മുംബൈക്ക് മീതെ ഇവള്‍

വ​ഴി​യി​ലൊ​രു ​െഫ്ല​മിം​ഗോ കാ​തി​ല്‍ ചൊ​ല്ലി:

നീ ​മും​ബൈ​ക്കു മീ​തെ പ​റ​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

വ​ര്‍ളി​യി​ലെ ക​ട​ല്‍ക്കാ​റ്റി​നൊ​പ്പം ഇ​വ​ള്‍ മൂ​ളി...

ഉം...

​മി​ഠി ന​ദി, ശി​വാ​ജി പാ​ര്‍ക്ക്

ജൂ​ഹു​ബീ​ച്ച്, ബ​ലൂ​ണു​ക​ള്‍,

സ​ര്‍ക്കാ​ര്‍മ​ന്ദി​ര​ങ്ങ​ള്‍, കോ​ര്‍പ​റേ​റ്റ് കോ​ട്ട​ക​ള്‍,

പ​ട്ട​ങ്ങ​ള്‍, പാ​നി​പൂ​രി, പാ​വ്ഭാ​ജി,

നി​റ​ങ്ങ​ള്‍ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ള്‍, ആ​ഹ!

ഇ​വ​ള്‍ മും​ബൈ​ക്ക് മീ​തെ പ​റ​ക്കു​ക​യാ​ണ്!

താ...​ഴെ

താ​ഴെ​യൊ​രു നി​ശാ​ക്ല​ബി​ല്‍

ഉ​റ​ക്കം തൂ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടൊ​രു ക​വി-

ക​വി​ത ആ​ത്മാ​വ് കൈ​വി​ട്ട പ​ട്ട​മാ​ണ്-

ഉ​റ​ങ്ങി മൂ​ക്കി​ടി​ച്ച് നി​ല​ത്തു​വീ​ണു.

എ​ങ്കി​ലും, എ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നി​നെ

മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് പ​റ​ത്തി​വി​ട്ടു.

മു​ക​ളി​ലേ...​ക്ക്.

ക​വി​ത!

സ്ഥൂ​ല​മാ​കാ​ശം നീ​ണ്ട വേ​രു​ക​ള്‍വി​ട​ര്‍ത്തി​യി-

ട്ടാ​യി​രം സൂ​ക്ഷ്മാ​ര​ണ്യ​ഭാ​വ​ന വി​രി​യി​ക്കെ,

പ്രാ​ണ​നി​ല്‍ തു​ടി​ചേ​ര്‍ക്കും ജീ​വാ​ണു​പോ​ലെ, നീ​ല-

വാ​ന​തി​ലു​ട​ല്‍ ചേ​ര്‍ത്തു​പോ​കു​ന്ന​തി​വ​ളാ​രോ...

ഏ​യ് ക​വീ...

ഇ​വ​ളാ​രെ​ന്നോ?

ഇ​വ​ളൊ​രു വി​ചി​ത്ര​സ്വ​പ്നാ​ട​ക.

ഇ​വ​ള്‍ കാ​ഴ്ച​ക്കൊ​രു പ്ര​ത്യേ​ക​ത​രം

പൊ​ന്മ​യെ​പോ​ലെ,

പോ​രാ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രു കു​ര്‍ദു​പെ​ണ്ണും!

ഇ​വ​ള്‍ മും​ബൈ​ക്ക് മീ​തെ പ​റ​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

വ​ഴി​ക്കൊ​രു മേ​ഘം -മേ​ഘ​മ​ല്ല

കാ​ക്ക​ക​ളു​ടെ പെ​രും​പ​റ്റം- ഇ​വ​ളെ ക​ണ്ടു;

*‘ആ​കെ മാ​നു​ഷ​ര​ത്ഭു​ത​ജീ​വി​ക​ളെ’​ന്നു

വി​സ്മ​യം കൂ​റി.

...ഇ​വ​ള്‍ മും​ബൈ​ക്കു മീ​തെ

ഉ​ച്ച​ത്തി​ല്‍ പ​റ​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

രാ​ഷ്ട്ര​മെ​ന്നാ​ല്‍ ജ​ന​ത​യാ​ണ്,

ഭ​ര​ണ​കൂ​ട​മ​ല്ല...

