കൊ​ട്ടി​യ​ട​ക്കൂ, ന​ര​ക ക​വാ​ട​ങ്ങ​ൾ

രാ​ജാ​വ്​ ഒ​രി​ക്ക​ൽ സൂ​ഫി ഗു​രു​വി​നോ​ട്​ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘‘ഞാ​ൻ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തെ​യും ന​ര​ക​ത്തെ​യും കു​റി​ച്ച്​ അ​റി​യാ​നാ​ണ്​ വ​ന്ന​ത്. അ​ങ്ങ​നെ വ​ല്ല​തു​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ എ​നി​ക്ക്​ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ൽ പോ​ക​ണം’’. രാ​ജാ​വി​െ​ൻ​റ അ​ഹ​ന്ത ക​ണ്ട്​ ഗു​രു പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ആ​ദ്യം ഒ​രു ശി​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ വ​രൂ, എ​ന്നി​ട്ട്​ ചോ​ദി​ക്കൂ. ഇ​വി​ടെ താ​ങ്ക​ൾ രാ​ജാ​വ​ല്ല; ഒ​രു ശി​ഷ്യ​ൻ മാ​ത്രം’’. ഇ​തു​കേ​ട്ട്​ കോ​പം​കൊ​ണ്ട്​ വി​റ​ച്ച രാ​ജാ​വ്​ ഉ​റ​യി​ൽ​നി​ന്ന്​ വാ​ൾ പു​റ​െ​ത്ത​ടു​ത്തു. ഗു​രു​വി​െ​ൻ​റ ത​ല​യെ​ടു​ക്കാ​നാ​യി അ​ടു​ത്തു​വ​ന്നു. ‘‘ഒ​രു നി​മി​ഷം നി​ൽ​ക്കൂ...​!’’-​സൂ​ഫി പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ഇ​പ്പോ​ൾ ന​ര​ക​ക​വാ​ടം തു​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. എ​െ​ൻ​റ ത​ല കൊ​യ്​​തെ​ടു​ക്കൂ. താ​ങ്ക​ളെ ന​ര​കം കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു’’. അ​ൽ​പ​നേ​രം ചി​ന്തി​ച്ചു​നി​ന്ന രാ​ജാ​വി​െ​ൻ​റ കൈ​ക​ൾ അ​റി​യാ​തെ താ​ഴ്​​ന്നു. കോ​പം നി​യ​ന്ത്രി​ച്ച്​ രാ​ജാ​വ്​ വാ​ൾ ഉ​റ​യി​ലി​ട്ടു. ‘‘ഇ​പ്പോ​ൾ സ്വ​ർ​ഗ​വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു’’-​ഗു​രു മൊ​ഴി​ഞ്ഞു. മ​നം​മാ​റി​യ രാ​ജാ​വ്​ അ​ഹ​ന്ത വെ​ടി​ഞ്ഞ്​ ശി​ഷ്യ​നാ​യി മാ​റി. സ്വ​ർ​ഗ​ക​വാ​ട​ത്തി​െ​ൻ​റ താ​ക്കോ​ൽ എ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്ന്​ അ​ദ്ദേ​ഹം സ്വ​യം തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. 

ബ​ശീ​ർ മു​ഹ്​​യി​ദ്ദീ​ൻ

 

