എല്ലാം അടച്ചുപൂട്ടിയ നേരത്ത്

ആ​േ​രാഗ്യ അടിയന്തരാവസ്​ഥയെ ഭരണകർത്താക്കൾ ഒരു ദുഃസ്വപ്​നമാക്കി മാറ്റിയാൽ എന്തുസംഭവിക്കും? അതേ, ജനം നിന്ദയു ടെ പരകോടിയിലാണ്​. അന്തർസംസ്​ഥാന തൊഴിലാളികളെ നടുറോഡിൽ നിരത്തിനിർത്തി മാരകമായ അണുനാശിനി തളിക്കുന്നു, നിരാല ംബരും ക്ഷീണിതരുമായ അവർ വിശന്നുവലഞ്ഞ്​ അന്തമില്ലാതെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു- ഒറ്റദിനം കൊണ്ട്​ പുതിയ അധികാര ികളായി മാറിയ കോൺസ്​റ്റബിൾമാർ അവരെ ലാത്തിയടിക്കുന്നു, അപമാനിക്കുന്നു. ജയ്​പുരിലെ ഒരു കരകൗശല തൊഴിലാളി എന്നോ ടു പറഞ്ഞു: ഇന്ന്​ ഇന്ത്യയിൽ രണ്ടുതരം ആളുകൾക്കേ മനുഷ്യരായി ജീവിക്കാൻ കഴിയൂ- രാഷ്​ട്രീയക്കാർക്കും പൊലീസിനും. പ ൊലീസ്​ സാധ്യമായ എല്ലാ റോളും ഏറ്റെടുക്കുകയാണ്​. മാരകമായ അടിച്ചമർത്തൽശേഷി ഉപയോഗിച്ച്​ ജനജീവിതം നിയന്ത്രിക ്കുന്നു​. രണ്ട്​ സമീപകാല ദൃശ്യങ്ങൾ എ​ന്നെ ഏറെ ആശങ്കാകുലമാക്കി. അത്​ വിവരിക്കുക വിഷമകരമാണ്. ഒന്ന്, ഒരു പാവം യുവാ വി​​​​െൻറ നെറ്റിയിൽ പൊലീസുകാരൻ വലിയ പേനകൊണ്ട്​ ലോക്​ഡൗണി​​​​െൻറ വ്യവസ്​ഥകൾ ​േകാറിയിടുന്നു. അവ​​​​െൻറ നെ റ്റി നിറയെ കറുത്ത അക്ഷരങ്ങൾ നിറയുന്നു. ഇരുണ്ട യുഗത്തിലേതിനേക്കാൾ ക്രൂരമായ ഒന്ന്​. രണ്ട്​: തൊട്ടടുത്ത പള്ളിയിൽ പ്രാർഥനക്കു പോകുന്ന മുസ്​ലിം യുവാക്കളെ ഒരു സംഘം പൊലീസ്​ അടിച്ചോടിക്കുന്നു. വീടിനുപുറത്തിറങ്ങരുതെന്ന്​ പറയാതെ, അവരെ തടയാതെ കണ്ടയുടൻ ലാത്തിവീശുന്നു, ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നു​. പൊടുന്നനെയുള്ള ഈ ലോക്​ഡൗൺ പ്രഖ്യാപനത്തിലൂടെ, ഗ്രാമീണരുടെ ജീവിതം അപകടത്തിലായിരിക്കുന്നു. കൊറോണ വൈറസ്​ ആഞ്ഞടിക്കുംമു​േമ്പ, ഈ സംഹാരശക്​തി ജനക്കൂട്ടത്തിനുനേരെ അക്രമം അഴിച്ചുവിടുന്നുണ്ട്​, ഒരു വിധത്തിലല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു വിധത്തിൽ.

