അ​ന​ക്ക​ങ്ങ​ൾ അ​നേ​ക​ങ്ങ​ൾ

മ​ല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ​​ശ്ര​ദ്ധേ​യ​നാ​യ ക​വി പി. ​രാ​മ​​ന്റെ ക​വി​ത​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്​ നി​രൂ​പ​ക​നാ​യ ലേ​ഖ​ക​ൻ. ‘‘പി. ​രാ​മ​ൻ എ​ന്ന ക​വി​യും ക​വി​ത​ക​ളും അ​ന​ങ്ങു​ന്ന വ​ഴി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം അ​നേ​കം സൂ​ക്ഷ്മ​ജീ​വി​ത​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ന്തി ക​ണ്ടെ​ത്താ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ’’​വെ​ന്ന്​ അ​ദ്ദേ​ഹം എ​ഴു​തു​ന്നു.

ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​വ​സ്തു​ത​ക​ൾ​ക്കൊ​പ്പം ആ​ന്ത​രാ​നു​ഭ​വം കൂ​ടി പ​ട​ർ​ത്തി​യി​ട്ട് സ​വി​ശേ​ഷ​രീ​തി​യി​ൽ കു​ഴ​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന കാ​വ്യ​ഭാ​ഷാ​വി​താ​ന​മാ​ണ് പി. ​രാ​മ​ന്റേ​ത്. പ്ര​ഥ​മ​ദൃ​ഷ്ട്യാ വ​സ്തു​സ്ഥി​തി​ക​ഥ​ന​മെ​ന്ന് തോ​ന്നും​മാ​തി​രി​യു​ള്ള ആ​ഖ്യാ​ന​രീ​തി പ​ല​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ട്. ബ​ഹ്വ​ർ​ഥ​സാ​ധ്യ​ത​യേ​റി​യ ഭാ​ഷാ​കേ​ളി​യി​ലേ​ക്ക് അ​ത് സം​ക്ര​മി​ക്കു​ന്ന​താ​യും കാ​ണാം. ബാ​ഹ്യ​മാ​യ രൂ​പ​ക​ഭ​ദ്ര​ത​യി​ല​ല്ല, ഉ​ള്ള​ട​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന രൂ​പ​കാ​തി​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണ് ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ ക​ണ്ണ്. ഒ​ഡി​യ ക​വി​യും പ​ത്ര​പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ക​നു​മാ​യ ഭ​ര​ത് മാ​ജി ഒ​രു പ​ക്ഷി താ​മ​സി​ക്കാ​ൻ സ്വ​പ്നം വാ​ട​ക​ക്കെ​ടു​ത്ത​താ​യി ഭാ​വ​ന​കൊ​ള്ളു​ന്നു​ണ്ട്. വാ​യ​ന​ക്കു​ശേ​ഷം ഉ​റ​ഞ്ഞു​ണ​രു​ന്ന നീ​ണ്ടു​നി​ൽ​ക്കു​മൊ​രു മൗ​ന​ത്തി​ലേ​ക്ക് കൂ​ടു​കൂ​ട്ടാ​ൻ പാ​ക​മാ​യ സം​വി​ധാ​ന​ചാ​രു​ത പി. ​രാ​മ​ന്റെ ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ ഭാ​വ​ലോ​ക​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ട്.

വ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു​ത​രം നി​സ്സ​ഹാ​യ​ത​യി​ലും നി​സ്സം​ഗ​ത​യി​ലും കി​ട​ന്ന് ഞെ​രി​പി​രി​കൊ​ള്ളും വി​ധ​മാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത​ക​ളി​ലെ ജീ​വി​ത​നേ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ വ​ര​വും നി​ൽ​പും. പ​ല​പ്പോ​ഴും മു​റി​ഞ്ഞു​പോ​വു​ന്ന അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ ആ​ശ​ങ്കാ​കു​ല​ത​ക​ളി​ലാ​വു​ക​യും പ​രി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന പ്ര​മേ​യ​പ​രി​ച​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു​ള്ള​ത്. പ​റ​ഞ്ഞു​തീ​ർ​ക്കാ​നാ​വാ​തെ അ​വ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​വ​യെ​ല്ലാം ധ്വ​നി​മ​ര്യാ​ദ​യോ​ടെ ആ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​നു​ള്ള വെ​മ്പ​ൽ. ഒ​റ്റ​യി​ലും പ​റ്റ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള വൈ​വി​ധ്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ ച​വി​ട്ടി​നി​ന്ന് വി​ചി​ത്ര​ഭാ​വ​നാ​വ​ഴി​ക​ൾ​ക്കാ​യു​ള്ള ഒ​രു​ക്കം. വാ​ക്കി​ലും വാ​ക്യ​ത്തി​ലും താ​ളാ​ത്മ​ക​പാ​ദ​ത്തി​ലും സ്ഥി​രം മ​ല​യാ​ള കാ​വ്യ​ഭാ​ഷാ​മു​ദ്ര​ക​ൾ പ​രി​മി​ത​മാ​യേ ഉ​ണ്ടാ​വൂ. ന​നു​ത്ത വാ​ങ്മ​യ​ത്തോ​ടു​ള്ള ക​ണ​ക്ക​റ്റ ക​ല​ഹം.

ഭാ​ഷ​യെ പ​ര​മാ​വ​ധി ഒ​ഴി​വാ​ക്കി​നി​ർ​ത്താ​നു​ള്ളൊ​രു ഊ​ഞ്ഞാ​ലാ​യം. ചെ​റു ആ​ഖ്യാ​ന​വി​ധ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഒ​ഴു​ക്കി​വി​ടു​ന്ന സം​ഘ​ർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ തി​ര​യേ​റ​ലു​ക​ൾ. ‘ഭാ​ഷ​യും കു​ഞ്ഞും’ എ​ന്ന കാ​വ്യ​സ​മാ​ഹാ​ര​ത്തി​ലെ പ്ര​സ​ക്ത​മെ​ന്നു​തോ​ന്നി​യ ഒ​റ്റ​ക്ക​വി​താ​പ​ഠ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണി​വി​ടെ ല​ക്ഷ്യം​വെ​ക്കു​ന്ന​ത്.

എ​ല്ലാ അ​മ്പി​ലും അ​മ്പു​ണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. ചി​ല​യി​ട​ത്ത​ത് അ​ൻ​പു​മാ​വാം. അ​പ്പോ​ഴും ത​റ​യ്ക്ക​ൽ അ​നി​വാ​ര്യ​മാ​ണ്. അ​മ്പു​വ​ഴി പാ​ട്ടു​വ​ഴി​യാ​യി പ​രി​വ​ർ​ത്ത​നം ചെ​യ്ത​തി​നെ​യാ​ണ് ‘മൗ​ലി​ക​ത’ എ​ന്ന ക​വി​ത സ്വ​പ്നം​കാ​ണു​ന്ന​ത്. രൂ​ക്ഷ​ത​ക്കി​ട​യി​ലെ​വി​ടെ​യോ ഒ​രു മൃ​ദു​ല​മൗ​ലി​ക​ത​യെ അ​ത് ആ​ഗി​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു. അ​മ്പെ​യ്യു​ന്നൊ​രു വേ​ഗ​ത്തി​ൽ ആ​രം​ഭ​മാ​വു​ന്ന ആ​ഖ്യാ​ന​മ​ട്ട് സ്വ​രം പൊ​ഴി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്ത് ശാ​ന്ത​മാ​വു​ന്നു​മു​ണ്ട്. എ​ഴു​ത്തി​ലേ​ക്ക് പ​ട​ർ​ത്തി​യി​ടേ​ണ്ട സൗ​മ്യ​ത​യു​ടെ സം​ഗീ​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ആ​ലോ​ച​ന​കൂ​ടി​യാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത​യെ​ന്ന് തോ​ന്നി​പ്പോ​വു​ന്നു.

