ഒരു സ്വാത​ന്ത്ര്യദിനത്തി​െൻറ ഒാർമ്മയിൽ

നാലോ അഞ്ചോവർഷം മുമ്പുള്ള ഒരു ആഗസ്​റ്റ്​ 15. ഒാഫീസിന്​ അവധിയും രാവിലെമുതലേ മഴയുമായതിനാൽ നൈറ്റ്​ഡ്യൂട്ടിയുടെ ഇളവിൽ ഉച്ചവരെ കിടന്നുറങ്ങി. ഉൗണുകഴിച്ച്​ ഇത്തിരിക്കൂടി ഉറങ്ങിയശേഷം ഉറക്കച്ചടവ്​ മാറ്റാൻ ഒന്ന്​ പുറത്തിറങ്ങിയതായിരുന്നു. മഴ ശമിച്ച്​ വെയിൽ തിര​േനാക്കുന്നു. സമയം മൂന്നുമണി കഴിഞ്ഞുകാണും. വെള്ളിമാട്കുന്നുള്ള എൻ.ജി.ഒ ക്വാർ​േട്ടഴ്​സ്​ ബസ്​സ്​റ്റോപ്പിന്​ ഇത്തിരി മാറി റോഡ്​ ക്രോസ്​ ചെയ്യാൻ കാത്തുനിൽക്കു​േമ്പാഴാണ്​ ആ തണുത്ത വിരലുകൾ എ​െൻറ വലതുകൈയി​െൻറ പിൻഭാഗത്ത്​ പതിയെ സ്​പർശിച്ചത്​. തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോൾ വളഞ്ഞ്​ കൂനിയ ഒരു വല്യമ്മ. എഴുപത്​ കഴിഞ്ഞ പ്രായം. വിളറി ചുളിഞ്ഞ ശരീരം. മുഷിഞ്ഞ മുണ്ടും നരച്ച മഞ്ഞക്കളറുള്ള ബ്ലൗസുമാണ്​ വേഷം. മുടി മുക്കാലും നരച്ചുകഴിഞ്ഞു.

ആ കണ്ണുകളിലെ ദൈന്യതയാണ്​ എ​െൻറ ശ്രദ്ധയിൽ ആദ്യം വന്നുവീണത്​. വിളറിയ മുഖത്ത്​ മങ്ങിപ്പോയ കണ്ണുകളിലെ കൃഷ്​ണമണികൾക്ക്​ ചുറ്റും ഒരു വളയമുണ്ട്​. ഒരു കണ്ണുനീർതുള്ളി കൺകോണിൽ വന്നുനിന്ന്​ പിൻവാങ്ങിയതുപോലുള്ള നനഞ്ഞ കണ്ണുകൾ.

'ഒരു ചായകുടിക്കാനുള്ള കാശ്​ തരുമോ മോനേ..?' തകർന്നുപോയ അഭിമാനത്തിൽനിന്ന്​ ഉയിർകൊണ്ട അപകർഷതയാൽ വിറച്ചുപോയ സ്വരം. എ​െൻറയുള്ളിൽ എവിടെയോ എന്തോ ഒന്ന്​ കൊളുത്തിവലിക്കുന്നതുപോലെ..ഉള്ളൊന്നുലഞ്ഞു. ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനിന്ന്​ ചോദിച്ചു...എവിടെയാ വീട്​ വല്യമ്മേ...? അവരൊന്നും മിണ്ടാതെ തലകുനിച്ച്​ നിന്നു. അപ്പോഴേക്കും പാറിവന്ന ചാറ്റൽമഴയിൽ നിന്ന്​ രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ ബസ്​ സ്​റ്റോപ്പ്​ ഷെഡിലേക്ക്​ കയറി. പിറകെ അവരും. ​ഉടനെ വന്ന ബസ്സിൽ ഷെഡിലെ എല്ലാവരും കയറിപ്പോയി. അവിടെ ഞാനും ആ വൃദ്ധയും മാത്രമായി. അവർ എ​െൻറ മുഖത്തേക്ക്​ നോക്കാതെ നിരാശയോടെ മുഖം കുനിച്ച്​ നിൽപ്പാണ്​.