കശ്​മീർ താഴ്​വരയിൽനിന്ന്​ നേരത്തേ കേൾക്കുന്നത്​ ഇപ്പോൾ തലസ്​ഥാന നഗരിക്കു ചുറ്റിൽനിന്നു കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നു: ‘‘വിശാലമായ ഈ ഭൂമി അതി​ലെ ജനങ്ങൾക്കൊപ്പമോ ജനങ്ങളില്ലാതെയാണോ ഈ സർക്കാർ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്?’’ വിശന്ന്​ അരക്ഷിതാവസ്​ഥയിൽ കഴിയുന്ന ജനതക്ക്​ ഭൂമിയിൽ അവശേഷിക്കുന്നത്​ എന്തായിരിക്കും? ഇപ്പോൾത​ന്നെ പേടിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു മൂകത എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്​. ഫാക്​ടറികളും മില്ലുകളും വെയർഹൗസുകളുമെല്ലാം പൂട്ടിയിരിക്കുന്നു, എല്ലാം അടച്ചുപൂട്ടിയിരിക്കുകയാണ്​. ഭാവി എങ്ങനെ അതിജീവിക്കും? നമ്മുടെ രാഷ്​ട്രീയ ഭരണകർത്താക്കൾ മു​െമ്പന്നത്തേക്കാളും തുറന്നുകാട്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അടിസ്​ഥാന തയാറെടുപ്പുപോലും സ്വീകരിക്കാതെ ലോക്​ഡൗൺ പെ​ട്ടെന്ന്​ പ്രഖ്യാപിച്ചതി​​​​െൻറ അർഥം ഇതാണ്​: ഈ മണിക്കൂറു മുതൽ ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ പണമോ ഇല്ല. ഈ കൊറോണ കാലത്തെ നിങ്ങൾ അതിജീവിച്ചാലും. വിഭജന കാലത്തു പോലും ഭക്ഷണവും സുരക്ഷയും ഒരുക്കി ആശ്വാസ ക്യാമ്പുകളുണ്ടായിരുന്നു. 1946ൽ അത്തരം സംവിധാനം ഏർപ്പെടുത്താമെങ്കിൽ 2020ൽ എന്തുകൊണ്ടായിക്കൂടാ? ഇത്തരം ആശ്വാസ നടപടികളുടെ പേരിൽ സർക്കാർ പിരിക്കുന്ന ഫണ്ടിനെക്കുറിച്ചും പദ്ധതികളെക്കുറിച്ചും​ എന്തു പറയുന്നു? സ്വന്തം നാട്ടിലും രാജ്യത്തുതന്നെയും അഭയാർഥികളാക്കപ്പെടുന്ന മനുഷ്യരിലേക്ക്​ അത്​ എത്തുന്നുണ്ടോ? നമ്മൾ അവരെ തീർത്തും നിസ്സഹായരാക്കുകയാണ്​.
ഇനി എന്തുസംഭവിക്കും എന്നതിനെക്കുറിച്ച്​ ഒരുറപ്പുമില്ല. മരിക്കാതെ ശേഷിക്കുന്നവരിൽ ആരെല്ലാം പിഴുതെറിയപ്പെടും? ദയനീയമായ ഈ അവസ്​ഥയിലും ചിലർ ചോദിക്കുന്നു: പലായനം ചെയ്യുന്നവർ ഏതു സംസ്​ഥാനക്കാരാണ്​?

