രണ്ട് കവിതകൾ

വി​ഷാ​ദ ഋ​തു​ക്ക​ൾ

എ​ന്റെ സ്വ​പ്ന​ഋ​തു​ക്ക​ളെ

ഊ​മ്പി​യെ​ടു​ത്ത

മു​ള​യു​ടെ ചെ​റു​സു​ഷി​ര​ങ്ങ​ൾ

ഒ​രു പാ​ട്ടാ​യ്

പ​ല കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് പ​ട​ർ​ന്നൊ​ഴു​കു​ന്നു.

ഒ​രി​ക്ക​ൽ പോ​ലും

പൂ​വി​ടാ​ത്ത മ​ര​ത്തെ നോ​ക്കി

ആ​ളു​ക​ൾ

പൂ​മ​ര​മെ​ന്ന് വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

വെ​യി​ലു​മ്മ​യാ​ൽ

ത​ളി​ർ​ത്ത മ​രം മാ​ത്രം

ഇ​ന്നു പെ​യ്ത മ​ഴ​യി​ൽ

ഇ​ല​ക​ള​ട​ർ​ത്തു​ന്നു.

പ​തി​യെ... പ​തി​യെ...

പൂ​ക്ക​ളെ ഇ​റു​ത്തു മാ​റ്റു​ന്നു.

പാ​ട്ടി​നു പി​ന്നാ​ലെ

ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നേ​റ്റ മു​റി​വി​ൽനി​ന്നും

ക​ിനി​ഞ്ഞി​റ്റു​ന്ന ചോ​ര​കൊ​ണ്ട്

ഞാ​ൻ,

നി​ന്നെ മാ​ത്രം വ​ര​ക്കു​ന്നു.

വ​സ​ന്തം

കു​ളി​ര​ണി​ഞ്ഞ പ​രാ​ഗ​വെ​ൺ​മ​യി​ൽ

പ​റ​ന്നി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ

ഒ​രു പാ​ട്ട് നി​ന്നെ തൊ​ടു​ന്നു.

ആ ​പാ​ട്ടി​നു പി​ന്നാ​ലെ...

നീ, ​എ​ന്നി​ലേ​ക്കും

ഞാ​ൻ, നി​ന്നി​ലേ​ക്കും... യാ​ത്രപോ​വു​ന്നു.

അ​പ്പോ​ൾ,

ന​മ്മ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ

പെ​റ്റു​പെ​രു​കി​യ വാ​ക്കു​ക​ൾ മാ​ത്രം

അ​മീ​ബ​യെ പോ​ലെ.

നോ​ക്കൂ,

നീ ​മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ൾ...