കാലമെന്ന ദിവ്യ ഔഷധം

മ​നു​ഷ്യ​ന്‍റെ ശ​രാ​ശ​രി ആ​യു​ർ​ദൈ​ർ​ഘ്യം കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഇ​ന്ത്യ​യി​ൽ ഇ​പ്പോ​ൾ അ​ത് 67 വ​യ​സ്സ് ആ​ണ്. കേ​ര​ള​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച് പി​ന്നെ​യും കൂ​ടും. മെ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട ജീ​വി​ത​രീ​തി​യു​ള്ള​വ​രു​ടെ പ്രാ​യം 90ഉം ​ക​ട​ന്ന് മു​ന്നേ​റും. പ്രാ​യം കൂ​ടും​തോ​റും പ​ക്വ​ത കൂ​ടു​മെ​ന്ന് പൊ​തു​വേ പ​റ​ഞ്ഞു​കേ​ൾ​ക്കാ​റു​ണ്ട്. വി​വി​ധ ത​ല​മു​റ​ക​ളെ ക​ണ്ട്, അ​വ​രു​ടെ കൂ​ടെ സ​ന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലും സ​ന്താ​പ​ങ്ങ​ളി​ലും പ​ങ്കു​കൊ​ണ്ട്, നി​ർ​വൃ​തി​യോ​ടെ ഈ ​ലോ​ക​ത്തോ​ട് വി​ട​പ​റ​യു​ന്ന എ​ത്ര​യോ മു​തി​ർ​ന്ന പൗ​ര​രെ നാം ​കാ​ണു​ന്നു. അ​വ​രു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യ​വും അ​നു​ഭ​വ​സ​മ്പ​ത്തും എ​ക്കാ​ല​ത്തും ന​മ്മു​ടെ നാ​ടി​ന് വ​ലി​യ ഐ​ശ്വ​ര്യ​വു​മാ​ണ്. ആ ​പ്രാ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ആ​ളു​ക​ളു​മാ​യി അ​ടു​ത്ത ച​ങ്ങാ​ത്തം പു​ല​ർ​ത്തു​ന്ന​തി​ൽ പ്ര​ത്യേ​ക ശ്ര​ദ്ധ പു​ല​ർ​ത്തു​ക​യും അ​തി​ൽ ആ​ന​ന്ദം അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആ​ളാ​ണ് ഞാ​ൻ. ഒ​രു അ​ക്കാ​ദ​മി​യി​ൽ നി​ന്നും ല​ഭി​ക്കാ​ൻ ഇ​ട​യി​ല്ലാ​ത്ത ജീ​വി​ത പാ​ഠ​ങ്ങ​ളും അ​നു​ഭ​വ പ​രി​സ​ര​ങ്ങ​ളു​മാ​ണ് അ​വ​രി​ൽ​നി​ന്ന് പ​ക​ർ​ന്നു​കി​ട്ടു​ക. ന​ട​ന്നു​ക​യ​റി​യ ജീ​വി​ത​പ്പാ​ത​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് അ​വ​ർ പ​റ​യു​ന്ന​ത് കേ​ട്ടി​രി​ക്ക​ൽ ത​ന്നെ എ​ത്ര ര​സ​ക​ര​മാ​ണ്. സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ മ​ധു​ര​വും ക​ണ്ണീ​രി​ന്‍റെ ഉ​പ്പു​ര​സ​വും ക​ല​ർ​ന്ന​താ​ണ് മി​ക്ക​വ​രു​ടെ​യും ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര​ക​ൾ. ഒ​രു മു​തി​ർ​ന്ന പൗ​ര​നി​ൽ​നി​ന്ന് കേ​ട്ട അ​ത്ത​ര​മൊ​രു ക​ഥ​യാ​ണ് ഇ​ന്ന് പ​ങ്കു​വെ​ക്കു​ന്ന​ത്.