യു.പിക്കാരോ മധ്യപ്രദേശുകാരോ ബിഹാറുകാരോ? അവർ നമ്മുടെ ജനതയാണ്​. അവർ ഈ രാജ്യക്കാരാണ്​. നമ്മുടെ ഫാക്​ടറികളിലും മില്ലുകളിലും നിർമാണസ്​ഥലങ്ങളിലും പണിയെടുക്കുന്നവരാണ്​. വ്യാകുലതയോടെ, തങ്ങളുടെ മക്കളെക്കുറിച്ചോർത്ത്​ പേടിയോടെ ഈ നിരാലംബ ജനത നടക്കാൻ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. പ്രത്യാഘാതങ്ങളെക്കുറിച്ച്​ ആലോചിക്കാതെ, വഴിയിൽ തങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത്​ എന്താണെന്ന്​ അറിയാതെ, തങ്ങളെ ആക്രമിക്കാൻ നിയോഗിക്കപ്പെട്ട അധികാരദണ്ഡുകളെക്കുറിച്ചറിയാതെ. ഇല്ല, ഇൗ രാജ്യത്ത്​ ഒരു സമ്പൂർണ വിപ്ലവം ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകില്ല. കാരണം, നാം ഏറെ ദുർബലരായി തളർന്നിരിക്കുന്നു, ശാരീരികമായും വൈകാരികമായും. എങ്കിലും ചില ശബ്​ദങ്ങളുയരുന്നുണ്ട്​, ചോദ്യങ്ങളായി: ഒരു ആരോഗ്യ അടിയന്തരാവസ്​ഥയെ നേരിടാൻ ഇതാണോ വഴി? ഇങ്ങനെയാണോ പൗരന്മാരോട്​ പെരുമാറേണ്ടത്​? ദക്ഷിണ കൊറിയയും ജപ്പാനും ഇങ്ങനെയാണോ വൈറസിനെതിരെ പോരാടുന്നത്​? കർഷകരെയും തൊഴിലാളികളെയും നിശ്ശബ്​ദമാക്കാന​​ുള്ള വഴിയാണോ ഇത്​​? ജനസംഖ്യയെ പകുതിയാക്കാനുള്ള വഴിയാണോ, കൊറോണയും ഫാഷിസവും അടക്കം എല്ലാത്തരം വൈറസുകളിൽനിന്നും ‘ആസാദി’ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ജനങ്ങൾക്കുമേൽ ആധിപത്യം ചെലുത്താനുള്ള വഴിയാണോ ഇത്​?

ഇതിനൊന്നും​ മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്കാനാവില്ല, പൊള്ളയായ രാഷ്​ട്രീയ പ്രസംഗങ്ങളല്ലാതെ. ഇവ ഹിന്ദുത്വ ലാബുകളിലാണോ തയാറാക്കപ്പെടുന്നത്​ എന്നറിയില്ല. ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്​, ഇത്​ കേട്ടു മടുത്ത്​ നിർത്തുന്നവരുടെ എണ്ണം കൂടിവരുകയാണ്​. കൗശലപ്രസംഗങ്ങളിലെ വാക്കുകൾ കേട്ടുനിൽക്കാൻ അവർക്ക്​ സമയമില്ല, അവർ ജീവനുവേണ്ടിയുള്ള പാച്ചിലിലാണ്​. നമ്മ​ുടെ ജനതയുടെ ഈ പാച്ചിൽ കാണു​​േമ്പാൾ, റോഹിങ്ക്യകളുടെ പലായനമാണ്​ ഓർമവരുന്നത്​, അവരെ നാം ‘പരിപാലിച്ച’ രീതിയും അത്ര ക്രൂരവും പ്രാകൃതവുമായി. വിരോധാഭാസമായി തോന്നാം, ന്യൂഡൽഹിയിലെ ജനസംഖ്യയുടെ പകുതിയിലേറെയും ഒരുഘട്ടത്തിൽ അഭയാർഥികളായി മാറിയേനേ, അവരുടെ മാതാപിതാക്കളും മുത്തച്ഛന്മാരും വിഭജനകാലത്ത്​ അവിഭക്​ത പഞ്ചാബിൽനിന്ന്​ പലായനം ചെയ്​തിരുന്നുവെങ്കിൽ, എന്നിട്ടും, അഭയാർഥികളോടുള്ള അവരുടെ സമീപനം ലജ്ജാകരമായിരുന്നു. റോഹിങ്ക്യൻ അഭയാർഥികളുടെ അവസ്​ഥ മാറ്റമില്ല​ാതെ തുടരുകയാണ്​, ഭ്രഷ്​ടരാക്കപ്പെട്ടവരായി തന്നെ അവർ ന്യൂഡൽഹി അടക്കം ഉത്തരേന്ത്യയുടെ നിരവധി നഗരങ്ങളിൽ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു. ഈയിടെ, കോമൺവെൽത്ത്​ ഹ്യുമൻ റൈറ്റ്​സ്​ ഇനീഷ്യേറ്റീവിനുവേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്ന പ്രണവ്​ ഭാസ്കർ തിവാരിയുടെ ഒരു സന്ദേശം എനിക്ക്​ ലഭിച്ചു: കാളിന്ദികുഞ്ചിലെ ചേരിയിൽ കഴിയുന്ന 146 റോഹിങ്ക്യൻ അഭയാർഥികുടുംബങ്ങൾ പട്ടിണിയിലാണ്​. അവർക്ക്​ ആവശ്യത്തിന്​ ഭക്ഷണമില്ല, കോവിഡ്​ മൂലം പണിയെടുക്കാനും ആകുന്നില്ല. പൊതുസമൂഹത്തി​​​​െൻറ ഒരുവിധ സഹായവും ലഭ്യമല്ല. നമ്മുടെ ശ്രദ്ധ കിട്ടിയാൽ അവർ ജീവിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ മരിക്കും. അവരുടെ ജീവനുവേണ്ടി സംഭാവന ചെയ്യൂ. ഒരു മാസത്തേക്ക്​ ഭക്ഷണത്തിന്​ മൂന്നുലക്ഷം രൂപ സമാഹരിക്കുകയാണ്​ ഞങ്ങളു​െട ലക്ഷ്യം. താങ്കളുടെ സഹായം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു( https://www.ketto.org/fundraiser/help-me-distribute-food-to-refugees?payment=form).