തണുത്ത കാറ്റ്​ വീ​ശിയപ്പോൾ എനിക്കും ഒരു ചായ കുടിക്കണമെന്ന്​ തോന്നി. ഞാൻ അവരെ വിളിച്ചു. വരു.. ചായ ഞാൻ വാങ്ങിത്തരാം. അവർ ഒന്നു ചിരിച്ചുവെന്ന്​ വരുത്തി അന്ധാളിച്ചു നിന്നു.

'എനിക്കിവിടെയൊന്നും പരിചയമില്ല മോനെ'... അവർ പിറുപിറുത്തു. ചായക്കുള്ള കാശ്​ തന്നാൽ ഞാൻ പോയി കുടിച്ചോളാം... ചായപ്പീടിക എവട്യാന്ന്​ പറഞ്ഞുതന്നാൽ മതി.. അവർ തലയുയർത്താതെ പറഞ്ഞു​.

അവരുടെ സ്വരത്തിലെ അവശത കണ്ട്​ ഞാൻ ചോദിച്ചു... ഉച്ചക്ക്​ ചോറു തിന്നില്ലേ..?

നുണപറയാനുള്ള മടികൊണ്ടാവാം...ഇല്ല... എന്നവർ പതുക്കെ പറഞ്ഞു. തുടർന്ന്​ വീശിയ ഒരു കാറ്റിൽ അവർ വിറച്ച്​ താഴെ വിഴുമെന്ന്​ തോന്നി. ഞാൻ അവരുടെ കൈകൾ പിടിച്ചുകൊണ്ട്​ റോഡ്​ മുറിച്ചുകടന്ന്​ അൽപം താഴെയുള്ള 'അശോക ഹോട്ടലി'ലേക്ക്​ നടന്നു. റോഡ്​ മുറിച്ചുകടന്നിട്ടും അവരുടെ കൈവിടാൻ എനിക്ക്​ ​േതാന്നിയില്ല.

റോഡിനപ്പുറമെത്തിയപ്പോൾ...ഞാൻ ഒറ്റക്ക്​ നടന്നോളാം മോനെ..എന്ന പറഞ്ഞ്​ അവർ കൈവിടുവിക്കാൻ ഒരു ദുർബല ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും അവരുമായി ഞാൻ ഹോട്ടലിലേക്ക്​ നടന്നു. ഉച്ചയൂണി​െൻറ ബഹളം കഴിഞ്ഞ്​ ഹോട്ടൽ അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്​. വാതിൽ പാതി ചാരിയിട്ടുണ്ട്​. ഒരു തമിഴൻചെക്കൻ കസേരകൾ മേശകൾക്ക്​ മുകളിലെടുത്തുവെച്ച്​ നിലം കഴുകുന്നു.

കാഷ്​ കൗണ്ടറിൽ എനിക്ക്​ പരിചയമുള്ള രാജേട്ടൻ നോട്ടുകളെണ്ണുകയാണ്​. ഒറ്റവാതിലൂടെ തലകാണിച്ച എന്നോട്​ അയാൾ പറഞ്ഞു... ചായ തുടങ്ങിയിട്ടില്ലല്ലോ... ഒരു അരമണിക്കൂറ്​ പിടിക്കും... ഇൗ ക്ലീനിംഗ്​ ഒന്ന്​ കഴിയ​െട്ട.

ചോറുണ്ടോ..? ഞാൻ ചോദിച്ചു. ചോറും കഴിഞ്ഞുപോയി എന്നായി​ രാജേട്ടൻ. പിന്നെ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാനുണ്ടോ എന്നുഞാൻ പതുക്കെ ചോദിച്ചു. ​എ​െൻറ മുഖത്തുനിന്ന്​ എന്തോ ബുദ്ധിമുട്ട്​ വായിച്ചറിഞ്ഞ അയാൾ കൗണ്ടറിൽ നിന്ന്​ പുറത്തിറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ എന്താ കാര്യമെന്ന്​ ചോദിച്ചു. ഞാൻ വൃദ്ധകേൾക്കാതെ സംഭവം പറഞ്ഞു.

