മറുപടിയായിരുന്നു. ഒരു കാട്ടാന മുന്നിൽ വന്നു തോണ് ടി ഫ്രണ്ട്​ റിക്വസ്​റ്റ്​ അയച്ചാൽപോലും കാണാൻ കഴിയാത്ത കോടമഞ്ഞിൽ ഞാൻ അവിടെനിന്നു. എങ്ങനെയോ തപ്പിപിടിച്ച്​ അടുത്ത ഹോംസ്​റ്റേയിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും അവരും അതേ ചോദ്യവും ഉത്തരവും. തനിച്ചാണ്​ വന്നതെങ്കിൽ റൂം തരില്ല! പി ന്നീട്​ കയറിയ രണ്ട്​ ഹോംസ്​റ്റേയിലും ഇതുതന്നെയായിരുന്നു ഉത്തരം എന്നു മാത്രമല്ല അവരുടെ ഒക്കെ എന്നോടുള്ള പെരുമാറ്റവും നോട്ടവും അത്ര സുഖകരവുമായിരുന്നില്ല. എന്തോ ഒരു പന്തികേടു മണക്കുന്നു.

അവസാന ബസിലാണ്​ വന്നതെന്നതിനാൽ തിരിച്ചുള്ള യാത്രക്കും നിവർത്തിയില്ല. എവിടെയെങ്കിലും റോഡരുകിൽ തങ്ങാമെന്നു വെച്ചാൽ വഴിയിൽ കണ്ട കാട്ടുപോത്തുകളും ആനപിണ്ഡവുമെല്ലാം മനസ്സിൽ ഭീതി പടർത്തി. അടുത്തതെന്ത്​ എന്ന ചോദ്യത്തിന്​ ഉത്തരമില്ലാത്ത നിമിഷങ്ങൾ. റൂം തരാത്തതിന്​ കാരണം എന്താണെന്ന്​ അന്വേഷിക്കാമെന്ന്​ വെച്ചാലോ, ഇംഗ്ലീഷ്​, തമിഴ്​, മലയാളം ഈ ഭാഷകളൊന്നും അവിടുത്തുകാർക്ക്​ യാതൊരുവശവും ഇല്ല. ആകെ അറിയാവുന്നത്​ കന്നടമാത്രം. അത്​ എനിക്കൊട്ട്​ വശവും ഇല്ല. യഥാർഥത്തിൽ അകപെട്ടവന്​ അഷ്​ടമിരാശി എന്നപോലെയായി അവസ്​ഥ. താമസിക്കാൻ ഒരിടം കിട്ടാതെ വലഞ്ഞു. പടർന്ന്​ കയറുന്ന ഇരുട്ടും കാടി​​​​െൻറ മറവിലെ മൃഗങ്ങളും പിന്തുടരുന്ന മഞ്ഞും എ​ൻെറ ഭയത്തെയും ആശങ്കയെയും വർധിപ്പിച്ചു. പിന്നീടുള്ള ഓരോ ചുവടും ശ്ര​ദ്ധയോടെയായിരുന്നു.

