എഴുത്തുകുത്ത്

ക​ഥ​യു​ടെ കാ​ന്തി​വി​ശേ​ഷം

തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​യാ​റു കൊ​ല്ല​ത്തെ കാ​ത്തി​രി​പ്പി​നു ശേ​ഷം ക​ഥാ​കൃ​ത്തി​നു ഒ​രു കൊ​ച്ച​നി​യ​ത്തി​യെ കി​ട്ടു​ന്നു. സ്വ​യം തെ​റ്റു​തി​രു​ത്തി എ​ത്തി​യ​വ​ളാ​ണ് ആ ​എ​ഴു​ത്തു​കാ​രി. ക​ഥാ​കൃ​ത്ത് പ​ട്ട​ത്തെ ആ​യു​ർ​വേ​ദി​ക് റി​സ​ർ​ച് സെ​ന്ററി​ലെ ചി​കി​ത്സ​യി​ൽ ക​ഴി​യു​മ്പോ​ഴാ​ണ് ആ ​എ​ഴു​ത്തു​കാ​രി അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണാ​ൻ വ​രു​ന്ന​ത്. കാ​മ്പ​സ് ജീ​വി​തകാ​ല​ത്തെ ഒ​രു തെ​റ്റി​ന് ക്ഷ​മ ചോ​ദി​ക്കു​ക കൂ​ടി അ​വ​രു​ടെ ഉ​ദ്ദേ​ശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്താ​യി​രു​ന്നു ആ ​തെ​റ്റ് എ​ന്നു വി​വ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ടി. ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ന്റെ ക​ഥ​ക​ളു​ടെ കാ​ന്തി​വി​ശേ​ഷം മു​ഴു​വ​ൻ ഈ ​ക​ഥ​യി​ലു​മു​ണ്ട് (ലക്കം 1409). കാ​ത്തി​രു​ന്ന് മാ​ധ്യ​മ​ത്തി​ൽ ഈ ​ക​ഥ​ വാ​യി​ക്കാ​ൻ പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ച് ഒ​രു കാ​ര​ണംകൂ​ടിയു​ണ്ട്. പ​ത്മ​നാ​ഭ​ൻ ഈ ​ക​ഥ മ​റ​ക്കാ​തെ വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ക​ഥ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഞാ​ൻ എ​ഡി​റ്റ് ചെ​യ്തു പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച അ​മ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു പ​ഠ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സ​മാ​ഹാ​ര​മാ​യ ‘ഭാ​വം പ​ത്മ​നാ​ഭം’ സ​മ​ർ​പ്പി​ക്കാ​ൻ എ​ത്തി​യ​താ​യി​രു​ന്നു ഞ​ങ്ങ​ൾ. എ​ഴു​ത്തു​കാ​രാ​യ ഡോ. ​ദീ​പേ​ഷ് ക​രി​മ്പു​ങ്ക​ര​യും ഡോ. ​ജൈ​നി​മോ​ൾ കെ.​വിയും ഡോ. ​സു​നി​ൽ ജോ​സും ഡോ. ​സി​ബി കു​ര്യ​നും എ​ന്നോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ‘കൊ​ച്ച​നി​യ​ത്തി’ എ​ന്നാ​ണ് ക​ഥ​യു​ടെ പേ​ര് എ​ന്നും പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ക​ഥാ​കൃ​ത്ത് ഞ​ങ്ങ​ളോ​ട് പ​റ​ഞ്ഞു.​ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ൻ തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലും ഒ​ടു​ക്ക​ത്തി​ലും ക​ഥ​യി​ൽ വ​രു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞു. അ​ന്നു മു​ത​ൽ ക​ഥ വാ​യി​ക്കാ​ൻ കാ​ത്തി​രു​ന്നു. അ​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ൾ ധീ​ര​മാ​യും സ​ത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യും എ​ന്നും വി​ളി​ച്ചുപ​റ​ഞ്ഞ ക​ഥാ​കൃ​ത്തി​ന്റെ ക​ഥ​യി​ലും ആ ​ധീ​ര​ത​യും സ​ത്യ​സ​ന്ധ​ത​യും വാ​യി​ക്കാം. മ​ല​യാ​ള​ത്തി​ൽ പ​ത്മ​നാ​ഭ​നു തു​ല്യം പ​ത്മ​നാ​ഭ​ൻ മാ​ത്രം. അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ 76ാം എ​ഴു​ത്തു വ​ർ​ഷ​ത്തി​ൽ ഒ​രു വി​ശേ​ഷാ​ൽ പ​തി​പ്പ് ഇ​റ​ക്കാ​ൻ മാ​ധ്യ​മം കാ​ണി​ച്ച സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന് വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ കൂ​പ്പു​കൈ.