ന​ഗ​രം ഗ​ർ​ജി​ക്കു​ന്നു... തീ​ക്ഷ്ണ​പൗ​രു​ഷം!

പ്രേ​മ​വ​തി​യാ​യി ഇ​വ​ള്‍ താ​ഴോ​ട്ടു നോ​ക്കി.

സാ​ന്ധ്യ​ച്ചു​വ​പ്പി​ല്‍

മി​ഠി​ന​ദി, ശി​വാ​ജി​പാ​ര്‍ക്ക്, ജൂ​ഹു​ബീ​ച്ച്

നി​റ​ങ്ങ​ള്‍, സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ള്‍

മും​ബൈ​യു​ടെ വി​രി​ഞ്ഞ വ​ക്ഷ​സ്സി​ല്‍

ക​രു​ത്തി​ന്റെ നീ​ല​ത്ത​ടാ​ക​ങ്ങ​ള്‍...

‘‘അ​തി​ര്‍ത്തി​യെ​ത്ര നി​സ്സാ​ര​സ​ങ്ക​ല്‍പം’ ഇ​വ​ള്‍ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു.

ഉം... ​ക​ട​ൽ​ക്കാ​റ്റ് അ​തേ​റ്റു​പ​റ​ഞ്ഞു.

‘‘പ്രേ​മ​ത്തി​ന് അ​തി​രു​ക​ളേ​യി​ല്ല’’ ഇ​വ​ള്‍ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു.

ഉം... ​ക​ട​ല്‍ക്കാ​റ്റ​തേ​റ്റു പ​റ​ഞ്ഞു.

നീ ​വ​ഴി​തെ​റ്റി വ​ന്ന​താ​ണോ, ക​ട​ല്‍ക്കാ​റ്റ് ചോ​ദി​ച്ചു.

‘‘അ​ല്ല, തെ​റ്റു​ന്ന വ​ഴി അ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​ണ്,

പ്രേ​മം സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​ണ്.’’

ഈ ​അ​തി​ശൈ​ത്യ​ത്തി​ല്‍ നീ​യി​വി​ടെ

എ​ന്തി​നു വ​ന്നു?

‘‘വ​സ​ന്തം വ​രും. നാ​ളെ​യോ മ​റ്റ​ന്നാ​ളോ.’’

പ്രേ​മ​വ​തി​യാ​യി ഇ​വ​ള്‍ താ​ഴോ​ട്ടു​നോ​ക്കി.

ന​ഗ​രം പു​ണ​രാ​ന്‍ കൈ​ക​ള്‍ നീ​ട്ടി.

തു​രു​മ്പി​ച്ച കൈ​ക​ള്‍.

‘‘ഈ ​ഭ​ര​ണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ സം​ഘം

ഭൂ​മി​യെ ശി​ഥി​ല​മാ​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

ത​ല​യി​ല്‍ അ​ലാ​റ​ങ്ങ​ള്‍ സ്ഥാ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.’’

ന​ഗ​രം കി​ത​ച്ചു.

‘‘സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​തി​ക​ള്‍ സ്വ​ന്തം കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ള്‍

നി​ര്‍മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്,

യ​ഥാ​ർ​ഥ ശി​ൽ​പ​ങ്ങ​ള്‍ ന​ശി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്,

പ്രേ​മം ഇ​ല്ലാ​താ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.’’

ന​ഗ​രം മു​ര​ണ്ടു.

പ്രേ​മ​വ​തി​യാ​യി ഇ​വ​ള്‍ താ​ഴെ​യി​റ​ങ്ങി...

തു​രു​മ്പി​ച്ച ആ ​കൈ​ക​ളി​ലേ​ക്ക്

സ​മ്പൂ​ര്‍ണ​മാ​യ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ

തൂ​വ​ലു​ക​ള്‍ പൊ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

പ്രേ​മ​ത്തി​ന്റെ ആ ​വെ​ള്ള​ത്തൂ​വ​ല്‍,

സ്വ​ന്തം ക​യ്യി​ല്‍ വെ​ച്ചു.

*വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​വി​ത​യി​ലെ ഒ​രു വ​രി.

Painting: Saatchi Art