ഭയംകൊണ്ടാണോ തണുപ്പുകൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല അതിയായ മൂത്രശങ്ക അനുഭവപ്പെട്ടു. അപ്പോഴാണ്​ ബസിറങ്ങിയ ഭാഗത്തെ പബ്ലിക്​ ടോയ്​ലറ്റ്​ ഓർമവന്നത്​. പതിയെ അവിടേക്ക്​ ചുവടുകൾ വെച്ചു. ടോയ്​ലറ്റിൽ കയറി തിരിച്ചിറങ്ങു​േമ്പാൾ ഒരു പ്രതീക്ഷയും ഇല്ലാതെ കൗണ്ടറിൽ കണ്ട പെൺകുട്ടിയോട്​ തമിഴിൽ ചോദിച്ചു 'ഇ​ങ്കേ തങ്കറുതുക്ക്​ എതാവത്​ ഇടം ഇറുക്കാ..?'
'ഇറുക്ക്​ സർ, രണ്ട്​ മൂന്ന്​ ഹോംസ​്​റ്റേകൾ ഇറുക്ക്​' എന്ന ഉത്തരം അപ്പോൾ തന്ന ആശ്വാസം വലുതായിരുന്നു. താമസിക്കാൻ സ്​ഥലം ഉണ്ടെന്ന്​ പറഞ്ഞതിലല്ല എൻെറ ആശ്വാസം. ആദ്യമായി ആ നാട്ടിൽ എനിക്ക്​ ആശയ വിനിമയം നടത്താൻ സാധിച്ചു എന്നതിലായിരുന്നു. അംബിക എന്നായിരുന്നു ആ കുട്ടിയുടെ പേര്​. ഒരു മലയാളി അന്യ രാജ്യത്ത്​ മറ്റൊരു മലയാളിയെ കണ്ട സന്തോഷമാണ്​ ആ തമിഴ്​ സ്​ത്രീയെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക്​ തോന്നിയത്​. തമിഴിനെ ഉള്ളിൽ പുകഴ്​ത്തികൊണ്ട്​ കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ തിരക്കയപ്പോഴേക്കും അവളും എന്നോടാ ചോദ്യം ആരാഞ്ഞു.
'എത്രപേർ...?'
കൂടെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെന്ന്​ പറഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോ റൂം കിട്ടും എന്നാലും കള്ളം പറയാൻ മനസ്സ്​ അനുവദിച്ചില്ല. അൽപ്പം മടിയോടെ ആണെങ്കിലും തനിയെ ആണ്​ വന്നതെന്ന്​ പറഞ്ഞ മാത്രയിൽ തന്നെ 'തനിച്ചു വന്നാൽ ഇവിടെ റൂം കിട്ടില്ല..' എന്നായിരുന്നു മറുപടി. മാത്രമല്ല, എത്രയും വേഗം തിരിച്ചുപോകാനും എന്നോട്​ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാൻ ഒരു മാധ്യമ പ്രവർത്തകനാണെന്നും ഇവിടത്തെ കാടിനെ കുറിച്ചും ടൂറിസം പ്രൊമോട്ട്​ ചെയ്യാൻ ആർട്ടിക്കിൾ എഴുതാൻ വന്നതാണെന്നു​െമാക്കെ അവളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അതിനൊന്നും ചെവിക്കൊടുക്കാതെ ഇവിടെ
തനിച്ചുവന്നാൽ ആപത്താണെന്നും ആരും റൂം തരില്ലെന്നും എത്രയും വേഗം തിരികെ പോകാനുമായി അവൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നാൽ, എന്തുകൊണ്ടാണ്​ ഇവിടെ തനിച്ചുവന്നാൽ റൂം തരാത്തത്​ അതി​ൻെറ കാരണം എങ്കിലും ഒന്നു വിശദീകരിക്കാൻ ഞാൻ അപേക്ഷിച്ചു. ഭയം ഉള്ളിൽ കൊണ്ടുനടക്കുന്നവനല്ല ഞാൻ എങ്കിലും അൽപം വിറങ്ങലോടെ മാത്രമാണ്​ ഞാനവളുടെ മറുപടി ഏറ്റുവാങ്ങിയത്​.
'ഈ നാട്ടിൽ വ്യാപകമായി കുട്ടികളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നുണ്ട്​' അതിനാൽ തനിച്ചാരുവന്നാലും റൂം നൽകരുതെന്നാണ്​ ഇവിടത്തെ പൊലീസി​​​​െൻറ നിർദേശം...'

