ആ ക്ലോക്ക്​ ചുവരിൽ നിശ്ചലമായങ്ങനെ...

​‘എടാ, േക്ലാക്കിലെ ബാറ്ററി തീർന്നെന്ന്​ തോന്ന്​ണൂ, നീയത്​​ മാറ്റിയിടാൻ മറക്കരുത്​’ ഉമ്മ ഒരിക്കൽ കൂടി പറഞ്ഞ കാര്യം ഒാർമ്മിപ്പിച്ചതാണ്​. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ മറന്നതൊന്നുമല്ല, ബാറ്ററി വാങ്ങി വെച്ചതാണ്​. എന്തോ ആ ​േക്ലാക്ക ്​ അങ്ങനെ ചുമരിൽ നിശ്ചലമായി ഇരിക്കുന്നത്​ കണ്ടപ്പോ ഒാർമകൾ ഒാത്തുപള്ളി കാലത്തോളം പുറകിലേക്ക്​ പോയതുപോലെ. അതെ, ആ ​േക്ലാക്ക്​ പെങ്ങൾക്ക്​ മദ്രസയിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഹാജർ ഉള്ള കുട്ടിക്കുള്ള​ സമ്മാനമായി കിട്ടിയതാണ്​. രണ്ട ു പതിറ്റാണ്ടുകൾക്കിപ്പുറവും മഞ്ഞ നിറമുള്ള ആ േക്ലാക്ക്​ എന്നെ നോക്കി കളിയാക്കി ചിരിക്കുകയാണോ അതോ സഹതാപം കല ർന്ന പശ്​ചാത്താപ ഭാരത്താൽ നിശ്ചലമാകുന്നതാണോ​?

സംഭവമെന്താന്ന്​ വെച്ചാൽ ആ ​േക്ലാക്ക്​ എനിക്ക്​ കൂടി അർഹത പ്പെട്ടതാണ്​, അതായത്​ ആ വർഷം മദ്രസയിൽ എല്ലാ ദിവസവും പോയ രണ്ടുപേരിൽ ഒരാൾ ഞാൻ ആയിരുന്നു എന്നതാണ്​. സ്​കൂൾ ഉള്ള ദ ിവസങ്ങളിൽ പുലർച്ചെ 6.30 മുതൽ 8.15 വരെയാണ്​ മദ്രസയുടെ പ്രവർത്തന സമയം. 6.30ന്​​ അവിടെ എത്തണമെങ്കിൽ 6 മണിയാകും മു​േമ്പ കട് ടിലിൽ നിന്നും ഉയർത്തെഴുന്നേറ്റേ മതിയാകൂ. നല്ല മഴക്കാലത്തും മഞ്ഞുപെയ്യുന്ന ഡിസംബറിലുമൊക്കെ അത്രയും നേരത്തെ എഴുന്നേൽക്കുക എന്നത്​ കഠിനപ്രവർത്തികളിലൊന്നായിരുന്നു. ഉമ്മയു​െട നേതൃത്വത്തിൽ കരിയിലകൾ കൂട്ടിയിട്ട്​ തീകാ യൽ എന്ന കലാപരിപാടിയൊക്കെ നടത്തിയിരുന്നത്​ ഇൗ അതിരാവിലെകളിൽ ആയിരുന്നു. അന്ന്​ വ​ീട്ടിൽ 12 മാസവും അടുക്കളയിലെ ഒ രു പാത്രത്തിൽ കാണാറുള്ള ഭക്ഷ്യപദാർഥമായ റെസ്​ക്​, ചായയിൽ മുക്കിയും കുറച്ച്​ പോക്കറ്റിലാക്കി വഴിയിലൂടെ കടിച് ചും, കടിച്ചാൽ പെ​ട്ടെന്ന്​ മുറിയാത്ത ‘ഇൗ വസ്​തു’ കുറച്ച്​ കാക്കക്കും പൂച്ചക്കും സംഭാവന നൽകിയും രാജകീയമായി മദ്രസയിൽ എത്തു​േമ്പാ​​േ​ഴക്കും അവിടത്തെ ​േക്ലാക്കിൽ സമയം 6.35 കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും.