​രജേട്ട​െൻറ മുഖം പെ​െട്ടന്ന്​ മങ്ങി. ങ്ങള്​ അവരെയും കൂട്ടി കയറിക്കോളി... ചോറ്​ ഉണ്ട്​. പപ്പടവും മീൻകറിയും തീർന്നപ്പോ ഞങ്ങള്​ നിർത്തിയതാ.... ഒരു രണ്ടാൾക്കുള്ള ചോറൊക്കെയുണ്ട്​ എന്ന്​ പറഞ്ഞ്​ അയാൾ നിലംകഴുകി കഴിഞ്ഞ മൂലയിലെ മേശയിൽ നിന്ന്​ കസേരയെടുത്ത്​ താഴെ​െവച്ച്​ അതിൽ ഇരിക്കാൻ ആഗ്യം കാണിച്ച്​​ അടുക്കളയിലേക്ക്​ മറഞ്ഞു. ഞാൻ വല്യമ്മയോട്​ കൈ കഴുകി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവരുടെ കൂടെ ഞാനുമിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും രജേട്ടൻ ​കഴുകി വെള്ളം ഇറ്റിവീഴുന്ന വലിയെരു നാക്കില അവരുടെ മുന്നിൽ​ കൊണ്ടുവന്നിട്ടു. പിറകെ ചോറും കറിയും തോരനും അച്ചാറും നൽകി. മടിച്ചുനിൽക്കുന്ന അ​വരോട്​ ഞാൻ ഉണ്ണാൻ പറഞ്ഞു.

മോൻ ഉണ്ടതാണോ... എന്ന്​ ചോദിച്ചുകൊണ്ടവർ ഉത്തരത്തിന്​ കാത്തുനിൽക്കാതെ ധിറുതിയിൽ ചോറിലേക്ക്​ വിരലുകൾ അമർത്തി.

ആ വൃദ്ധശരീരം അനുഭവിച്ച വിശപ്പി​െൻറ കാഠിന്യം ആ കഴിക്കലിൽ തെളിഞ്ഞുനിന്നു​. വേഗത്തിൽ ഉരുട്ടിയുരുട്ടി അവർ ചോറ്​ തിന്നു​േമ്പാൾ പുറത്ത്​ വലിയെരു മഴ തിമിർത്ത്​ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. പ്രതീക്ഷിച്ചതിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ അവർ ചോറ്​ മുഴുവൻ തിന്ന്​ മതിയാക്കി... ഇലയെടുക്കാനൊരുങ്ങി. തമിഴൻചെക്കൻ ഒാടിവന്ന്​ ഇലയെടുത്തുകൊണ്ടുപോയി. പുറത്ത്​ മഴ കനത്തിരുന്നു. ഞാൻ വല്യമ്മയോട്​ അവിടെയിരുന്ന്​ മഴ കുറഞ്ഞിട്ട്​ പോയാൽ മതിയെന്ന്​ പറഞ്ഞു. അവർ അനുസരണയോടെ അവിടെ ഇരുന്നു. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ്​​ ചോറിന്​ പൈസ കൊടുക്കാൻ ​േനാക്കിയെങ്കിലും ​രജേട്ടൻ വാങ്ങാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ഇ​പ്പോ പോയിക്കോളി..അത്​ മ്മക്ക്​ പിന്നെ കണക്കാക്കാം എന്നു പറഞ്ഞയാൾ അടുക്കളയിലേക്ക്​ വീണ്ടും പോയി.