മാ​ഞ്ഞു​പോ​വു​ന്ന കാ​ല​ങ്ങ​ളെ തി​രി​ച്ചു​പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള വെ​മ്പ​ൽ ‘കാ​യ്ക​ൾ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ലു​ണ്ട്. പൂ​ർ​ണ​മാ​ക്കാ​നാ​വാ​തെ പോം​വി​ധം തി​രി​കെ​വ​ര​ലി​ല്ലാ​യ്മ​ക​ൾ. പ​തു​ക്ക​നെ ഇ​ല വ​ന്നു. ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി ചെ​ടി വ​ന്നു. പൂ​വു​ക​ൾ വ്യ​ക്ത​മാ​യി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. കാ​യ്ക​ൾ വ​ന്നേ​യി​ല്ല. കു​നു​കു​നു​ന്ന​നെ കു​ല​കു​ല​ഞ്ഞു​നി​ന്നു​വെ​ന്ന കാ​യ്ക​ൾ​നി​റ​ഞ്ഞു തൂ​വി​യ ‘ഭാ​ഷ’​യോ​ളം മാ​ത്ര​മേ പോ​വാ​നാ​യു​ള്ളൂ.

രൂ​പ​ക​ഭാ​ഷ​യു​ടെ അ​റ്റ​ത്തോ​ളം മാ​ത്ര​മേ താ​ണ്ടി​യെ​ത്താ​നാ​യു​ള്ളൂ. അ​ക​ന്നേ അ​ക​ന്നേ പോ​വു​ന്ന​വ​ക​ളു​ടെ സ്പീ​ഡി​ൽ അ​മ​ർ​ന്നു​നി​ൽ​ക്കും ജീ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ ജ​ഡാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണി​വി​ടെ പ​കു​ത്തി​ടു​ന്ന​ത്. വ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ഉ​ൾ​ഭ​യ​ത്തി​ലാ​ണ്ടു​പോ​യ ക​വി​ത ആ​ഖ്യാ​ന​മാ​ർ​ഗ​മാ​ക്കി​യ​തോ ശി​ശു​സ​ഹ​ജ​മാ​യ കൗ​തു​ക​ഭാ​വ​മാ​ർ​ന്നൊ​രു വി​വ​ര​ണ​മാ​തൃ​ക​യേ​യും. ന​ഷ്ട​മാ​വു​ന്ന പ്ര​കൃ​തി​യെ​ന്ന, നാ​ളു​ക​ളാ​യി പി​ന്നി​ട്ടു​പോ​ന്ന പ​ല​തു​മെ​ന്ന യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ ആ​ഴ​ത്തി​ലു​ള്ള വൈ​രു​ധ്യ​ങ്ങ​ളെ ഈ ​ക​വി​ത അ​തി​സൂ​ക്ഷ്മം അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​ണ്ട്.

ക​വി​ത തി​രു​കി​വെ​ക്കു​ന്ന​ത് പു​ളി​യി​ല​ക​ൾ കു​മി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി​യ ഇ​ട​ത്തി​ലാ​ണ്. ഇ​തി​ൽ എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും സ​വി​ശേ​ഷ​സൗ​ന്ദ​ര്യം രൂ​പ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടോ​യെ​ന്ന സം​ശ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണ് ‘വ​ല്ല​പ്പോ​ഴു​മൊ​രു ക​വി​ത’ ന​മ്മെ വ​ലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്ന​ത്. വ​ല്ല​പ്പോ​ഴും എ​ഴു​തു​ന്ന​തി​ന് കു​റേ കാ​ല​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട്ടി​രി​പ്പു​ണ്ട്. എ​ഴു​താ​തി​രു​ന്ന നാ​ളു​ക​ളു​ടെ സ​മൃ​ദ്ധി​യി​ലാ​ണ​ല്ലോ എ​ഴു​താ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​ത് പു​ളി​യി​ല വീ​ണ ഭൂ​മി​യി​ൽ വീ​ണു​കി​ട​ന്നാ​ൽ വീ​ണ്ടു​മ​തി​ന് ജീ​വ​ൻ​വെ​ക്കാം. മ​രു​ന്നു​പെ​ട്ടി​യി​ല​ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ല​ത്. വീ​ണ്ടെ​ടു​പ്പ് പു​ത്ത​നു​ടു​പ്പി​ട്ടാ​വാം വ​രു​ക. നാ​ട്ടു​വ​ർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ ത​നിഛാ​യ​യി​ലെ​ഴു​തി​യ ഈ ​ക​വി​ത​യാ​ക​മാ​നം എ​ഴു​ത്തു​നേ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ ഭൂ​മി​യെ​ക്കൂ​ടി ചേ​ർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചൊ​രു നി​ൽ​പു​ണ്ട്.

ദേ​ശ​ത്തി​നൊ​പ്പം അ​നു​ഭ​വം മാ​റി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന കാ​ഴ്ച​ക​ളു​ടെ കാ​ർ​ണി​വ​ലാ​ണ് ‘ഒ​രു വ​ള​വു തി​രി​ഞ്ഞ​തും’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​തു​വ​രെ​ക്ക​ണ്ട പ്ര​കൃ​തി​യും നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​വും നി​റ​വും മ​ണ​വും സ്വ​പ്ന​വു​മെ​ല്ലാം മ​റ്റൊ​ന്നി​ലേ​ക്ക് പ​ക​ർ​ന്നാ​ടു​ന്നു. പു​തി​യ ഇ​ടം സ്വ​പ്ന​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ​യെ​ന്ന ആ​ശ​ങ്ക​യി​ലേ​ക്കും നീ​ളു​ന്നു. ആ​ഖ്യാ​ന​മാ​സ​ക​ലം യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് തി​രി​യു​മ്പോ​ൾ അ​വ​സാ​ന​വ​രി മാ​ത്രം സ്വ​പ്ന​ത്തെ​ക്ക​യ​റി കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ അ​തി​വേ​ഗം ക​ട​ന്നു​വ​രു​ന്ന അ​നി​ശ്ചി​ത​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഓ​ർ​മ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ൽ​ത​ന്നെ​യാ​ണ് ഇ​വി​ടെ​യു​ള്ള​ത്.

കാ​രു​ണ്യ​പൂ​ർ​വം ഒ​രു രോ​ഗ​ബാ​ധി​ത​ന്റെ ശ​രീ​രം മെ​ല്ലെ ത​ലോ​ടു​ന്ന അ​പ​ര​സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ കാ​ട്ടി​ത്ത​രും വി​ധ​മാ​ണ് ‘ത​ലോ​ടു​ന്നു മെ​ല്ലെ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യു​ടെ രം​ഗ​പ്ര​വേ​ശം. രാ​ത്രി​യാ​കെ ശ​രീ​രം മാ​ത്ര​മ​ല്ല, നെ​ഞ്ചി​നു​ള്ളി​ലെ തി​ര​മാ​ല​ക​ളെ​യും ത​ലോ​ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അ​കം കൂ​ടി ല​ക്ഷ്യ​മാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​ർ​ഥം. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​സാ​ന​വ​രി​യി​ൽ ഞെ​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​വു​ന്നു. രോ​ഗ​ബാ​ധി​ത​ൻ സ്വ​യം ത​ലോ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു​വ​ത്രേ. ഒ​റ്റ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​വ​ൻ സ്വ​യം ത​ലോ​ടു​ക വ​ഴി അ​തി​ജീ​വ​ന​ത്തി​നാ​യു​ള്ള അ​പ​ര​സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ അ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​വാം. അ​ടു​ത്ത് ആ​ളു​ള്ള​ത് തി​രി​ച്ച​റി​യാ​നാ​വാ​ത്ത​വി​ധം സ്വ​യം മു​റി​ഞ്ഞുപോ​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടാ​വാം. നി​രാ​ലം​ബ​സം​ബ​ന്ധി​യാ​യ തീ​വ്ര​വ്യ​ഥ പി. ​രാ​മ​ന്റെ ക​വി​ത​ക​ളി​ൽ സ​ർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണ്. ത​ല​തി​രി​ഞ്ഞ ചി​ല സ​ങ്ക​ൽ​പ​ന​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ട് മൂ​ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു ‘ഹി​മാ​ല​യം’ എ​ന്ന ക​വി​ത.

