സംതൃപ്തിയുടെ ഉയരങ്ങൾ താണ്ടുമ്പോൾ

കു​റെ​ക്കാ​ലം മു​മ്പു​ള്ള ഒ​രോ​ർ​മ മ​ന​സ്സി​ൽ വ​ന്ന​ണ​യു​ന്നു. ഒ​രു സാം​സ്​​കാ​രി​കോ​ത്സ​വ​ത്തി​ന്‍റെ സം​ഘാ​ട​ക​ർ എ​ന്നെ​യും ക​ലാ​പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ക​നാ​യ സു​ഹൃ​ത്തി​നെ​യും അ​വ​രു​ടെ പ​രി​പാ​ടി​യു​ടെ വി​ധി​ക​ർ​ത്താ​ക്ക​ളാ​യി ക്ഷ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞ​ങ്ങ​ളി​രു​വ​രും ബ​സി​ൽ യാ​ത്ര​ചെ​യ്ത് മ​ധ്യ​കേ​ര​ള​ത്തി​ൽ ന​ട​ക്കു​ന്ന പ്ര​സ്തു​ത പ​രി​പാ​ടി​​ക്കാ​യി എ​ത്തി. സം​ഘാ​ട​ക​ർ ഞ​ങ്ങ​ളെ ന​ന്നാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും താ​മ​സി​ക്കാ​നു​ള്ള മു​റി​യും മ​റ്റും ഏ​ർ​പ്പാ​ടാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

സം​ഘാ​ട​ക​രൊ​രു​ക്കി​യ സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ തൃ​പ്​​ത​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എ​ന്റെ പ്രി​യ സു​ഹൃ​ത്ത്. മ​ത്സ​ര​വേ​ദി​യി​ലേ​ക്കു പോ​ക​വെ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ സം​സാ​ര​ത്തി​ലും ശ​രീ​ര​ഭാ​ഷ​യി​ലു​മെ​ല്ലാം ആ ​അ​തൃ​പ്തി പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രു​ന്നു. സം​ഘാ​ട​ക​ർ​ക്കൊ​പ്പ​മു​ള്ള ഭ​ക്ഷ​ണ​വേ​ള​യി​ലും അ​ദ്ദേ​ഹം അ​ത്​ മ​റ​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ല്ല. അ​ടു​ത്ത ദി​വ​സം ഒ​ര​ൽ​പം ദൂ​രെ​യു​ള്ള മ​റ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്താ​ണ്​ ഇ​തേ സം​ഘാ​ട​ക​ർ പ​രി​പാ​ടി ഒ​രു​ക്കി​യി​രു​ന്ന​ത്. അ​വി​ടെ ഞ​ങ്ങ​ളെ കൂ​ടാ​തെ വേ​റെ​യും വി​ധി​ക​ർ​ത്താ​ക്ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ 70 വ​യ​സ്സി​ല​ധി​കം ​തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​നെ ക​ണ്ടു. ക​ണ്ട​മാ​ത്ര​യി​ൽ​ത​ന്നെ എ​നി​ക്ക്​ ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നോ​ടൊ​രു അ​ടു​പ്പം തോ​ന്നി. സ​ത്യ​സ​ന്ധ​ത സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളും നി​ർ​മ​ല​മാ​യ പു​ഞ്ചി​രി​യും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ സ​വി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഞ​ങ്ങ​ൾ പ​രി​ച​യ​​പ്പെ​ട്ടു. സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യി​ൽ ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലേ​ക്ക്​​ എ​ന്‍റെ സ​ഹ​​പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ക​ൻ ക​ട​ന്നു​വ​ന്നു. ‘‘എ​വി​ടെ​നി​ന്ന്​ വ​രു​ന്നു?, എ​ന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു?, ഏ​താ​ണ്​ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മേ​ഖ​ല?’’ എ​ന്നെ​ല്ലാം ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നോ​ട്​ സു​ഹൃ​ത്ത്​ തി​ര​ക്കി. അ​ദ്ദേ​ഹം ഭ​വ്യ​ത​യോ​ടെ, വി​ന​യാ​ന്വി​ത​നാ​യി സ്വ​യം പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി: ‘‘അ​ൽ​പം ദൂ​രെ​നി​ന്നാ​ണ്, ഇ​വി​ടെ വി​ധി​ക​ർ​ത്താ​വാ​യി ക്ഷ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണ്, അ​ത്യാ​വ​ശ്യം സം​സ്കൃ​ത​​​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ചൊ​ല്ലാ​ൻ അ​റി​യാം, ചി​ല​ർ ആ​ശാ​ൻ എ​ന്നൊ​ക്കെ വി​ളി​ക്കാ​റു​മു​ണ്ട്.’’

