മറക്കാനാവാത്ത കണ്ണീർ

‘അച്ഛ​െന ആദ്യമായി കരഞ്ഞുകണ്ടത്​ അന്നായിരുന്നു. ഒരു തോൽവിയായിരുന്നു എല്ലാറ്റിനും കാരണ​ം. അന്നെനിക്ക്​ ഒമ്പത്​- 10 വയസ്സുമാത്രം. റേഡിയോക്കരികിലിരുന്ന്​ കരയുന്ന അച്ഛൻ ഇന്നും ഒാർമയിലുണ്ട്​. എന്തിനാണ്​ കരയുന്നതെന്ന്​ ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, ബ്രസീൽ ലോകകപ്പിൽ തോ​െറ്റന്ന്​. 1950ൽ ബ്രസീലി​​​​െൻറ ദുരന്തദിനമായ ‘മാറക്കാനസോ’യുടെ എ​​​​െൻറ ഒാർമയാണിത്​. പിന്നെ സംഭവിച്ചത്​ ജീവിതത്തിലെ ദൈവാനുഗ്രഹം. എട്ടുവർഷത്തിനു ശേഷം സ്വീഡനിൽ വെച്ച്​ ബ്രസീൽ ലോകകിരീടം നേടു​േമ്പാൾ ആ ടീമിൽ ഒരാളായി ഞാനുമുണ്ടായിരുന്നു’ -ബ്രസീൽ നേടിയ അഞ്ച്​ ലോകകപ്പുകളിൽ മൂന്നിലും ടീമിനെ കിരീടത്തിലേക്ക്​ നയിച്ച സാക്ഷാൽ പെലെയുടെ വാക്കുകളാണിത്​.

    ***  *** *** *** *** ***
പെലെയുടെ പിതാവ്​ മാത്രമല്ല, ബ്രസീൽ മുഴുവൻ അന്ന്​ കരഞ്ഞു. 1950 ജൂ​ൈല​ 16നെ ബ്രസീൽ ചരിത്രത്തിലെ സുവർണ രാത്രിയാവുമെന്നായിരുന്നു കിക്കോഫ്​ വിസിലിനു മു​േമ്പ ലോകം വിശേഷിപ്പിച്ചത്​. ആ മുഹൂർത്തത്തിന്​ സാക്ഷിയാവാൻ​ റിയോ ഡെ ജനീറോയിലെ പുതിയ സ്​റ്റേഡിയമായ മാറക്കാനയിൽ ലോകം അന്നു വരെ കാണാത്ത ജനക്കൂട്ടമായി രണ്ടുലക്ഷത്തോളം കാണികൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു. പക്ഷേ, ആ രാത്രിയിലേക്ക്​ ദൈവം വിധിച്ചത്​ മറ്റൊന്നായിരുന്നു. ഫൈനലിൽ ബ്രസീലിനെ തോൽപിച്ച്​ ഉറുഗ്വായ്​ (2-1) തങ്ങളുടെ രണ്ടാം ലോകകിരീടമണിഞ്ഞു. ജേതാക്കൾക്കും തോറ്റവർക്കും ആ ദിനം കണ്ണീർചാലായി മാറി. കിരീടവിജയത്തി​​​​െൻറ സന്തോഷക്കണ്ണീരായിരുന്നു ഉറുഗ്വായ്​ക്കെങ്കിൽ, തോൽവിയുടെ അപമാനഭാരത്താൽ ബ്രസീൽ നിർത്താതെ തേങ്ങി. ചരിത്രത്തിലാദ്യമായി വിരുന്നെത്തിയ വിശ്വമേള​െയ എല്ലാം ത്യജിച്ചാണ്​ ബ്രസീലുകാർ വരവേറ്റത്​. സിരകളിലും രക്തത്തിലും ഫുട്​ബാൾ അലിഞ്ഞുചേർന്നതിനാൽ വറുതിക്കിടയിലും അവർ ലോകകപ്പിനെ വരവേറ്റു. ആറു​ നഗരങ്ങളിൽ ആറു​ പുതിയ സ്​റ്റേഡിയങ്ങൾ പണികഴിപ്പിച്ചു. അവയിൽ മാറക്കാനക്കായിരുന്നു തലയെടുപ്പ്​. ആറു വേദികളിൽ ഒന്നായി മാറക്കാന ഉയർന്നു നിൽക്ക​ു​േമ്പാൾ നെറ്റിപ്പട്ടമണിഞ്ഞ്​ തിട​േമ്പറ്റി നിൽക്കുന്ന ഗജവീരന്മാരെ അനുസ്​മരിപ്പിച്ചു. ആ മണ്ണിൽ അ​ഗസ്​റ്റോ ഡി കോസ്​റ്റയും, സൂപ്പർ താരം അഡ്​മിർ ഡി മെനസസും, സിസിന്യോയും നയിച്ച ടീം യുൾറിമേ കപ്പുയർത്തുന്നതായിരുന്നു അവർ കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്​നം.

