കാത്തിരിക്കുക, പൊൻപുലരിക്കായി

ഞാ​നെ​ന്‍റെ ക​ലാ​ല​യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ അ​വ​സാ​ന വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ച​ത് മാ​തൃ​മാ​താ​വി​ന്‍റെ കൂ​ടെ ത​ല​സ്ഥാ​ന ന​ഗ​രി​യി​ലെ അ​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം ഗ​വ. എ​ൻ​ജി​നീ​യ​റി​ങ് കോ​ള​ജി​ൽ വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന അ​ക്കാ​ലം ക​ലാ-​സാം​സ്കാ​രി​ക പ​രി​പാ​ടി​ക​ൾ, സാ​മൂ​ഹി​ക പ്ര​വ​ർ​ത്ത​നം, മ​ത്സ​ര​ങ്ങ​ൾ, സ​മ്മാ​ന​ങ്ങ​ൾ എ​ന്നി​ങ്ങ​നെ എ​ല്ലാം​കൊ​ണ്ടും ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഏ​റ്റ​വും നി​റ​പ്പ​കി​ട്ടാ​ർ​ന്ന നാ​ളു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു.

പ​ഠ​ന​ത്തി​നു​​ശേ​ഷം സി​വി​ൽ സ​ർ​വി​സ് പ​രീ​ക്ഷ​ക്കു​ള്ള ത​യാ​റെ​ടു​പ്പു​ക​ൾ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സ​മ​യ​മാ​ണ്. അ​തി​നി​ട​യി​ൽ എ​നി​ക്ക് ക​ടു​ത്ത പ​നി ബാ​ധി​ച്ച് നാ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് മ​ട​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഞാ​ൻ മ​ട​ങ്ങി ഒ​രാ​ഴ്ച​ക്കു​ള്ളി​ൽ മു​ത്ത​ശ്ശി​ക്ക് ഉ​ദ​ര​സം​ബ​ന്ധ​മാ​യ അ​സു​ഖം പി​ടി​പെ​ടു​ക​യും മ​ക്ക​ൾ അ​വ​രെ ആ ​വീ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്ന്​ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. അ​തോ​ടെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ കു​ടും​ബ​വീ​ടി​ന്‍റെ വാ​തി​ൽ എ​ന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി അ​ട​ഞ്ഞു. 2007ൽ ​ഇ​ഹ​ലോ​കം വെ​ടി​യും​വ​രെ മു​ത്ത​ശ്ശി മ​ക്ക​ൾ​ക്കൊ​പ്പ​മാ​ണ് ക​ഴി​ഞ്ഞ​ത്.

ചി​ല വേ​ർ​പി​രി​യ​ലു​ക​ൾ അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്. പ​നി ബാ​ധി​ച്ചു​ള്ള എ​ന്‍റെ മ​ട​ക്ക​വും തൊ​ട്ടു​ട​നെ​യു​ള്ള മു​ത്ത​ശ്ശി​യു​ടെ മ​ട​ക്ക​വു​മെ​ല്ലാം ആ​ക​സ്മി​ക​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അ​വ ത​മ്മി​ൽ അ​ദൃ​ശ്യ​മാ​യ എ​ന്തോ ബ​ന്ധ​മു​ള്ള​താ​യി പ​ല​പ്പോ​ഴും തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ആ ​വീ​ടു​മാ​യി പി​രി​യാ​ൻ ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​രു​വ​ർ​ക്കും ഒ​രു​മി​ച്ചൊ​രു കാ​ര​ണം വ​ന്നു​പെ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. ത​റ​വാ​ടു​വീ​ടു​മാ​യി ബ​ന്ധ​പ്പെ​ട്ട് ഒ​രു​പാ​ട് ഓ​ർ​മ​ക​ളു​ണ്ട്.