ഡോ. ​തോ​മ​സ് സ്ക​റി​യ, പ്രഫ​സ​ർ, മ​ല​യാ​ള വി​ഭാ​ഗം, സെ​ന്റ് തോ​മ​സ് കോ​ള​ജ്, പാ​ലാ

ടി. ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ൻ പ​തി​പ്പ് ഉ​ചി​തം

ടി. ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ൻ പ​തി​പ്പ് (ലക്കം 1409) ഉ​ചി​ത​വും ആ​ദ​ര​സൂ​ച​ക​വു​മാ​യി. അ​ഭി​മു​ഖ​ത്തി​ൽ ഒ​രി​ട​ത്ത് ടി. പത്മനാഭൻ പ്രാ​യാ​ധി​ക്യംമൂ​ലം ക​ണ്ണി​നു​ണ്ടാ​യ ഗു​രു​ത​ര​മാ​യ അ​വ​സ്ഥ​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് പ​റ​യു​ന്നു​ണ്ട്. പ​ത്ര​ക്കാ​ർ ത​ല​ക്കെ​ട്ടു​ക​ൾ നീ​ല, ചു​വ​പ്പ് അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ അ​ച്ച​ടി​ക്കു​മ്പോ​ൾ വാ​യ​ന​യി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ത​ട​സ്സ​വും പ​രാ​തി​യും ഈ ​അ​ഭി​മു​ഖ​ത്തി​ൽ വാ​യി​ക്കാം. ആ​ഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പ് പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കു​റി​ച്ചു​ള്ള മി​ക്ക എ​ഴു​ത്തി​ന്റെ​യും ത​ല​ക്കെ​ട്ടു​ക​ൾ നീ​ല അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളായ​ത് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ എ​ത്ര​മാ​ത്രം ക്ലേ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും എ​ന്ന സ​ങ്ക​ട​വും ആ​ശ​ങ്ക​യും പ​ങ്കി​ടു​ന്നു. ആ ല​ക്ക​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ശീ​ർ​ഷ​ക​ങ്ങ​ൾ ക​റു​ത്ത അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ മ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു എ​ന്ന് തോ​ന്നി.

അജിത്​, തൃപ്പൂണിത്തുറ

ധൈഷണിക സാന്ദ്രം ഈ ‘സ്വരാ’ർച്ചന

ഇ.പി. ശ്രീകുമാറി​ന്റെ സ്വരം എന്ന നോവലിന് ആഷാമേനോൻ എഴുതിയ പഠനം രണ്ടു ലക്കങ്ങളിൽ (1407, 1408) വായിച്ചത് മാനസികമായ നവോന്മേഷം പകർന്നു. നാനാവിധമായ ബഹളങ്ങളിലും അസ്വസ്​ഥതകളിലും ആണ്ട് മുങ്ങിപ്പോകുന്ന മനസ്സിനെ ധൈഷണികതയുടെ മാന്ത്രിക സ്​പർശംകൊണ്ട് ശാന്തമാക്കി, ധ്യാനാത്മകതയുടെ ശമനൗഷധം പകർന്ന് പരിചരിക്കുന്നതുപോലെ ഏറെ ധന്യമായ അനുഭൂതി പകരുന്നതായിരുന്നു ആഷാമേനോ​ന്റെ സംഗീതബദ്ധമായ ഈ ‘സ്വരാ’ർച്ചന. പാരിസ്​ഥിതികമായ ഉൾക്കാഴ്ചയോടെ സാഹിത്യ കൃതികളുടെ ലാവണ്യതലങ്ങളാരാഞ്ഞ് അഭിനന്ദനീയമാം വിധം വിജ്ഞാനത്തി​ന്റെ ആഴപ്പരപ്പുകളിൽ സദാ വിരാജിക്കുന്നു ആഷാ മേനോ​ന്റെ ജാഗ്രത്തായ നിരൂപക ചേതസ്സ്.