നമുക്കിടയിൽ ന്യൂജെൻ മാധ്യമങ്ങളിലും സോഷ്യൽമീഡിയയിലും മറ്റുമായി ഇത്തരം വാർത്തകൾ പ്രചരിക്കുന്നുവെങ്കിലും ഒരു നിമിഷം പോലും സത്യമാണോ എന്ന്​ ചിന്തിക്കാൻ ശ്രമം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. എന്നാൽ ഒരു നാടിനെ ഒന്നടങ്കം മുൾമുനയിൽ നിർത്തുന്ന കഥയുടെ ചുരുൾ എനിക്ക്​ മുന്നിൽ കെട്ടഴിച്ചുവിട്ടപ്പോൾ വിട്ടുമാറാത്ത ഭയവും നടുക്കവും അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഞാൻ കണ്ടു. ഞാൻ പിന്നിട്ട വഴിയിലെ കെ. ഗുഡിയിൽനിന്നുമാണ്​ കുട്ടികളെ കാണാതാകുന്നത്​. നാടും നഗരവും വിട്ട്​ ആ കൂട്ടർ കാട്​ കയറിയിരിക്കുന്നു. അതാകു​േമ്പാൾ അധികം പുറംലോകം അറിയില്ല. പത്ര മാധ്യമങ്ങളോ ചാനലുകാരോ എത്തിപ്പെടില്ല. ഒരുപക്ഷേ കുട്ടികളെ തട്ടിക്കൊണ്ട്​ കടന്നുകളയുന്ന കുറ്റവാളികളിൽ ഒരാളായി എന്നെ അവർ കരുതിയതു കൊണ്ടായിരിക്കാം എനിക്കവർ താമസ സൗകര്യം നിഷേധിച്ചതും. തുറിച്ചുനോക്കിയതുമെല്ലാം.

അത്തരം ഒരു വ്യാഖ്യാനം എനിക്കീ ചിന്തിക്കാൻ കൂടി സാധ്യമല്ലായിരുന്നു. കാരണം, ഞാനും ഒരച്​ഛനാണ്​. കുഞ്ഞുങ്ങളെ നഷ്​ടപ്പെട്ട മാതാപിതാക്കളുടെ നിലവിളിയാണ്​ അപ്പോൾ എ​​​​െൻറ മനസ്സിലേക്ക്​ ഒാടിക്കയറിയത്​. മനസ്സ്​ മുമ്പത്തെക്കാളും അസ്വസഥമായി. ഞാൻ അത്തരം വ്യക്​തിയല്ല. എനിക്കും കുടുംബം കൂട്ടി എന്നിവരെല്ലാം ഉണ്ട്​ എന്ന്​ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്താനും ബോധ്യപ്പെടുത്താനുമുള്ള ശ്രമമായിരുന്നു പിന്നെ അവിടെ നടന്നത്​. ​േജാലിസ്​ഥലത്തെ ​െഎ.ഡി കാർഡും കുട്ടിയുടെയും ഭാര്യയുടെയും ചിത്രങ്ങളും എ​​​​െൻറ യാത്ര വിവരണങ്ങളും ഒക്കെ ഞാൻ അവരുടെ മുന്നിൽ നിരത്തി. എ​​​​െൻറ ദയനീയാവസ്​ഥ മനസ്സിലാക്കിയ അംബിക തനിച്ച്​ വന്നതിനാൽ ഇവിടെ ആരും റൂം തരില്ലെന്നും ത​​​​െൻറ അച്​ഛൻ അവിടത്തെ പി.ഡബ്ല്യു.ഡി ഗസ്​റ്റ്​ ഹൗസിലെ വാച്ചറാണെന്നും പറഞ്ഞ്​ ഫോൺ എടുത്ത്​ അച്​ഛനെ വിളിച്ചു. റൂം ഉണ്ടെന്ന്​ പറഞ്ഞ അച്​ഛൻ ഞാൻ തനിച്ചാണെന്ന്​ അറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ പെൺകുട്ടിയെ ശകാരിക്കുകയാണ്​ ചെയ്​തത്​. ആവശ്യമില്ലാത്ത പ്രശ്​നങ്ങളിൽ നീ വെറുതെ തലയിടരുത്​ എന്ന്​ പറഞ്ഞ്​ ആ മനുഷ്യൻ ഫോൺ കട്ട്​ ചെയ്​തു. സ്വന്തം മകൾ പറഞ്ഞിട്ടുപോലും റും തരാത്ത ഇൗ നാട്ടിൽ ഇനി ആരാണ്​ എനിക്ക്​ മുറി തരിക. എൻെറ എല്ലാ പ്രതീക്ഷകളും ഒറ്റ നിമിഷത്തിൽ അസ്​തമിച്ചു. ആ സാഹചര്യത്തെ എങ്ങനെ നേരിടണമെന്നറിയാതെ തളർന്ന്​ ഇരുന്നുപോയി. മരണം വാതിൽക്കൽ വന്ന്​ മുട്ടുന്നതായി തോന്നി തുടങ്ങി. ഒന്നുകിൽ രാത്രി അപരിചിതനെ കണ്ടമാത്രമയിൽ നാട്ടുകാർ എന്നെ തല്ലിക്കൊല്ലും. അതും അല്ലെങ്കിൽ ആനയുടെയോ കാട്ടുപോത്തി​​​​െൻറയോ ചവി​ട്ടേറ്റു മരിക്കാനാകും എൻെറ യോഗം.