പതിവുപോലെ അഞ്ചുമിനിറ്റ്​ പുറത്ത്​ നിൽക്കൽ ശിക്ഷയും കഴിഞ്ഞാൽ കേറിവരാൻ ഉസ്​താദ്​ കൽപ്പിക്കും, പിന്നെ കൈ നീട്ടി ഒറ്റ നിൽപ്പാണ്​. നല്ല പുളിവാറു വടി കൊണ്ട്​ ഒ​ന്നോ രണ്ടോ അടി കൂടി സമ്മാനമായി കിട്ടിയ ശേഷം ബെഞ്ചിൽ പോയി ഇരിക്കാൻ അനുമതി കിട്ടും. നല്ല തണുപ്പത്ത്​ കിട്ടുന്ന ഇൗ ചൂടൻ സമ്മാനങ്ങളിൽ ഏറ്റവും രസാവഹമായ ഒരു കാര്യം കൂടി ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ട്​. ‘ നാളെ വരു​േമ്പാ നല്ല വടി വെട്ടി കൊണ്ടുവരുന്നത്​ ആരാ’ എന്ന ഉസ്​താദി​​​​െൻറ ചോദ്യത്തി​​​​െൻറ സംപ്രീതിക്കായി കണ്ട പറമ്പിലൊക്കെ വലിഞ്ഞുകയറി ഏറ്റവും കിടിലൻ ‘വടി’ ​െകാടുത്ത്​ അടി വാങ്ങുന്ന വെറും മണുക്കൂസുകളായിരുന്നു ഞങ്ങളോരോരുത്തരും എന്നത്​ ഇന്നാലോചിക്കു​േമ്പാൾ ബാറ്ററിയില്ലാത്ത ​േക്ലാക്കിലെ സെക്കൻറ്​ സൂചി അനുഭവിക്കുന്ന ഏകാന്തത ഒന്നുമ​ല്ലെന്ന്​ വരെ തോന്നിപ്പോയി.

പര​ീക്ഷകളിൽ ഇരിക്കുന്ന ബെഞ്ചിലെ മാത്രം ഫസ്​റ്റാകാൻ കഴിഞ്ഞ, നബിദിന പരിപാടിയിൽ ഒരു മൂളിപ്പാ​േട്ടാ, പ്രസംഗമോ പയറ്റിനോക്കാൻ പേടിച്ചയാൾ രണ്ടും കൽപ്പിച്ച്​ ഒരിക്കൽ സമൂഹഗാനത്തിന്​ പേരുകൊടുത്തു. പക്ഷേ കഷ്​ടകാലമെന്നല്ലാതെ എന്തുപറയാൻ, പാടുന്നതിനിടെ ചില വരികൾ നടുക്ക്​ നിൽക്കുന്ന മുഖ്യ കാളരാഗ ഗായകൻ മറന്നുപോയി. മുമ്പ്​ പാടി മുഴുമിപ്പിച്ച വരികൾ തന്നെ വീണ്ടാമതും, മൂന്നാമതും പാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടെ സ്​റ്റേജിനു താഴെയുള്ള മാന്യ മഹാജനങ്ങളുടെ അടക്കിയ ചിരി കണ്ടില്ലെന്ന്​ നടിച്ചു. പക്ഷേ ഉസ്​താദ്​ അവറുകൾ ‘മതി പാടിയത്​, ഇറങ്ങിപ്പോകീനെടാ ഹമുക്കുകളേ’ എന്ന്​ പറഞ്ഞത്​ നരസിംഹം സിനിമയിലെ മമ്മൂട്ടിയു​െട “Shall I remind you something, it is quite unbecoming of an officer, ...തട്ടുതകർപ്പൻ ഡയലോഗ്​ ഡെലിവറി പോലെ കാതുകളിൽ തുളഞ്ഞുകയറുന്നതായിരുന്നു.