സാ​ധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യി​ൽ ഹി​മാ​ല​യ​ യാ​ത്ര​ക​ൾ ആ​ത്മീ​യ​വ​ർ​ണ​ന​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണ് അ​വ​ത​രി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​റു​ള്ള​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, ഇ​വി​ടെ ഒ​രു മ​റി​ച്ചി​ട​ൽ കാ​ണാം. ഹി​മാ​ല​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​വ​പ​ര​ത ആ​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത് ശ​രീ​ര​ത്തി​ലാ​ണ്. കാ​ൽ​പ​ട​ങ്ങ​ളി​ലും കൈ​പ്പ​ത്തി​ക​ളി​ലും ഹി​മാ​ല​യം തി​ള​ങ്ങു​ന്നു. ഒ​രാ​ൾ ഏ​കാ​ന്ത​ഹി​മാ​ല​യ​മാ​യി വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത് അ​യാ​ളു​ടെ ശ​രീ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ദ്ര​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​വു​ന്നു. ശ​രീ​ര​ത്തി​ന് വ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ഗൗ​ര​വം കൈ​വ​രു​ന്ന ക​വി​ത​യാ​ണി​ത്. ശ​രീ​ര​ക്കാ​ഴ്ച സാ​ധ്യ​മാ​വു​ന്ന​ത് വാ​ർ​ത്താ​വ​ത​ര​ണ​രീ​തി​യി​ലൂ​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള കൗ​തു​ക​വു​മു​ണ്ട്.

സ​മ​കാ​ല​ത്തും മ​ല​യാ​ളി ഉ​ള്ളി​ൽ തു​ട​ർ​ന്നു​പോ​രു​ന്ന തീ​ണ്ടാ​പ്പാ​ട​ക​ല​ത്തി​ന്റെ ഇ​രു​ട്ട് കു​ട​ഞ്ഞെ​റി​യേ​ണ്ടേ​യെ​ന്ന വ​ലി​യ ചോ​ദ്യം ഉ​യ​ർ​ത്തു​ന്ന വി​മ​ർ​ശ​നാ​ത്മ​ക​സ്വ​ര​മു​ള്ള ക​വി​ത​യാ​ണ് ‘അ​ക​ലം’. ശു​ദ്ധ​വും വൃ​ത്തി​യും അ​യി​ത്ത​വു​മെ​ല്ലാം ചേ​ർ​ന്ന് അ​പ​രാ​ശ്ലേ​ഷം സാ​ധ്യ​മാ​വാ​താ​ക്കി​യ​താ​ണ​ല്ലോ ജാ​തി​വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ മു​ഖ്യ​സ​വി​ശേ​ഷ​ത. ഇ​ന്നും അ​തി​ന്റെ തു​ട​ർ​ച്ച​ക​ളു​ണ്ടെ​ന്ന വ​ലി​യ സ​ങ്ക​ട​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണ് ഈ ​ല​ഘു​കാ​വ്യാ​ഖ്യാ​നം ന​മ്മെ കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ന്ന​ത്. ആ​ധ്യാ​ത്മി​ക​വും കാ​ൽ​പ​നി​ക​വു​മാ​യ മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ള്ള ജാ​തി​വ്യ​വ​സ്ഥാ ന്യാ​യീ​ക​ര​ണ​വാ​ദ​ങ്ങ​ളോ​ട് ക​വി​ത എ​തി​ർ​ധ്രു​വ​ത്തി​ലാ​വു​ന്നു.

കാ​വ്യാ​ന്ത്യ​ത്തി​ൽ വാ​ക്കും ക​വി​ത​യും ഒ​രു​മി​ച്ചു​നി​ന്ന് പ്രാ​ർ​ഥ​നാ​പൂ​ർ​വം ന​ട​ത്തു​ന്ന ഇ​ട​പെ​ട​ലി​ലാ​ണ് അ​ക​ലം മാ​ഞ്ഞു​പോ​വു​ന്ന​ത്. വ്യ​വ​ഹാ​ര​ഭാ​ഷ​യും സൗ​ന്ദ​ര്യാ​ത്മ​ക​ഭാ​ഷാ​വ്യ​വ​ഹാ​ര​വും പ്ര​തി​രോ​ധ​ത്തി​ന്റെ കൊ​ടി​ക​ളു​യ​ർ​ത്തു​ക​യാ​ണ്. സ്പ​ർ​ശി​ക്കാ​ത്ത​വ​രെ സ്പ​ർ​ശി​ക്കാ​നും ത​ണു​ത്തു​റ​ഞ്ഞ് ച​ല​ന​ര​ഹി​ത​രാ​യ​വ​രെ പൊ​തു​ധാ​ര​യി​ലേ​ക്ക് കു​ളി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ആ​ഹ്വാ​ന​സ്വ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് ക​വി​ത​യു​ടെ ചു​വ​ടു​ക​ൾ നീ​ങ്ങു​ന്നു. പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്ക​ൽ അ​ക​ല​ത്തി​ന് കാ​ര​ണ​മാ​വും. നി​ർ​വീ​ര്യ​മാ​ക്ക​ൽ അ​ക​ല​ത്തെ ത​ക​ർ​ത്ത് അ​ടു​പ്പം കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​ൻ പാ​ക​മാ​കും. ന​വോ​ത്ഥാ​നാ​ന​ന്ത​ര കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ സാം​സ്കാ​രി​ക മ​ന​സ്സി​ൽ അ​വ​ശേ​ഷി​പ്പാ​യി​ത്തു​ട​രു​ന്ന സ​വ​ർ​ണ​ഭാ​വ​മു​ദ്ര​ക​ളെ നി​ലം​പ​രി​ശാ​ക്കി​ക്ക​ള​യാ​നു​ള്ളൊ​രു ആ​വേ​ഗം ഈ ​കാ​വ്യ​ശ​രീ​ര​ത്തി​ലാ​ക​മാ​ന​മു​ണ്ട്. മ​ധ്യ​വ​ർ​ഗ​മ​ല​യാ​ളി​യു​ടെ ക​ടു​ത്ത ആ​ഗ്ര​ഹ​വും അ​തി​നൊ​പ്പ​മു​ള്ള സ​ങ്ക​ൽ​പ​ജീ​വി​ത​വു​മാ​ണ് ആ​ർ​ഭാ​ടം തു​ളു​മ്പു​ന്ന വീ​ട് എ​ന്ന​ത്.

‘വീ​ടും വ​ഴി​യും’ എ​ന്ന ക​വി​ത നോ​ക്കു​ക. പ​റ​ഞ്ഞു​പ​റ​ഞ്ഞ് പെ​രു​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത വീ​ടു​നി​ർ​മി​തി​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വ​ർ​ത്ത​മാ​നം പ​റ​ച്ചി​ലു​ക​ളി​ലോ രാ​പ്പ​ക​ൽ ക​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളി​ലോ കി​ട​ന്ന് ആ ​സ​ങ്ക​ൽ​പ​ജീ​വി​തം തി​ള​ങ്ങും. ഒ​രു വ​ലി​യ കോ​ള​നി​യോ​ള​മ​ത് വ​ള​രും. ഇ​ല്ലേ​ൽ വ​ള​ർ​ത്തും. ഇ​ട​ത്ത​ര​ക്കാ​രു​ടെ അ​ൽ​പ​ത്ത​ത്തി​നും പൊ​ങ്ങ​ച്ച​ത്തി​നും ഇ​വി​ടെ സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ട്. ക​വി​ത​യി​ലേ​ക്ക് സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി നോ​ക്കു​മ്പോ​ൾ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള വ​ഴി വെ​റു​മൊ​രു സ്വ​പ്നം മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന് ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടും. രാ​ക്കീ​റു​ക​ൾ കൂ​ട്ടി​വെ​ച്ച് കാ​ണ്മാ​നാ​വാ​ത്ത​തും വാ​ക്കു​ക​ൾ ചേ​ർ​ത്തൊ​രു​ക്കി കേ​ൾ​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​തു​മാ​യ ന​ട​ക്കാ​ത്ത സ്വ​പ്നം. ഈ ​ല​ഘു​കാ​വ്യ​ശ​രീ​രം മ​ധ്യ​വ​ർ​ഗ മ​ല​യാ​ളി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​വൈ​രു​ധ്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ കി​ട​ന്നു​പൊ​ള്ളു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണ്.

