ചോര വീണ കാർഗിലി​െൻറ മണ്ണിൽ

സോനാമാർഗിലെ ​വെളുപ്പാംകാലം  െകാടുംതണുപ്പു കൊണ്ട്​ പൊറുതിമുട്ടി എഴുന്നേറ്റുപോകും. പിന്നെയും ചുരുണ്ട്​ പുതച്ചുമൂടി കിടന്നാലും മൈനസ്​ ഒമ്പത്​ ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ്​ അസ്​ഥി തുളയ്​ക്കും. രക്ഷയില്ലാതെ എഴുന്നേറ്റ​ുപോകും.

പ്രഭാതഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞ്​ ചെയിൻ ക്ലീനിങ്ങും അഡ്​ജസ്​റ്റ്​മ​​​​െൻറും ആയിരുന്നു മുഖ്യ പരിപാടി. സോനാമാർഗിൽനിന്നും കാർഗിലിലേക്കുള്ള റോഡിലേക്ക്​ വൈകിയേ ആളുകളെ കടത്തിവിടുകയുള്ളു എന്നതിനാൽ രാവി​െല ധാരാളം സമയമുണ്ടായിരുന്നു. ചെയിൻ ലൂബും ക്ലീനറും തീർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു എന്നത്​ അപ്പോഴാണ്​ ഒാർത്തത്​. പത്താൻകോട്ടിലെ മിക്ക കടകളിലും അന്വേഷിച്ചിട്ടും കിട്ടിയിരുന്നില്ല. ശ്രീനഗർ കടന്നു​േപാകുകയും ചെയ്​തു. അവസാനം താമസിക്കുന്ന ഹോട്ടലി​​​​​െൻറ അടുക്കളയിൽനിന്നും അൽപം മണ്ണെണ്ണ സംഘടിപ്പിച്ച്​ ചെയിൻ വൃത്തിയാക്കി. ശുദ്ധജലത്തിന്​ നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടായതിനാൽ സോനാമാർഗിലെ കടകളിലേക്ക്​ കുടിവെള്ളവുമായി രാവിലെ തന്നെ ലോറികൾ എത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.

12 മണിക്കു ​േശഷം ​കെട്ടും ഭാണ്ഡവുമെല്ലാമെടുത്ത്​ ഞാൻ റൂം വിട്ടിറങ്ങി. താ​ഴെ റോഡി​​​​​െൻറ വശങ്ങളിലെല്ലാം നിറയെ വാഹനങ്ങൾ നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ ശ്രീനഗർ ഭാഗത്തേക്ക്​ പോകുന്ന വാഹനങ്ങൾ മാത്രമാണ്​ സോനാമാർഗ്​ ചെക്ക്​പോസ്​റ്റിലൂടെ കടത്തിവിടുന്നുള്ളു. അത്യാവശ്യം അടുത്ത പ്രദേശത്തേക്കുള്ള വാഹനങ്ങളും സൈനിക വാഹനങ്ങളും കാർഗിൽ ഭാഗത്തേക്ക്​ കടത്തിവിടുന്നുണ്ട്​.

ഉച്ചയ്​ക്ക്​ മൂന്നു മണിയാകും മറ്റ്​ വാഹനങ്ങൾ കാർഗിലിലേക്ക്​ കടത്തിവിടാനെന്ന്​ പ്രദേശവാസിയായ ഒരാൾ എന്നോട്​ പറഞ്ഞു. ഞാൻ താമസിച്ചിരുന്ന ​േഹാട്ടലിനടുത്തുതന്നെയായിരുന്നു ചെക്ക്​പോസ്​റ്റ്​. കാര്യമായൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ ഹെൽമെറ്റും കൈയിൽ പിടിച്ച്​ ഞാൻ ഒരു പീടികത്തിണ്ണയിൽ ഇരുന്നു. അങ്ങകലെ മഞ്ഞുമൂടിയ പർവതനിരകൾ കാണാം. കുറേ നേരം അതിലേക്ക്​ നോക്കിയിരുന്നും അതുവഴി പോകുന്ന മനുഷ്യരുടെ ചെയ്​തികൾ നോക്കിയും സമയം തള്ളിവിട്ടു. എന്നിട്ടും ഞങ്ങൾക്ക്​ പോകാനുള്ള വിസിൽ മാത്രം മുഴങ്ങിയില്ല. അപ്പോഴാണ്​ ഒരു മിലിട്ടറി ട്രക്കിൽനിന്നും രണ്ടു വട്ടം തുടർച്ചയായി ഹോൺ കേട്ടത്​. നോക്കിയപ്പോൾ ഇന്നലെ പരിചയപ്പെട്ട മലയാളിയായ സൈനികൻ പ്ര​േമാദ്​ ഡ്രൈവിങ്​ സീറ്റിലിരുന്ന്​ കൈ വീശി കാണിക്കുന്നു. ഞാൻ അടുത്തേക്ക്​ ചെന്നു സംസാരിച്ചു. ‘എവിടേക്കാണ്​ ഇന്നത്തെ യാത്ര...? വണ്ടിയിൽ ആവ​ശ്യത്തിന്​ പെട്രോൾ ഒക്കെയില്ലേ...?’ എന്നായി പ്ര​േമാദി​​​​​െൻറ കുശലാന്വേഷണം. വേഗം കൈ കൊടുത്തു പിരിഞ്ഞു. കാരിരുമ്പി​​​​​െൻറ കരുത്തുണ്ടായിരുന്നു അതിർത്തി കാക്കുന്ന ആ കൈകൾക്ക്.