ഞാൻ വീടെവിടെയാണ്​ എന്ന്​ വീണ്ടും ചോദിച്ചു. മേശയിൽ കൈകുത്തിയിരുന്ന്​ എ​െൻറ മു​ഖത്തേക്ക്​ നോക്കിയ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ചാത്തമംഗലം. അവർ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

ആറ്റുനോറ്റുണ്ടായ ഒരു മോനുണ്ട്​ അവർക്ക്​. ചാത്തമംഗലത്തിനടുത്തുള്ള ഒരു പലചരക്ക്​ കടയിൽ സാധനങ്ങൾ എടുത്തുകൊടുക്കലാണ്​ പണി. ഭർത്താവ്​ ചെറുപ്പത്തിലേ മരിച്ചതിനാൽ വീട്ടുപണിയെടുത്താണ്​ അവർ മകനെ വളർത്തിയത്​. പഠിപ്പിൽ മോശമായതിനാൽ മകൻ പത്തിൽതോറ്റ്​ പഠനം നിർത്തി. ഭർത്താവി​െൻറ പരിചയക്കാരൻ ഒരു ഹാജിയാരുടെ ഉത്​സാഹത്തിലാണ്​ കടയിൽ ജോലി കിട്ടുന്നത്​. പിന്നെ കല്യാണം കഴിച്ച്​ കുട്ടികളുമൊക്കെയായി വീട്ടിലുണ്ട്​. മകന്​ ഒരു അമ്പത്​വയസ്സ്​ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്​. അവ​െൻറ ഭാര്യയാണ്​ പ്രശ്​നം. വൃദ്ധയെ എപ്പോഴും ഉപദ്രവിക്കുകയും ചീത്തപറയുകയും ചെയ്യും. മകൻ കടയിലേക്കും ക​ുട്ടികൾ സ്​കൂളിലേക്കും പോയാൽ മരുമകളുടെ പ്രധാനജോലി വൃദ്ധയുമായി വഴക്കിടുകയാണ്​. സംഭവദിവസം രാവിലത്തെ ഭക്ഷണം നൽകാതെയായിരുന്നു പീഢനം. ഉച്ചയാവാൻ നേരം മരുമകളുടെ അമ്മ വിരുന്നു വന്നപ്പോൾ രണ്ടു പേരും ചേർന്ന്​ വൃദ്ധയെ അധിക്ഷേപിച്ചു. കൂടാതെ അവരിരുവരും വൃദ്ധക്ക്​ നൽകാതെ ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു.

ദുരിതജീവിതത്തിലെ ആ ദുർബല നിമിഷത്തിൽ അവർ വീടുവിട്ടിറങ്ങിയതാണ്​. കുന്നമംഗലം വരെ ഒരു പ്രൈവറ്ററ്​ ബസിൽ കയറിവന്നു. കാശൊന്നും കൈയിലില്ലാത്തിനാൽ എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നിൽക്കു​േമ്പാഴാണ്​ നഗരത്തിലേക്കുള്ള കെ.എസ്​.ആർ.ടി.സി ബസ്​ വന്നത്​. ലക്ഷ്യമെന്തെന്നറിയാതെ, ഒന്നുമോർക്കാതെ അവർ ബസിൽ കയറിയതാണ്​. ടിക്കറ്റ്​ എടുക്കാൻ കാശില്ലാത്തതിനാൽ കണ്ടക്​ടർ ഇവിടെ ഇറക്കിവിട്ടു.

കഥപറഞ്ഞ്​ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കണ്ണുനീർ ചാലുകളായി അവരുടെ കവിളിലൂടെ ഒഴുകി. ഞാൻ എല്ലാംകേട്ട്​ നിശബ്​ദനായി ഇരുന്നു. മഴ ഇത്തിരി ശമിച്ചപ്പോൾ അവർ എഴ​ുന്നേറ്റു. മോനെ ഇൗ​ശ്വരൻ സാഹയിക്കും എന്നുപറഞ്ഞവർ പതുക്കെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഞാൻ പിറകെയിറങ്ങി. ഇനി വീട്ടിലേക്കാണോ എന്ന ചോദ്യത്തിനും അവർ മൗനമായി തലകുനിച്ചു നിന്നു.