വാ​ക്കു​മൊ​ത്ത് ക​ളി​ക്കാ​ൻ പ​റ്റു​ന്ന​ത​ര​ത്തി​ലാ​ണ് കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ൽ​പും ന​ട​പ്പും. ആ​ലോ​ച​ന​യു​ടെ ഭാ​രം ല​വ​ലേ​ശ​മി​ല്ലാ​തെ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മെ​ന്നോ​ണം സം​ക്ര​മി​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ മ​ഹോ​ത്സ​വ​ത്തി​ലാ​വു​ന്നു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ൾ. ‘ഭാ​ഷ​യും കു​ഞ്ഞും’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഉ​ത്ക​ണ്ഠ​ക​ളൊ​ന്നും കു​ഞ്ഞി​ന്റെ​യ​ല്ല. വാ​ക്ക് അ​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന അ​രി​പ്പ​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​ശ​ക​ല​ന​ബു​ദ്ധി കു​ഞ്ഞ​ല്ലാ​താ​യി മാ​റി​യ മു​തി​ർ​ന്ന​വ​രു​ടെ​യാ​ണ്. തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത വാ​ക്കു​ക​ൾ കു​ഞ്ഞി​നോ​ടൊ​പ്പം എ​ന്നും ഉ​ണ്ടാ​വു​മോ​യെ​ന്ന ആ​കാം​ക്ഷ​യും അ​വ​രു​ടേ​താ​ണ്.

പി. രാമന്റെ കൃതികൾ

ഈ ​ക​വി​ത നി​റ​യെ താ​ൻ പോ​ലു​മ​റി​യാ​തെ ത​ന്നി​ലേ​ക്ക് പ​ട​ർ​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളു​മൊ​ത്ത് കു​ഞ്ഞ് സ്വ​കാ​ര്യാ​ഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലാ​വു​ന്ന സ​മ്മോ​ഹ​ന​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു​ള്ള​ത്. വാ​ക്കു വി​രി​യു​ന്ന​തി​നും മു​മ്പ​ത്തെ ചേ​തോ​ഹ​ര​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണ് ‘ഭാ​ഷ​ക്കു മു​മ്പ്’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ലു​ള്ള​ത്. ഉ​ല​ഞ്ഞു​കി​ലു​ങ്ങു​ന്ന പൊ​ന്നു​മോ​ൾ​ക്കാ​യി തീ​ർ​ത്ത അ​നു​ഷ്ടു​പ്പു​മാ​ല്യം. വാ​ക്കി​നും മു​മ്പു​ള്ള ആം​ഗ്യ​ത്തി​നൊ​ത്ത്, മീ​ട്ട​ലി​നൊ​ത്ത് ല​യി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​ക്കാ​ല​ടി​യി​ൽ ആ​ന​ന്ദ​നൃ​ത്തം ദ​ർ​ശി​ക്കാം.

ഈ ​ആ​ന​ന്ദ​ക്കു​ട്ടി ഭാ​ഷ​യു​ടെ മു​റി​വേ​ൽ​ക്കാ​ത്ത സം​ഗീ​താ​ത്മ​ക​ത​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. നി​ർ​ബ​ന്ധി​ച്ച് പ​റ​യി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അ​ധി​കാ​ര​പ്പെ​രു​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളോ​ട് ഈ ​ക​വി​ത ക​ല​ഹി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. പാ​ട്ടി​നൊ​ത്തു​ള്ള ആ​ട്ട​മാ​ണ് മ​റു​പു​റ​ത്തു​നി​ന്ന് പൊ​രു​തു​ന്ന​ത്. ‘ര​ണ്ടു ദി​വ​സം’ എ​ന്ന ക​വി​ത​ക്കു​ള്ളി​ലെ കു​ഞ്ഞി​ൽ ഒ​രു തു​മ്പി​യു​ണ്ട്. തു​മ്പി​യി​ൽ ഒ​രു കു​ഞ്ഞു​മു​ണ്ട്. തു​മ്പി​ക്ക് സ​മാ​ന്ത​ര​മാ​യി കു​ഞ്ഞും ഇ​രി​ക്കു​ന്നു. തു​മ്പി​യെ ന​മു​ക്ക് കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ക​യ​ല്ലാ​തെ കു​ഞ്ഞ് മ​റ്റൊ​ന്നും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല. തു​മ്പി​യും കു​ഞ്ഞും ത​മ്മി​ലു​ള്ള ഒ​രു നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക സം​വേ​ദ​നം ഇ​വി​ടെ​യു​ണ്ട്. തു​മ്പി​ച്ചി​റ​ക് അ​ന​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ കു​ഞ്ഞ് ഞെ​ട്ടി​യെ​ന്ന വി​ചാ​രം മു​തി​ർ​ന്ന​വ​രു​ടേ​ത് മാ​ത്ര​മാ​ണ്. പാ​നാ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ഒ​ഴു​ക്കി​ൽ​പ്പെ​ട്ട് തു​മ്പി​യും കു​ഞ്ഞും ഒ​ന്നാ​യി മാ​റു​ക​യാ​ണ്.

അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചൂ​ടും ത​ണു​പ്പും പേ​റു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ത്താ​ൾ മ​റി​ക്കു​ക അ​ത്ര അ​നാ​യാ​സ​മ​ല്ല. മ​റി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പ് മ​റ​ക്കാ​നാ​വാ​തെ​യാ​വു​ന്ന പ​ല​തും ഉ​ള്ളി​ൽ അ​വ​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. ‘ഒ​രു ക​വി​യു​ടെ നീ​ണ്ട മൗ​നം’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ മ​നു​ഷ്യ​രെ വി​ട്ടു​പോ​രു​ന്നി​ട​വും ഇ​ത്ര​ത്തോ​ളം സ​ജീ​വ​ത​യു​ള്ള​യൊ​ന്നാ​ണ്. ഒ​രു​പാ​ടു​പേ​രെ വി​ട്ടു​പോ​ന്നാ​ൽ അ​ത്ര​മാ​ത്രം സ​മ്പ​ന്ന​മാ​യൊ​രു അ​നു​ഭ​വ​സ​മു​ച്ച​യം ക​ണ്മു​ന്നി​ൽ തു​ട​രും. വ​ലി​യ ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വ​ലി​യ മൗ​ന​ത്തി​ന്റെ രൂ​പ​മാ​ർ​ജി​ക്കും.

ക​ട​വു​ക​ഥ​ക​ളു​മാ​യി മു​ന്നേ​റു​ന്ന പു​ഴ​യി​ൽ മൗ​ന​ത്തി​ന്റെ നി​ല​വി​ളി ഉ​യ​രും. ഇ​തു​ത​ന്നെ​യാ​വും ക​വി​ത. ക​വി​ത​ക്ക് നീ​ണ്ട​മൗ​നം എ​ന്ന് പേ​രി​ട്ട് ര​സി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു ക​വി​ത​യാ​ണി​ത്. ‘ഉ​റ​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കാ​ൻ വ​യ്യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട്’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ ഉ​ണ​ർ​ച്ച​യു​ടെ കാ​ലം അ​സ​ഹ്യ​മാ​വു​ക​യാ​ണ്. ഒ​ന്നു​റ​ങ്ങാ​ൻ​പോ​ലു​മാ​വാ​തെ​യാ​വും വി​ധ​മ​ത് ന​ടു​ക്ക​മു​ള്ള​യൊ​ന്നാ​വു​ന്നു. നി​ർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രും. ഉ​ള്ളി​ലെ ക​വി​ത​യും ഒ​പ്പ​മു​ണ​രും. ക​വി​ത​യെ നേ​രി​ടാ​നാ​വാ​തെ പു​റ​ന്ത​ള്ളു​ക​യാ​ണ് പ​തി​വ്. കാ​ലം എ​ന്ന മ​ഹാ​ദു​ര​ന്ത​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ഒ​ത്ത ന​ടു​വി​ലാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത ആ​ളി​പ്പ​ട​രു​ന്ന​ത്.

