തീവണ്ടിയാപ്പീസിലെ വിളക്കുകൾ
പൊടുന്നനെ അണഞ്ഞു:
കുറ്റാക്കുറ്റിരുട്ട്.
യാത്രക്കാർ തറഞ്ഞുനിന്നു,
ഇരിക്കുന്നവർ അനങ്ങിയില്ല,
ഒച്ചയും നിലച്ചു.
തീവണ്ടികളൊന്നും വന്നില്ല,
സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്ററുടെ മുറിയിൽനിന്ന്
ഒരു ഞരക്കം കേട്ടു.
സ്റ്റേഷൻ ഒരു വലിയ
കാനനംപോലെ തോന്നിച്ചു:
കാതടപ്പിക്കുന്ന ചീവീടിന്റെ ശബ്ദം,
വന്യമൃഗങ്ങളുടെ മുരൾച്ച,
വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ ആരവം,
വേട്ടനായ്ക്കളുടെ കുര;
ഇരുട്ടിൽ ആരൊക്കെയോ പതുങ്ങുന്നു.
വെളിച്ചം വന്നപ്പോൾ
എല്ലാം പഴയപടി!
ആൺകുട്ടി പെൺകുട്ടിയെ
‘‘എടി എരുമേ’’ എന്നു വിളിക്കും;
അനുസരണയോടെ അവൾ
വിളി കേൾക്കും!
അവർ വിവാഹിതരായി
ഒരുമയോടെ ജീവിക്കുന്നു!
ഞാനും ഭാര്യയും
വഴക്കിടാത്ത നേരമില്ല!
‘‘എരുമേ’’ എന്നു
വിളിക്കാതിരുന്നതോർത്ത്
ഇന്ന് സ്വകാര്യമായി
ദുഃഖിക്കുന്നു!
യൗവനകാലത്ത്
ഉദ്യോഗാർഥം
കുഗ്രാമത്തിൽ വാഴുമ്പോൾ
വയലുകൾ
ജലാശയങ്ങൾ
ചളിക്കുണ്ടുകൾ
അയവെട്ടും പോത്തുകൾ
വൃക്ഷമുത്തശ്ശിമാർ
പനയക്ഷികൾ
പൊന്തക്കാടുകൾ
കുളക്കോഴികൾ -എല്ലാം
രാത്രിയിൽ വെളിച്ചപ്പെടുമായിരുന്നു!
-അന്നതൊന്നും വകവെച്ചില്ല.
അമ്പതാണ്ടിനിപ്പുറം
നഗരഫ്ലാറ്റിൽ
വാർധക്യം താണ്ടുമ്പോൾ
പകലും രാത്രിയും
അതേ വെളിച്ചപ്പെടലുകൾക്ക്
തിടംവെക്കുന്നു!
വായനക്കാരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ അവരുടേത് മാത്രമാണ്, മാധ്യമത്തിേൻറതല്ല. പ്രതികരണങ്ങളിൽ വിദ്വേഷവും വെറുപ്പും കലരാതെ സൂക്ഷിക്കുക. സ്പർധ വളർത്തുന്നതോ അധിക്ഷേപമാകുന്നതോ അശ്ലീലം കലർന്നതോ ആയ പ്രതികരണങ്ങൾ സൈബർ നിയമപ്രകാരം ശിക്ഷാർഹമാണ്. അത്തരം പ്രതികരണങ്ങൾ നിയമനടപടി നേരിടേണ്ടി വരും.