‘‘ന​ന്നാ​യി. അ​തു​കൊ​ണ്ട്​ ഈ ​പ​രി​പാ​ടി​ക്ക്​ വ​രാ​ൻ ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി, അ​ല്ലേ’’ എ​ന്ന്​ പു​ച്ഛം​ക​ല​ർ​ന്ന സം​സാ​ര​ത്തോ​ടെ​യാ​ണ്​​ എ​ന്‍റെ സു​ഹൃ​ത്ത്​ അ​തി​നോ​ട്​ പ്ര​തി​ക​രി​ച്ച​ത്. ‘‘അ​തെ, ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ എ​ല്ലാം ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണ്, ഇ​തു ഒ​രു ഭാ​ഗ്യം​ത​ന്നെ’’ -അ​ദ്ദേ​ഹം സൗ​മ്യ​മാ​യി മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞു. പ​രി​പാ​ടി​യു​ടെ ഇ​ട​വേ​ള​ക​ളി​ൽ ഞ​ങ്ങ​ൾ ഏ​റെ സം​സാ​രി​ച്ചു. പ​ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും പ​റ​ഞ്ഞ കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​​ന്‍റെ കു​ടും​ബ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും സം​സാ​ര​മെ​ത്തി. അ​മ്മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും അ​വ​രു​ടെ വി​യോ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മെ​ല്ലാം അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു. മ​ത്സ​രം ക​ഴി​ഞ്ഞ്​ സം​ഘാ​ട​ക​ർ ന​ൽ​കി​യ ചെ​റി​യ പ്ര​തി​ഫ​ല​വും സ്വീ​ക​രി​ച്ച്​ മ​ട​ങ്ങാ​നൊ​രു​ങ്ങ​വെ ആ ​മു​തി​ർ​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​ൻ എ​ന്‍റെ​യ​രി​കി​ൽ വ​ന്നു. ‘‘ന​മ്മ​ൾ കു​റ​ച്ചു​നേ​ര​​മേ സം​സാ​രി​ച്ചു​ള്ളൂ​വെ​ങ്കി​ലും എ​നി​ക്ക്​ മോ​നെ ന​ന്നാ​യി ഇ​ഷ്​​ട​പ്പെ​ട്ടു. ഈ ​നൈ​ർ​മ​ല്യ​വും മു​ഖ​ത്തെ പു​ഞ്ചി​രി​യും എ​ന്നെ​ന്നും കാ​ത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ണം. വ​ലി​യ നേ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ല; അ​ർ​ഥ​വ​ത്താ​യ ചെ​റി​യ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ അ​തി​​ന്‍റെ പൂ​ർ​ണ​ത​യി​ൽ നി​ർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണ്​ ജീ​വി​ത​ത്തി​​​ന്റെ വ​ലു​പ്പം’’ എ​ന്ന ഉ​പ​ദേ​ശ​വും ന​ൽ​കി.

