പല രുചികൾ വിളമ്പിവെച്ച ഇലച്ചീന്തുപോലെ...

ഏ​റ്റ​വും സൗ​മ്യ​മാ​യി ലോ​ക​ത്തെ സ്പ​ർ​ശി​ക്കാ​നു​ള്ള പ​രി​ശീ​ല​ന​മാ​ണ്‌ ഇ​രു​പ​ത്തി​മൂ​ന്ന് വ​ർ​ഷ​ത്തെ പ്ര​വാ​ച​ക​ജീ​വി​ത​ത്താ​ൽ മു​ഹ​മ്മ​ദ് ന​ബി നി​റ​വേ​റ്റി​യ​ത്‌. ഒ​ച്ച​പ്പാ​ടു​ക​ളെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ട്‌ മു​റി​ച്ചു​ക​ട​ന്ന് ആ​യു​സ്സി​ന്റെ അ​ർ​ഥം പ​റ​ഞ്ഞു​ത​ന്നു. ബ​ദ​ൽ എ​ന്ന് വി​ളി​ക്കാ​വു​ന്നൊ​രു ജീ​വി​ത​മ​നു​ഷ്ഠി​ച്ച്‌ വി​ട​പ​റ​ഞ്ഞു

പ​ണ്ട്‌, ച​ങ്ങാ​തി​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്ര​യി​ൽ, ഒ​രാ​ൾ വ​ഴി​യ​ട​യാ​ളം പ​റ​ഞ്ഞ​ത്‌ ഇ​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു:

‘‘കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി‌ പോ​യാ​ൽ ഒ​രു പ​ശു പു​ല്ലു​തി​ന്നു​ന്ന​തു കാ​ണാം, അ​തി​ന്റെ തൊ​ട്ടു​പി​റ​കി​ലെ വീ​ട്‌.’’

എ​ത്ര പോ​യി​ട്ടും അ​ങ്ങ​നൊ​രു പ​ശു​വി​നെ​ക്ക​ണ്ട​തേ​യി​ല്ല. ആ ​വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കെ​ത്താ​ൻ സ​മ​യ​മെ​ടു​ത്തു. വൈ​കി​യ​തി​ന്റെ കാ​ര​ണം കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​വ​ന്റെ അ​ച്ഛ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞൊ​രു വാ​ക്ക്‌ പി​ന്നൊ​രി​ക്ക​ലും മ​റ​ന്നി​ല്ല, ‘‘ഇ​ള​കു​ന്ന ഒ​ന്നി​നെ​യും വ​ഴി​യ​ട​യാ​ള​മാ​ക്ക​രു​ത്‌. മാ​റ്റ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു മാ​ത്ര​മാ​ണ്‌ മാ​തൃ​ക.’’

‘‘പാ​ഴ്‌​നി​ലാ​വു​ണ്ടാ​ക്കാ​ത്ത പൂ​നി​ലാ​വ്‌’’ എ​ന്ന് വ​ള്ള​ത്തോ​ൾ ക​വി​ത​കൊ​ണ്ട്‌ പ​റ​ഞ്ഞ​തും അ​തു​ത​ന്നെ. എ​ന്താ​ണ്‌ ഗു​രു എ​ന്ന​തി​നു​ള്ള ഒ​ന്നാ​ന്ത​രം ഉ​ത്ത​രം‌. നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ൾ ഇ​ള​കി​യാ​ടു​മ്പോ​ഴും ഗു​രു​വ​ങ്ങ​നെ നി​ൽ​ക്കു​ന്നു, ഇ​ള​ക്ക​മേ​തു​മി​ല്ലാ​തെ. ഇ​രു​ട്ടു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം ഭേ​ദി​ക്കു​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്ക് ചൂ​ണ്ടി.