അംബിക വീണ്ടും എന്നോട്​ തിരികെ പോകാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയാണ്​. മനസ്സി​ൻെറ നിയന്ത്രണം വിട്ട്​ ഞാൻ അവളോട്​ ചോദിച്ചു. അവസാന ബസുംപോയ ഇൗ കാട്ടുവഴിയിലൂടെ 20 കി.മീ നടന്ന്​ താഴെ എത്തുമെന്ന്​ നിനക്ക്​ ഉറപ്പുണ്ടോ? പോകുന്നവഴിയിൽ ആനയോ പുലിയോ പിടിച്ചാൽ ചിലപ്പോ വീട്ടിലെത്തിക്കാൻ പോലും ഒന്നും ഉണ്ടാകില്ല. അതിനേക്കാൾ നല്ലത്​ ഇവിടെ കിടന്ന്​ മരിക്കുന്നതാണ്​. അതാകുമ്പോ പൊലീസ്​ എങ്കിലും വീട്ടിൽ അറിയിക്കു​മല്ലോ എന്ന്​ പറഞ്ഞ്​ എന്തുവന്നാലും ത​ൻെറ വിധി എന്ന മട്ടിൽ അവിടെ തീർത്ത ഇരിപ്പിടങ്ങളിൽ ഞാൻ തനിയെ ഇരിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.
എ​​​​െൻറ അവസ്​ഥയിലും ആ നിമിഷത്തിലെ മാനസിക സംഘർഷവും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ അവൾ അവസാന കച്ചിതുരുമ്പ്​ എനിക്ക്​ മുന്നിലേക്ക്​ നീട്ടി. എ​​​​െൻറ കൂടെ വരൂ. താഴെ എനിക്ക്​ അറിയാവുന്ന ഒരാളുടെ കടക്ക്​ പിറകിലായി രണ്ടു റൂമുകൾ ഉണ്ട്​. അവിടെ അന്വേഷിക്കാം എന്ന്​ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്​ ​ടോയിലറ്റുകൾ അടച്ചുപൂട്ടി എന്നെയും കൂട്ടി പുറപ്പെട്ടു. സ്​കൂൾ കാലം മുതൽ നമ്മൾ ചെയ്യുന്ന പ്രതിജ്​ഞയിലെ ചില വാക്യങ്ങളുടെ പ്രതിരൂപങ്ങളാണ്​ എനിക്കൊപ്പം നടക്കുന്നതെന്ന തോന്നലുകളായിരുന്നു ആ നിമിഷങ്ങളിൽ 'എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരും എ​ൻെറ സഹോദരീ സഹോദരന്മാരാണ്​.'

കൂടെ പിറപ്പുകൾ നമ്മുക്കൊപ്പം പിറക്കണമെന്നില്ല. തമ്മിൽ യാതൊരു പരിചയവുമില്ലാതെ ഞാനും അവളും പരന്നുകിടക്കുന്ന മഞ്ഞിലൂടെ ആ കടക്കുനേരെ പാതയിൽ സഞ്ചരിച്ചു. നാഗേന്ദ്ര റാവു എന്നായിരുന്നു ആ കടയുടമയുടെ പേര്​. ഞങ്ങളെ കണ്ടതും അയാൾ പുഞ്ചിരിയോടെ അടുത്തുവന്നു. പുറകിലത്തെ റൂം താമസിക്കാൻ കൊടുക്കുമോ എന്ന ചോദ്യത്തിന്​ പുള്ളിയുടെ എത്രപേർ എന്ന മറുചോദ്യം എന്നെയും അബികക്ഷയെയും അൽപസമയം നിശ്ശബ്​ദരാക്കി. എന്തുപറയണമെന്ന്​ ഞങ്ങൾക്ക്​ നിശ്​ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും മൗനത്തെ ഭേദിച്ച്​ ഒരാൾ എന്ന്​ മറുപടി നൽകി. ഉടനടി എന്നെയും അവളേയും തുറിച്ചുനോക്കി. നിനക്കറിഞ്ഞുകൂടെ ഇവിടെ ഒരാൾ മാത്രമായി വന്നാൽ റൂം കൊടുക്കാൻ പാടില്ല എന്നും പറഞ്ഞ്​ അയാൾ കന്നടയിൽ ഒരു നീണ്ട പ്രസംഗം ആരംഭിച്ചു. കുറച്ചു നേരത്തിനുശേഷം വീണ്ടും അവളുടെ ശക്​തമായ വാക്കുകൾ അയാളുടെ പ്രസംഗത്തിന്​ ഭംഗം വരുത്തി. എനിക്കുവേണ്ടി റും നൽകാമോ ഈയാളുടെ പേരിൽ എന്ത്​ പ്രശ്​നം വന്നാലും ഞാൻ അതിനെ നേരിടാം. മുഴുവൻ ഉത്തരവാദിത്തവും ഞാൻ ഏറ്റെടുക്കുന്നു. അതോടെ അയാൾ എനിക്ക്​ മുറി തരാൻ തയാറായി.