ശാന്തസമുദ്രത്തിലെ കപ്പലിൽനിന്ന് പുറപ്പെടുവിച്ച സംഗീതവീചികളോട് സക്രിയമായി പ്രതികരിച്ച് അനുധാവനം ചെയ്യുന്ന beluga whale എന്ന നീലത്തിമിംഗലങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതിക്കൊണ്ട്, സംഗീതപ്രധാനമായ ഇ.പി. ശ്രീകുമാറി​ന്റെ കൃതിയെക്കുറിച്ച പഠനം തുടങ്ങുമ്പോഴും പ്രകടമാകുന്നത് ഈ അനുഗൃഹീത നിരൂപക പ്രതിഭയിൽ സുവാസിതമായ പാരിസ്​ഥിതിക വിവേകത്തി​ന്റെ ഇനിമയും ആർദ്ര ജലശയ്യകളുമാണ്.

സംഗീത സൗന്ദര്യാവബോധത്തിന്റെ അപാരമായ വിസ്​തൃതിയിൽ വിഹരിച്ചുകൊണ്ട് ആഷാമേനോൻ സംഗീതവും ഗണിതവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ വിശകലനം ചെയ്യുന്നത് വായിച്ചപ്പോൾ, ബാലചന്ദ്രൻ ചുള്ളിക്കാടിന്റെ, ഉദയാസ്​തമയങ്ങൾ ഷഡ്ജ ധൈവതങ്ങളാം ഗഗന മഹാ രാഗമാകുന്ന ഗസലിലെ വരികൾ ഓർത്തു. പലിശ, പറ്റുപടി, വൈദ്യനും വാടകയും പകുത്തെടുക്കുന്ന നിത്യ ജീവിത ഋണ ധന ഗണിതത്തി​ന്റെ ദുഷ്കര പദപ്രശ്നത്തിലിഴുകിയൊഴുകുന്ന ഗസലിൽ ചുള്ളിക്കാട് എഴുതുന്നു:

‘‘ഗണിതമല്ലോ താളം

താളമാകുന്നു കാലം

കാലമോ സംഗീതമായ്

പാടുന്നു ഗുലാം അലി.’’

മഹത്തായ ഇന്ത്യൻ സംസ്​കൃതിയിൽനിന്ന് ഉരുവമാർന്ന മുരളികയും ബാവുൽ ശ്രുതികളും അഷ്​ടപദിയും ജയദേവനും ദേവനന്ദനും ത്യാഗരാജനും ബിസ്​മില്ലാഖാനും ബാംഗ്ലൂർ നാഗരത്നമ്മയും ഷഡ്കാല ഗോവിന്ദമാരാരുമൊക്കെ വിചാരഗതിയിൽ വരുന്ന ആഷാമേനോ​ന്റെ ആഴത്തിലുള്ള പഠനത്തിലൂടെ ഇ.പി. ശ്രീകുമാറി​ന്റെ കൃതിയുടെ ഉള്ളടക്കം അപാരമായ വിസ്​തൃതിയിലേക്ക് വിടരുന്നു. എന്നെപ്പോലെ ‘സ്വരം’ ഇതുവരെ വായിക്കാനാകാത്തവർക്ക് അത് വായിക്കാതെ പോകുന്നത് വലിയ നഷ്​ടമാകുമെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ഈ പഠനം പര്യാപ്തമാകുന്നുണ്ട്.

അനുദിനം രൂക്ഷമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പാരിസ്​ഥിതിക ദൂഷണം പോലെതന്നെ, ബഹുസ്വരതയുടെ രാഗ ഗംഗാ പ്രവാഹത്തിൽ പുഷ്കലമായ ഇന്ത്യൻ സംസ്​കൃതിയുടെ ഉറവിടങ്ങളിലെല്ലാമിന്ന് മത വിദ്വേഷത്തി​ന്റെ കാളകൂടം കലക്കി വെറുപ്പും ശത്രുതയും വിളയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ആഷാമേനോ​ന്റെതന്നെ വാക്കുകളിൽ ‘‘ഒരേ സമയം കഅ്ബയെയും സാരാനാഥിനെയും ഹൃദയത്തിൽ വഹിച്ചു

കൊണ്ട് താരതമ്യമില്ലാത്ത നേർമകൾ നുകർന്നു ജീവിക്കുന്ന’’വർക്കിടയിൽ ഹിംസയുടെ രാഷ്ട്രീയം നട്ടുവളർത്തി സമൂഹത്തെ ശിഥിലീകരിച്ച്, ആ പിളർപ്പിലൂടെ തമോമയ ശക്തികൾ അധികാര സോപാനത്തിലേക്ക് എളുപ്പവഴി വെട്ടുമ്പോൾ, തപോധന്യമായ ഏകാഗ്രതയോടെ എഴുതുന്ന ആഷാമേനോ​ന്റെ വേറിട്ട ചിന്തകൾക്ക് പ്രസക്തിയേറുന്നു.

