ഞങ്ങൾക്ക്​ ഇനി എവിടെയാണ് അഭയം?

മിസൈൽ വർഷത്തിനിടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും വയോധികരെയുമായി വീടുകൾ മാറിമാറി കഴിഞ്ഞുകൂടുന്ന അവസ്​ഥ ഗസ്സക്കാരിയായ മാധ്യമപ്രവർത്തക​ മറാം ഹുമൈദ്​ വിവരിക്കുന്നു

ഇതെഴുതുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഇവിടെനിന്ന്​ ജീവനോടെ രക്ഷപ്പെടും എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നേയില്ല.

നാലുനാളായി നിലക്കാതെ തുടരുന്ന ബോംബിങ്ങിന്‍റെ ശബ്​ദം കേട്ടുകൊണ്ടാണ്​ അർധമയക്കത്തിൽനിന്ന് ഞാൻ ബുധനാഴ്ച വെളുപ്പിലേക്ക്​ എഴുന്നേറ്റത്​. ഓരോ നാളും പുലരുന്നത്​ ഓരോരോ വീടുകളിലാണ്​. എന്നാൽ, എല്ലാ നാളും ഞങ്ങൾ എഴുന്നേൽക്കുന്നത്​ ഒരേ ശബ്​ദത്തിലേക്കും ഗന്ധത്തിലേക്കുംതന്നെ.

ആദ്യരാവിലെ ബോംബിങ്ങിൽതന്നെ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്​ സാരമായ കേടുപറ്റി. അതുകൊണ്ട്​ ഞങ്ങൾ തറവാട്ടിലേക്ക്​ മാതാപിതാക്കളുടെ അടുത്തേക്കു​ മടങ്ങി. ചൊവ്വാഴ്ച ഒരു മിസൈലാക്രമണത്തിൽ ആ വീടിന്‍റെ തൊട്ടപ്പുറമുള്ള ആൾ​പ്പാർപ്പില്ലാത്ത കെട്ടിടം കുലുങ്ങിവീണു. മിസൈലുകൾ പിന്തുടരുന്നതിനനുസരിച്ച്​ ഒരിടം വിട്ട് മറ്റൊരിടത്തേക്ക്​ ഓടുകയാണ്​ ഞങ്ങൾ. ഇപ്പോൾ കഴിയുന്ന വീട്ടിൽ ഞങ്ങൾ 40​ പേരുണ്ട്​.

ഞാൻ ഫജ്​ർ നമസ്കരിച്ചു. പിന്നെ എന്‍റെ രണ്ടുമാ​സം പ്രായമായ മകന്‍റെ ചാരെ കിടന്നു. വായുവിലെങ്ങും നിറഞ്ഞ വെടിമരുന്നിന്‍റെ രൂക്ഷഗന്ധത്തിലും പുകയിലും നിന്നു മാറി അവന്‍റെ ചർമത്തിന്‍റെയോ മുടിയുടെയോ മണം പിടിക്കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. അൽപനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അതാ, ജനൽ ഉടഞ്ഞ് ചില്ലുകഷണങ്ങൾ ഞങ്ങളു​ടെ മേൽ ചിതറിവീണു. ഞാൻ അവന്‍റെ കുഞ്ഞുശരീരം എന്നെക്കൊണ്ട്​ പൊതിഞ്ഞുപിടിച്ചു. പിന്നെ അവനെയുമെടുത്തു പുറത്തേക്ക്​ നിലവിളിച്ചോടി. എന്‍റെ എട്ടു വയസ്സുകാരി മക​ളെ വിളിച്ചായിരുന്നു ഓട്ടം- ‘‘ബനിയാസ്... എവിടെ ബനിയാസ്​?’’ എല്ലാവരും ഇറങ്ങിയോടുമ്പോൾ ഞാൻ വിലപിച്ചു. എല്ലാവരും ഞങ്ങളുടെ കുട്ടികളെയും രക്ഷിതാക്കളെയും വിളിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു. മോളെ കാണുമ്പോൾ അവൾ വിറയാർന്നു കരയുകയാണ്​. ഞാനും ഭർത്താവും ഞങ്ങളെക്കൊണ്ടാവുംവിധം അവളെ ഗാഢമായി ആശ്ലേഷിച്ചു- അതവൾക്ക്​ നന്നേ ചെറിയ ആശ്വാസമേ നൽകൂ എന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ.