മുറിയുടെ താക്കോൽ എനിക്ക്​ നൽകികൊണ്ട്​ അംബിക പറഞ്ഞു. എവിടെനിന്നു വന്നു എന്തിന്​ വന്നു എന്ന്​ ഒന്നും എനിക്ക്​ അറിയില്ല. നിങ്ങളുടെ നിസ്സഹായ അവസ്​ഥയും ഈ നിമിഷത്തിലെ വിശ്വാസത്തി​​​​െൻറ പേരിലും ആണ്​ ഞാൻ താമസസൗകര്യം ശരിയാക്കി തന്നത്​. എന്നെ ചതിക്കരുത്​ എന്നും പറഞ്ഞ്​ ആ മഞ്ഞിലേക്ക്​ അവൾ നടന്ന്​ മറഞ്ഞു. കൊച്ചു മുറി ആയിരുന്നെങ്കിലും അതിനുള്ളിലെ സുരക്ഷിതത്വം എനിക്ക്​ വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. എന്തായാലും അൽപ സമയത്തിനകം കുളിച്ച്​ ഫ്രഷായി തൊട്ടടുത്തുള്ള ഹോട്ടലിൽനിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ച്​ അധികം താമസിയാതെ ആ കറുത്ത രാത്രിയിലൂടെ നിഴലിലേക്ക്​ അലിഞ്ഞുചേർന്നു.

മഞ്ഞി​ൻെറ നീറ്റലും കോരിച്ചൊരിയുന്ന പ്രഭാതവും കണികണ്ടാണ്​ ഉറക്കമുണർന്നത്​. പതുക്കെ വാതിൽ തുറന്ന്​ പുറത്തേക്ക്​ ഇറങ്ങിയതും കഴിഞ്ഞ ദിവസം കണ്ട പച്ച ലതകളുടെ പ്രദർശനത്തിനെ അപ്പാടെ മാറ്റിവരക്കാൻ വെളുത്ത ചിത്രലേഖനം ക​േമ്പാളമൊരുക്കി എനിക്കുവേണ്ടി കാത്തുനിൽക്കുന്നതായി തോന്നി. അത്രക്ക്​ വെളുത്ത മഞ്ഞിൻ പുതപ്പ്​ മൂടിയിരിക്കുകയായിരുന്നു അവിടമാകെ. ഞാൻ താമസിച്ചിരുന്നതിന്​ തൊട്ടടുത്തായിരുന്നു അവിടത്തുകാരുടെ 'മിനി തിരുപ്പതി' എന്നറിയപ്പെടുന്ന 'ബിലിഗിരി രംഗനാഥസ്വാമി ക്ഷേ​ത്രം'. എന്തായാലും പല്ലുകളുടെ തമ്മിലടി അവസാനിപ്പിക്കാൻ പതുക്കെ മുറിയിൽ കയറി ജാക്കറ്റ്​ ധരിച്ച്​ ക്ഷേത്ര കവാടത്തിലെക്ക്​ നടന്നു. മേഘമലയിലെ കാഴ്​ചയെ അനുസ്​മരിപ്പിക്കുംവിധം അടുക്കള മുറ്റത്തുനിന്നും അകത്തേക്ക്​ ഏന്തി വലിഞ്ഞുനോക്കുന്ന പശുവിനെ ആണ്​ ആദ്യം കണ്ടത്​. അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന കാളകൂറ്റന്മാരും പറ്റിചേർന്ന്​ നിൽക്കുന്ന ചായകടകളും ആ ക്ഷേത്ര വീഥിയുടെ ഇരു പുറവും കാണാം.