‘‘താര പരിവേഷങ്ങളിൽനിന്നും ആരവങ്ങളിൽനിന്നും അകന്നുമാറി, ചിദാകാശത്തി​ന്റെ സാത്വിക നൈർമല്യങ്ങളിലേക്ക് ഉന്മുഖമായി, അനുഷ്ഠാന വിശുദ്ധിയോടെ ജ്ഞാനതപസ്സിൽ മരുവുന്നു ഈ പ്രതിഭാശാലി. ഹൃദയ സരസ്സിൽ വിടരുന്ന സാരസ്വതത്തെ ധ്യാനിച്ച് അറിവി​ന്റെ തീര രേഖകൾ മറികടന്നുകൊണ്ടുള്ള തീർഥയാത്രയിലൂടെ ആഷാമേനോ​ന്റെ മനീഷ സ്വായത്തമാക്കുന്നത് വിജ്ഞാനത്തി​ന്റെ നവംനവങ്ങളായ ചക്രവാളങ്ങളാണ്. ധൈഷണികതയുടെ പ്രകാശതീരങ്ങളിലൂടെ സംസ്​കാരത്തി​ന്റെ അമൃത സലിലങ്ങൾ തേടിയുള്ള ആത്മായനത്തിനിടക്ക് പ്രശസ്​തിയുടെ വെള്ളി വെളിച്ചമോ കുഴലൂത്തുകാരുടെ തിരുവാഴ്ത്തു മൊഴികളോ ഒന്നും ഈ മുനിമാനസനെ ഭ്രമിപ്പിക്കുന്നില്ല’’ എന്ന് രണ്ട് പതിറ്റാണ്ട് മുമ്പ് ആഷാമേനോനെക്കുറിച്ച് ഈയുള്ളവൻ ഒരു ലേഖനത്തിൽ എഴുതിയത് സാന്ദർഭികമായി അനുസ്​മരിക്കട്ടെ.