മ​ൺ​മ​റ​ഞ്ഞു​പോ​യ മാ​തൃ​പി​താ​വി​ന്‍റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു​ള്ള​വ​രും മ​റ്റു​മാ​യി കു​റേ​യേ​റെ പേ​ർ വ​ന്നി​രു​ന്ന ഒ​രു വീ​ടാ​ണ​ത്. പ്രാ​യാ​ധി​ക്യ​ത്തി​നി​ട​യി​ലും മു​ത്ത​ശ്ശി അ​വ​രെ​യെ​ല്ലാം ന​ന്നാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും സ​ൽ​ക്ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. മ​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള ചെ​റി​യ തു​ക ആ​രും കാ​ണാ​തെ ചി​ല​രു​ടെ​യെ​ല്ലാം കൈ​യി​ൽ കൊ​ടു​ക്കും. ഒ​രു ദി​വ​സം, ഞാ​ൻ കോ​ള​ജി​ൽ നി​ന്ന് വ​ന്ന​പ്പോ​ൾ തി​ക​ച്ചും സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​ര​നാ​യ ഒ​രാ​ളും ഭാ​ര്യ​യും മ​ക​ളും വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ട്. ആ​രാ​ണെ​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ൾ, മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്‍റെ ബ​ന്ധ​ത്തി​ൽ പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നും മു​മ്പൊ​ക്കെ ഇ​വി​ടെ വ​രാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മു​ത്ത​ശ്ശി പ​റ​ഞ്ഞു. അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ജോ​ലി​യെ​ന്താ​ണ്​ എ​ന്നെ​ല്ലാം അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോ​ൾ മു​ത്ത​ശ്ശി ഒ​രു ചെ​റു ചി​രി​യോ​ടെ ഒ​ഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി. ആ ​കു​ടും​ബം അ​ന്ന് ഞ​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം താ​മ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

രാ​വി​ലെ പി​രി​യും​മു​മ്പ് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു​ത​ന്നെ ജോ​ലി​യെ​ന്തെ​ന്ന് ഞാ​ൻ തി​ര​ക്കി. ഉ​ത്സ​വ​പ്പ​റ​മ്പു​ക​ളി​ലും നേ​ർ​ച്ച​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലു​മെ​ല്ലാം ചെ​റു​ക​ച്ച​വ​ട​ങ്ങ​ൾ ന​ട​ത്തി​യാ​ണ് ജീ​വി​ത​മെ​ന്നും മു​ത്ത​ശ്ശി കാ​ര്യ​മാ​യി സ​ഹാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്നും മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞു. ഇ​റ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പ് മു​ത്ത​ശ്ശി​യു​മാ​യി അ​ദ്ദേ​ഹം വീ​ണ്ടും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത് ക​ണ്ടു. ഈ ​ചെ​റി​യ ക​ച്ച​വ​ട​വും വ​രു​മാ​ന​വും​കൊ​ണ്ട് എ​ങ്ങ​നെ ജീ​വി​ക്കാ​നാ​ണ്, എ​ന്‍റെ മ​ക്ക​ളോ​ടൊ​ക്കെ ഒ​ന്ന് സം​സാ​രി​ച്ച് എ​ന്തെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു മാ​ർ​ഗം ക​ണ്ടെ​ത്തി ത​ന്നാ​ലോ എ​ന്നാ​യി മു​ത്ത​ശ്ശി. അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു, ‘‘അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രി​ക്ക​ലും ചെ​യ്യ​രു​ത്, ഉ​മ്മ​യെ​നി​ക്ക്​ ന​ൽ​കി​യ ഈ ​സം​ഖ്യ​ത​ന്നെ ധാ​രാ​ളം. ഞാ​ൻ എ​ന്‍റെ ഈ ​ചെ​റി​യ ജോ​ലി ചെ​യ്ത് അ​ങ്ങ​നെ മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​കും, അ​തു മ​തി.’’​മു​ത്ത​ശ്ശി വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു, ‘‘ഒ​രു വീ​ട് വേ​േ​ണ്ട?, മ​ക്ക​ളു​ടെ പ​ഠ​ന​വും മ​റ്റു​മൊ​ക്കെ നോ​ക്കേ​ണ്ടേ?’’

‘‘അ​തെ​ല്ലാം ന​ട​ക്കും, പ​ട​ച്ച​വ​ൻ കൂ​ടെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ.’’-​ചെ​റു​പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ അ​ദ്ദേ​ഹം പ്ര​തി​ക​രി​ച്ചു.