പത്തുവയസുകാര​​​​െൻറ അപകർഷതകളെയും ധൈര്യത്തെയും അഭിമാനബോധത്തെയും ചോദ്യം ചെയ്​ത ആ സ്​റ്റേജിനെയും മൊല്ലാക്കയെയും എന്തിനേറെ ഞങ്ങൾക്കു മുമ്പിലുള്ള മൈക്കിനെ വരെ എടുത്തു അടുത്ത പറമ്പിലേക്കിടാനുള്ള അമർഷം ഉള്ളിലൊതുക്കി തല കുനിച്ചുകൊണ്ട്​ സ്​റ്റേജിൽ നിന്ന്​ ഇറങ്ങി നേരെ വീട്ടിലേക്കോടി ചുമ്മാ കട്ടിലിൽ കുറേ നേരം മേൽക്കൂര നോക്കി കിടന്നു. ഇനി ഒരിക്കലും സ്​റ്റേജിൽ തമാശക്കു പോലും കയറില്ലെന്ന അതി നിർണായകമായ തീരുമാനം കൈക്കൊണ്ടിരിക്കവേ, ദൂരെ പള്ളിയിലെ മൈക്കിൽ നിന്നും ‘ഇനി സമ്മാന ദാനം’ എന്ന അറിയിപ്പ്​ വീശിയടിച്ച സങ്കടക്കാറ്റിലൂടെ എ​​​​െൻറ ചെവിയിലുമെത്തി. പാള പോലത്തെ പാൻറും ഒരാൾക്കു കൂടി കയറി ഇരിക്കാവുന്ന ഷർട്ടും വെള്ള തൊപ്പിയും വീണ്ടും വലിച്ചുകയറ്റി മദ്രസയിലെ സ്​റ്റേജിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ രാത്രി ഏതാണ്ട്​ 8 മണി കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകാം, അതോ 7 മണിയാണോ, ഒരുപക്ഷേ 9 മണിയാണോ എന്നും ഒാർത്തെടുക്കാൻ എനിക്കാവുന്നില്ല. സമയത്തെ കുറിച്ച്​ ഇ​ത്ര വിശദമായി പറയാൻ കാരണം ഇനി പറയാം. പഠനത്തിലോ കലയിലോ പറയത്തക്ക മികവൊന്നുമില്ലാത്ത ‘ബെഞ്ചിൽ മാത്രം’ ഒന്നാം സ്​ഥാനം നേടിക്കൊണ്ടിരുന്നയാൾക്ക്​ സ്​റ്റേജിൽ കയറി സമ്മാനം വാങ്ങാനൊന്നും കഴിയില്ലല്ലോ. യോഗം ല്യ, അമ്മിണിയേ, പായ്​ മടക്കിക്കോളീ...എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ്​ കരഞ്ഞോണ്ടിരുന്നാൽ ജൻമത്ത്​ ഇനി സ്​റ്റേജിൽ കയറലുണ്ടാവി​െല്ലന്ന്​ മനസ് ഇങ്ങനെ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

അധ്യയന വർഷം മുഴുവൻ മുടങ്ങാതെ മദ്രസയിൽ വരുന്ന വിദ്യാർഥിക്കുള്ള ​േക്ലാക്കായിരുന്നു പത്തുവയസുകാര​​​​െൻറ പിന്നീടുള്ള ലക്ഷ്യം. അതാക​െട്ട തുടർച്ചയായി നേടിയിരുന്നത്​ ഒാ​​​​െൻറ പെങ്ങളൂട്ടിയും. കല്യാണത്തിനോ വീട്​കേറി താമസത്തിനോ, എന്തിന്​ പനി വന്നാൽ പോലും കിറുകൃത്യമായി മദ്രസയിൽ ഹാജർ ശീലമാക്കാൻ തുടങ്ങിയത്​ അങ്ങനെയായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇതിനിടയിൽ പെങ്ങൾ ഇൗ വർഷവും ഒറ്റ ദിവസം പോലും മദ്രസയിൽ എത്താതിരുന്നിട്ടില്ല എന്ന യാഥാർഥ്യവുമായി ഞാൻ പൊരുത്തപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. എന്തായാലും നബിദിന തലേന്ന്​ വരെ തുടർച്ചയായി ക്ലാസിലെത്തുക തന്നെ ചെയ്​തു എന്നോടൊപ്പം ആ കുരുപ്പും. രണ്ടുപേരും ഹാജർനിലയിൽ തുല്യമാകുന്നത്​ അതിനുമുമ്പ്​ ഒരിക്കൽ പോലും സംഭവിക്കാത്ത ആ മദ്രസയിലെ മുറിയിൽ ആദ്യമായി വാങ്ങാൻ പോകുന്ന ​േക്ലാക്ക്​ സ്വപ്​നം കണ്ട്​ ഭക്ഷണം പോലും കഴിക്കാതെയാണ്​ ആ വർഷം നബിദിനത്തലേന്ന്​ ഞാൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക്​ ചാഞ്ഞത്​. അന്ത്യവിധി നാളിൽ രണ്ടു മലക്കുകൾ (മാലാഖമാർ) നമ്മു​െട നൻമ, തിൻമകളു​െട ​​ത്രാസുകൾ തൂക്കിനോക്കുന്നതും ഖബറിൽ നീണ്ട മുടികളുള്ള ഒരു മലക്ക്​ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതും വിശദീകരിക്കു​േമ്പാൾ ഉസ്​താദി​​​​െൻറ താടിയിഴകളിൽ നേരിയ വിറയലുണ്ടായിരുന്നു. ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച്​ പേടിച്ചുവിറച്ച്​ കേട്ടിരുന്ന ആ ക്ലാസുകളിൽ മാത്രം മറ്റുകലാപരിപാടികളിൽ ഏർപ്പെടാറുണ്ടായിരുന്നില്ല ഞങ്ങൾ ബാക്ക്​ ബെ​ഞ്ചേഴ്​സിലെ ഉഴപ്പർ കൂട്ടം.