അമ്പലക്കാഴ്​ചകളെ കാണാനും ആസ്വദിക്കാനും അങ്ങിങ്ങായി നിൽക്കുന്ന പല കുടുംബങ്ങളിൽനിന്നും വിറക്കുന്ന ചുണ്ടുകളെ മഞ്ഞിൽ വിടർത്തി ചിരിക്കുന്ന കൊച്ചു കുരുന്നുകളുടെ പുഞ്ചിരി എനിക്കും ക്യാമറക്കും ഒരുപോലെ ആസ്വാദ്യകരമായിരുന്നു. ആ ചി​​ത്രങ്ങൾ ക്യാമറയിൽ പകർത്താൻ ഫോക്കസ്​ ചെയ്യവെ അതിരൂക്ഷ ഭാവത്തോടെ എന്നെ നോക്കികാണുന്ന രക്ഷിതാക്കളുടെ കണ്ണുകളെയാണ്​ വ്യൂ ഫൈൻഡറിലൂടെ എനിക്ക്​ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്​. ക്യാമറ മാറ്റി പതുക്കെ നോക്കവെ സിനിമയിൽ കാണുന്നതുപോലെ ആ നിമിഷം ഫ്രീസ്​ ആയിരിക്കുന്നു. അവർ മാത്രമല്ല ആ റോഡിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങുന്നവരും കടകളിലെ ജോലിക്കാരും എല്ലാം നിശ്ചലമായിരിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല അവരുടെയെല്ലാം കണ്ണിലെ തീക്ഷ്​ണമായ ശരങ്ങൾ ഞാൻ ഏറ്റുവാങ്ങി. ആദ്യമാത്രയിൽ ഒന്നു സംശയിച്ചു എങ്കിലും പിന്നീട്​ എനിക്ക്​ കാര്യം മനസ്സിലായി. തലേന്ന്​ കേട്ട ചിന്തകളാകാം അവർക്കുള്ളിൽ മുളപൊട്ടിയത്​. കുട്ടികളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാൻ എത്തിയ ഒരുവൻ... ആ നോട്ടത്തിന്​ അർത്ഥം അതാണ്.... ​ അൽപസമയത്തിനകം ഫ്രീസ്​ മാറി രംഗം സ്​ലോ മോഷനിലേക്ക്​ കടന്നു. എല്ലാവരും പതുക്കെ എന്നിലേക്ക്​ അടുക്കുന്നതായും അവിടെ കിടന്ന വടിയും കല്ലുമെല്ലാം അവരുടെ കൈകളിൽ ശേഖരിക്കുന്നതായും എനിക്ക്​ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്​ എ​ൻെറ മനസ്സി​ൻെറ വാട്​സ്​അപ്പ്​ മെസേജിലേക്ക്​ എത്തിയത്​ ഉത്തരേന്ത്യക്കാർ കൂട്ടം കൂട്ടമായി തല്ലിക്കൊല്ലുന്ന പാവങ്ങളുടെ നിരവധി വീഡിയോകളായിരുന്നു. അൽപ സമയത്തിനകം അവരെപോലെ ഞാനും അതിലെ കഥാപാത്രമായി മാറുമല്ലോ എന്ന ഭയപ്പാട്​ എന്നെ കീറിമുറിച്ചു. എ​ൻെറ കുട്ടിയും ഭാര്യയും അമ്മയുമെല്ലാം എന്നെ വിട്ടുപോകുന്നതായി ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. ഡോൾബി അറ്റ്​മോസിലെ പോലെ അവിടമാകെ മരണത്തി​​​​െൻറ പശ്ചാത്തല സംഗീതം ​മുഴങ്ങി കേട്ടു. പെട്ടന്നായിരുന്നു ഈ കഥക്ക്​ പീറ്റർ ഹെയിനി​ൻെറ ഒരു സംഘട്ടനം ആവശ്യമില്ലെന്നും പറഞ്ഞു പാക്ക്​ അപ്പ്​ അനൗൺസ്​ ചെയ്​തുകൊണ്ട്​ നാഗേന്ദ്രറാവുവി​​​​െൻറ കടന്നുവരവ്​.