‘‘എ​ന്നാ​ലും മോ​നേ, പ​ത്ത് രൂ​പ വേ​ണ്ട സ്ഥാ​ന​ത്ത് എ​ട്ടു രൂ​പ കൊ​ണ്ട് കാ​ര്യ​മി​ല്ല​ല്ലോ?’’

‘‘എ​ന്‍റെ കൈ​യി​ൽ ഉ​ള്ള എ​ട്ട് രൂ​പ 80 രൂ​പ​യാ​കാ​ൻ അ​ധി​കം സ​മ​യം വേ​ണ്ട ഉ​മ്മാ, ശ​രി​യാ​യ മാ​ർ​ഗ​ത്തി​ലൂ​ടെ​ത​ന്നെ അ​ത് സാ​ധ്യ​മാ​ണ​ല്ലോ’’. അ​യാ​ൾ പ്ര​തീ​ക്ഷാ​നി​ർ​ഭ​ര​നാ​യി മൊ​ഴി​ഞ്ഞു. എ​ല്ലാം ന​ന്നാ​യി വ​ര​ട്ടെ​യെ​ന്നും ആ​ശീ​ർ​വ​ദി​ച്ച് മു​ത്ത​ശ്ശി അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​യും കു​ടും​ബ​ത്തെ​യും യാ​ത്ര​യാ​ക്കി.

മു​ൻ ല​ക്ക​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​രാ​മ​ർ​ശി​ച്ച വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​പോ​ലെ ത​ന്നെ ഇ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​യും പി​ന്നീ​ടെ​നി​ക്ക് കാ​ണാ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ഒ​രി​ക്ക​ൽ മു​ത്ത​ശ്ശി​യെ കാ​ണാ​ൻ പോ​യ​പ്പോ​ൾ ആ ​ബ​ന്ധു​വി​നെ കു​റി​ച്ച് ഞാ​ൻ തി​ര​ക്കി. അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു, ‘‘നി​ന്‍റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്‍റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ധാ​രാ​ളം പേ​ർ അ​ക്കാ​ല​ത്ത് വ​രാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ആ​വും​വി​ധം അ​വ​രെ​യെ​ല്ലാം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും​ചെ​യ്തു.’’​ആ വ്യ​ക്തി​യെ കു​റി​ച്ച അ​വ്യ​ക്ത​മാ​യ ഓ​ർ​മ മാ​ത്ര​മാ​ണ് അ​വ​ർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്.

എ​ന്നാ​ൽ, മ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് നാ​ല​ഞ്ച് മാ​സം മു​മ്പ് ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ വ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ആ​വേ​ശ​ത്തോ​ടെ മു​ത്ത​ശ്ശി​യെ​ന്നെ അ​ടു​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു. ‘‘മോ​നേ, നി​ന്നോ​ടെ​നി​ക്ക് പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഒ​രു കാ​ര്യം പ​റ​യാ​നു​ണ്ട്. അ​ന്ന് നീ ​ചോ​ദി​ച്ച തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ വീ​ട്ടി​ൽ വ​ന്ന ന​മ്മു​ടെ ആ ​ബ​ന്ധു​വി​ല്ലേ, അ​വ​ൻ ന​ല്ല നി​ല​യി​ൽ എ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. വീ​ട് വെ​ച്ചു. മ​ക്ക​ളെ​യൊ​ക്കെ ന​ന്നാ​യി പ​ഠി​പ്പി​ച്ചു. മൂ​ത്ത മ​ക​ൾ​ക്ക് ക​ല്യാ​ണം അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച് കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണി​പ്പോ​ൾ.. അ​വ​ന്റെ ന​ല്ല മ​ന​സ്സി​ന് പ​ട​ച്ച​വ​ൻ തു​ണ​യേ​കി...’’​പ​റ​യു​മ്പോ​ൾ എ​ന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ആ​ത്മ​നി​ർ​വൃ​തി അ​വ​രു​ടെ മു​ഖ​ത്ത് ഞാ​ൻ ക​ണ്ടു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ സാ​ഫ​ല്യം രു​ചി​ച്ച​റി​യാ​ൻ ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ന് സാ​ധി​ച്ച​തി​ന്‍റെ സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു മു​ത്ത​ശ്ശി​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ൽ നി​റ​യെ. മാ​സ​ങ്ങ​ൾ പി​ന്നി​ട്ട​പ്പോ​ൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ മ​ധു​ര​വും ക​യ്പും നി​റ​ഞ്ഞ അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ സൗ​മ്യ​മാ​യി നേ​രി​ട്ട ആ ​സ്​​നേ​ഹ​മ​യി എ​ന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി ഞ​ങ്ങ​ളോ​ട്​ വി​ട​പ​റ​ഞ്ഞു.

ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ എ​ല്ലാ അ​ർ​ഥ​ത്തി​ലും ഒ​രു പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​മാ​ണ്. ഭാ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച അ​ല്ല​ലും അ​ല​ട്ട​ലു​മി​ല്ലാ​തെ പ്ര​തീ​ക്ഷാ​നി​ർ​ഭ​ര​നാ​യി ജീ​വി​ച്ച ഒ​രാ​ൾ. പ്ര​പ​ഞ്ച​ശ​ക്​​തി​യി​ലു​ള്ള അ​ച​ഞ്ച​ല​മാ​യ വി​ശ്വാ​സ​വും അ​തു​വ​ഴി സാ​ധ്യ​മാ​യ ആ​ത്മീ​യ ഭാ​വ​വു​മാ​ണ് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ദു​രി​ത​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ശാ​ന്ത​ത ന​ൽ​കി​യ​ത്. ക​ടു​ത്ത ജീ​വി​ത പ്രാ​ര​ബ്ധ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ശോ​ഭ​ന​മാ​യ ഭാ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് അ​യാ​ൾ ആ​ത്മ​വി​ശ്വാ​സം കൊ​ണ്ടു. വ​ർ​ത്ത​മാ​ന​കാ​ല ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സാ​ന്ദ​ർ​ഭി​ക​വും താ​ൽ​ക്കാ​ലി​ക​വു​മാ​ണെ​ന്നും അ​തെ​ല്ലാം മ​റി​ക​ട​ന്ന് ന​ല്ല നാ​ളെ​യി​ൽ താ​ൻ എ​ത്തി​ച്ചേ​രു​മെ​ന്നു​മു​ള്ള ശു​ഭാ​പ്തി വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണ് ഏ​തൊ​രാ​ളെ​യും മു​ന്നോ​ട്ട് ന​യി​ക്കേ​ണ്ട​ത്.

ശോ​ഭ​ന​മാ​യ ഭാ​വി​ക്കാ​യി ക​ഠി​ന​മാ​യി പ്ര​യ​ത്നി​ക്കാ​നും ചി​ന്തി​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ക​രു​ത്ത്​ സ​മ്മാ​നി​ക്കു​ക ആ ​വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണ്. ജീ​വി​ത​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ജീ​വി​ത​ത്തി​ന​പ്പു​റ​മു​ള്ള യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​ത്തെ കു​റി​ച്ചു​മു​ള്ള ത​ത്ത്വ​ചി​ന്താ​പ​ര​മാ​യ സ​മീ​പ​ന​മാ​ണ​ത്. വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ളാ​ക​ട്ടെ, മു​തി​ർ​ന്ന​വ​രാ​ക​ട്ടെ എ​ല്ലാ​വ​രി​ലും ഈ ​ജീ​വി​ത​വീ​ക്ഷ​ണം അ​നി​വാ​ര്യ​മാ​യും ഉ​ണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന് താ​ള​ബോ​ധം സ​മ്മാ​നി​ക്കാ​ൻ അ​ത് നി​ർ​ണാ​യ​ക​​മ​ത്രെ. പീ​റ്റ​ർ പാ​ൻ പോ​ലു​ള്ള വി​ഖ്യാ​ത സൃ​ഷ്ടി​ക​ൾ ലോ​ക​ത്തി​ന്​ സ​മ്മാ​നി​ച്ച സ്കോ​ട്ടി​ഷ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ജെ.​എം. ബാ​രി​യു​ടെ പ്ര​ശ​സ്ത​മാ​യ വ​രി​യി​ങ്ങ​നെ:

‘‘നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് പ​റ​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യു​മോ എ​ന്ന് സം​ശ​യി​ക്കു​ന്ന നി​മി​ഷം, നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക​ത്​ സാ​ധി​ക്കാ​തെ വ​രു​ന്നു.’’