ഏ​റ്റ​വും സൗ​മ്യ​മാ​യി ലോ​ക​ത്തെ സ്പ​ർ​ശി​ക്കാ​നു​ള്ള പ​രി​ശീ​ല​ന​മാ​ണ്‌ ഇ​രു​പ​ത്തി​മൂ​ന്ന് വ​ർ​ഷ​ത്തെ പ്ര​വാ​ച​ക​ജീ​വി​ത​ത്താ​ൽ മു​ഹ​മ്മ​ദ് ന​ബി നി​റ​വേ​റ്റി​യ​ത്‌. ഒ​ച്ച​പ്പാ​ടു​ക​ളെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ട്‌ മു​റി​ച്ചു​ക​ട​ന്ന് ആ​യു​സ്സി​ന്റെ അ​ർ​ഥം പ​റ​ഞ്ഞു​ത​ന്നു. ബ​ദ​ൽ എ​ന്ന് വി​ളി​ക്കാ​വു​ന്നൊ​രു ജീ​വി​ത​മ​നു​ഷ്ഠി​ച്ച്‌ വി​ട​പ​റ​ഞ്ഞു.

ഒ​രു ത​രി മ​ണ്ണി​ന്‌, ഒ​രു പെ​ണ്ണി​ന്‌, ഒ​രു തു​ള്ളി ക​ള്ളി​ന്‌ ത​ല​മു​റ​ക​ളോ​ളം വൈ​രം കാ​ത്തു​സൂ​ക്ഷി​ച്ച മ​നു​ഷ്യ​രു​ടെ കാ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു പ്ര​വാ​ച​ക ജീ​വി​തം. എ​ന്നി​ട്ടെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്‌‌ ഒ​രു ബ​ദ​ൽ സാ​ധി​ച്ച​ത്‌ എ​ന്ന​തി​ന് പ​റ്റി​യൊ​രു സം​ഭ​വ​മു​ണ്ട്‌:

മ​ക്ക​യി​ലെ പീ​ഡി​ത​കാ​ല​ത്ത്‌ ക​അ്ബ​യു​ടെ അ​ക​ത്തി​രു​ന്ന് പ്രാ​ർ​ഥി​ക്കാ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ. താ​ക്കോ​ലി​ന്റെ സൂ​ക്ഷി​പ്പു​കാ​ര​ൻ ഉ​സ്മാ​നെ​ക്ക​ണ്ട്‌ ആ​ഗ്ര​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു. അ​യാ​ൾ​ക്ക​ത്‌ ത​മാ​ശ​യാ​യി​രു​ന്നു. ക​അ്ബ​യു​ടെ താ​ക്കോ​ൽ ന​ൽ​കി​യി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല പ​രി​ഹാ​സം കോ​രി​ച്ചൊ​രി​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ദുഃ​ഖ​ഭാ​ര​ത്തോ​ടെ ആ ​വീ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ ഒ​രു വാ​ക്കു​മാ​ത്രം പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ഉ​സ്മാ​ന്‍, ഈ ​താ​ക്കോ​ല്‍ എ​ന്റെ കൈ​ക​ളി​ൽ വ​ന്നു​വീ​ഴു​ന്നൊ​രു ദി​വ​സ​മെ​ത്തും. അ​ന്ന് ഞാ​ൻ തീ​രു​മാ​നി​ക്കും എ​ന്തു​ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന്. ന​മു​ക്ക്‌ കാ​ത്തി​രു​ന്നു കാ​ണാം.’’