അദ്ദേഹം ചിരിച്ചുകൊണ്ട്​ എ​ൻെറ അടുത്ത്​ വന്ന്​ കുശലാന്വേഷണം നടത്തി. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റോ, രാത്രി മുറിയിലെ ഉറക്കം എങ്ങനെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നൊക്കെ. വർഷങ്ങൾക്കുമുന്നെ നാടുവിട്ടുപോയ ത​​​​െൻറ ചേട്ടനെ തിരിച്ചുകിട്ടയപോ​ലത്തെ സന്തോഷത്തിൽ ഞാൻ പുള്ളിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു എന്തൊക്കെയോ പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞു. എന്നെ കല്ലെറിയാൻ നിന്നവർ ഇതുകണ്ട്​ പതുക്കെ ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ച്​ തിരിച്ചുനടന്നപ്പോൾ മാത്രമാണ്​ ഞാൻ നാഗേന്ദ്രറാവുവിൻെറ പിടിവിട്ടത്​. തൽക്കാലം അവിടത്തെ കാഴ്​ചകൾക്ക്​ വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട്​ ഞാൻ കുന്നിൻമുകളിലെ ക്ഷേത്ര പരിസരത്തേക്ക്​ പ്രവേശിച്ചു.

സമുദ്രനിരപ്പിൽനിന്നും 5091 അടി ഉയരത്തിൽ സ്​ഥിതിചെയ്യുന്ന ബിലിഗിരി മലനിരകളുടെ മുകളിലായാണ്​ ഇൗ ക്ഷേത്രം സ്​ഥിതിചെയ്യുന്നത്​.
ബിലി എന്നാൽ കന്നടയിൽ വെളുപ്പ്​ എന്നാണ്​ അർഥം. ഇവിടങ്ങളിൽ കാണപ്പെടുന്ന വെളുത്ത പാറക്കൂട്ടങ്ങളാലാണ്​ ബിലിഗിരി ഹിൽസ്​ എന്ന്​ പേരുവരാൻ കാരണം. ശ്രീ രംഗനാഥ സ്വാമിയാണ്​ ഇവിടത്തെ പ്രതിഷ്​ഠ. പശ്​ചിമഘട്ട മലനിരകളുടെ കിഴക്ക്​ തമിഴ്​നാടുമായി അതിർത്തി പങ്കിടുന്ന കർണാടക ജില്ലയായ ചാമരാജ്​ നഗറിലെ ഇലന്തൂർ താലൂക്കിൽ സ്​ഥിതിചെയ്യുന്ന ഇവിടം ഒരു കാലത്ത്​ വീരപ്പ​​​​െൻറ വിഹാര കേന്ദ്രമായിരുന്നു. വീരപ്പ​​​​െൻറ കാലശേഷം പ്രകൃതി ദൃശ്യങ്ങൾ ആസ്വദിക്കാനും സാഹസിക യാത്രകൾക്കും കാട്​ കാണാനും തണുപ്പ്​ ആസ്വദിക്കാനുമായി സഞ്ചാരികൾ എത്തി തുടങ്ങി. ഇന്ന്​ ബാംഗ്ലൂർകാരുടെ ഒരു വീ​ക്കെൻഡ്​ ഡെസ്​റ്റിനേഷൻ ആയി ബി.ആർ ഹിൽസ്​ മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