വേ​ദ​ന​യും ഭ​യ​വും നി​സ്സ​ഹാ​യ​ത​യു​മെ​ല്ലാം ചേ​ർ​ന്ന് ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​നും ഉ​റ​ക്ക​മി​ല്ലാ​യ്മ​ക്കും കാ​വ​ൽ​ നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. ഉ​ണ​ർ​ച്ച​യു​ടെ കാ​ലം അ​തി​ന്റെ അ​സ​ഹ​നീ​യ​ത​യു​ടെ അ​ന്ത്യ​ത്തി​ൽ ഉ​റ​ക്ക​മി​ല്ലാ​യ്മ​യു​ടെ കാ​ല​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. ഒ​രു​ത​രം ആ​കാം​ക്ഷ ജ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഗ​ദ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള അ​വ​ത​ര​ണം ജീ​വി​തം അ​ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള സ​ങ്ക​ട​സ​മ​സ്യ​ക​ൾ​ക്ക് പൂ​ര​കം​ത​ന്നെ​യാ​വു​ന്നു. ഒ​രു നി​മി​ഷാ​ന​ന്ദ​ത്തെ അ​തി​ന്റെ സ​ർ​വവി​ധ സു​താ​ര്യ​ത​ക​ളോ​ടും അ​ഴി​ച്ചി​ടു​ക​യാ​ണ് ‘സ്വ​ന്തം ആ​ന​ന്ദം’ എ​ന്ന ക​വി​ത. ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യും ക​ട​യു​ക​യും പ​രീ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യും വാ​രി​പ്പൊ​ത്തി​ച്ചാ​ടി​നി​ൽ​ക്കു​ക​യു​മെ​ല്ലാം ഒ​ത്തു​ചേ​രു​ന്ന ക്രി​യാ​പ​ദ​ത്തി​ള​ക്ക​ത്തോ​ടെ സ്വ​യം​ഭോ​ഗം മു​റു​കു​ന്നു. ഒ​ളി​ഞ്ഞ​ത് തെ​ളി​ഞ്ഞ​താ​വു​മ്പോ​ഴു​ള്ള വി​ഷ​മ​സ്വ​ര​വാ​ഹി​യാ​യ ഭാ​ഷ​ക്ക​രി​കി​ലേ​ക്കും കേ​കാ​വൃ​ത്തം പ​തു​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു​ണ്ട്. ത​ളി​ർ​ത്തു​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന ശാ​രീ​രി​കാ​ന​ന്ദ​ത്തി​ന്റെ തു​റ​വി​യാ​യി ക​വി​ത മാ​റു​ന്ന അ​ത്യ​പൂ​ർ​വ ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​ണി​ത്.

ശ്മ​ശാ​ന​ങ്ങ​ളി​ൽ ച​രി​ത്രം ഉ​റ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്. പ​ണ്ടേ​തോ കാ​ല​ത്ത് ശ്മ​ശാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നി​ടം ക​ണ്ടെ​ത്തു​ക​യെ​ന്ന​ത് ച​രി​ത്രാ​ന്വേ​ഷ​ക​ർ​ക്ക് കൗ​തു​കം ജ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​യൊ​ന്നാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, ക​വി അ​ത്ത​ര​മൊ​രു അ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ന് മു​തി​ർ​ന്നാ​ൽ ഫാ​ന്റ​സി​യു​ടെ തി​ര​യി​ള​ക്ക​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വും. ‘ഒ​രു ച​രി​ത്രാ​ന്വേ​ഷ​ണ​ ക​വി​ത’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ തു​ള്ളി​ത്തെ​റി​ക്ക​ൽ കാ​ണാം. പ​ഴ​യ ശ്മ​ശാ​നം ക​ള്ള​വാ​റ്റി​ന്റെ​യും തൊ​ണ്ടി​മു​ത​ൽ സൂ​ക്ഷി​പ്പി​ന്റെ​യും ഇ​ട​മാ​യും മാ​ലി​ന്യ​നി​ക്ഷേ​പ കേ​ന്ദ്ര​മാ​യും മാ​റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇ​വ​യെ​ല്ലാം​ത​ന്നെ പു​തി​യ കാ​ല​ത്തി​ന്റെ പ്രേ​താ​വ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ല​യി​രു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഇ​ത്ത​രം പു​തി​യ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ പ​ര​ക്കം​പാ​ച്ചി​ലി​നി​ട​യി​ൽ ദീ​ർ​ഘ​കാ​ലം മു​മ്പ​ത്തെ ഒ​രു ഒ​റി​ജി​ന​ൽ പ്രേ​ത​ക്കാ​ര​ണ​വ​ർ​ക്ക് സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടാ​വു​മോ​യെ​ന്ന ഉ​ദ്വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ് ക​വി​ത അ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​ത്. പ്രേ​ത​ക​ഥ​യി​ലെ ഫാ​ന്റ​സി​യി​ൽ അ​മ​രു​മ്പോ​ഴും സ​മ​കാ​ല ജീ​വി​ത​നേ​രു​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ച്ചു​പോ​വാ​നും ഈ ​ക​വി​ത​ക്ക് ആ​വു​ന്നു​ണ്ട്. എ​ല്ലാം പു​റ​ത്തേ​ക്ക് തു​റ​ന്നു​വെ​ക്കു​ന്ന, എ​ല്ലാ​വ​രും ക​ണ്ണും കാ​തും ന​ട്ട് ആ​ക്രാ​ന്ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ നേ​ർ​ക്കു​ള്ള ക​ടു​ത്ത ക​ർ​ണ​ശ​ര​ങ്ങ​ളാ​ലാ​ണ് ‘ഉ​ള്ളി​ലേ​ക്ക്, കു​റേ​ക്കൂ​ടി’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യു​ടെ ശ​യ്യ ഒ​രു​ങ്ങു​ന്ന​ത്. വ​ഴി​യും മ​തി​ലും വ​ള​പ്പും മ​ര​ങ്ങ​ളു​മെ​ല്ലാം ഉ​ള്ളി​ലേ​ക്കൊ​തു​ങ്ങാ​ൻ ശീ​ലി​ക്കു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ഉ​ൾ​വ​ലി​യാ​നാ​വാ​തെ വ​രു​മ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ബോ​ധ​ത്തി​ന് മു​ക​ളി​ലാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത ക​യ​റി​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന​ത്. ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഉ​പ​രി​പ്ല​വ​ത​ക​ൾ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന മ​ഹാ​വൈ​രു​ധ്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ അ​ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​വ​രു​ടെ സ​ങ്ക​ട​ത്തി​ന്റെ ആ​വി​ഷ്കാ​രം കാ​ണാം. ഉ​ള്ളി​ലേ​ക്ക് അ​ല​യു​ക അ​ത്ര എ​ളു​പ്പ​മ​ല്ലാ​താ​വു​ന്ന കാ​ല​ദേ​ശ​ങ്ങ​ൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു.