ഡസ്​കിൽ ഒരു കുഴി ഉണ്ടാക്കി അതിൽ കടലാസ്​കഷ്​ണം കൊണ്ട്​ ഉണ്ട ഉരുട്ടി ഫുട്​ബാൾ ടൂർണമ​​​െൻറ്​ കളിക്കാറുള്ളത്​ അറുബോറൻ തജ്​വീദ്​ (ഖുര്‍ആന്‍ പാരായണം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട നിയമങ്ങള്‍ ഉള്‍കൊള്ളുന്ന ഗ്രന്ഥം) ക്ലാസുകളിലായിരുന്നു. ക്ലാസിൽ ശ്രദ്ധിക്കാത്തതിന്​ നല്ല കിടിലൻ ചൂരൽകഷായം എത്ര കിട്ടിയാലും കളി തുടരുക തന്നെ ചെയ്യും. വൈകീട്ട്​ നാല്​ മണിക്ക്​ മദ്രസ വിടു​േമ്പാഴുള്ള പ്രാർഥന ചൊല്ലിക്കൊടുക്കണ്ട സംഘത്തിലുൾപ്പെട്ടാൽ നഷ്​ടമാകുന്ന ഒരു വലിയ കാര്യം കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. മണിയടിച്ച്​ മദ്രസ വിടാനുള്ള ആ വലിയ കോൽ കൈക്കലാക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നതായിരുന്നു അത്​. ഞാനാണ്​ ഇന്ന്​ മദ്രസ വിടുവിച്ച ബെൽ അടിച്ചതെന്ന്​ വീട്ടിൽ പറയാൻ റബർചെരുപ്പ്​ രണ്ടും കൈയിൽ പിടിച്ച്​ ഒരൊറ്റ ഒാട്ടമാണ്​ ‘സൂപ്പർഫാസ്​റ്റ്​’ പോലത്തെ ആ ഒാട്ടം ഒാടി അണച്ച്​ വീടി​​​​െൻറ മുൻവശത്തെത്തി ഒറ്റ വീഴലാണ്​. ‘പടച്ചോനെ, മ്മളെ അങ്ങട്​ എടുത്തോളീ’... അന്ന്​ ഫ്രിഡ്​ജൊന്നും വീട്ടിലില്ലാത്തതിനാൽ തണുത്ത വെള്ളം കിട്ടാനും വകുപ്പില്ല. രാവിലെയും ഉച്ചക്കും കഴിച്ചത്​ വരെ ദഹിച്ചു പോകുന്ന ആ ഒാട്ടം മര്യാദക്ക്​ പരിശീലി​ച്ചിരുന്നെങ്കിൽ വല്ല ഏഷ്യാഡിലോ ദേശീയ ഗെയിംസിലോ ഒരു വാഗ്​ദാനമെങ്കിലും പിൽക്കാലത്ത്​ രാജ്യത്തിന്​ കിട്ടിയേനെ.