കുറേ നേരമായി റോഡിൽ പോസ്​റ്റ്​ മാതിരി നിൽക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്​. നിറുത്തിയിട്ട വാഹനങ്ങളിലെ ഡ്രൈവർമാർ സീറ്റിലിരുന്ന്​ കോട്ടുവാ ഇടുന്നുണ്ട്​.  ഏതായാലും സമയം ഒരു മണി കഴിഞ്ഞു. ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ചുകളയാം എന്ന്​ കരുതി അടുത്തുള്ള ഹോട്ടലിൽ കയറി. ഭക്ഷണം ഏതാണ്ട്​ കഴിച്ചു തീരാറായപ്പോൾ ആർപ്പുവിളിച്ച​ുകൊണ്ട്​ ആളുകൾ നിറുത്തിയിട്ട വാഹനങ്ങളിലേക്ക്​ ഒാടിക്കയറുന്നു. വാഹനങ്ങൾക്ക്​ കടന്നുപോകാൻ അനുമതി കിട്ടിയതാണെന്ന്​ മനസ്സിലായി. ഞാൻ തിരക്കിട്ട്​ ഭക്ഷണം അകത്താക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടാവണം ക്യാഷ്​ കൗണ്ടറിലിരുന്ന ഹോട്ടൽ മുതലാളി പറഞ്ഞു ‘തിരക്കാക്കണ്ട, സാവധാനം കഴിച്ചാൽ മതി. അവരൊക്കെ പോയ്​ക്കോ​െട്ട...’ എന്ന്​.

ഒന്നര മണി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനും ബൈക്കെടുത്ത്​ യാത്ര തുടങ്ങി. എ​​​​​െൻറ ലക്ഷ്യസ്​ഥാനം ‘ലേഹ്​’ ആയിരുന്നെങ്കിലും ഇന്നെനിക്ക്​ പരമാവധി കാർഗിൽ വരെ എത്ത​ാനേ കഴിയൂ എന്നുറപ്പായിരുന്നു. സോനാമാർഗിൽനിന്ന്​ കാർഗിലിലേക്ക്​ 125 കിലോ മീറ്ററാണ്​ ദൂരം. റോഡി​​​​​െൻറ ആദ്യ ഭാഗങ്ങൾ മഹാ ദുരിതവും. റോഡി​​​​​െൻറ മോശം അവസ്​ഥയിലും എ​​​​​െൻറ ശ്രദ്ധ അതിശയിപ്പിക്കുന്ന കാഴ്​ചകളിലായിരുന്നു. ഏതോ സ്വപ്​നത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നതു​േപാലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന വിധം മഞ്ഞ്​ വാരിപ്പിടിച്ച്​ കിടക്കുന്ന മലനിരകളും പാറക്കൂട്ടങ്ങളും ചെറിയ ഇടുങ്ങിയ റോഡുകളും മുന്നിൽ നിവർന്നു കിടക്കുന്നു. ഒരു ഭാഗത്ത്​ വലിയ മലനിരകളും മറുഭാഗത്ത്​ ഗർത്തവുമായ ഇടുങ്ങിയ റോഡിലൂടെ മുകളിലേക്ക്​ വളഞ്ഞും തിരിഞ്ഞും നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്​. റോഡ്​ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ്​ കല്ലും മണ്ണും ചെളിയും മാത്രമായിരിക്കുന്നു. കല്ലുകളാണെങ്കിൽ പല വലിപ്പത്തിലാണ്​. കയറ്റവും കല്ലുകളും കുഴിയും കൂടിയായപ്പോൾ യാത്ര സാഹസികമായി. റോഡിൽ അമർന്ന പാറക്കഷണങ്ങളിൽ മഞ്ഞ്​ ഉറച്ച ഭാഗങ്ങളുണ്ട്​. വളരെയധികം ശ്രദ്ധിച്ച്​ ആ ഭാഗങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി വേണം ബൈക്കിൽ നീങ്ങാൻ. അതിലൂടെ ബൈക്ക്​ എടുത്താൽ വഴുതിവീഴുമെന്നുറപ്പ്​.