മുഹമ്മദ്കുട്ടി എളമ്പിലാക്കോട്

സൂ​ക്ഷ്മ​തയോ​ടെ എ​ഴു​തി​യ ക​ഥ

ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള​തെ​ല്ലാം ചെ​യ്തു ക​ഴി​ഞ്ഞ് മ​ര​ണം കാ​ത്ത് ഐ.​സി.​യു​വി​ല്‍ കി​ട​ക്കു​ന്ന ക​രു​ണാ​ക​ര​നാ​ണ് സ​ച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ൻ എ​ഴു​തി​യ ‘ദ​യാ​വ​ധ’ത്തി​ലെ പ്ര​ധാ​ന ക​ഥാ​പാ​ത്രം (ല​ക്കം 1408). ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ ഐ.​സി.​യു​വി​ല്‍ കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​ വ​രു​ന്ന എ​നി​ക്ക് ഈ ​ക​ഥ ഇ​ഷ്ട​മാ​കാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണം മെ​യി​ൻ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വി​ചാ​ര​ഗ​തി​ക​ളും ഐ.​സി.​യു​വി​ലെ രീ​തി​ക​ളും കൃ​ത്യ​മാ​യി എ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണ്. എ​ത്ര ത​ണു​പ്പു​ള്ള രാ​ത്രി​യാ​ണേ​ലും നാ​ലു മ​ണി​ക്ക് എ​ണീ​പ്പി​ച്ച് നഴ്സു​മാ​ര്‍ ത​രു​ന്ന ‘തു​ട​ച്ചു​കു​ളി’ അ​ട​ക്കം എ​ല്ലാം കൃ​ത്യ​മാ​യി കോ​റി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ൽനി​ന്നും ക​ഥാ​കൃ​ത്തി​നും ഐ.​സി.​യു അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ള്‍ ഉ​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന് അ​നു​മാ​നി​ക്കാം. ‘‘പോ​കാ​റാ​യോ ഡോ​ക്ട​ര്‍?’’ എ​ന്ന് സ​ഹ​ധ​ർമി​ണി ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോ​ള്‍ ‘‘ഇ​വി​ടെ എ​ത്ര ദി​വ​സം കി​ട​ക്കാം ഡോ​ക്ട​റേ’’ എ​ന്നാ​ണ് രോ​ഗി നി​ശ്ശബ്ദ​മാ​യി ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​യാ​ളു​ടെ ഭൂ​മി​യി​ലെ ദൗ​ത്യം തീ​ര്‍ന്നു. ഇ​നി ഇ​വി​ടെ നി​ന്നും ര​ക്ഷ​പ്പെ​ട​ണം. വാ​ർധ​ക്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ എ​ല്ലാ​വ​രും ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​ത് അ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ആ​യി​രി​ക്കും. അ​യാ​ള്‍ അ​പ്പോ​ൾ ‘ദ​യാ​വ​ധം’ അ​ഥ​വാ ‘യൂ​ത്ത​നേ​ഷ്യ’യെ​ക്കു​റി​ച്ചോ​ർ​ക്കു​ന്നു. അ​ത് ഉ​ള്ളം​കൈ​യി​ല്‍ കോ​റി​യി​ട്ട് ഡ്യൂ​ട്ടി ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഡോ​ക്ട​ര്‍ക്ക് സ​മ്മ​തം. ‘ബ്രെ​യി​ന്‍ ഡെ​ഡ്’ മ​തി​യോ​ന്ന് ഡോ​ക്ട​ര്‍ ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോ​ള്‍ രോ​ഗി ത​ല​യാ​ട്ടു​ന്നു. ക​ഥ തീ​രു​ന്നു.

വ​ലി​യ വാ​ചാ​ടോ​പ​ങ്ങ​ള്‍ ഒ​ന്നും ഇ​ല്ലാ​ത്ത ക​ഥ. ബീ​ജ​ഗ​ണി​ത നി​ര്‍ധാ​ര​ണംപോ​ലെ ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ട് ച​ര്‍വ​ണം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​യി ഒ​ന്നു​മി​ല്ല. ആ​സ്വാ​ദ്യക​ര​മാ​യ ഒ​രു യാ​ത്രാ​മൊ​ഴി​പോ​ലെ ക​ഥ തീ​രു​ന്നു. ഹ്ര​സ്വ​വും ഹൃ​ദ്യ​വു​മാ​യ രീ​തി​യി​ല്‍ ക​ഥ പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട് സ​ച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്‍.

ഒ​രു ന​ക്സ​ലൈ​റ്റി​ന്‍റെ വി​ചാ​ര​ഗ​തി​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന ബി​ജു പു​തു​പ്പ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ ‘സ​ങ്ക​ട​ല​ഹ​രി’യും വാ​യ​ന​സു​ഖം ത​രു​ന്ന ക​ഥ​യാ​ണ്‌. ‘‘ന​മ്മ​ള്‍ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ക​രു​ണ​യി​ല്‍പോ​ലും സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​ന​നു​സ​രി​ച്ച് വി​വേ​ച​നം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക അ​ഹിം​സാ​വാ​ദം’’, ‘‘ചൂ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും, ക്രൂ​ര​ത​ക​ളും​കൊ​ണ്ട് വെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച അ​ളി​ഞ്ഞ സ​മ്പ​ത്തി​നു മു​ക​ളി​ലി​രു​ന്ന് അ​ഹ​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​രൂ​പം പൂ​ണ്ട​വ​ര്‍’’ തു​ട​ങ്ങി​യ ‘ഫി​ലോ​സ​ഫി​ക്ക​ല്‍ ചി​ന്ത​ക​ള്‍’ നി​റ​ച്ച ഈ ​ക​ഥ എ​ന്നെ പ്ര​ബോ​ധി​ത​നാ​ക്കു​ന്നു. സൂ​ക്ഷ്മ​ത​േയാ​ടെ എ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ, പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ അ​ര്‍ഥ​മ​ല്ല ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ കാ​ത​ലെ​ന്നും ഉ​ള്‍ക്കാ​ഴ്ച​യു​ടെ അ​ര്‍ഥ​മാ​ണ​തെ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞു​ത​രു​ന്നു.