ഉ​സ്മാ​ൻ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ച്‌ പ​രി​ഹാ​സ​ത്തി​ന്‌ മൂ​ർ​ച്ച​കൂ​ട്ടി. പ​ക്ഷേ, ആ ​വാ​ക്ക്‌ വെ​റു​തെ​യാ​യി​ല്ല. പ​റി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞാ​ൽ ത​ഴ​ച്ചു​വ​ള​രു​ന്ന കാ​ട്ടു​മു​ല്ല​പോ​ലെ, ആ ​നാ​ടി​ന്റെ നാ​യ​ക​നാ​യി പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ തി​രി​കെ​യെ​ത്തി. ക​അ്ബ​യു​ടെ താ​ക്കോ​ൽ പ്ര​വാ​ച​ക​ന്റെ കൈ​യി​ൽ. ച​രി​ത്ര​നി​മി​ഷം‌! എ​ന്തു​സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്ന​റി​യാ​ൻ ആ​യി​ര​ക്ക​ണ​ക്കാ​യ മ​നു​ഷ്യ​ർ ആ​കാം​ക്ഷാ​പൂ​ർ​വം ഉ​റ്റു​നോ​ക്കി. ഹ​സ്ര​ത്ത്‌ അ​ലി​യെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചി​ല​ർ താ​ക്കോ​ൽ ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​പോ​ലും ചെ​യ്തു.

ഇ​ല്ല, അ​വ​ർ​ക്കൊ​ന്നും ന​ൽ​കി​യി​ല്ല. തി​ങ്ങി​നി​ന്ന ആ​ൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ ത​ല​താ​ഴ്ത്തി​നി​ന്ന ഒ​രാ​ളെ പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ അ​രി​കി​ലേ​ക്ക് വി​ളി​ച്ച്‌ ആ​ലിം​ഗ​നം​ചെ​യ്ത്‌ താ​ക്കോ​ൽ ഏ​ൽ​പി​ച്ചു. ച​രി​ത്ര​നി​യോ​ഗ​ത്തി​ന്‌ തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നെ​ക്ക​ണ്ട്‌ സ​ർ​വ​രും അ​ന്ധാ​ളി​ച്ചു​നി​ന്നു. മ​റ്റാ​രു​മ​ല്ല, അ​ന്ന് പ​രി​ഹാ​സ​ച്ചി​രി​കൊ​ണ്ട്‌ അ​പ​മാ​നി​ച്ച അ​തേ ഉ​സ്മാ​ൻ! ത്വ​ൽ​ഹ​യു​ടെ മ​ക​ൻ ഉ​സ്മാ​ൻ. ഇ​ന്നും, ര​ണ്ടാ​യി​ര​ത്തി ഇ​രു​പ​ത്തി​നാ​ലി​ലും അ​തേ ഉ​സ്മാ​ന്റെ നൂ​റ്റി​പ്പ​ത്താം ത​ല​മു​റ​യു​ടെ കൈ​യി​ലാ​ണ്‌ ക​അ്ബ​യു​ടെ താ​ക്കോ​ൽ.

അ​ടു​ക്കാ​നോ സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നോ അ​ല്ല, അ​ക​ലാ​നും ക​ല​ഹി​ക്കാ​നു​മാ​ണ്‌ ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇ​ടം കൂ​ടു​ത​ലും ആ​ളു​ക​ളു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​ത്‌ എ​ന്ന് ഗൂ​ഗ്ൾ പു​റ​ത്തു​വി​ട്ട ക​ണ​ക്കു​ക​ളോ​ർ​ത്ത്‌ ഈ ​താ​ക്കോ​ൽ​ക്ക​ഥ ഒ​ന്നു​കൂ​ടി വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. ഇ​ള​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത വ​ഴി​യ​ട​യാ​ള​മാ​ണ്‌ ഗു​രു.

ക​ട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ പ​രു​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന ജീ​വി​യാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ൻ. അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ൾ വേ​റെ​യും, ജീ​വി​തം വേ​റെ​യു​മ​ല്ല. ര​ണ്ടും ഒ​ന്നാ​ണ്‌, ഒ​പ്പ​മാ​ണ്‌. സാ​ധാ​ര​ണ മ​നു​ഷ്യ​നേ​ൽ​ക്കു​ന്ന ജീ​വി​ത​ഭാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചൂ​ടും ചു​മ​ടു​മെ​ല്ലാം അ​റി​ഞ്ഞ​നു​ഭ​വി​ച്ച ഗു​രു​നാ​ഥ​നാ​ണ്‌ പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ. ലോ​ക​ത്തി​ന് മു​ഴു​വ​ൻ അ​നു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​ട്ടും ലോ​ക​ത്തു​നി​ന്ന് അ​ധി​കം അ​നു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ള​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. അ​നാ​ഥ​ക​ളെ പ​രി​ഗ​ണി​ക്കൂ​വെ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞ പ്ര​വാ​ച​ക​ന്‌ അ​നാ​ഥ​യു​ടെ ക​ഠി​ന​ദുഃ​ഖ​മെ​ന്താ​ണെ​ന്ന് അ​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

