ഓർക്കാപ്പുറത്തു നനഞ്ഞു
വിറച്ചു ചൂളിയിരിക്കും
പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ തോന്നുന്നു
ചിലപ്പോഴെങ്കിലും എന്നെ!
പേടിയെപ്പറ്റി മറ്റൊരാളോടു പറഞ്ഞ
എന്നെ കൊല്ലാൻ തോന്നുന്നു.
ഞാൻ
എവിടെപ്പോയി?
ഉടഞ്ഞ പാത്രംപോലെ ചിതറിപ്പോയ ഞാൻ
എങ്ങനെയാണ് മറ്റൊരാളെ നോക്കുക?
വലിയവരുടെ ഹുങ്കാരവംപോലെ കടൽത്തിര ആർക്കുമ്പോൾ
തീരത്തെ മണലിൽ നിഴൽവീഴ്ത്തും പരുന്തുകൾ
എന്നെ കൊത്തിക്കൊണ്ടുപോകുമോ
എന്നു ഞാൻ ഭയന്നു.
മാളങ്ങൾ തേടി അലയുന്ന
ഞണ്ടായിരുന്നു
ഞാനപ്പോൾ!
കടലിലേക്കോടിയിറങ്ങും പട്ടികൾ
തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾകൊണ്ടെന്നെ നോക്കി.
കണ്ണുപൊട്ടി
ഒറ്റക്കണ്ണു മാത്രമുള്ള കാക്കയായ്
ഞാനവയെ നോക്കി.
കല്ലേറേറ്റ
കണ്ണിൽനിന്നും
ചോരയൊഴുകി
കാക്കകൾക്ക്
കടലിലിറങ്ങി മുങ്ങി
ആത്മഹത്യചെയ്യാൻ കഴിയുമോ?
ഒടിഞ്ഞ ചിറകിനെത്തഴുകിത്തിരകൾ
കപ്പൽപ്പായപോലെ നിവർത്തുമോ?
കപ്പൽപ്പായ നിവരുംപോലെ വലിയ ചിറകുകളുമായ്
ഞാനെപ്പോഴാണ്
തിരകൾക്കുമേൽ പറക്കുക?
പേടിക്കേണ്ടെന്ന്
മുതുകിൽത്തഴുകും
സഹതാപ വിരലുകളുടെ
ഔദാര്യത്തെ
ഞാൻ വെറുക്കുന്നു.
മുതുകിൽപ്പതിഞ്ഞ നനവിനെ
കുടഞ്ഞു കളയാൻ തോന്നുന്നു!
വായനക്കാരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള് അവരുടേത് മാത്രമാണ്, മാധ്യമത്തിേൻറതല്ല. പ്രതികരണങ്ങളിൽ വിദ്വേഷവും വെറുപ്പും കലരാതെ സൂക്ഷിക്കുക. സ്പർധ വളർത്തുന്നതോ അധിക്ഷേപമാകുന്നതോ അശ്ലീലം കലർന്നതോ ആയ പ്രതികരണങ്ങൾ സൈബർ നിയമപ്രകാരം ശിക്ഷാർഹമാണ്. അത്തരം പ്രതികരണങ്ങൾ നിയമനടപടി നേരിടേണ്ടി വരും.