ശ്രീ​ശൈ​ല ഹി​മാ​ര​ണ്യ​കം

ചി​ത​ല​രി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യി​ൽ ‘ദൈ​വ​മേ കാ​ത്തോ​ള​ണേ’​യെ​ന്നു​റ​ക്കെ വി​ളി​ച്ച് അ​മ​ർ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ചെ​റു​താ​യി മു​ര​ട​ന​ക്കി. ഇ​ന്ന​ത്തെ സ​ന്ധ്യാ പ്രാ​ർ​ഥ​ന ആ​രം​ഭി​ക്കാം.

‘എ​ന്റെ സി​ര​യി​ൽ നു​ര​ക്കും പു​ഴു​ക്ക​ളി​ല്ലാ ക​ണ്ണി​ലി​ര​വി​ന്റെ പാ​ഷാ​ണ തി​മി​ര​മി​ല്ല ഉ​ള്ളി​ല​ഗ്നി...’

‘‘അ​മ്മാ​മേ... ഗൃ​ഹ​പാ​ഠം ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇ​ന്ന​ല​ത്തെ ക​ഥേ​ന്റെ ബാ​ക്കി.’’

‘‘ഈ ​ചെ​റു​ക്ക​ൻ, മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്കാ​ൻ സ​മ്മ​യ്ക്കി​ല്യ. നീ​യീ തി​ണ്ണേ​ലോ​ട്ട് കേ​റി​യി​രി, പ​റ​യാം. എ​വി​ടാ നി​ർ​ത്തി​യേ? സിം​ഹ​ത്തി​നെ അ​തി​ർ​ത്തി ക​ട​ത്താ​ൻ എ​ല്ലാ​രും ഒ​റ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി എ​ത്തി​യോ?’’

‘‘അ​യ്യോ... ഇ​ല്ല അ​മ്മാ​മേ. ക​ഥേ​ന്റെ ര​സം ക​ള​യ​ല്ലേ. പ​ഴ​യ സിം​ഹ​രാ​ജാ​വും മ​ന്ത്രി​ക്ക​ടു​വ​യും വീ​ണ്ടും ആ​ളി​ല്ലാ കു​ന്നി​ന്റെ നെ​റു​കെ കേ​റി​നി​ന്നു. അ​വി​ടെ​ത്തീ​ട്ടു​ള്ളൂ.’’

‘‘ഹാ... ​എ​ന്നി​ട്ട് സിം​ഹ​രാ​ജ​ൻ അ​വി​ടെ കൂ​ടി​യ ജ​ന്തു​ക്ക​ളോ​ട് പ​റ​ഞ്ഞു: ‘കാ​ടി​ന്റെ മ​ക്ക​ളു​ടെ എ​ല്ലാ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളും മാ​റാ​ൻ പോ​കു​ന്നു’ എ​ന്ന്!’’

‘‘അ​ടു​ത്ത കാ​ട്ടീ​ന്ന് കാ​യ്ക​നി​ക​ളും വെ​ള്ള​വും എ​പ്പോ​ഴാ​ണ് എ​ത്തു​ക?’’ ക​ര​ടി ആ​കാം​ക്ഷയോ​ടെ സിം​ഹ​രാ​ജാ​വി​നെ ഉ​റ്റു​നോ​ക്കി.

‘‘പേ​മാ​രി​യി​ൽ ഒ​ലി​ച്ചു​പോ​യ ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​ള​ങ്ങ​ൾ പു​തു​ക്കി​പ്പ​ണി​യാ​ൻ തു​ട​ങ്ങു​മോ?’’ മു​യ​ലു​ക​ൾ പ​ര​സ്പ​രം നോ​ക്കി ആ​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ നെ​ടു​വീ​ർ​പ്പി​ട്ടു.

‘‘കാ​ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്ക് ഒ​ളി​ച്ചുവ​രു​ന്ന വേ​ട്ട​ക്കാ​രെ ത​ട​യാ​ൻ എ​ന്തോ പ​ദ്ധ​തി ക​ണ്ടെ​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ട്, തീ​ർ​ച്ച.’’ വ​ര​യ​ൻ​പു​ലി കാ​ട്ടു​ക​ഴു​ത​യോ​ട് സ്വ​കാ​ര്യം പ​റ​ഞ്ഞു.

‘‘ഉ​ൾ​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ക​രി​മ്പ് തേ​ടി​പ്പോ​യ എ​ന്റെ ആ​ന​ക്കു​ട്ട​നെ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹം സ​ഹാ​യി​ക്കും.’’ കൊ​മ്പ​നാ​ന ക​ണ്ണീ​ർ തു​ട​ച്ചു.