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ഏ​റ്റ​വു​മ​ധി​കം ആ​ത്മ​സം​തൃ​പ്തി ല​ഭി​ച്ച നി​മി​ഷ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച്​ ഞാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ട്​ ചോ​ദി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘എ​ന്‍റെ​യ​മ്മ സു​ഖ​മി​ല്ലാ​തെ ഒ​രു​പാ​ട്​ കാ​ലം ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി. അ​ത്ര​യും കാ​ലം ഞാ​നും ഭാ​ര്യ​യും ചേ​ർ​ന്ന്​ അ​മ്മ​യെ ഏ​റ്റ​വും ന​ന്നാ​യി പ​രി​ച​രി​ച്ചു. ഒ​രി​ക്ക​ലും അ​വ​ർ​ക്ക്​ പൂ​ർ​ണ​മാ​യും ക​ട്ടി​ലി​ൽ കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ല്ല. മ​രി​ക്കു​ന്ന ദി​വ​സം​വ​രെ​യും അ​മ്മ​ക്ക്​​ ന​ട​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചു. സ​മാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ​യാ​ണ്​ അ​മ്മ വി​ട​പ​റ​ഞ്ഞ​ത്. അ​മ്മ​യെ ഏ​റ്റ​വും ന​ല്ല രീ​തി​യി​ൽ അ​വ​സാ​ന ശ്വാ​സം​വ​രെ പ​രി​ച​രി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചു​വെ​ന്ന​താ​ണ്​ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ നേ​ട്ടം.’’ ആ ​വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ശ​ക്തി​യി​ൽ, വൈ​കാ​രി​ക​ത​യി​ൽ ഞാ​ന​ൽ​പ​നേ​രം മൗ​നി​യാ​യി. കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സു​ഹൃ​ത്തി​നെ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച​താ​യി പ​റ​യ​ണം എ​ന്നും​കൂ​ടി പ​റ​ഞ്ഞ്​ ആ ​സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തി​ലേ​ക്ക്​ അ​ദ്ദേ​ഹം ന​ട​ന്നു​നീ​ങ്ങി. പ​തി​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ൾ ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നെ പി​ന്നീ​ടൊ​രി​ക്ക​ലും ഞാ​ൻ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ഔ​ദ്യോ​ഗി​കാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​മാ​യി ആ ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​മ്പോ​ൾ നി​ർ​മ​ല​മാ​യ ആ ​മു​ഖം ഞാ​ൻ പ​ര​താ​റു​ണ്ട്. അ​ദ്ദേ​ഹം ഈ ​ഭൂ​മു​ഖ​ത്ത് ഇ​പ്പോ​ഴും സൗ​ര​ഭ്യം പ​ക​ർ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഇ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എ​നി​ക്ക് വ​ര​ദാ​ന​മാ​യി ല​ഭി​ച്ച ആ ​വാ​ക്കു​ക​ൾ ഇ​ന്നു​മെ​ന്നി​ൽ സു​ഗ​ന്ധം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ലോ​ക​ത്തി​ന്‍റെ ഇ​ന്ന​ത്തെ ദു​ര​വ​സ്​​ഥ​ക്കും അ​സ്വ​സ്​​ഥ​ത​ക്കു​മു​ള്ള മ​രു​ന്ന്​ ഈ ​വാ​ക്കു​ക​ളി​ലു​ണ്ട്. ആ​ത്മാ​ർ​ഥ​ത​യും സ്​​നേ​ഹ​വും പ​ര​സ്​​പ​രം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചാ​ൽ​ത​ന്നെ സ​മൂ​ഹ​ത്തി​​ലെ അ​സ്വ​സ്​​ഥ​ത​ക​ൾ ഒ​രു​പ​രി​ധി വ​രെ ഇ​ല്ലാ​താ​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യും. അ​ത്​ ലോ​ക​രാ​ഷ്ട്ര​ങ്ങ​ൾ ത​മ്മി​ലാ​ക​ട്ടെ, വ്യ​ത്യ​സ്​​ത സാ​മൂ​ഹി​ക വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ൾ ത​മ്മി​ലാ​ക​ട്ടെ, സ്​​കൂ​ളി​ലെ വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ൾ ത​മ്മി​ലാ​ക​ട്ടെ.