ജയശ്രീ മിശ്ര ത്രിപാഠിയുടെ കവിത

ന്യൂഡൽഹിയിൽ കഴിയുന്ന കവിയും എഴുത്തുകാരിയുമായ ജയശ്രീ മിശ്ര ത്രിപാഠി 2020 മാർച്ച്​ 28ന്​ പുലർച്ചെ എഴുതിയ വരികൾ, ഇന്നത്തെ കഠിന യാഥാർഥ്യങ്ങളുടെ പകർപ്പുകൂടിയാണ്​.
‘ഏകാന്തതയിലെ വ്യാകുലതകൾ’ എന്ന കവിത ഇങ്ങനെ വായിക്കാം.

ഏറെനാളായി ഒറ്റക്കായതിനാൽ
ഭൂതകാല ചിന്തകളുടെ വർഷത്തിൽ,
ഒാർമകളിൽ മുങ്ങിത്താഴ്​ന്ന്​
പേടിച്ചിരിക്കുകയാണോ നിങ്ങൾ?
നിങ്ങൾക്ക്​ പൊന്തിവരണമെന്നില്ലേ?

ഏറെനാളായി ഒറ്റക്കായതിനാൽ
ശൂന്യമായ കോണുകളിൽനിന്ന്​
അടക്കംപറച്ചിൽ കേട്ട്​,
​ഇളംതെന്നലി​​​​െൻറ ചിറകിലേറിവരുന്ന
ധൂളികളെപ്പോലെ
പറയാതെയെത്തുന്ന
കാഴ്​ചകളിൽ മു​ങ്ങിത്താഴ്​ന്ന്​
പേടിച്ചിരിക്കുകയാണോ നിങ്ങൾ​?
നിങ്ങൾക്ക്​ ഇതുവരെ രക്ഷ​പ്പെടാനായില്ലേ?

ഏറെനാളായി ഒറ്റക്കായതിനാൽ
നാളെ നൽകുന്ന സൂചനകളിൽ,
നിങ്ങളെ വലംവെക്കുന്ന
അപൂർവ നിഴലുകളുടെ
അനിശ്ചിതത്വത്തിൽ
അവയുടെ അഞ്​ജേയതയിൽ
പേടിച്ചിരിക്കുകയാണോ നിങ്ങൾ?

അഗാധമാക​െട്ട ശ്വാസം,
അ​കത്തേക്കും പുറത്തേക്കും
വ്യാകുലത മറ്റൊരു ലോകമാണ്​.