‘ദൈ​വ​മേ, നീ ​എ​ന്തി​ന്​ ന​ര​കം പ​ട​ച്ചു? കാ​രു​ണ്യ​മ​ല്ലോ നി​െ​ൻ​റ സ​ഹ​ജ​ഭാ​വം’- പ​ല​പ്പോ​ഴും മ​ന​സ്സി​ൽ തി​ക​ട്ടി​വ​രാ​നി​ട​യു​ള്ള ചോ​ദ്യ​മാ​ണി​ത്. ന​ര​ക​മു​ക്​​തി​ക്കാ​യി യാ​ചി​ക്കു​ന്ന ഇൗ ​വേ​ള​യി​ൽ വി​ശേ​ഷി​ച്ചും. ജീ​വി​തം ഇ​ഹ​ലോ​ക​ത്ത്​ പൂ​ർ​ണ​മാ​കു​ന്നി​ല്ല. മ​ര​ണം അ​ന​ന്ത​വി​ശാ​ല​മാ​യ മ​റ്റൊ​രു ലോ​ക​ത്തേ​ക്കു​ള്ള ക​വാ​ടം മാ​ത്ര​മാ​ണ്​ എ​ന്ന​ത്രെ ഇ​സ്​​ലാ​മി​ക വീ​ക്ഷ​ണം. ഇ​ഹ​ലോ​ക​ത്ത്​ ന​ന്മ ചെ​യ്​​ത​വ​നും തി​ന്മ ചെ​യ്​​ത​വ​നും മ​രി​ച്ച്​ മ​ണ്ണോ​ട്​​ ചേ​ർ​ന്നാ​ൽ എ​ല്ലാം അ​വ​സാ​നി​ച്ചു എ​ന്ന സ​ങ്ക​ൽ​പം യു​ക്​​തി​സ​ഹ​വും നീ​തി​യു​മാ​കു​മോ? ഇ​ല്ല, ര​ണ്ടു​പേ​ർ​ക്കും അ​ർ​ഹ​മാ​യ പ്ര​തി​ഫ​ലം ല​ഭി​ക്ക​ണം; അ​താ​ണ്​ നീ​തി.

ഭ​ര​ണ​കൂ​ട​ങ്ങ​ൾ സാ​മൂ​ഹി​ക​സേ​വ​ക​രെ ആ​ദ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. സാ​മൂ​ഹി​ക​ദ്രോ​ഹി​ക​ളെ ശി​ക്ഷി​ക്കാ​റു​മു​ണ്ട്. നാ​ട്ടി​ൽ നീ​തി പു​ല​ര​ണം എ​ന്ന​താ​ണ്​ ഇൗ ​നി​ല​പാ​ടി​െ​ൻ​റ പ​ര​മ​ല​ക്ഷ്യം. എ​ന്നാ​ൽ, ഒ​രാ​ൾ അ​ർ​ഹി​ക്കു​ന്ന ആ​ദ​ര​വും അ​ർ​ഹി​ക്കു​ന്ന ശി​ക്ഷ​യും ന​ൽ​കാ​ൻ ഇ​ഹ​ലോ​ക​ത്ത്​ സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. കാ​ര​ണം, ഒ​രു പു​ഞ്ചി​രി​യു​ടെ പോ​ലും യ​ഥാ​ർ​ഥ മൂ​ല്യം നി​ർ​ണ​യി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്ക്​ സം​വി​ധാ​ന​മി​ല്ല. അ​തു​കൊ​ണ്ട്​ ത​ന്നെ​യാ​ണ്​ ദൈ​വം​ത​മ്പു​രാ​ൻ നീ​തി പു​ല​രു​ന്ന മ​റ്റൊ​രു നാ​ളി​ലേ​ക്ക്​ പൂ​ർ​ണ​മാ​യ ക​ർ​മ​ഫ​ലം മാ​റ്റി​വെ​ച്ച​ത്.

ഖു​ർ​ആ​ൻ ആ​കാ​ശ​ഭൂ​മി​ക​ളോ​ളം വി​ശാ​ല​മാ​യ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​തീ​ക്ഷ ന​ൽ​കു​ന്നു. സ​ർ​വ​നാ​ശ​ത്തി​െ​ൻ​റ പ്ര​തീ​ക​മാ​യ ന​ര​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള താ​ക്കീ​തു​ക​ളും. വ​രാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ഗു​രു​ത​ര​മാ​യ അ​പ​ക​ട​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച്​ മു​ന്ന​റി​യി​പ്പ്​ ന​ൽ​ക​ൽ കാ​രു​ണ്യ​മോ ക്രൂ​ര​ത​യോ? -തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും അ​ത്​ മ​ഹ​ത്താ​യ കാ​രു​ണ്യ​പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ന​മാ​ണ്​; ഭ​ര​ണ​കൂ​ട​ങ്ങ​ൾ പ​ക​ർ​ച്ച​വ്യാ​ധി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ബോ​ധ​വ​ത്​​ക​ര​ണം ന​ട​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ.  