അ​ക​ത്തേ​ക്ക് ഒ​തു​ങ്ങാ​നു​ള്ള ആ​വേ​ഗ​വും ആ​വേ​ശ​വും സാ​ധ്യ​മാ​വാ​തെ വ​രു​ന്ന​തി​ന്റെ നി​ല​വി​ളി​യും ഈ ​ക​വി​ത​ക്ക​ക​മേ​നി​ന്ന് കേ​ൾ​ക്കാം. പാ​റ്റ നാ​യ​ക​സ്ഥാ​ന​ത്തേ​ക്കെ​ത്തും വി​ധ​മാ​ണ് ‘പ​ക​ൽ പോ​ലെ വ്യ​ക്തം’ എ​ന്ന ക​വി​ത സം​വി​ധാ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. പാ​റ്റ​ക​ൾ​ക്ക് ക​വി​ത കൊ​രു​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല​ല്ലോ. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​ക്കാ​യി ക​വി​ത എ​ഴു​ത​പ്പെ​ടാം. പാ​റ്റ​ക​ളു​ടെ അ​നു​ഭ​വ​ത്തെ പ​ട​ർ​ത്തി​യി​ട​ലാ​വാ​മ​ത്. ത​ള​ത്തി​ലെ ത​റ​യി​ൽ ഒ​രു പാ​റ്റ നി​ത്യേ​ന രാ​ത്രി ഒ​ന്നേ കാ​ലി​ന് ഉ​ലാ​ത്താ​നാ​യെ​ത്തു​ന്നു.

സ​മ​യ​നി​ഷ്ഠ​യോ​ടെ​യു​ള്ള പാ​റ്റ​യു​ടെ വ​ര​വും ഉ​ലാ​ത്ത​ലും മാ​ത്ര​മാ​ണ് ക​വി​ത​യി​ൽ വി​സ്മ​യ​മെ​ന്ന​നി​ല​യി​ൽ അ​വ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്. എ​ഴു​തി​യ ക​വി​ക്കും എ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ട ക​വി​ത​ക്കു​മാ​ണ് വി​സ്മ​യ​മു​ള്ള​ത്. പാ​റ്റ​ക്ക് അ​ത് പ​ക​ൽ​പോ​ലു​ള്ളൊ​രു വ്യ​ക്ത​ത മാ​ത്ര​മാ​ണ്. പാ​റ്റ​യു​ടെ ജീ​വി​ത​സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ങ്ങ​ളെ ക​വി​ത എ​ത്തി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​ത് ര​സ​ക​ര​മാ​ണ്. ഒ​രു​വി​ധ അ​ന്യാ​പ​ദേ​ശ​വാ​ഴ്ത്തും ഈ ​പാ​റ്റ​ക്കും അ​തി​ന്റെ ച​ല​നാ​ഭ​ക്കും സ്വ​ന്ത​മാ​വു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല.

വാ​യി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​വും വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഇ​ട​വും വാ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​വും ഒ​രു​മി​ച്ചു​കി​ട​ന്ന് തി​ള​ക്കു​ന്നി​ട​ത്താ​ണ് ‘മ​ങ്ങി​യ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ൽ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യു​ടെ നി​ല​നി​ൽ​പ്. അ​തി​വേ​ഗം കു​തി​ക്കാ​ത്തൊ​രു​ത​രം കേ​ക​യു​ടെ തോ​ളി​ലേ​റി​യാ​ണ് വ​ര​വ്. താ​ളി​യോ​ല​പ്പ​ഴ​ക്ക​ത്തി​ൽ മ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന അ​ക്ഷ​ര​ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ​നി​ന്നാ​ണ് ആ​രം​ഭം. പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലേ​ക്ക് വെ​ളി​ച്ച​മാ​യെ​ത്തു​ന്ന മ​റ്റ് ഉ​റ​വ​ക​ൾ തെ​രു​വു​വി​ള​ക്കും ചി​ത​യും വാ​ഹ​ന​വു​മാ​ണ്. ആ​ദ്യ​ത്തേ​ത് സ്ഥി​ര​വും മ​റ്റു ര​ണ്ടും അ​സ്ഥി​ര​പ്ര​വാ​ഹ​ഗ​തി​ക​ളു​മാ​ണ്. മ​ലി​ന​ജ​ലം പോ​ലൊ​ഴു​കു​ക​യും ഉ​റു​മ്പു​ക​ളു​ടെ വ​രി​യാ​യി ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന പ്രാ​ചീ​ന​ഗ്ര​ന്ഥാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ൾ വി​ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കു​ന്നൊ​രു കാ​ഴ്ച​ത​ന്നെ​യാ​വു​ന്നു. അ​ക്ഷ​ര​സം​ഘാ​ത​ത്തി​ന​ക​ത്ത് ഏ​കാ​ഗ്ര​വും ധ്യാ​നാ​ത്മ​ക​വു​മാ​യി ആ​ർ​ജി​ച്ച സൂ​ക്ഷ്മ​ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ അ​ഗാ​ധ​മാ​തൃ​ക​ക​ൾ ഉ​ണ്ടാ​വാം.

പ​ല കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും കി​ട​ന്ന് ക​റ​ങ്ങി​ത്തി​രി​ഞ്ഞാ​വാം ഇ​വ​യു​ടെ ആ​ന്ത​രാ​ർ​ഥം തെ​ളി​യു​ക. ആ​ധു​നി​ക​മാ​യ തെ​രു​വു​വെ​ളി​ച്ച​ങ്ങ​ളി​ലും വാ​ഹ​നവെ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലു​മെ​ല്ലാ​മാ​വാം ആ​ളി​ക്ക​ത്ത​ൽ സാ​ധ്യ​മാ​വു​ക. മാ​റി​മാ​റി​വ​രു​ന്ന കാ​ല​വെ​ളി​ച്ച​ങ്ങ​ളി​ൽ​ കി​ട​ന്ന് വാ​ക്കി​ന്റെ അ​ർ​ഥ​ചാ​രു​ത പു​തു​താ​വു​മെ​ന്ന ക​വി​ത​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത എ​ന്ന് ക​രു​താ​വു​ന്ന​താ​ണ്. അ​ശാ​ന്ത​മാ​വു​ന്ന സ​മ​കാ​ല​സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത​ക​ൾ സ​ഹി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത മ​നു​ഷ്യ​വം​ശ​ത്തി​ലെ മു​ഴു​വ​ൻ​പേ​രും ‘ശു​ഭ​രാ​ത്രി’ എ​ന്ന ചെ​റു​ക​വി​ത​യി​ലെ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ലോ​ക​മാ​ണ്.

ല​ക്ഷം ശ്ലോ​ക​മു​ള്ള വ്യാ​സ​ഭാ​ര​ത​ത്തെ​യും ക​വ​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന ക​ഥാ​പാ​ത്ര​സം​ഖ്യ​യാ​ണി​ത്. സ​മ്പൂ​ർ​ണ​മാ​യ ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​ന് ഒ​രു സാ​ധ്യ​ത​യും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ക​ണ്ണി​ന് സ്വ​യം അ​ട​യാ​നാ​വാ​താ​വു​ന്നു. കൈ​വി​ര​ൽ പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യിവ​രു​ന്നു. അ​ത്ര​മാ​ത്രം അ​സ്വ​സ്ഥ​മാ​യൊ​രു ലോ​ക​മാ​ണു​ള്ള​ത്. അ​ന​ന്ത​കോ​ടി മ​നു​ഷ്യ​രി​ലും ഇ​തി​ന്റെ ഇ​ര​മ്പം കേ​ൾ​ക്കാം.