തണുപ്പ്​ കാരണം അടച്ചിട്ട ഹെൽമെറ്റ്​ ഗ്ലാസിലെ മങ്ങിയിരുന്നു. കാഴ്​ചകൾ അവ്യക്​തമായപ്പോൾ അറിയാതെ നിലത്തെ മഞ്ഞ്​ പാളിയിലൂടെ ബൈക്ക്​ നീങ്ങിയതും സകല ബാലൻസും നഷ്​ടമായി വഴുതി വീണതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. വേഗം കുറവായതിനാലും ഭാഗ്യവും തുണച്ചപ്പോൾ എനിക്ക​ും ബൈക്കിനും കാര്യമായി ഒന്നും പറ്റിയില്ല. വരാനിരിക്കുന്ന പാതകളെക്കുറിച്ച മുന്നറിയിപ്പായിരുന്നു ആ വീഴ്​ച. പിന്നിലെ മിനി ട്രക്കിൽ വന്ന ഡ്രൈവറുടെ സഹായത്തോടെ ബൈക്ക്​ നിലത്തുനിന്നുയർത്തി. ആദ്യം സ്​റ്റാർട്ടാകാൻ വിസമ്മതിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട്​ ബൈക്ക്​ ഉഷാറായി. ‘കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ, എല്ലാം ഒ.കെയല്ലേ...?’ എന്നു പറഞ്ഞ്​ പിന്നിലെ ട്രക്കുകാർ പോയി.

മഞ്ഞി​​​​​െൻറ വലിയ ഭിത്തികൾക്കിടയിലൂടെ ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കു​​േമ്പാഴാണ്​ തണുപ്പി​​​​​െൻറ കാഠിന്യം ബോധ്യപ്പെടുക. റൈഡിങ്​ ഗ്ലൗസ്​ ആണ്​ ധരിച്ചിരുന്നത്​. അതിനാൽ കൈ വിറച്ചുതുടങ്ങി. ഇനിയും സഹിക്കാനാവില്ലെന്നുറപ്പായപ്പോൾ ബൈക്കി​​​​​െൻറ പിന്നിൽ എളുപ്പത്തിൽ എടുക്കാൻ പാകത്തിൽ കെട്ടിവെച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞ​ു ബാഗിൽനിന്നും വിൻറർ ഗ്ലൗസ്​ പുറത്തെടുത്തു ധരിച്ചു. റൈഡിങ്​ ഗ്ലൗ ഉൗരിയപ്പോൾ കൈ ആകെ ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നു.

കുറച്ചുദൂരം ചെന്നപ്പോൾ ഒരു മിലിട്ടറി ക്യാമ്പി​നോട്​ ചേർന്ന ചെക്ക്​പോസ്​റ്റി​െലത്തി. വണ്ടി നിർത്തി സൈഡാക്കി അവിടുത്തെ രജിസ്​റ്ററിൽ വണ്ടി നമ്പറും പേരുമൊക്കെ രേഖപ്പെടുത്തണമായിരുന്നു. അതിനിടെ അകത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിൽനിന്ന്​ അൽപം കാപ്പി എടുക്ക​െട്ട എന്ന്​ ഒരു സൈനികൻ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. വേണ്ട, ചൂടുള്ള വെള്ളം കുടിക്കാൻ കിട്ടിയാൽ നന്നായിരുന്നു എന്ന്​ ഞാൻ പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ഒരു വാട്ടർ ബോട്ടിലിൽ നിന്ന്​ ചൂടുള്ള വെള്ളം എനിക്ക്​ നൽകി. അത്​ കുടിച്ച​േപ്പാൾ ഉള്ളൊന്ന്​ ചൂടായി.