സണ്ണി ​േജാസഫ്​, മാള

കണ്ണാടി പ്രതിഷ്ഠ

കഥകൾ കനലുകളായി പുകഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ജീവിതങ്ങൾ നമുക്കിടയിൽ ഇന്നും സുലഭമാണ്. സാമ്പത്തിക പുരോഗതിയും സാങ്കേതികജ്ഞാന വിപ്ലവവുമൊക്കെ പുളഞ്ഞുപായുന്ന നമ്മുടെ സമൂഹത്തിൽ ഇരുട്ടുമാറാത്ത ചിലയിടങ്ങൾ, പുറമ്പോക്കുകളായി നിലനിൽക്കുന്ന ഇടങ്ങളിലെ ജീവിതങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെയാണെന്ന് അറിയാൻ പൊതുവേ ആർക്കും താൽപര്യവുമില്ല. എന്നാൽ ചില എഴുത്തുകാർ അത്തരം ഇടങ്ങളിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലുകയും അവിടെ ആറിത്തണുത്തു കിടക്കുന്ന മനുഷ്യരെ പുറത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരുകയും, വായനക്കാർക്ക് ആഹ്ലാദം പകരുന്ന തരത്തിൽ എടുത്തുകാട്ടുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. അത്തരമൊരു കഥയാണ് മാധ്യമത്തിൽ (ലക്കം 1407) വായിച്ചത്.

‘കണ്ണാടി പ്രതിഷ്ഠ’ എന്ന മങ്ങാത്ത കാഴ്ച മലയാളത്തിന്റെ ആത്മഹർഷമാണല്ലോ. അതേ പേരിൽ ശ്രീകണ്ഠൻ കരിക്കകം കരുത്തുറ്റ ഒരു കഥ പറയുന്നത് പുറമ്പോക്കിലെ രണ്ടര സെന്റിൽ ദുരിതജീവിതം നയിക്കുന്ന തങ്കോണിയുടെയും മകൾ പതിനെട്ടുകാരിയായ വൈഗയുടെയും തിളക്കുന്ന ജീവിതത്തെ മുൻനിർത്തിയാണ്.

‘‘... അവൾ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി സ്കൂളിൽ പോയി. മുടി ക്രോപ്പു ചെയ്തു. മഴക്കാലത്തും കണ്ണിൽ ഇരുണ്ട നിറമുള്ള സൺഗ്ലാസ് വെച്ചു. പറയുന്ന മൂന്നിൽ രണ്ടു വാക്കിലും ഇംഗ്ലീഷ് പിടിപ്പിച്ചു. കൊറിയൻ പാട്ടുകൾ പാടി. പ്രേമം പറഞ്ഞു വന്നവർക്കെല്ലാം എൻട്രി പാസ് കൊടുത്തു. ചില മണ്ണുണ്ണികളോട് ശംഖുംമുഖത്തെ കടൽ സ്ത്രീധനമായി കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞു. ചില ഞരമ്പുരോഗികളോട് പുത്തരിക്കണ്ടത്ത് നക്ഷത്രങ്ങളെ എണ്ണി അന്തിയുറങ്ങാമെന്ന് പറഞ്ഞു. അദാനിയിൽനിന്ന് തുറമുഖവും തിരുവനന്തപുരം വിമാനത്താവളവും വാങ്ങാമെന്ന് പറഞ്ഞു...’’

ഇങ്ങനെയുള്ള ഏകമകൾ അമ്മ തങ്കോണിയുടെ മുന്നിൽ ജീവിതത്തെ ആവേശത്തോടെ നിവർത്തിയിടുകയാണ്:

‘‘നിങ്ങളിനി പട്ടിണി കൊടക്കൂല്ല, പറട്ട തള്ളേ... ഞാനാണ് പറയണത്.’’

കഥയുടെ വികാസവഴിയിൽ വായനക്കാരെ ജാഗ്രതയോടെ കൊണ്ടുപോയി ആഹ്ലാദത്തിലെത്തിക്കാൻ കഥാകൃത്ത് കാട്ടുന്ന മികവ് അതേപടി ചിത്രങ്ങളിലാക്കിയിട്ടുണ്ട് ചിത്രകാരൻ തോലിൽ സുരേഷ്.

ഇടക്കാട് സിദ്ധാർഥൻ(ഫേസ്​ബുക്ക്​)