എവിടെനിന്നോ കിട്ടിയ ഒരു ആവേശത്തിന്​ ഞാൻ അവരുടെ കൈ പിടിച്ച്​ മുകളിലേക്ക്​ തന്നെ നടന്നു. മോൻ പോയ്​ക്കോ..... ഞാൻ പോയ്​ക്കോളാം എന്നൊക്കെ അവർ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അതൊന്നും കേൾക്കാതെ ഞാൻ അവരുമായി സമീപത്തെ ചേവായൂർ ​പൊലീസ്​ സ്​റ്റേഷനിലേക്ക്​ നടന്നു. സ്​റ്റേഷ​െൻറ ഗേറ്റിലെത്തിയപ്പോൾ അവരൊന്നു ഭയന്നു. മോൻ പൊലീസാണോ എന്ന്​ അതിശയത്തോടെ ചോദിച്ചു. മഴ വീണ്ടും ചറാൻ തുടങ്ങിയതിനാൽ ഞാനവരെ സ്​റ്റേഷനോട്​ ചേർന്ന സി.​െഎ ഒാഫീസി​െൻറ ഇറയത്തേക്ക്​ നിർത്തി. പൊലീസിന്​ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ എന്ന്​ ​േചാദിക്കാമെന്ന്​ കരുതിയായിരുന്നു ഞാൻ സ്​റ്റേഷനിലേക്ക്​ പോയത്​.

പെ​െട്ടന്നാണ്​ സി.​െഎ ഒാഫീസി​െൻറ കോലായിലേക്ക്​ വന്നയാൾ എന്നെ ​േനാക്കി പുഞ്ചിരിച്ചത്​. ഭാഗ്യത്തിന്​ റിപ്പോർട്ടിംഗിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ ഇടക്കിടെ വിളിക്കുകയും കാണുകയും ചെയ്​തിരുന്ന ഒരു ഉദ്യോഗസ്​ഥാനായിരുന്നു അത്​. അദ്ദേഹം ഒൗദ്യോഗിക ആവശ്യത്തിന്​ സി.​െഎയെ കാണാൻ വന്നതായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തി​െൻറ ചിരി​ അപ്രതീക്ഷിതമായി വീണുകിട്ടിയ ഒരു പിടിവള്ളിയായിതോന്നി എനിക്ക്. ഞാൻ പെ​െട്ടന്ന്​ തന്നെ ഉണ്ടായ സംഭവങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തോട്​ പറഞ്ഞു. വൃദ്ധയെ ഒന്നുനോക്കി അദ്ദേഹം എന്നെയും കൊണ്ട്​ സി.​െഎയുടെ മുറിയിലേക്ക്​ കടന്നു. സംഭവം മുഴുവൻ കേട്ടപ്പോൾ സി.​െഎ.... ഇതവർ നോക്കി​ക്കോളാം എന്നും എ​േന്നാട്​ വേണമെങ്കിൽ പൊയ്​ക്കൊള്ളാനും പറഞ്ഞു. എന്നാൽ ഞാൻ അവിടെത്തന്നെ ഇരുന്നു.

