കവിത: ഇ​ന്ദ്ര​ജാ​ല​മാ​യി​രി​ക്കും...

ഒ​രു സ​ന്ദേ​ശ​ത്തെ,

ഇ​ല​യെ, പേ​രു​ക​ളെ,

ച​രി​ത്ര​ത്തെ

ഒ​റ്റ​ച്ചു​ഴ​റ്റി​ൽ

മാ​യ്ച്ച​ശേ​ഷ​മ​യാ​ൾ

ദ്രു​ത​ഗ​തി​യി​ൽ

വി​ര​ലു​ക​ളു​യ​ർ​ത്തി വീ​ശി.

ചു​റ്റും പ​ച്ച​മു​ള്ളി​ൻ വാ​സ​ന

പ​ട​ർ​ന്നു.

സ്കൂ​ൾ​മു​റ്റം ആ​ർ​ത്തി​ര​മ്പി.

തൊ​പ്പി​യി​ൽ​നി​ന്ന്

മു​യ​ലു​ക​ളി​റ​ങ്ങി​യോ​ടു​ന്ന

പ്രാ​വ് പ​റ​ക്കു​ന്ന മാ​സ്മ​രി​ക​ത​ക്ക്

കാ​ത്തി​രു​ന്ന​വ​രാ​ണ​വ​ർ.

എ​ങ്കി​ലും ര​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മ​റു​ചു​ഴ​റ്റി​ൽ പേ​രു​ക​ളി​റ​ങ്ങി

വ​രു​മാ​യി​രി​ക്കും

കൈ ​പി​റ​കോ​ട്ടെ​ടു​ത്ത​പ്പോ​ൾ,

ചു​വ​രി​ൽ കൈ​നി​ഴ​ലി​ൽ വ്യാ​ളി വാ ​പി​ള​ർ​ന്നു.

കു​ട്ടി​ക​ളാ​ഞ്ഞു കൈ​യ​ടി​ച്ചു.

അ​യാ​ൾ കു​ട്ടി​കൂ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക് ചൂ​ണ്ടി മാ​ടി​വി​ളി​ച്ചു.

എ​ന്നെ​യാ​ണോ?

‘അ​തെ നീ​ല​ത്ത​ട്ട​മി​ട്ട’

പ​തി​ഞ്ഞ ചി​രി​യി​ൽ വീ​ണ്ടും പ​റ​ഞ്ഞു.

ഞാ​ൻ തൊ​പ്പി​യി​ൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ മു​യ​ലാ​യി വേ​ദി​യി​ലെ​ത്തി.

നീ​ർ​ക്കു​തി​ര​യു​ടെ തേ​റ്റ​പോ​ലു​ള്ള ഷൂ​സ്

അ​യാ​ള​ൽ​പ്പാ​ൽ​പ്പം പൊ​ക്കി.

കു​ഴി​ഞ്ഞ മ​ണ്ണി​ൽ ജ​യി​ൽ വ​ല​ക​ൾ.

ഉ​ള്ളി​ൽ, വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്ക്

ദാ​ഹി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നൊ​രു ലോ​കം.

അ​ക​ത്തോ പു​റ​ത്തൊ​ന്ന​റി​യാ​തെ

വേ​ര​റ്റ ചെ​ടി​യാ​യി ഞാ​ൻ.