യൗ​വ​ന​കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ക​ച്ച​വ​ട​ത്തി​ലും മ​റ്റും ശോ​ഭി​ച്ച അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ന​ല്ല രീ​തി​യി​ൽ ധ​നം സ​മ്പാ​ദി​ക്കാ​നും സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു. ബി​സി​ന​സു​മാ​യി ബ​ന്ധ​പ്പെ​ട്ട് പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്ന അ​ടു​ത്ത സു​ഹൃ​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ക്കാ​ല​ത്ത് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് വ​ലി​യ ഒ​രു ദു​ര​നു​ഭ​വ​മു​ണ്ടാ​യി. അ​ത് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​യും കു​ടും​ബ​ത്തെ​യും മാ​ന​സി​ക​മാ​യി സ​മ്മ​ർ​ദ​ത്തി​ലാ​ക്കു​ക​യും സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മാ​യി മു​റി​വേ​ൽ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. സ​ഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ ന​മ്മു​ടെ ക​ഥാ​നാ​യ​ക​ൻ അ​തി​നോ​ട്​ ശ​ക്ത​മാ​യി പ്ര​തി​ക​രി​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങി. ഒ​ടു​വി​ൽ പ്ര​ശ്നം മ​ധ്യ​സ്ഥ​രു​ടെ മു​ന്നി​ലെ​ത്തി. പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു​തീ​ർ​ക്കു​ക​യും ഉ​പ​ദ്ര​വ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന നി​ല​പാ​ടു​ക​ൾ പ​ര​സ്പ​രം ഉ​ണ്ടാ​കി​ല്ലെ​ന്ന ധാ​ര​ണ​യി​ൽ എ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഒ​ത്തു​തീ​ർ​പ്പി​നൊ​ടു​വി​ൽ ‘‘ന​മ്മ​ൾ ത​മ്മി​ലി​നി കാ​ണാ​ൻ ഇ​ട​വ​രാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ’’ എ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞാ​ണ് ഇ​രു​വ​രും പി​രി​ഞ്ഞ​ത്.

കാ​ല​മേ​റെ ക​ട​ന്നു​പോ​യി. ക​ഥാ​നാ​യ​ക​ന്‍റെ ബി​സി​ന​സും കു​ടും​ബ​ജീ​വി​ത​വും ന​ല്ല നി​ല​യി​ൽ മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​യി. മ​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ഉ​യ​ർ​ന്ന പ​ദ​വി​ക​ളി​ലെ​ത്തി, വി​വാ​ഹി​ത​രാ​യി, പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി. അ​ങ്ങ​നെ ആ​ത്മ​നി​ർ​വൃ​തി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തി​ലി​രു​ന്നാ​ണ്​ അ​ദ്ദേ​ഹം എ​ന്നോ​ട് ഇ​ക്ക​ഥ പ​റ​ഞ്ഞ​ത്.

‘‘ന​മ്മ​ൾ ത​മ്മി​ലി​നി കാ​ണാ​ൻ ഇ​ട​വ​രാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ’’ എ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞു​പി​രി​ഞ്ഞ ആ ​വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒ​രു​പാ​ട് കാ​ലം ഒ​രു വി​വ​ര​വും ഇ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​ടു​വി​ൽ, അ​ങ്ങ​നെ ഒ​രു വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഓ​ർ​മ​ക​ൾ ത​ന്നെ ഇ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​ന്ത​ക​ളി​ൽ നി​ന്ന് പൂ​ർ​ണ​മാ​യും മാ​ഞ്ഞു​പോ​യി​രു​ന്നു. അ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ, കു​റ​ച്ച് നാ​ളു​ക​ൾ​ക്കു​മു​മ്പ് ഒ​ര​പ​രി​ചി​ത​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി.

‘‘എ​നി​ക്ക്​ ആ​ളെ ആ​ദ്യം മ​ന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ആ​രെ​ന്ന് തി​ര​ക്കി​യ​പ്പോ​ൾ കേ​ട്ട മ​റു​പ​ടി​യി​ലെ ശ​ബ്ദം ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ​ഗ​ത​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ഞാ​ൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആ ​പ​ഴ​യ ശ​ത്രു’’.. ഇ​നി​യൊ​രി​ക്ക​ലും ക​ണ്ടു​മു​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന് ഞാ​ൻ ക​രു​തി​യ അ​തേ സു​ഹൃ​ത്ത്! പ്രാ​യാ​ധി​ക്യം അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ൽ ശാ​രീ​രി​ക​മാ​യി വ​ലി​യ മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ശ​ബ്ദ​ത്തി​ന് ഇ​ട​ർ​ച്ച​യും വാ​ക്കു​ക​ൾ​ക്ക് വ​ല്ലാ​ത്ത പ​ക്വ​ത​യും വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘‘എ​ന്താ വ​ന്ന​ത്, എ​ന്തു​ണ്ട് വി​ശേ​ഷം’’ എ​ന്നാ​യി ഞാ​ൻ. ‘‘വ​ലി​യൊ​രു ക്ഷ​മാ​പ​ണ​ത്തി​ന് വ​ന്ന​താ​ണ്, എ​ന്‍റെ വ​ര​വ്​ ഇ​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടോ എ​ന്നും അ​റി​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്’’. ഞാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ചേ​ർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു. ഞ​ങ്ങ​ൾ ഇ​രു​വ​രു​ടെ​യും ക​ണ്ണു​ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ദീ​ർ​ഘ​നേ​രം ഞ​ങ്ങ​ളി​രു​ന്ന് സം​സാ​രി​ച്ചു. പ​ശ്ചാ​ത്താ​പ​വി​വ​ശ​നാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹം. സം​സാ​ര​ത്തി​ൽ അ​ത്​ നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ന്നി​രു​ന്നു. വി​പു​ല​മാ​യി സ​ൽ​ക്ക​രി​ച്ച് ഞാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ യാ​ത്ര​യാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അ​ന്ന് രാ​ത്രി സ​മീ​പ​കാ​ല​ത്തൊ​ന്നും ല​ഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത വി​ധ​മു​ള്ള സു​ഖ​നി​ദ്ര എ​നി​ക്ക് ല​ഭി​ച്ചു. മ​ന​സ്സി​ന് എ​ന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത നി​ർ​വൃ​തി​യും സ​മാ​ധാ​ന​വും.