ന​മ്മ​ൾ ഓ​രോ​രു​ത്ത​രും വ്യ​ത്യ​സ്​​ത അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യും വി​ഭി​ന്ന​മാ​യ വ​ഴി​ത്താ​ര​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും മു​ന്നോ​ട്ടു​നീ​ങ്ങു​ന്ന​വ​രാ​ണ്. വി​ജ​യം എ​ന്താ​ണെ​ന്ന്​​ പ​ര​സ്​​പ​രം അ​ള​ന്നു​നോ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മാ​ണ്. ഒ​രാ​ളു​ടെ വീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലെ വി​ജ​യം മ​റ്റൊ​രാ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച്​ തീ​ർ​ത്തും നി​സ്സാ​ര​കാ​ര്യ​മാ​യി​രി​ക്കാം. വി​ജ​യ​ത്തി​ന്‍റെ ആ ​വ​ലു​പ്പ​ച്ചെ​റു​പ്പ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാ​ൾ പ്ര​ധാ​ന​മാ​ണ്​ ആ​ത്മ​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​രം എ​ന്ന മ​ഹാ​ഭാ​ഗ്യം. വ​ലി​യ ഉ​യ​ര​ങ്ങ​ൾ താ​ണ്ടേ​ണ്ട എ​ന്ന​ല്ല ഇ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തി​ന​ർ​ഥം. ചെ​യ്യു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി എ​ത്ര നി​സ്സാ​ര​വും ആ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ, അ​തി​ൽ നൂ​റു​ ശ​ത​മാ​നം ആ​ത്മാ​ർ​ഥ​ത​യും സ​മ​ർ​പ്പ​ണ മ​നോ​ഭാ​വ​വും പു​ല​ർ​ത്തി​യാ​ൽ, ആ​ത്മ​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​രം സാ​ധ്യ​മാ​കും. വീ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ൽ മു​ത​ൽ സ​മൂ​ഹ​ത്തി​ൽ വ​രെ നാം ​ചെ​യ്യു​ന്ന ന​ന്മ​യു​ടെ ക​തി​ർ​ക്ക​ണി​ക​ൾ നി​സ്സാ​ര​മ​ല്ലെ​ന്ന്​ ഓ​ർ​ക്കു​ക. ആ ​ക​തി​രു​ക​ളാ​ണ്​ ഏ​റ്റ​വും മി​ക​ച്ച വി​ള​വു​ക​ളാ​യി മാ​റു​ന്ന​ത്​. മ​നു​ഷ്യ​രു​ടെ​യു​ള്ളി​ലെ ന​ന്മ​യു​ടെ വി​ള​വെ​ടു​പ്പാ​ണ്​ ആ​ത്യ​ന്തി​ക​മാ​യി അ​വ​രെ സം​തൃ​പ്​​ത​രാ​ക്കു​ന്ന​ത്. ജീ​വി​ത​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​രം സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ആ ​വ​യോ​ധി​ക ജ്ഞാ​നി​യു​ടെ വീ​ക്ഷ​ണം എ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കും പ്ര​സ​ക്ത​മാ​ണ്. ഞാ​നി​ന്നും ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നെ തേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

20ാം നൂ​റ്റാ​ണ്ട്​ ക​ണ്ട അ​തി​പ്ര​ഗ​ല്ഭ ശാ​സ്​​ത്ര​ജ്ഞ​ൻ ആ​ൽ​ബ​ർ​ട്ട് ഐ​ൻ​സ്റ്റൈ​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ൾ ഓ​ർ​ക്കാം. ‘‘ജീ​വി​തം എ​ന്ന​ത്​ സൈ​ക്കി​ളി​ൽ യാ​ത്ര ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​ പോ​ലെ​യാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബാ​ല​ൻ​സ്​ നി​ല​നി​ർ​ത്ത​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ സൈ​ക്കി​ൾ എ​പ്പോ​ഴും നീ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്ക​ണം.’’