‘‘ചു​മ്മാ വ​ട്ട​മി​ട്ട് കൊ​ത്തി​പ്പ​റി​ക്കു​ന്ന ക​ഴു​ക​ന്മാ​രെ എ​റി​ഞ്ഞി​ടാ​ൻ അ​നു​മ​തി ന​ൽ​കും.’’ അ​പ്പു​റ​ത്തെ കൊ​മ്പി​ലേ​ക്ക് ആ​രും കാ​ണാ​തെ ചാ​ടു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ ക​രി​ങ്കു​ര​ങ്ങ് പ​റ​ഞ്ഞു.

കു​റ​ച്ചു​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശബ്ദ​ത​ക്കുശേ​ഷം സിം​ഹ​രാ​ജ​ൻ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു:

‘‘പ​ഴ​യ പാ​റ​മ​ട​യി​ൽ പൂ​ർ​വി​ക​ർ കോ​റി​യി​ട്ട​ത് ഇ​ന്ന​ലെ​യാ​ണ് ക​ണ്ട​ത്. പ​ണ്ട്, ന​മ്മു​ടെ​യീ മ​ര​ത​ക​ക്കാ​ട് എ​പ്പോ​ഴും മ​ഞ്ഞ് പു​ത​ച്ച് കി​ട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്ന​ത്രെ. ഇ​വി​ടം മു​ഴു​വ​ൻ കു​ളി​രും ത​ണു​പ്പു​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​തി​നാ​ൽ മ​ര​ത​ക​ക്കാ​ടി​നെ നാം ​ഇ​ന്നു മു​ത​ൽ ‘ശ്രീ​ശൈ​ല ഹി​മാ​ര​ണ്യ​കം’ എ​ന്ന് നാ​മ​ക​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇ​നി ഞാ​നും എ​ന്റെ കാ​ടും അ​ജ​യ്യ​രാ​കും.’’

‘‘ങേ... ​ഇ​തെ​ന്തോ​ന്ന്?’’

കു​റു​ക്ക​ൻ മാ​ത്രം ക​ണ്ണ് തു​റി​ച്ച് ചു​റ്റു​മു​ള്ളോ​രെ നോ​ക്കി. എ​ല്ലാ​വ​രും അ​ന്ധാ​ളി​ച്ചു​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. മ​യി​ൽ​ക്കൂ​ട്ടം മാ​ത്രം നി​റ​ഞ്ഞ അ​ഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ കൈ​യ​ടി​ച്ച് പാ​സാ​ക്കി.

‘‘ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കും ചി​ല​ത് പ​റ​യാ​നു​ണ്ട്...’’

‘‘ആ​രാ​ണ​ത്?’’

‘‘പ്രാ​ക്ക​ൾ’’

‘‘അ​യ്യോ... ഇ​വി​ടെ വാ ​തു​റ​ക്കാ​ൻ ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് മാ​ത്ര​മേ പ​റ്റ​ത്തു​ള്ളൂ. നി​ന്റെ വ​ല​തു ഭാ​ഗ​ത്തെ തൂ​വ​ലി​നി​ത്തി​രി ചാ​ര​നി​റം കൂ​ടു​ത​ലാ. നീ​യി​വി​ടു​ള്ള​ത​ല്ല. അ​പ്പു​റ​ത്തെ കാ​ട്ടി​ൽ പോ​യി സ​ങ്ക​ടം പ​റ.’’

മ​റു​പ​ടി കൊ​ടു​ത്ത് മ​യി​ലു​ക​ൾ ക​ടു​വ​ക​ളു​ടെ തോ​ളി​ൽ കൈ​യി​ട്ട് പീ​ലി​വി​ട​ർ​ത്തി​യാ​ടി.

ഇ​ത്ര​യും പ​റ​ഞ്ഞ് അ​മ്മാ​മ എ​ണീ​റ്റു.

‘‘എ​ന്നി​ട്ട്... എ​ന്തു​ണ്ടാ​യി?’’

‘‘ഇ​നി നാ​ളെ. എ​ന്റെ പ്രാ​ർ​ഥ​ന പൂ​ർ​ത്തി​യാ​ക്കീ​ല്യ.’’

അ​മ്മാ​മ ക​ണ്ണ​ട​ച്ച് വീ​ണ്ടും ഉ​റ​ക്കെ ചൊ​ല്ലാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘‘ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ട​ന്നം കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട കൈ​ക​ളോ

അ​ർ​ഥി​യി​ൽ വ​ർ​ണ​വും വി​ത്ത​വും ത​പ്പു​ന്നു.’’

*ക​വി​ത -നാ​റാ​ണ​ത്ത് ഭ്രാ​ന്ത​ൻ അ​ർ​ഥി -യാ​ച​ക​ൻ

വി​ത്തം -സ​മ്പ​ത്ത്, ഐ​ശ്വ​ര്യം