വി​ധ​വ​ക​ളെ അ​വ​ഗ​ണി​ക്ക​ല്ലേ​യെ​ന്ന് പ​ഠി​പ്പി​ച്ച പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ, വി​ധ​വ​യു​ടെ അ​ര​ക്ഷി​ത​ത്വം അ​റി​ഞ്ഞ​ത്‌ അ​യ​ൽ​പ​ക്ക​ത്തു​നി​ന്ന​ല്ല, സ്വ​ന്തം ഉ​മ്മ​യി​ലാ​ണ്‌. ന​ഷ്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​രി​വെ​യി​ലി​ൽ സ​ങ്ക​ടം പ​കു​ത്തൊ​ന്നു കെ​ട്ടി​പ്പു​ണ​ർ​ന്ന് ക​ര​യാ​ൻ ഉ​ട​പ്പി​റ​പ്പു​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​തെ ഒ​റ്റ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. ദ​രി​ദ്ര​നാ​യി​രു​ന്നു, ആ​ശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു, തൊ​ഴി​ലാ​ളി​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഒ​ഴു​കി. സ​മൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചൂ​ടി​ൽ​ത​ന്നെ ജീ​വി​ച്ചു. കി​ട്ടി​യ​തെ​ല്ലാം അ​പ​ര​നു​കൂ​ടി പ​കു​ത്തു.

പ്ര​വാ​ച​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ആ​ദ്യാ​നു​ഭ​വ​ത്താ​ൽ ഭ​യ​ന്നോ​ടി​വ​ന്ന തി​രു​ന​ബി​യെ ഖ​ദീ​ജ ആ​ശ്വ​സി​പ്പി​ച്ച വാ​ക്കു​ക​ളോ​ർ​ത്തു​നോ​ക്കൂ; ‘‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​നേ, താ​ങ്ക​ൾ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ. വി​ശ​ക്കു​ന്ന​വ​ർ​ക്ക്‌ അ​ന്ന​മേ​കു​ന്ന​വ​ൻ. ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ ചേ​ർ​ത്തു​നി​ർ​ത്തു​ന്ന​വ​ൻ. ഇ​ല്ല, എ​ന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​നെ ദൈ​വം വി​ഷ​മ​ത്തി​ലാ​ക്കി​ല്ല.’’

ഹി​റാ ഗു​ഹ​യി​ൽ ത​പ​സ്സി​രു​ന്ന പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ, ക​ഠി​ന​മാ​യ മ​ല​ക​യ​റി ദൈ​വ​ത്തെ​മാ​ത്രം ധ്യാ​നി​ച്ചി​രു​ന്ന പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ. എ​ന്നി​ട്ടും അ​തേ​പ്പ​റ്റി​യൊ​ന്നു​മ​ല്ല​ല്ലോ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​ൾ ഓ​ർ​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​ത്‌. ‘‘ഇ​ത്ര​യേ​റെ ആ​രാ​ധ​ന​ക​ൾ ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​ന​ല്ലേ’’ എ​ന്നു പ​റ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? ആ​രാ​ധ​ന​ക​ൾ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ൾ​പോ​ലും അ​നു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്ന​ത്‌ കാ​ണാം.