പിന്നെയും ഹിമപാതയിലൂടെ യാത്ര തന്നെ. റോഡി​​​​​െൻറ വശങ്ങളിൽ മഞ്ഞ്​ വലിയ മൈതാനങ്ങൾ തന്നെ തീർത്തിട്ടുണ്ട്​. അതുവഴി വേറേ ബൈക്ക്​ സഞ്ചാരികൾ ആരെയും കണ്ടില്ല. ദ്രാസിൽ എത്താറായപ്പോഴേക്കും നല്ല റോഡുകൾ കാണനായി. ദ്രാസാണ്​ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും തണുപ്പേറിയ രണ്ടാമത്തെ വാസസ്​ഥലം. ദ്രാസ്​ അടുത്തപ്പോഴാണ്​ മനുഷ്യവാസത്തി​​​​​െൻറ ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയത്​. റോഡിൽ മഞ്ഞുകൊണ്ട്​ സ്​റ്റംപ്​ ഉണ്ടാക്കി കുട്ടികൾ ക്രിക്കറ്റ്​ കളിക്കുന്ന വിചിത്രമായ കാഴ്​ചകൾ. അവിടെ വെച്ച്​ സൈദ എന്നു ​േപരുള്ള കശ്​മീരി പെൺകുട്ടിയെ പരിചയപ്പെട്ടു.  ആറ്​ വയസ്സ്​ പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന അവൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ റോഡിലേക്ക്​ ഒാടിവന്നതാണെന്ന്​ കൈയും മുഖവും കണ്ടപ്പോൾ തോന്നി. ഫോ​േട്ടാ എടുക്കു​േമ്പാൾ ക്യാമറയിലേക്കുള്ള അവളുടെ തുറിച്ചുനോട്ടത്തിന്​ അപാരമായ നിഷ്​കളങ്കതയുണ്ടായിരുന്നു. ഒത്തിരി കാലം കൂടെ പോരുന്ന നോട്ടം.

കാർഗിൽ എത്തുന്തോറും പരിസരത്തെ മഞ്ഞി​​​​​െൻറ സാന്നിധ്യം  കുറഞ്ഞുവന്നു. റോഡി​​​​​െൻറ ഒരുവശത്തു കൂടി ഒഴുകുന്ന അരുവിയും മറുവശത്ത്​ വലിയ കല്ലുകൾ വീഴാനൊരുങ്ങി നിൽക്കുന്നപോലെ തോന്നിക്കുന്ന മലകളുമായിരുന്നു. അതിനിടയിലൂടെ കയറ്റത്തിലേക്കുള്ള ഇടുങ്ങിയ റോഡാണ്​ കാർഗിലിലേക്ക്​ നയിക്കുന്നത്​. കാർഗിലി​​​​​െൻറ പല ഭാഗങ്ങളിലും യുദ്ധസ്​മാരകങ്ങൾ കാണാം.

ഒര​ു യുദ്ധഭൂമിയിലുടെയാണ്​ എ​​​​​െൻറ യാത്രയെന്ന്​ ഇടയ്​ക്കിടെ ഞാൻ ഒാർത്തു. അനേകം ധീര ജവാന്മാരുടെ രക്​തം ഇൗ മണ്ണി​ൽ പുരണ്ടിരിക്കുന്നു. വൈകിട്ട്​ 6.30ഒാടെ തപ്പിപ്പിടിച്ച്​ ഒരു താമസ സ്​ഥലം തരപ്പെടുത്തി. ലഡാക്ക്​ ബൈക്ക്​ സഞ്ചാരികളുടെ പറുദീസയാണ്​. സ്വർഗത്തിലേക്കുള്ള വഴി കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞതാണെന്ന്​ പറയുന്നത്​ എത്രയോ ശരിയാണ്​ എന്ന്​ ഇന്നത്തെ യാത്ര എന്നെ ​േബാധ്യ​പ്പെടുത്തുന്നു.

(സ്വർഗ യാത്ര തുടരുകയാണ്​...)