പ്രതിമകളുടെ സുവിശേഷം

‘‘ഞാ​ൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മ​ടി​യി​ൽ

ത​ല​വെ​ച്ചു കി​ട​ന്നോ​ട്ടെ?’’

പ്ര​തി​മ​യു​ടെ ഉ​ള്ളി​ലി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ട്

യേ​ശു മീ​ര​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

താ​നും പ്ര​തി​മ​യാ​ണെ​ന്നോ​ർ​ക്കാ​തെ

മീ​ര അ​വ​നു സ​മീ​പ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

ഉ​റ​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ

അ​വ​ന്റെ നെ​റ്റി ത​ലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ട്

എ​ന്തോ പ​റ​യാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ അ​വ​ളെ

വ​ള​വു തി​രി​ഞ്ഞു വ​ന്ന

ഒ​രു സു​ഗ​ന്ധം കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്തി.

‘‘സെ​ന്റ് ഫ്രാ​ൻ​സി​സ് വ​രു​ന്നു​ണ്ട്.’’

വി​ട​ർ​ന്ന മൂ​ക്കു​ക​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു.

ശ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.

കോ​ർ​പ​റേ​ഷ​ൻ മു​ദ്ര പ​തി​ച്ച

ജെ.​സി.​ബി​യു​ടെ

തു​മ്പി​ക്ക​യ്യി​ൽ ഇ​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള

രാ​ജ​കീ​യ​മാ​യ വ​ര​വ് അ​വ​ന്റെ

യ​ശ​സ്സി​ന് ഒ​ട്ടും ചേ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം

ആ ​ത​ല അ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാം വി​ധം

കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​രു​ന്ന​ത്.

‘‘എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കൂ;

കൈ​ക​ൾ വി​റ​ക്കാ​തെ

ന​മു​ക്ക​വ​നെ ഏ​റ്റു​വാ​ങ്ങേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്.’’

എ​ന്ന​വ​ൾ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കു​മ്പോ​ൾ

അ​വ​ൻ ബു​ദ്ധ​നെ സ്വ​പ്നം കാ​ണാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

‘‘നാ​ളെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യ​ടു​ത്തേ​ക്ക്

ഞാ​നും വ​രു​ന്നു​ണ്ട്’’ എ​ന്നാ സ്വ​പ്നം

പാ​തി​വ​ഴി​യി​ൽ മു​റി​ഞ്ഞ​തും

യേ​ശു ക​ണ്ണു തു​റ​ന്നു.

‘‘ഇ​ട​റ​രു​ത്,

ഉ​ട​യ​രു​ത്’’

എ​ന്നു പ​ര​സ്പ​രം പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ട​വ​ർ

എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു നി​ന്നു.