അ​ത്ര​യെ​ളു​പ്പം വ​ഴ​ങ്ങി​ത്ത​രാ​ത്ത ചി​ല​തു​ണ്ട്‌. അ​ത്ര​വേ​ഗം ഹൃ​ദ​യം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ പോ​കു​ന്ന ചി​ല ക​നി​വു​ക​ളു​ണ്ട്‌. കേ​ൾ​ക്കേ​ണ്ട ചി​ല വി​തു​മ്പ​ലു​ക​ളു​ണ്ട്‌‌. ഒ​രാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യു​ള്ള​താ​കു​ന്ന​ത്‌ ആ ​ബി​ന്ദു​വി​ലാ​ണ്‌. അ​തേ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണ്‌ അ​വ​ർ ഓ​ർ​മി​പ്പി​ച്ച​ത്‌. മ​ക്ക​യി​ലെ ഭ​യ​ത്തി​ന്‌ അ​ഭ​യ​മാ​യ​ത്‌ മ​ദീ​ന​യാ​ണ്‌. അ​തൊ​രു ന​ഗ​രം മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ബോ​ധ​മാ​ണ്‌. അ​ഭ​യ​മേ​കു​ന്ന മ​ദീ​ന​യാ​കൂ എ​ന്ന ബോ​ധം.

ആ​ത്മീ​യ​ത​യെ ബ​ഹ​ള​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് വി​മോ​ചി​പ്പി​ച്ച ദൗ​ത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു പ്ര​വാ​ച​ക​ന്റേ​ത്‌. ഉ​ണ​ങ്ങാ​തെ നി​ൽ​ക്കാ​ൻ വേ​രി​ലൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന വെ​ള്ള​മാ​ണ്‌ ആ​ത്മീ​യ​ത. ദേ​ഹം ചീ​ർ​ക്കു​ക​യും ദേ​ഹി ചീ​ഞ്ഞു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​ൽ​നി​ന്ന് കാ​ത്തു​ര​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന മ​രു​ന്നാ​ണ​ത്‌. പ​ക്ഷേ, അ​ത്‌ ആ​രാ​ധ​ന​ക​ൾ നി​ർ​വ​ഹി​ക്കു​മ്പോ​ൾ മാ​ത്രം നേ​ടു​ന്ന​തോ, തീ​ർ​ഥാ​ട​ന​ങ്ങ​ളാ​ൽ മാ​ത്രം കൈ​വ​രു​ന്ന​തോ അ​ല്ലെ​ന്നും, ഇ​താ, ഈ ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പ​ച്ച​യി​ൽ അ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​നു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നും അ​തി​മ​ധു​ര​മാ​യി പ​ഠി​പ്പി​ച്ചു​ത​ന്നു, പ്ര​വാ​ച​ക​ൻ.

അ​തി​ർ​ത്തി​ക​ളെ​ല്ലാം മ​റ​ന്ന് മ​നു​ഷ്യ​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നു​ള്ള സ​ന്ന​ദ്ധ​ത​യാ​ണ്‌ ശ​രി​യാ​യ ആ​ന്ത​രി​ക​വ​ള​ർ​ച്ച​യും ആ​ത്മീ​യ​ത​യു​മെ​ന്ന​തി​ന്‌ ആ ​ജീ​വി​തം സാ​ക്ഷി​യാ​യി. പ​ല കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​ല ജീ​വി​ത​മു​ള്ള മ​നു​ഷ്യ​ർ​ക്ക്‌ ഒ​രൊ​റ്റ ജീ​വി​തം​കൊ​ണ്ട്‌ മാ​തൃ​ക പാ​കി. ഏ​ത​വ​സ്ഥ​ക​ളി​ൽ ഉ​രു​കു​മ്പോ​ഴും വ​ഴി​കാ​ട്ടാ​നു​ള്ള ചൂ​ണ്ടു​പ​ല​ക​യാ​യി. പ​ല രു​ചി​ക​ൾ വി​ള​മ്പി​വെ​ച്ച ഇ​ല​ച്ചീ​ന്തു​പോ​ലെ ആ ​ജീ​വി​തം ധ​ന്യ​മാ​യി.