യ​ഥാ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ ഇ​ല്ലാ​ത്ത​തെ​ന്ന് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ​ല്ലാം ഭാ​വ​ന​യു​ടെ നി​റ​വും മ​ണ​വും ത​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്കും. അ​വി​ശ്വ​സ​നീ​യ​മോ അ​സാ​ധാ​ര​ണ​മോ​ എ​ന്ന് തോ​ന്നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​സ​വി​ശേ​ഷ​ത​യോ ജീ​വി​ത​രീ​തി​യോ ക​ർ​മ​മു​റ​യോ​ ആ​യി ‘അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രാ​ൾ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ അ​യാ​ൾ മാ​റു​ന്നു. ക​വി​ത​ക്ക് കി​ട്ടി​യ ആ​ദ്യ​പ്ര​തി​ക​ര​ണം സ​ത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു​വോ​യെ​ന്ന സ​ന്ദേ​ഹം ക​വി​ക്കു​ണ്ട്. ക​ത്തെ​ഴു​തി​യ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ൻ ക​ത്തി​ൽ ഒ​ളി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ച അ​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വ​മാ​വാം ക​വി​യു​ടെ ചി​ന്ത​ക്ക് ആ​ധാ​രം.

എ​ക്സ്ട്രാ ഓ​ർ​ഡി​ന​റി ബി​ഹേ​വി​യ​റു​ള്ള ഭാ​വ​നാ​നി​ഷ്ഠ​ജീ​വി​ത​സ​മ​സ്യ​ക​ൾ പ​രി​മി​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന അ​വ​സ്ഥാ​ന്ത​ര​മാ​ണി​വി​ടെ​യു​ള്ള​ത്. എ​ല്ലാ​വ​രും ആ ​കാ​ല​ദു​ര​ന്ത​ത്തി​ൽ ഉ​രു​മ്മി​ക്ക​ഴി​യു​ന്നു​വെ​ന്ന​തി​ന്റെ സാ​ക്ഷ്യ​മാ​വു​ന്നു ആ​ത്മ​ഗ​ത​രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഈ ​ക​വി​ത. ‘ഒ​ര​മ്മ​യു​ടെ ഓ​ർ​മ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ അ​ക​ലേ കാ​ണു​ന്ന മ​ഞ്ഞു​വീ​ഴ​ലി​ന്റെ ആ​സ്വാ​ദ്യ​ക​ര​മാ​യ കാ​ഴ്ച​യു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ൽ, മ​ഞ്ഞി​നു​ള്ളി​ൽ അ​ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ർ​ക്ക​ത് മ​ഹാ​ദു​രി​ത​മാ​വു​ന്നു. ഈ ​പ്ര​തി​ഭാ​സം പ്ര​കൃ​തി​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക്‌ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, മ​നു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത മു​ഹൂ​ർ​ത്ത​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​സ​ക്ത​മാ​ണ്. അ​മ്മ​യു​ടെ മു​ല​പ്പാ​ലി​ന്റെ ക​രു​ത്തി​ലാ​ണ് ത​ന്റെ ജീ​വി​താ​രം​ഭ​മെ​ന്ന് ക​വി ഓ​ർ​മി​ക്കു​ന്നു. ഈ ​അ​ക​ല​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം അ​മ്മ ക​ണ​ക്കുപ​റ​യു​ന്ന നേ​രം ഇ​ല്ലാ​താ​വു​ന്നു.

മു​ല​പ്പാ​ലി​ന് ക​ണ​ക്കു പ​റ​ഞ്ഞ അ​മ്മ മു​ല​പ്പാ​ൽ കൊ​ടു​ത്ത അ​മ്മ​യെ റ​ദ്ദു​ചെ​യ്യു​ന്ന സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ത്തി​ൽ എ​ല്ലാ വൈ​കാ​രി​ക​വി​ശു​ദ്ധി​ക​ളും അ​സ്ത​മി​ക്കു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. ‘മ​റു​പ​ടി’ എ​ന്ന ക​വി​ത നി​റ​യെ ശ​ബ്ദ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യി​ലേ​ക്ക് ന​യി​ക്കു​ന്ന രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ അ​നു​ഭ​വ​വേ​ദ്യ​മാ​വു​ന്നു​ണ്ട്. മെ​ലി​ഞ്ഞു​ണ​ങ്ങി​യ​മ​ട്ടി​ലാ​വു​ന്നു ശ​ബ്ദം. അ​താ​യ​ത് അ​ടി​സ്ഥാ​ന ഭാ​വം മൗ​ന​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അ​തി​നാ​ലാ​ണ് മൗ​ന​ത്തെ തി​രി​ച്ചു​വി​ളി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ക​വി​യു​ടെ പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം വ​രു​ന്ന​ത്. അ​ന​ങ്ങി​യ​ത് ഉ​ട​നെ അ​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. ദ​ണ്ണം പി​ടി​ക്കു​ക, മെ​ലി​ഞ്ഞു​ണ​ങ്ങു​ക, അ​ട​ങ്ങു​ക തു​ട​ങ്ങി​യ ക്രി​യാ​പ​ദ​ങ്ങ​ൾ ക്രി​യാ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ ക്ഷ​ണി​ച്ചി​രു​ത്തു​ന്നു. സ​മൂ​ഹ​ത്തെ ചൂ​ഴ്ന്നു​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മി​ല്ലാ​യ്മ​ക​ളെ നി​വ​ർ​ത്തി​യി​ടു​ക​യാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത.

‘കാ​റ്റി​ൽ’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ കാ​ല​വാ​ത​ച്ചു​ഴി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്ര ക​ഥ​പ​റ​ച്ചി​ലി​ന്റെ രീ​തി​യി​ലാ​ണ് എ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത്. പ​ല വി​താ​ന​ങ്ങ​ളി​ൽ വീ​ശു​ന്ന കാ​റ്റി​ലാ​കെ ത​ണു​പ്പാ​ണ്. ഇ​ത് മ​ര​ണം​ത​ന്നെ​യാ​വു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ഒ​രു പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യു​ണ്ട്. ഇ​വി​ടെ മ​ര​ണ​മ​ട​യു​ന്ന​വ​ൻ ഉ​ണ​ർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണ്. എ​ല്ലാ ച​രി​ത്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും ചു​ഴി​യി​ലേ​ക്ക് നി​പ​തി​ക്കു​ന്ന അ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​ണ് ഇ​ങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ക്കു​ക. നി​ര​ന്ത​രം നി​ര​ർ​ഥ​ക​മാ​വു​ന്ന ജീ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ ഗ​തി​വി​ഗ​തി​ക​ൾ ഈ ​ക​വി​ത​ക്കു​ള്ളി​ൽ കു​ടു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. ത​ണു​പ്പ് അ​ഥ​വാ മ​ര​ണം വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും തു​ട​രു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. മ​ധ്യ​വ​യ​സ്സ് എ​ത്തു​മ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​വു​ന്ന ആ​ശ​ങ്ക​ക​ളു​ടെ ജീ​വി​തം പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ടു​ക​യാ​ണ് ‘മ​ധ്യ​വ​യ​സ്സി​ൽ’ എ​ന്ന ക​വി​ത.

ഒ​ന്നോ ര​ണ്ടോ വ​ണ്ടി​ക​ൾ മാ​ത്രം വ​രു​ന്ന പു​ല​ർ​കാ​ല ശാ​ന്ത​ത ഒ​ഴി​വാ​കു​ന്നു. നൂ​റോ​ളം വി​ചാ​ര​വ​ണ്ടി​ക​ളു​ടെ ഇ​ര​മ്പം ഇ​പ്പോ​ൾ കേ​ൾ​ക്കാം. പ്രാ​ര​ബ്ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇ​ര​മ്പ​ലാ​ണ​ത്. മ​ധ്യ​വ​യ​സ്സി​ന്റെ വി​ചാ​രം​കൊ​ള്ള​ലി​നെ ഓ​ടു​ന്ന വ​ണ്ടി​യി​ൽ ത​ള​ച്ചി​ട്ട ഭാ​വ​ന കൗ​തു​ക​ക​രം​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. കാ​ൽ​പ​നി​ക​ഭം​ഗി​യു​ള്ള ഓ​ർ​മ​യ​ല്ല ‘പോ​യ കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ലേ​ത്. നേ​രേ മ​റി​ച്ച് പോ​യി​ട്ടും പോ​വാ​ത്ത കാ​ല​മാ​ണ് രം​ഗം കീ​ഴ​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ ​പോ​വാ​തെ നി​ൽ​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ തെ​റി​യും ന​ഖ​പ്പോ​റ​ലും തൊ​ഴി​യു​മെ​ല്ലാ​മാ​ണു​ള്ള​ത്. ഭൂ​ത​കാ​ല​പ്പെ​രു​മ​ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞു​തൂ​വു​ന്ന മ​ല​യാ​ള​കാ​വ്യ​ലോ​ക​ത്ത് ക​ഴി​ഞ്ഞ കാ​ല​ത്തി​ന് തെ​റി​യു​ടെ രൂ​പം സ​മ്മാ​നി​ക്കു​ന്ന രാ​സ​വി​ദ്യ സ​വി​ശേ​ഷം​ത​ന്നെ.