എന്തിനായിരുന്നു മദ്രസ വിടു​േമ്പാ ഇമ്മാതിരി ഒാട്ടം ഒാടിയിരുന്നതെന്ന്​, ചെരുപ്പ്​ ഉൗരി കയ്യിൽ പിടിക്കുന്നതെന്ന്​, കടലാസ്​കൊണ്ട്​ റോക്കറ്റ്​ ഉണ്ടാക്കു​​​േമ്പാ പുറകിൽ ഉൗതുന്നതെന്നോ വളർന്നുവലുതായിട്ടും ഒരുപിടിയും കിട്ടിയിട്ടില്ല. -ഉത്തരത്തിൽ ചത്തിരിക്കുന്ന ​േക്ലാക്ക്​ പോലെ ‘സമയം’ നന്നായിട്ടില്ലായിരിക്കാം, 10.10 എന്ന സമയം ​​േക്ലാക്കി​​​​െൻറ പരസ്യങ്ങളിലൊക്കെ സ്​ഥിരമായി കാണാറുണ്ടെങ്കിലും അതിനു കാരണമെന്തെന്ന്​ ഇന്നും അജ്​ഞാതസംശയങ്ങളു​െട കൂട്ടത്തിൽ ഉള്ളിലെവിടെയോ മറഞ്ഞുകിടപ്പുണ്ട്​. അന്താരാഷ്​ട്ര വാച്ച്​ ദിനമായി ആചരിക്കുന്നത്​ പത്താമത്തെ മാസമായ ഒക്​​േടാബർ പത്താം തീയതിയായതിനാലാണെന്നും അതല്ല, ​േക്ലാക്ക്​ നിർമിച്ചയാൾ മരിച്ചത്​ ഇൗ സമയമായതിനാൽ അദ്ദേഹത്തോടുള്ള സ്​മരണാർഥമാണെന്നും ഉൾപ്പെടെ മിത്തുകളും റിയാലിറ്റിയും നിറഞ്ഞ നിരവധി കഥകളാണ്​ ഇതേക്കുറിച്ച്​ പ്രചാരത്തിലുള്ളത്​ എന്നത്​ മറ്റൊരു കാര്യം. എന്തായാലും ആ മഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള ​േക്ലാക്ക്​ കൗതുകത്തോടെ കയ്യിലെടുത്ത്​ പല സമയങ്ങളിൽ ഡിസ്​​േപ്ല ചെയ്​ത്​ നോക്കിയ എനിക്ക്​ ഒന്നുമാത്രം പിടികിട്ടി. മറ്റേത്​ സമയം വെക്കുന്നതിലും ഗ്ലാമറും ശ്രദ്ധയും കിട്ടുന്നത്​ 10.10 എന്ന്​ കാണിക്കു​േമ്പാൾ മാത്രമായിരുന്നു എന്നത്​ കൗതുകം നിറഞ്ഞ ഒരറിവാണോ പൊട്ടത്തരമാണോ എന്നതും ആലോചിച്ചുകൊണ്ടാണ്​ ബാറ്ററി മാറ്റിയിട്ട്​ വീണ്ടും ജീവിതത്തിലെ ‘വില്ലനായവതരിച്ച’ ആ ​േക്ലാക്കിന്​ ഞാനെ​​​​െൻറ കൈ ​െകാണ്ട്​ ജീവൻ തിരികെ നൽകിയത്​.