കാവൽനിൽക്കുന്ന പൊലീസുകാരനെ വിളിച്ച്​ സി.​െഎ ചില നിർദ്ദേശങ്ങൾ കൊടുത്തശേഷം പുറത്തിറങ്ങി വൃദ്ധയെ അകത്തേക്ക്​ കയറ്റിയിരുത്തി. അവർ പേടിച്ച്​ വറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ പോ​െട്ട സാറെ....ഞാൻ പോ​െട്ട സാറെ എ​െന്നാക്കെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്​ എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവർ പരിഭ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പെ​െട്ടന്ന്​ തന്നെ സമീപത്തെ സ്​റ്റേഷനിൽ നിന്ന്​ രണ്ട്​ വനിതാപൊലീസുകാരെത്തി അവരെ അങ്ങോട്ടു കൊണ്ടു പോയി. ഞാൻ വീട്ടിലേക്കും മടങ്ങി. പിറ്റേന്ന്​ സ്വഭാവികമായ ജിജ്ഞാസകൊണ്ട്​ ഞാൻ ഡ്യുട്ടിക്ക്​ പോകും വഴി ഉച്ചതിരിഞ്ഞ്​ സ്​റ്റേഷനിലേക്ക്​ കയറി. തലേന്ന്​ കണ്ട േപാലീസുകാരി അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. അവർ എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ്​ അടുത്തേക്ക്​ വന്നു. കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞുതന്നു.സന്ധ്യക്ക്​ ഏഴുമണിയോടെ പൊലീസ്​ ആളെവിട്ട്​ മകനെ സ്​റ്റേഷനിലേക്ക്​ വരുത്തി. അയൾ ആകെ പേടിച്ചാണ്​ എത്തിയത്​. എസ്​.​െഎ യും പോലീസുകാരും ചേർന്ന്​ അമ്മ കാണാതെ അയാളെ നന്നായി ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. അമ്മയെ അയാളുടെ കൂടെ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക്​ വിട്ടുവത്രെ.

അൽപദിവസം ആ സംഭവം എ​െൻറ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ ഉലച്ചുകൊണ്ടിരുന്നുവെങ്കിലും കുറച്ചു​നാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അത്​ പതു​ക്കെ മറവിയുടെ ഇരുളിലേക്ക്​ മാഞ്ഞുപോയി.

ഒരു രണ്ട്​ മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരാവശ്യത്തിന്​ രാവിലെ നിർമ്മല ഹോസ്​പിറ്റലിൽ എത്തിയതായിരുന്നു ഞാൻ. അവിടെ അന്നുകണ്ട രണ്ടാമത്തെ പൊലീസുകാരി അവരുടെ അമ്മയെയും കൊണ്ട്​ വന്നിരുന്നു. എന്നെ അവർ പെ​െട്ടന്നുതന്നെ തരിച്ചറിഞ്ഞു. കാര്യങ്ങളുടെ തുടർച്ച അവരാണ്​ പറഞ്ഞത്​. വൃദ്ധയുടെ വീട്ടിനടുത്തുള്ള ഒരു പൊലീസുകാരി നഗരത്തിലെ വനിതാ പൊലീസ്​ സ്​റ്റേഷനിൽ ജോലിചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അന്ന്​ സംഭവത്തിലിടപെട്ട പൊലീസുകാരികളുടെ കൂട്ടുകാരി. ഇവരിൽ നിന്ന്​ സംഭവമറിഞ്ഞ ആ പൊലീസുകാരി പിറ്റേന്ന്​ തന്നെ വൃദ്ധയുടെ വീട്ടിൽപോയി മരുമകളെ 'പൊലീസ്​ മുറ'യിൽ ഉപദേശിക്കുകയും ത​ുടർന്ന്​ ഇടക്ക്​ വൃദ്ധയുടെ സുഖവിവരം അന്വേഷിച്ച്​ അവിടെ പോകുകയും പതിവാക്കിയത്രെ. ഇപ്പോൾ മകനും മരുമകൾക്കും നല്ല സ്​നേഹമാണെന്നാണ്​ ആ വല്യമ്മ പറയുന്നത്​ എന്നുകൂടി അവർ പറഞ്ഞു. കൂടാതെ എ​െൻറ മുന്നിൽ നിന്ന്​ ചാത്തമംഗലംകാരിയായ പൊലീസുകാരിയെ അപ്പോൾ തന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ച്​ കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ച്​ ഉറപ്പുവരുത്തുകയും ചെയ്​തു.

എന്തോ..ഒാരോ വർഷവും സ്വാതന്ത്ര്യദിനം അടുക്കു​േമ്പാൾ ഞാൻ ആ അമ്മയെ ഒാർത്തുപോകുന്നു. രാജേട്ടനും പൊലീസുകാർക്കും നന്ദി.