ലോകയുദ്ധത്തിനു ശേഷം

1934ൽ ഇറ്റലിയും 1938ൽ ​ഫ്രാൻസും വേദിയായ ലോകകപ്പുകൾക്കു ശേഷം 1950ലാണ്​ വിശ്വമേള നടന്നത്​. 1942, 1946 ചാമ്പ്യൻഷിപ്പ്​ ലോക യുദ്ധം കാരണം റദ്ദാക്കി. യുദ്ധം കാരണം യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെല്ലാം കടുത്ത പ്രതിസന്ധിയിലായതോടെ വേദിയേറ്റെടുക്കാൻ ആരുമില്ലാതായി. അപ്പോഴാണ്​ ബ്രസീൽ താൽപര്യമറിയിക്കുന്നത്​. 1942ലെ ലോകകപ്പി​ന്​ പരിഗണിച്ചവർ എന്നനിലയിൽ വേദി ബ്രസീലിനുതന്നെ ലഭിച്ചു. വിവിധ രാജ്യങ്ങൾ പിൻവാങ്ങിയതോടെ 13 രാജ്യങ്ങൾ മാത്രമേ പ​െങ്കടുത്തുള്ളൂ. 

നാല്​ ഗ്രൂപ്പായി നടന്ന ആദ്യ റൗണ്ടിൽനിന്നും ഫൈനൽ റൗണ്ടിലെത്തിയത്​ നാലുപേർ (ഉറുഗ്വായ്​, ബ്രസീൽ, സ്വീഡൻ, സ്​പെയിൻ). ഫൈനൽ റൗണ്ടിൽ ആദ്യ രണ്ട്​ കളിയും ജയിച്ച ബ്രസീലിന്​ ജൂ​ൈല 16ന്​ ഉറുഗ്വായ്​ക്കെതിരായ മത്സരത്തിൽ ഒരു സമനിലകൊണ്ട്​ കപ്പുയർത്താമായിരുന്നു. സ്വീഡനെ 7-1നും, സ​്​പെയിനിനെ 6-1നും തകർത്ത കാനറികൾക്ക്​ അതു നിസ്സാരം. എതിരാളികളായ ഉറുഗ്വായ്​ ഒരു സമനിലയും ജയവുമായാണ്​ വരുന്നത്​. ഫൈനൽ അങ്കത്തിൽ ബ്രസീലുകാർ കിരീടം ഉറപ്പിച്ചു. കളികാണാനെത്തിയത്​ 1,99,854 കാണികൾ. ആദ്യ പകുതി ഗോൾരഹിതമായി. 47ാം മിനിറ്റിൽ റൈറ്റ്​ വിങ്ങർ ഫ്രിയാകയുടെ ഗോളിൽ ഉറുഗ്വായ്​ വല കുലുങ്ങിയപ്പോൾ ഗാലറി സ്​ഫോടന ശബ്​ദം പോലെ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. പിന്നെ നിലക്കാത്ത ആരവമായി. എന്നാൽ, എല്ലാം നിശ്ചലമായി രണ്ടുലക്ഷം മനുഷ്യർ ഒരു ശവപ്പറമ്പുപോലെയായി മാറാൻ 19 മിനിറ്റേ വേണ്ടി വന്നുള്ളൂ. ആദ്യം യുവാൻ ആൽബർടോ ഷിയാഫിനോ (66ാം മിനിറ്റ്​), പിന്നെ അൽസിഡസ്​ ഗിഗ്ഗിയ (79). ഉറുഗ്വായ്​ 2-1ന്​ ജയിച്ച്​ കപ്പുയർത്തി. മാറക്കാന ബ്രസീലി​​​​െൻറ ദുരന്ത ഭൂമിയായിമാറി. സ്​റ്റേഡിയത്തി​​​​െൻറ ഒരു മൂലയിൽ തമ്പടിച്ച ഏതാനും ആയിരംവരുന്ന ഉറുഗ്വായ്​ കാണികൾപോലും കാനറികളുടെ കണ്ണീരിൽ നിശ്ശബ്​ദരായിപോയി.