ഒാർമകൾ കാടുകയറി ഇറങ്ങി നിൽക്കവേ വീണ്ടും 100വാട്​സി​​​​െൻറ തിളങ്ങുന്ന ബൾബ്​ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന സ്​റ്റേജിനു താഴെ പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞ മനസുമായി ​േക്ലാക്ക്​ സമ്മാനം വാങ്ങാൻ തയ്യാറെടുത്ത്​ അഭിമാനത്തോടെ ഞാൻ നിലയുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ആദ്യമാദ്യം കലാപരിപാടികളിൽ സമ്മാനം വാങ്ങിയവരായിരുന്നു സ്​റ്റേജിലേക്ക്​ അനൗൺസ്​മ​​​െൻറ്​ മുഴങ്ങുന്നതനുസരിച്ച്​ കയറിക്കൊണ്ടിരുന്നത്​. പെങ്ങൾ കുരിപ്പ്​ ഒാരോ അനൗൺസ്​​െമൻറിലും തുടർച്ചയായി സ്​റ്റേജിലേക്ക്​ കയറുന്നതും ‘ഹോ, ആ പെ​െങ്കാച്ചിനാണല്ലോ എല്ലാ സമ്മാനോം’ എന്ന നാട്ടുകാരുടെ പായാരം പറച്ചിലും എല്ലാം എ​​​​െൻറ കാതിലൂടെ കയറിയിറങ്ങി തുളുമ്പാൻ തയ്യാറെടുത്ത്​ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിലൂടെ കണ്ണീരായി പെയ്യുന്നതിനിടയിലും അതൊക്കെ കണ്ണിൽ വല്ല പൊടി വീണതിനാലാകും എന്ന്​ എ​​​​െൻറ മനസിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഞാനല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ആരവം നിറഞ്ഞ ആ സദസിലുണ്ടായിരുന്നില്ല. വരാൻ പോകുന്ന ആ സ്വപ്​ന സമ്മാനത്തി​​​​െൻറ അനൗൺസ്​മ​​​െൻറും കയ്യടികളും എന്നെ വല്ലാതെ പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. ഒടുവിൽ കാത്തിരുന്ന ആ മുഹൂർത്ത​െമത്തി. ‘ഇനി മഴയും മഞ്ഞും അവഗണിച്ച്​ എല്ലാ ദിവസവും മദ്രസയിൽ വന്ന കുട്ടിക്കുള്ള സമ്മാനമാണ്​ വിതരണം ചെയ്യുന്നത്​’ ഉസ്​താദി​​​​െൻറ മൈക്കിലൂടെയുള്ള വിവരണം കേട്ടതും കണ്ണൊക്കെ തുടച്ച്​ അപകർഷതകളു​െട വിഴുപ്പുഭാണ്ഡത്തെ ആ സ്​റ്റേജിനു താഴെ എവിടെയോ കുഴിച്ചുമൂടി ബെൽറ്റില്ലാത്തതിനാൽ സേഫ്​റ്റി പിന്നൊക്കെ കുത്തി അഡ്​ജസ്​റ്റ്​ ചെയ്​തുവെച്ചിരുന്ന പാള​േപാലത്തെ പാൻറ്​സിനെ ഒന്നൂടി തെറുത്തു കയറ്റി ഞാനിതാ എ​​​​െൻറ പേര്​ വിളിക്കുന്ന ആ മധുര മനോഹര നിമിഷത്തി​േലക്ക്​ സ്വയം തയ്യാറാണ്​ എന്നങ്ങട്​ പ്രഖ്യാപിച്ചിരിക്കുകയാണ്​.

‘പഠനത്തിലെ മികവിനൊപ്പം ഇത്തവണയും കൂടുതൽ ഹാജറിനുള്ള ​േക്ലാക്ക്​ ....എന്നു പറഞ്ഞ്​ അനൗൺസ്​മ​​​െൻറ്​ തുടങ്ങിയതും എ​​​​െൻറ കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട്​ കയറിയതും ഒരേ സമയമായിപ്പോയി. ഒരുകണക്കിന്​ അതുനന്നായി, പെങ്ങൾ ഒരിക്കൽ കൂടി സ്​റ്റേജിലേക്ക്​ കയറി ​േക്ലാക്ക്​ വാങ്ങിയ ആ നിമിഷം എനിക്ക്​ കാ​േണണ്ടി വന്നില്ലല്ലോ. ആ വലിയ ആൾക്കൂട്ടത്തിനു നടുവിൽ ഇരുട്ടിൽ നിന്നും ഇരുട്ടി​േലക്ക്​, പാതാളത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക്​ താഴ്​ന്നു കൊണ്ടിരിക്കു​​േമ്പാഴും മറ്റുള്ളവർക്കൊപ്പം ഞാനും കയ്യടിച്ചിരുന്നു. സ്​റ്റേജിലെ വലിയ ബൾബിനു ചുറ്റും കറങ്ങിയൊടുവിൽ ചൂട്​ സഹിക്കാതെ നിലം