ന​ര​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ദൈ​വി​ക മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു​ക​ൾ അ​വ​െ​ൻ​റ കാ​രു​ണ്യ​ത്തി​െ​ൻ​റ ഭാ​ഗ​മാ​കു​ന്ന​ത്​ അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്. മു​ന്ന​റി​യി​പ്പ്​ ന​ൽ​കാ​തെ ന​ര​ക​ത്തി​ലേ​ക്ക്​ ആ​ട്ടി​ത്തെ​ളി​ക്ക​ലാ​ണ്​ ക്രൂ​ര​ത. ‘എ​െ​ൻ​റ അ​ടി​മ​ക​ളെ അ​റി​യി​ക്കൂ​! ഞാ​ൻ ഏ​റെ പൊ​റു​ക്കു​ന്ന ക​രു​ണാ​നി​ധി ത​ന്നെ​യാ​ണ്. എ​​െ​ൻ​റ ശി​ക്ഷ​യാ​ക​െ​ട്ട ഏ​റെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ശി​ക്ഷ​യു​മാ​ണ്​’​എ​ന്ന വേ​ദ​വാ​ക്യ​ത്തി​െ​ൻ​റ പൊ​രു​ൾ ഇ​വി​ടെ​യാ​ണ്​ അ​ർ​ഥ​പൂ​ർ​ണ​മാ​കു​ന്ന​ത്. 

സ്വ​ർ​ഗ​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യും ന​ര​ക​ശി​ക്ഷ​യും സ​ന്തു​ലി​ത​മാ​യി ഉ​ൾ​ക്കൊ​ള്ളാ​ൻ ക​ഴി​യ​ണം. അ​മി​ത​മാ​യ സ്വ​ർ​ഗ​പ്ര​തീ​ക്ഷ വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കും ന​ര​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള അ​മി​ത​മാ​യ ആ​ധി നി​രാ​ശ​യി​ലേ​ക്കും ന​യി​ക്കും. അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്​ മു​ത്തു​ന​ബി സ്വ​ർ​ഗ​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യും ന​ര​ക​മു​ക്​​തി​യും ഒ​രേ പ്രാ​ർ​ഥ​ന​യി​ൽ ചേ​ർ​ത്തു​പ​ഠി​പ്പി​ച്ച​ത്. ‘അ​ല്ലാ​ഹു​വേ! എ​നി​ക്ക്​ നീ ​ന​ര​ക​മു​ക്​​തി ന​ൽ​കി​യാ​ലും; സ​ർ​വ​ലോ​ക നാ​ഥാ! എ​ന്നെ നീ ​സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചാ​ലും’. 

റ​മ​ദാ​നി​ലെ പു​ണ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കാ​രു​ണ്യ​വാ​നാ​യ ദൈ​വം ന​ര​ക​മു​ക്​​തി വാ​ഗ്​​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. വി​ശ്വാ​സി ത​െ​ൻ​റ ന​ര​ക​ക​വാ​ട​ങ്ങ​ളെ സ്വ​യം കൊ​ട്ടി​യ​ട​ക്കേ​ണ്ട സ​ന്ദ​ർ​ഭ​മാ​ണി​ത്. നി​ര​ന്ത​ര പ്രാ​ർ​ഥ​ന​യും പ​രി​ശ്ര​മ​വു​മാ​ണ്​ അ​തി​െ​ൻ​റ വ​ഴി. പ​ള്ളി​ക​ളി​ൽ ഭ​ജ​ന​മി​രു​ന്നും പാ​തി​രാ​വു​ക​ളി​ൽ ക​ണ്ണീ​ർ തൂ​കി​യും യാ​ചി​ച്ചു​നേ​ടാം -ന​ര​ക​മു​ക്​​തി​യും സ്വ​ർ​ഗ​പ്ര​വേ​ശ​വും.