പിന്നെയും പേടിച്ചുവിറച്ചു ഞങ്ങൾ താഴെ തറനിലയിലേക്ക്​ ഓടിയിറങ്ങി. വേണമെങ്കിൽ പുറത്തിറങ്ങാമല്ലോ. അ​പ്പോൾ ബോംബുവർഷം നിന്നു. പുറത്ത്​ ഞങ്ങൾ നിന്നിരുന്ന സ്ഥലത്തുനിന്നു മീറ്ററുകൾ മാറി മറ്റൊരു വീടിനെ വ്യോമാക്രമണം നിലംപരിശാക്കി. ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെയായിരുന്നു ആ ആക്രമണം. പലപ്പോഴും ഒരു ചെറു ആക്രമണത്തെ വലുതൊന്ന്​ പിന്തുടർന്നു. ഭാഗ്യത്തിന്​ ആ വീട്ടിൽ അന്നേരം ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

മാതാപിതാക്കളുടെ വീട്ടിലായിരിക്കെ, ഇതുപോലെ ഞങ്ങൾ താഴേക്ക്​ ഇറങ്ങിയോടിയിട്ടുണ്ട്​. സമീപത്തെ ഒരു കെട്ടിടത്തിൽ ബോംബ്​ പതിച്ചപ്പോൾ അയൽക്കാർ നിലവിളിച്ചപ്പോഴായിരുന്നു അത്​. രണ്ടാം ബോംബിങ് കരുതി നിൽക്കെയുണ്ടായ വമ്പിച്ച ആക്രമണം താങ്ങാവുന്നതായിരുന്നില്ല. സ്​ഫോടനത്തിന്‍റെ തീയും പുകയും അവന്‍റെ മുഖത്തടിക്കേണ്ട എന്നു കരുതി ഞാൻ എന്‍റെ വാവയുടെ മുഖം മാറോടു പരമാവധി ചേർത്തുപിടിച്ചു.

മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞു. ചൊവ്വാഴ്ച ​വൈകീട്ട്​ ഒരു വലിയ മിസൈൽ കെട്ടിടത്തെ തകർത്തുതരിപ്പണമാക്കി. ചില്ലുജനലുകളും മറ്റും തകർന്നുവീഴുന്നതിനിടെ ഞങ്ങളുടെ വിലാപങ്ങളും അന്തരീക്ഷം മുഖരിതമാക്കി. 10 മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ്​ ​​പൊടിയടങ്ങിയപ്പോൾ തറവാട്ടിന്‍റെ മുൻവാതിലും ജനലുകളും നശിച്ചിരുന്നു. ഫർണിച്ചറുകളെല്ലാം അവശിഷ്ടക്കൂനയുടെ ഭാഗമായി. ഞങ്ങൾ എല്ലാം കെട്ടിയെടുത്ത് വേഗം സ്ഥലംവിട്ടു. തറവാട്​ സു​രക്ഷിതമായിരിക്കുമെന്നാണ്​ ഞാൻ കരുതിയത്​. അളിയന്മാരുടെ വീട്​ അഭയമൊരുക്കും എന്നായിരുന്നു പ്രതീക്ഷിച്ചത്​.

ഇനിയിപ്പോൾ എങ്ങോട്ടു പോകാനാണ്​? ഗസ്സയിൽ ഒരു വീടും സുരക്ഷിതമല്ലല്ലോ.