പതിക്കുന്ന നിരവധി ഇൗയാംപാറ്റക​െള ഞാൻ കണ്ടു, ഞാൻ മാത്രമേ അതുകണ്ടുള്ളൂ, മറ്റുള്ളവരെല്ലാം മിന്നിത്തിളങ്ങുന്ന നക്ഷത്രക്കൂട്ടങ്ങളെ മാത്രമായിരുന്നിരിക്കാം അപ്പോൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവുക. സേഫ്​റ്റി പിന്നിനാൽ അഡ്​ജസ്​റ്റ്​ ചെയ്​തിരുന്ന പാൻറ്​സ്​ ഒരിക്കൽ കൂടി വലിച്ചുമുറുക്കിക്കെട്ടി ഒറ്റക്ക്​ ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക്​ നടന്നു. നബിദിന ഘോഷയാത്രക്ക്​ കിട്ടിയ മിഠായികളിൽ ചിലത്​ പാൻറ്​സി​​​​െൻറ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും താ​േ​ഴക്ക്​ വീണതൊന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരു​ന്നില്ല, ആ മിഠായിയുടെ മധുരം പിന്നീടൊരിക്കൽ പോലും എന്നെ പ്രലോഭിപ്പിച്ചി​േട്ടയില്ല. പിറ്റേന്ന്​ മദ്രസയിലെത്തിയപ്പോ ബെഞ്ചിലെ കട്ട ​ഫ്രണ്ട്​സ്​ ഉസ്​താദിനോട്​ ചോദിച്ചു, ‘​േക്ലാക്ക്​ എന്താ അവനു കൊടുക്കാതിരുന്നതെന്ന്​’. ‘അവൻ എല്ലാ ദിവസോം വന്നിരുന്നല്ലേ, എ​​​​െൻറ ശ്രദ്ധയിൽ വന്നിരുന്നില്ല, ആ എന്തായാലും ഒരു വീട്ടിലേക്ക്​ തന്നെയല്ലേ ​േക്ലാക്ക്​ എത്തിയിരിക്കുന്നത്​, സാരമില്ല’.

‘75 ശതമാനം ഹാജരില്ലാത്തതിനാൽ പ്രത്യേകം ഫീസടക്കണം, ഇ​േല്ലൽ മോൻ പരീക്ഷക്ക്​ ഇരിക്കത്തില്ല’ ഡിഗ്രിക്ക്​ പഠിക്കു​േമ്പാൾ ക്ലാസ്​ ടീച്ചറുടെ ഈ പുച്ഛം കലർന്ന ഭീഷണിയൊക്കെ കാലം കടന്നുപോകുന്നതനുസരിച്ച്​ ഒാർമകൾക്കുമേലുള്ള ഒാർമകളായി മായാതെ എവിടെയോ ഉണ്ടായിരിക്കും. ഇത്രയും വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടും മറ്റ്​ തകരാറൊന്നും കാണിക്കാതെ ആ ​േക്ലാക്ക്​ തലമുറകൾക്ക്​ സമയം പകർന്ന്​ നൽകി ഒാടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുകയാ​െണന്ന ചിന്ത മനസി​േലക്കെത്തിയതും ഞാൻ പോലുമറിയാതെ അതിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന പൊടിയും മാറാലയും എന്നെ കൊണ്ട്​ തുടച്ചുമാറ്റിക്കുന്നത്​ ഏത്​ അദൃശ്യശക്​തിയാണാവോ? എത്രയെത്ര നിമിഷങ്ങൾക്കായിരിക്കും ആ ​േക്ലാക്ക്​ ഇതിനകം സാക്ഷ്യം വഹിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക, വീട്ടിലുള്ള എത്രയോ മനുഷ്യർ അതിനെ ആശ്രയിച്ച്​ ജീവിതം മുന്നോട്ട്​ ചലിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകും, ഒാർമകൾ ഒരു നെരിപ്പോട്​ പോലെ ഉള്ളിലിരുന്ന്​ എന്നെ കരയിപ്പിക്കുകയാണോ​? ‘വില്ലനായ ആ ​േക്ലാക്കിനോട്​ ഇപ്പോ പെരുത്ത്​ ഇഷ്​ടായതുകൊണ്ടാകുമല്ലോ ഹാളിലിരുന്ന അവൻ ഇ​പ്പോ എ​​​​െൻറ മുറിയുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക്​ കയറിവന്നത്​. ഇനിയൊരു പുനർജൻമം ഉൾപ്പെടെ സകല മോഹങ്ങ​െളയും ഉള്ളിൽ നിന്നിറക്കി വിട്ട്​ ഏതെങ്കിലും ഒരു ​േക്ലാക്കി​​​​െൻറ സെക്കൻറ്​ സൂചിയായി നിർത്താതെ പണ്ടോടിയ പോലെ ഒാടാൻ വല്ലാതെ പൂതി തോന്ന്​ണൂ...