പി​ന്നീ​ട് ഞാ​ൻ അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണം സ്വ​യം അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു. പ​ഴ​യ സു​ഹൃ​ത്തി​ന്‍റെ സാ​ന്നി​ധ്യം ത​ന്നെ​യാ​ണ്​ ആ ​നി​ർ​വൃ​തി​ക്ക് കാ​ര​ണ​മെ​ന്ന് ഞാ​ൻ തി​രി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ചെ​യ്തു.’’ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു​നി​ർ​ത്തി.

ന​മ്മി​ൽ പ​ല​ർ​ക്കു​മി​ട​യി​ലും ഇ​വ്വി​ധ​മു​ള്ള ത​ർ​ക്ക​ങ്ങ​ളും സം​ഘ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ളു​മെ​ല്ലാ​മു​ണ്ട്. കാ​ല​ത്തി​ന്‍റെ കു​തി​പ്പി​ൽ അ​തെ​ല്ലാം നേ​ർ​ത്തു​നേ​ർ​ത്ത്​ ഇ​ല്ലാ​താ​കും. പി​ന്നീ​ട് ആ ​വ്യ​ക്​​തി​യു​മാ​യി എ​ന്ത് കാ​ര്യ​ത്തി​നാ​യി​രു​ന്നു ത​ർ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​യ​ത് എ​ന്നു​പോ​ലും മ​റ​ന്നു​പോ​കും. മേ​ൽ വി​വ​രി​ച്ച സം​ഭ​വം​ത​ന്നെ ഒ​ന്ന്​​ഓ​ർ​ക്കു​ക, ആ ​സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ൾ എ​ല്ലാം മ​റ​ന്ന് ജീ​വി​ത സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തി​ൽ വീ​ണ്ടും ക​ണ്ടു​മു​ട്ടി പ​ര​സ്പ​രം പൊ​രു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട​ത് ആ ​ഗാ​ഢ​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ മാ​ധു​ര്യ​വു​മാ​യി മാ​റി.

മ​നു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം ക്ഷ​ണി​ക​മാ​ണെ​ന്നും എ​ല്ലാ​വ​രും ഈ ​ലോ​ക​ത്തു​നി​ന്ന്​ പോ​കേ​ണ്ട​വ​രാ​ണ്​ എ​ന്നു​മു​ള്ള ബോ​ധ്യം ന​മു​ക്കു​ണ്ടാ​ക​ണം. യൗ​വ​ന​ത്തി​ൽ ത​ർ​ക്കി​ച്ച് മാ​ത്രം പ​രി​ച​യി​ച്ച ര​ണ്ടു​പേ​ർ വാ​ർ​ധ​ക്യ​ത്തി​ൽ ചി​ല​പ്പോ​ൾ വ​ലി​യ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളാ​യി മാ​റി​യേ​ക്കാം. ആ ​പ​ഴ​യ വൈ​ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ആ​ലോ​ചി​ച്ച് അ​വ​ർ ഊ​റി ഊ​റി ചി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. മ​നു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ വ​ലി​യ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​ണ് മ​റ​ക്കാ​നും പൊ​റു​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ഈ ​ശേ​ഷി. കാ​ലം മാ​യ്ക്കാ​ത്ത മു​റി​പ്പാ​ടു​ക​ളി​ല്ല. ലോ​ക​ത്തെ ഏ​ത് ദി​വ്യൗ​ഷ​ധ​ത്തേ​ക്കാ​ളും വീ​ര്യ​മേ​റി​യ​താ​ണ് ആ ​ലേ​പ​നം.

റോ​മ​ൻ ത​ത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നാ​യ സെ​ന​ക്ക​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ൾ എ​ല്ലാം ഉ​ൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു. ‘‘യു​ക്തി​ക്ക് ഉ​ണ​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​ത് കാ​ലം ഉ​ണ​ക്കു​ന്നു.’’