കുന്നിൻ മുകളിലെ രംഗനാഥ സ്വാമി ക്ഷേത്രം കർണാടകത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട തീർഥാടന കേന്ദ്രമാണ്​. ക്ഷേത്രത്തി​​​​െൻറ ചുമരുകളിലെല്ലാം ഭംഗിയുള്ള ശിൽപങ്ങൾ. സൂര്യകിരണങ്ങൾ പതിക്കു​േമ്പാൾ അവയിൽനിന്നും മഞ്ഞുതുള്ളികൾ ഇറ്റിറ്റുവീഴുന്നു. ആ മഞ്ഞുകണങ്ങളിലെ തണുപ്പേറ്റ്​ എ​​​​െൻറ നഗ്​നപാദങ്ങൾ ക്ഷേത്രത്തിന്​ ചുറ്റും വലവെച്ചു. ഇരുവശവും അഗാധമായ ഗർത്തങ്ങളാണെങ്കിൽ മറുവശം മുഴുവനും വീടുകളായിരുന്നു. കുടങ്ങളിൽ വെള്ളംനിറക്കുന്ന ചിലർ, മറ്റു ചിലർ വീടുകളിൽ കോലം എഴുതുന്നതി​​​​െൻറ തിരക്കിൽ. വരുന്നവർക്ക്​ പൂ കച്ചവടം നടത്തുന്ന ഒരു മുതിർന്ന അപ്പൂപ്പൻ, പൈപ്പിൻകരയിൽ പാത്രങ്ങൾ കഴുകിവൃത്തിയാക്കുന്ന ​വേറെ രണ്ടുപേർ. ഇവരെയെല്ലാം സൂര്യനിൽനിന്നും ചൂടേൽക്കാതെ മറച്ചുപിടിക്കുന്ന കോടമഞ്ഞ്​ അങ്ങനെ പ്രകൃതിയും മനുഷ്യരും ഇഴചേർന്ന ദൃശ്യങ്ങളാണ്​ അവിടമാകെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്​. എ​ന്തായാലും ആ വെള്ള കാൻവാസിൽ ക്ഷേത്രത്തി​​​​െൻറ കുറേ ചിത്രങ്ങൾ പകർത്താൻ എനിക്ക്​ സാധിച്ചു. ഏപ്രിൽ മാസത്തിൽ ഇവിടെ നടക്കുന്ന വിവിധ സംസ്​കാരങ്ങളുടെ സംഗമ സവിശേഷ ഉത്സവം കാണാൻ പ്രദേശവാസികൾക്കൊപ്പം നല്ലൊരു ശതമാനം വിദേശികളും എത്തിച്ചേരാറുണ്ട്​. അന്ന്​ ഉച്ചവരെ അവിടെ ചുറ്റിനടന്ന്​ പ്രകൃതി ദൃശ്യങ്ങളും കാടും മഞ്ഞും ഒക്കെ ആസ്വദിച്ച്​ 3.30​​​​െൻറ ബസിൽ തിരിച്ചറങ്ങവെ ഇൗ യാത്ര എനിക്ക്​ നൽകിയത്​ ഒരു വലിയ പാഠമായിരുന്നു. ഏകാകിയായ ഒരു സഞ്ചാരിക്ക്​ ഹൃദ്യമായ കാഴ്​ചകളും രുചിയേറിയ ഭക്ഷണവും മാത്രമല്ല യാത്ര സമ്മാനിക്കാറ്​ ചിലപ്പൊ എല്ലാ ഉത്സാഹങ്ങളെയും തല്ലിക്കെടുത്തുന്ന അപകടങ്ങളെ കൂടി സമ്മാനിക്കും എന്ന്​ വലിയ തിരിച്ചറിവ്​!

ട്രാവൽ ടിപ്​സ്​
ബി.ആർ ഹിൽസിലേക്ക്​ ചാമരാജ്​ നഗർ, എലന്തൂർ എന്നിവിടങ്ങളിൽനിന്നും ബസ്​ സർവീസുണ്ട്​.
റിസർവ്​ ഫോറസ്​റ്റ്​ ആയതിനാൽ രാത്രി യാത്ര അനുവദനീയമല്ല.
സ്വന്തം വാഹനത്തിൽ സ്​ഥലങ്ങൾ കാണാവുന്നതാണ്​.
അടുത്ത റെയിൽവേ സ്​റ്റേഷൻ: ചാമരാജ്​ നഗർ

ദൂരം

എലന്തൂർ - ബി.ആർ ഹിൽസ്​ 22 കി.മീ
മൈസൂർ - ബി.ആർ ഹിൽസ്​ 82 കി.മീ
ഗുണ്ടൽപേട്ട്​- ബി.ആർ ഹിൽസ്​ 75 കി.മീ