കു​ട്ടി​ച്ചാ​ത്ത​ൻ​മാ​രെ​പ്പോ​ലെ തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു കു​ട്ടി​ക്കൂ​ട്ടം തെ​റി​ക​ൾ എ​ഴു​തി​വെ​ക്കു​ക​യും വ​ര​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ക​വി​ത​യാ​ണ് ‘തെ​റി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ൽ’ എ​ന്ന​ത്. ര​സി​ക​ത്തമേ​റി​യ നി​ർ​വ​ഹ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​രു​ടേ​ത്. ഇ​ണ​ചേ​രും​പോ​ലെ ച​ലി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ തെ​റി​ക്കെ​ട്ടി​ട​നി​ർ​മാ​ണം. പൊ​തു​ബോ​ധ​ത്തി​ന് പു​റ​ത്തു​നി​ർ​ത്തി​യ​തി​നെ മു​ഖ്യ​പ്ര​മേ​യ​പ​രി​ധി​യി​ലേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​ട്ടി​ക​ൾ വ​ര​ച്ച വ​ര​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും വ​ർ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യും ര​ചി​ച്ച വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും വ​ല്ലാ​ണ്ടൊ​രു തെ​റി​ച്ചു​പോ​വ​ൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. സ​മൂ​ഹം കൃ​ത്യ​ത​യോ​ടെ ഒ​രു​ക്കി​വെ​ച്ച മ​ധ്യ​വ​ർ​ഗ​ഭാ​ഷ​യോ​ടും സ​ദാ​ചാ​ര​നി​യ​മാ​വ​ലി​യോ​ടും ഈ ​ക​വി​ത പി​ണ​ങ്ങി​പ്പി​രി​യു​ക​യാ​ണ്. തെ​റി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ൽ ക​ല​യും ഭാ​വ​നാ​നി​ർ​ഭ​ര​ത​യും സ​ർ​വോ​പ​രി ച​ല​ന​വും തു​ടി​ച്ചു​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. തെ​റി മാ​യ്ച്ചാ​ൽ എ​ല്ലാം നി​ശ്ച​ല​മാ​വു​മെ​ന്ന് ക​വി​ത​യു​ടെ സ​ധീ​ര​പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം. ഭാ​ഷ​യ​ട​ക്ക​മു​ള്ള അം​ഗീ​കൃ​ത​ലോ​ക​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് അ​തി​തീ​വ്ര​ പ്ര​ഹ​രം.

ഏ​തു ശ​ബ്ദ​ത്തി​നും അ​ർ​ഥ​മു​ണ്ടാ​വും. ചി​ല ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ൾ അ​ർ​ഥ​ത്തി​ന്റെ എ​ല്ലാ അ​തി​ർ​ത്തി​ക​ളേ​യും അ​തി​ലം​ഘി​ക്കും. ‘ഒ​രു കു​റി’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ ഉ​റ​ങ്ങു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​ന്റെ ശ​ബ്ദ​ത്തി​ൽ ഭാ​ഷ​ക്ക് കാ​ണ്മാ​നേ​യാ​വാ​ത്ത ഒ​രു പെ​രു​ക്ക​ലു​ണ്ട്. അ​ക്ഷ​ര​മോ വാ​ക്കോ വാ​ക്യ​മോ രം​ഗ​ത്തെ​ത്താ​ത്ത ഒ​രു ആ​ർ​ജ​വ​മാ​ണ​ത്. എ​ണ്ണം പ​റ​ഞ്ഞൊ​രു സു​താ​ര്യ​ത. ഭാ​ഷ​യു​ടെ ത​ല​പ്പൊ​ക്കം ഉ​ണ്ടെ​ന്ന് തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ​ക്കു​പോ​ലും എ​ത്താ​നാ​വാ​ത്ത ഉ​റ​ക്ക​മാ​ണ് കു​ഞ്ഞി​ന്റേ​ത്. ‘വാ​യ​ന​ക്കാ​രി​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ക​വി ക​ണ്ട സ്വ​പ്നം’ എ​ന്ന ക​വി​ത​യി​ൽ ഭാ​ഷ​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​പ്പോ​വു​ന്ന​വ​രെ കാ​ണാം.

പ​ക്ഷേ ഭാ​ഷ​യി​ലൂ​ടെ രൂ​പ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നും അ​വ​ർ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന വി​ചി​ത്ര​ഭാ​വ​ന​യും ഈ ​ക​വി​ത​യി​ലു​ണ്ട്. ഭാ​ഷ​യു​ടെ പ​രി​മി​ത​ലോ​കം വെ​ടി​യു​മ്പോ​ഴും ക​വി​ത​ക്ക​ക​ത്തു​നി​ന്ന് അ​വ​ർ ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ക​വി കാ​ണു​ന്ന സ്വ​പ്നാ​ന്ത്യ​ത്തി​ൽ ക​വി​ത​യേ​യും ക​ട​ന്ന് അ​വ​ർ യാ​ത്ര​യാ​വു​ന്നു. ഫ​ല​ത്തി​ൽ വാ​യി​ക്കാ​നാ​രും ഇ​ല്ലാ​താ​വു​ന്നു. ‘കൂ​ടു​ത​ൽ ആ​ന​ന്ദി​ച്ചേ​നേ’ എ​ന്ന ക​വി​ത കാ​വ്യാ​സ്വാ​ദ​ന​ത്തെ പ്ര​മേ​യ​മാ​ക്കു​ന്നു. എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ അ​റി​ഞ്ഞാ​ൽ എ​ഴു​ത്തി​നെ വേ​ണ്ട​ത്ര മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല എ​ന്ന​ത് ഒ​രു സൈ​ദ്ധാ​ന്തി​ക കാ​ര്യ​മാ​ണ്. എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ മ​ര​ണം എ​ന്ന റൊ​ളാ​ങ്‌ ബ​ർ​ത്തി​ന്റെ ഉ​ൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യി​ലേ​ക്കൊ​ക്കെ അ​തു നീ​ളും. എ​ന്നാ​ൽ, ഇ​വി​ടെ മ​റ്റൊ​രു മ​ഹാ​പ്ര​ശ്നം ക​ട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.

എ​ഴു​തി​യ വ​രി​ക​ൾ​ത​ന്നെ ക​വി​യു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യം ഇ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്ന് ആ​ലോ​ചി​ച്ചു​പോ​വു​ക​യാ​ണ്. ക​വി സ്വ​കാ​ര്യ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളെ​ന്ന് ധ​രി​ച്ചു​പോ​യ​വ​യെ കീ​റി​മു​റി​ച്ചു​നീ​ങ്ങു​ന്ന ക​വി​ത​യു​ടെ സ​ജീ​വ​ത​യി​ലും മൗ​ലി​ക പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​ങ്ങ​ളി​ലു​മാ​ണ് ഈ ​ക​വി​ത​യു​ടെ ചി​റ​ക​ന​ക്കം. പി. ​രാ​മ​ൻ എ​ന്ന ക​വി​യും ക​വി​ത​ക​ളും അ​ന​ങ്ങു​ന്ന വ​ഴി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം അ​നേ​കം സൂ​ക്ഷ്മ​ജീ​വി​ത​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ന്തി ക​ണ്ടെ​ത്താ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ.