ശബ്ദങ്ങൾ

സൂ​ര്യ​നും ച​ന്ദ്ര​നും ന​ക്ഷ​ത്ര​സം​ഘ​ങ്ങ​ളും ഒ​രു കു​ന്നി​നു മു​ക​ളി​ലു​ള്ള ആ​കാ​ശ​ത്തി​ലൂ​ടെ നീ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മ്പോ​ള്‍ കാ​ണാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ എ​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​യും ഇ​തേ കു​ന്നി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലു​ള്ള ആ​കാ​ശ​ത്തി​ലൂ​ടെ പ​റ​ന്നു​പോ​യ ഒ​രു പ​ക്ഷി​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​മാ​ണ് പ്ര​ധാ​ന​മാ​യും ഈ ​ക​ഥ. ക​ഥ ആ​രം​ഭി​ക്കും മു​മ്പ് മു​ന്‍കൂ​ട്ടി അ​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാ​ന്‍ ചി​ല വ​സ്തു​ത​ക​ള്‍ താ​ഴെ ചേ​ര്‍ക്കു​ന്നു:

i. നൂ​റു​ക​ണ​ക്കി​ന് വ​ര്‍ഷ​ങ്ങ​ള്‍ക്കു മു​മ്പു​ള്ള ഒ​രു കാ​ല​ത്തി​ല്‍ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കു​ന്ന്, മ​ര​ങ്ങ​ള്‍, മ​ഴ പെ​യ്യു​മ്പോ​ള്‍ അ​വ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ വ​ലു​താ​യും മ​ഴ​യി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോ​ള്‍ ചെ​റു​താ​യും ഒ​ഴു​കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന തോ​ട് എ​ന്നി​വ ഉ​ള്‍പ്പെ​ട്ട ഒ​രു പ​രി​സ​ര​ത്തി​ലാ​ണ് കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ എ​ന്ന​യാ​ള്‍ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്.

ii. കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ജീ​വി​ത കാ​ല​യ​ള​വ് എ​ത്ര​യെ​ന്ന് വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. എ​ന്നി​രി​ക്കി​ലും ചി​ല ച​രി​ത്ര​സൂ​ച​ന​ക​ളെ അ​ടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി​യാ​ല്‍ ഈ ​ക​ഥ​യി​ല്‍ പ​രാ​മ​ര്‍ശി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ള്‍ ന​ട​ക്കു​മ്പോ​ള്‍ അ​യാ​ള്‍ക്ക് ഇ​രു​പ​തി​നോ മു​പ്പ​തി​നോ ഇ​ട​യി​ല്‍ പ്രാ​യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന് അ​നു​മാ​നി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. അ​യാ​ളു​ടെ തൊ​ലി ഇ​രു​ണ്ടും ത​ല​മു​ടി ചു​രു​ണ്ടും നീ​ണ്ടും ഇ​രു​ന്നു.

iii. കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​നെ കൂ​ടാ​തെ മ​റ്റൊ​രാ​ള്‍കൂ​ടി ഈ ​ക​ഥ​യി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​വ​രു​ന്നു. ആ ​ആ​ള്‍ എ​വി​ടെ​യോ ജീ​വി​ച്ചു. അ​നേ​കം ച​രി​ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ള്‍ മ​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​ട്ടും അ​ത് എ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നും ആ ​ആ​ളു​ടെ പേ​രോ വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങ​ളോ എ​നി​ക്ക് ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ന്‍ ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.

iv. ഒ​രു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ല്‍ ഇ​ങ്ങ​നെ ക​ണ്ടു;

കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ ഒ​രു രാ​ത്രി​യി​ല്‍ കു​ന്നി​നു​ മു​ക​ളി​ലൂ​ടെ അ​ല​ക്ഷ്യ​മാ​യി സ​ഞ്ച​രി​ച്ചു. പി​ന്നെ മ​ര​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ള്‍ തി​ങ്ങി​നി​ന്ന ഒ​രു ച​രി​വി​ലേ​ക്ക് ഏ​തോ ഒ​രു ആ​ഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടെ ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ഒ​രു ന​ക്ഷ​ത്ര​വെ​ളി​ച്ചം​പോ​ലും ഇ​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ആ ​രാ​ത്രി ഒ​രു ക​റു​ത്ത രാ​ത്രി ആ​യി​രു​ന്നു.

{ക​റു​ത്ത രാ​ത്രി​ക​ള്‍ക്ക് കാ​ഴ്ച​യെ ത​ട​സ്സ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​വും എ​ന്ന കാ​ര​ണ​ത്താ​ലാ​വും മേ​ല്‍ പ​രാ​മ​ര്‍ശി​ത​മാ​യ കു​ന്നി​ലെ ആ ​ച​രി​വി​നെ​യും അ​വി​ടെ​വെ​ച്ച് ഉ​ണ്ടാ​യ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ആ​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ള്‍ ഈ ​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ല്‍ ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന് രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്താ​ന്‍ ക​ഴി​യാ​തെ പോ​യ​ത്. ഇ​ത് എ​ന്റെ ഒ​രു അ​നു​മാ​ന​മാ​ണ്. പ​ക്ഷേ, ക​റു​ത്ത രാ​ത്രി​ക​ളി​ല്‍ കാ​ഴ്ച​യെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന ത​ട​സ്സം ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ കേ​ള്‍വി​ക്ക് സം​ഭ​വി​ക്കാ​ന്‍ സാ​ധ്യ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ല്‍ ആ ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍..?}

ഞാ​ന്‍ പി​ന്നെ​യും ആ ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ താ​ള് തു​റ​ന്നു. ചെ​വി കൂ​ര്‍പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്. അ​പ്പോ​ഴാ​ണ് ആ ​പ​ക്ഷി​യു​ടെ ചി​റ​ക​ടി​യൊ​ച്ച കേ​ട്ട​ത്.

ക​ഥ ഇ​വി​ടെ ആ​രം​ഭി​ക്കു​ന്നു...

ഒ​ന്ന്

ക​റു​ത്ത രാ​ത്രി​യി​ലൂ​ടെ ആ ​ഒ​ച്ച പ​റ​ന്നു. കീ​ഴെ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ ന​ട​ക്കു​ന്നു...

കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി ചെ​വി​യോ​ര്‍ത്താ​ല്‍ മ​ര​ങ്ങ​ള്‍ അ​ന​ങ്ങു​ന്ന​തും അ​തി​ന​നു​സൃ​ത​മാ​യി ഇ​ല​ക​ള്‍ നി​ല​ത്തേ​ക്ക് വീ​ഴു​ന്ന​തും അ​വ​യി​ല്‍ ചി​ല​തി​ന്മേ​ല്‍ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കാ​ലു​ക​ള്‍ അ​മ​രു​ന്ന​തും അ​റി​യാ​ന്‍ സാ​ധി​ക്കും. ക​രി​യി​ല​ക​ള്‍ക്കു​മേ​ലു​ള്ള കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ഒ​ച്ച ധൃ​തി​പി​ടി​ച്ച​താ​ണ്. ന​ട​ന്ന്/​ചി​ല​പ്പോ​ള്‍ ഓ​ടി​യും അ​ത് കു​ന്നി​ന്റെ ച​രി​വി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി.

ഇ​വി​ടെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഒ​രു വ​സ്തു​ത ഇ​രു​ട്ടു മൂ​ടി​യ ആ ​ച​രി​വി​ല്‍ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ നി​ശ്ച​ല​നാ​യി എ​ന്ന​താ​ണ്. (ഇ​ത് പ​റ​യാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണം നി​ല​ത്ത് അ​ഥ​വാ ക​രി​യി​ല​ക​ളി​ലോ മ​റ്റോ കാ​ലു​ക​ള്‍ കൂ​ട്ടി​യു​ര​സു​ന്ന ശ​ബ്ദം ഞാ​ന്‍ കേ​ള്‍ക്കാ​ത്ത​താ​ണ്.) അ​ക്ഷ​മ​യോ​ടെ ഞാ​ന്‍ കാ​തു കൂ​ര്‍പ്പി​ച്ചു. മ​ര​ങ്ങ​ളി​ല്‍ കാ​റ്റ് വീ​ശി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഉ​ണ​ങ്ങി​യ ക​മ്പു​ക​ള്‍ പൊ​ട്ടി നി​ല​ത്തേ​ക്ക് വീ​ഴു​ന്നു.

കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ നി​ശ്ച​ല​ത സൃ​ഷ്ടി​ച്ച ശ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ ശൂ​ന്യ​ത​യി​ല്‍ എ​നി​ക്ക് പെ​ട്ടെ​ന്ന് പ​ല വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും ഉ​ണ​ര്‍ന്നു. അ​യാ​ള്‍ ന​ട​ത്ത​ത്തി​ന്റെ അ​ഥ​വാ ഓ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ക്ഷീ​ണ​ത്തി​ല്‍ എ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഇ​രു​ന്ന് ചി​ല​പ്പോ​ള്‍ കി​ട​ന്ന് വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​വും. ഇ​പ്ര​കാ​രം ഉ​ണ്ടാ​യ വി​ചാ​രം ഉ​റ​പ്പി​ക്കും മു​മ്പാ​ണ് മു​ക​ളി​ല്‍ പാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന പ​ക്ഷി​യു​ടെ ഒ​ച്ച​യി​ലേ​ക്ക് എ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യി ചെ​ന്ന​ത്. ആ ​പ​ക്ഷി ഇ​പ്പോ​ഴും പാ​റു​ന്നു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ല്‍, ചി​റ​ക​ടി​ക​ള്‍ നേ​ര്‍ത്ത് നേ​ര്‍ത്ത് അ​ഥ​വാ അ​ക​ന്ന​ക​ന്ന് പോ​കു​ന്നു. പൂ​ര്‍ണ​മാ​യും ആ ​ഒ​ച്ച എ​ന്റെ കാ​തു​ക​ള്‍ക്ക് ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടും എ​ന്നാ​യ​പ്പോ​ള്‍, ഞൊ​ടി​നേ​ര​ത്തി​ല്‍ അ​ത് തി​രി​ച്ചു പാ​റാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി. വ​ള​രെ അ​ടു​ത്തെ​ത്തി നി​ല​ത്തെ ക​രി​യി​ല​ക​ളി​ലേ​ക്ക് താ​ണ് ചി​റ​കു​ക​ള്‍ പൂ​ട്ടി. പി​ന്നെ ഞാ​ന്‍ കേ​ള്‍ക്കു​ന്ന​ത് അ​ത് എ​ന്തോ കൊ​ത്തി​പ്പ​റി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്.

ഈ ​നി​മി​ഷം ഒ​രു വ​ല്ലാ​ത്ത ഭ​യം എ​ന്നെ ഗ്ര​സി​ച്ചു. ഇ​തി​നു​ കാ​ര​ണം ദൂ​രെ​യൊ​രി​ട​ത്ത് ജീ​വി​ച്ച കു​ര്യ​ച്ച​ന്‍ എ​ന്ന ആ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യ ന​ടു​ക്കു​ന്ന ഒ​രു സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ഓ​ർ​മ​യാ​ണ്. (കു​ര്യ​ച്ച​നെ എ​നി​ക്ക് നേ​രി​ട്ട് പ​രി​ച​യ​മി​ല്ല. ഒ​രു പ​ത്ര​ത്തി​ല്‍ ക​ണ്ട വാ​ര്‍ത്ത മു​ഖേ​ന​യാ​ണ് അ​റി​യാ​വു​ന്ന​ത്.)

‘ഒ​രു വൈ​കു​ന്നേ​രം കു​ര്യ​ച്ച​ന്‍ ഇ​റ​ച്ചി വാ​ങ്ങാ​നാ​യി കു​ന്നി​റ​ങ്ങി അ​ക​ലെ​യു​ള്ള മാ​ര്‍ക്ക​റ്റി​ലേ​ക്ക് പോ​യി. സ​ന്ധ്യ പി​ന്നി​ട്ടി​ട്ടും മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്താ​താ​യ​പ്പോ​ള്‍ ഭാ​ര്യ​യും സ​മീ​പ​വാ​സി​ക​ളും ഇ​രു​ട്ടു​മൂ​ടി​യ കു​ന്നി​നു​മു​ക​ളി​ലൂ​ടെ റാ​ന്ത​ലു​ക​ള്‍ ക​ത്തി​ച്ച് ഇ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച് ന​ട​ന്നു. ഏ​റെ​നേ​ര​ത്തെ തി​ര​ച്ചി​ലു​ക​ള്‍ക്കു ശേ​ഷം കു​ര്യ​ച്ച​ന്റെ ഭാ​ര്യ പ​ച്ചി​ല​ക​ളു​ടെ അ​ഴി​പോ​യ ഒ​രു പൊ​തി​ക്ക​ക​ത്ത് ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഇ​റ​ച്ചി​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ള്‍ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അ​ടു​ത്ത നി​മി​ഷം അ​വ​രു​ടെ നോ​ട്ടം ചെ​ന്നി​ട​ത്ത് പൂ​ര്‍ണ​മാ​യും മാം​സം അ​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​വാ​ത്ത പി​ഞ്ഞി​യ അ​സ്ഥി​ക​ളും എ​ല്ലു​ക​ളു​മാ​യ ഒ​രു രൂ​പം കി​ട​ക്കു​ന്നു. കു​ര്യ​ച്ച​ന്റെ ഭാ​ര്യ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ബോ​ധം​കെ​ട്ടു​വീ​ണു. സ​മീ​പ​വാ​സി​ക​ളി​ല്‍ കു​റ​ച്ചു​പേ​ര്‍ ആ ​ബോ​ധ​ത്തെ ഉ​ണ​ര്‍ത്താ​ന്‍ ശ്ര​മി​ച്ചും ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വ​ര്‍ സം​ഭ​വി​ച്ച​തെ​ന്ത് എ​ന്ന പ​രി​ഭ്രാ​ന്തി​യി​ല്‍, സൂ​ക്ഷ്മ​ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളു​മാ​യി ആ ​ശ​വ​ത്തെ നോ​ക്കി​യും നി​ന്നു. അ​വ​രു​ടെ ത​ല​ക്കു​ മു​ക​ളി​ല്‍ ഒ​രു മ​രം വ​ള​ര്‍ന്നി​രു​ന്നു. അ​തി​ല്‍നി​ന്നും കൊ​ഴു​ത്ത ദ്രാ​വ​കം​പോ​ലെ എ​ന്തോ ഒ​ന്ന് കീ​ഴെ നി​ല്‍ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന ഒ​രാ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തേ​ക്ക് ചാ​ടി. അ​യാ​ള്‍ വി​ര​ലു​ക​ളി​ല്‍ അ​ത് പ​റ്റി​ച്ചെ​ടു​ത്ത് പ​രി​ശോ​ധി​ച്ച​പ്പോ​ള്‍ ചോ​ര. അ​ത് പി​ന്നെ​യും വീ​ണു. അ​പ്പോ​ള്‍ അ​വി​ടെ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മു​ഴു​വ​ന്‍ റാ​ന്ത​ലു​ക​ളി​ലെ​യും വെ​ളി​ച്ചം ആ ​മ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. സ​മീ​പ​വാ​സി​ക​ള്‍ ക​ണ്ടു. ഇ​രു​ട്ട് പ​റ്റി​പ്പി​ടി​ച്ച ചി​ല്ല​യി​ലൊ​രി​ട​ത്ത് ഒ​രു പ​ക്ഷി ഇ​രി​ക്കു​ന്നു. ഒ​ച്ച​വെ​ച്ച് അ​തി​നെ പ​റ​ത്താ​ന്‍ ശ്ര​മി​ച്ച​പ്പോ​ള്‍ അ​തി​ന്റെ കൂ​ര്‍ത്ത കൊ​ക്കു​ക​ള്‍ക്കി​ട​യി​ല്‍നി​ന്നും ഒ​രു മാം​സ​തു​ണ്ടം നി​ല​ത്തേ​ക്ക് പ​റി​ഞ്ഞു. അ​തി​ല്‍നി​ന്നും ചോ​ര​യൊ​ലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.’

കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍ ഇ​പ്പോ​ഴും നി​ശ്ച​ല​നാ​ണ് എ​ന്ന വ​സ്തു​ത കു​ര്യ​ച്ച​ന്റെ മ​ര​ണ​ത്തെ​യും പ​ക്ഷി​യു​ടെ കൊ​ത്തി​പ്പ​റി​ക്കു​ന്ന ശ​ബ്ദം, പി​ഞ്ഞി​യ അ​സ്ഥി​ക​ളും എ​ല്ലു​ക​ളു​മാ​യ അ​യാ​ളു​ടെ മൃ​ത​ശ​രീ​ര​ത്തെ​യും ഓ​ർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഭീ​തി​യോ​ടെ​യും നെ​ഞ്ചി​ടി​പ്പോ​ടെ​യും അ​വി​ടെ എ​ന്ത് എ​ന്ന​റി​യാ​ന്‍ ഞാ​ന്‍ അ​ക്ഷ​മ​നാ​യി. അ​ൽ​പം ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ള്‍ മ​റ്റൊ​രു ശ​ബ്ദം കേ​ള്‍ക്കാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി. അ​ക​ലെ​നി​ന്ന് ന​ട​ന്നു​വ​രു​ന്ന മ​റ്റൊ​രു കാ​ൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം.

ഞാ​ന്‍ പേ​ടി​ച്ചു​പോ​യി.

ഉ​ഷ പി​ന്നി​ല്‍ നി​ല്‍ക്കു​ന്നു. മു​റി​യി​ല്‍ അ​പ്പോ​ള്‍ വെ​ളി​ച്ചം കെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ല്‍ ഉ​ഷ​യെ ക​ണ്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇ​രു​ട്ടി​നു​ള്ളി​ല്‍നി​ന്നു​കൊ​ണ്ട് എ​ന്നെ പി​ടി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണ് ഉ​ഷ ഉ​ണ്ട് എ​ന്ന​റി​ഞ്ഞ​ത്.

‘‘ശ്... ​ശ്...’’ എ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ പോ​വാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​യി ഞാ​ന്‍ മെ​ല്ലെ പ​റ​ഞ്ഞു. “ഉ​ഷെ, ഞാ​ന്‍ ചി​ല ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍ കേ​ള്‍ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഇ​നി​യും കേ​ള്‍ക്കാ​നു​ണ്ട്.”

ഉ​ഷ അ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്തോ പ​റ​യാ​നാ​യി മു​തി​ര്‍ന്നു. ഞാ​ന്‍ തി​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട് അ​വ​ളു​ടെ വാ​യ പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. എ​ന്നി​ട്ട് എ​നി​ക്ക് കേ​ള്‍ക്കാ​നു​ള്ള ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് പോ​യി.

മ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​യും മ​റ്റും അ​ന​ക്ക​ങ്ങ​ള്‍ തു​ട​ര്‍ന്നു. മു​മ്പ് കേ​ട്ട അ​ക​ലെ നി​ന്ന് ന​ട​ന്നു​വ​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ലു​ക​ള്‍ ഇ​പ്പോ​ള്‍ അ​ടു​ത്താ​ണ്. ക​രി​യി​ല​ക​ളി​ല്‍ കൈ​ക​ള്‍ കു​ത്തി അ​പ്പോ​ള്‍ ഒ​രാ​ള്‍ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റെ​ന്ന് തോ​ന്നി. നി​ല​ത്ത് പ​ടി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​മ്പോ​ള്‍ ഉ​ടു​പ്പി​ല്‍ പ​റ്റി​പ്പി​ടി​ക്കാ​റു​ള്ള പൊ​ടി​യും മ​റ്റും ത​ട്ടി​ക്കു​ട​യു​ന്ന ശ​ബ്ദം. 'കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍.’ ഞാ​ന്‍ ഊ​ഹി​ച്ചു. പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ അ​ത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. ഒ​രു സ്ത്രീ ​പ​തി​ഞ്ഞ ഒ​ച്ച​യി​ല്‍ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു; “ഈ ​ഇ​രു​ട്ട്..! ആ​രും ക​ണ്ടേ​ക്കി​ല്ല.”

കാ​റ്റി​ന്റെ ഉ​റ​ച്ച​ ശീ​ല്‍ക്കാ​ര​ത്തി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ ഒ​രു പു​രു​ഷ​ന്റെ ചി​രി അ​പ്പോ​ള്‍ മൃ​ദു​വാ​യി പൊ​ങ്ങി. താ​ഴ്ന്നു.

സ്ത്രീ ​പ​റ​ഞ്ഞു. ‘വേ​ഗം.’ അ​വ​ള്‍ കി​ത​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പു​രു​ഷ​ശ​ബ്ദം ഒ​ന്നു​കൂ​ടി ചി​രി​ച്ചു. അ​ത് എ​ന്തോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. എ​ന്താ​ണെ​ന്ന് എ​നി​ക്ക് മ​ന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. വി​ചി​ത്ര​പ​ദ​ഘ​ട​ന​യു​ള്ള ഏ​തോ വാ​ക്യം.

ഞാ​ന്‍ ശ്ര​ദ്ധാ​ലു​വാ​യി. കൊ​ത്തി​പ്പ​റി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന പ​ക്ഷി ഇ​പ്പോ​ള്‍ അ​ത് ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ച് ചി​റ​കു​ക​ള്‍ കു​ട​യു​ന്നു. പി​ന്നെ പാ​റാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി. കീ​ഴെ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റേ​ത​ല്ലാ​ത്ത വേ​റെ ഒ​രാ​ളു​ടെ കാ​ലു​ക​ള്‍കൂ​ടി ന​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

ആ ​ന​ട​ത്തം അ​നേ​ക​നേ​രം പി​ന്നി​ട്ടു. ന​ട​ക്കു​ന്ന​വ​ര്‍ ഒ​ന്നും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നീ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന കാ​ല​ടി​യൊ​ച്ച​ക​ള്‍, അ​തി​നു​മു​ക​ളി​ല്‍ പ​റ​ക്കു​ന്ന പ​ക്ഷി​യു​ടെ ചി​റ​ക​ടി​ശ​ബ്ദം. ഇ​വ​യു​ടെ ആ​വ​ര്‍ത്ത​ന​ത്തി​ല്‍ മ​ടു​ത്ത​പ്പോ​ഴാ​ണ് പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഒ​രു കാ​ര്യം എ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യി​ല്‍പ്പെ​ട്ട​ത്.

ഞാ​ന്‍ പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച ഉ​ഷ​യു​ടെ വാ​യ ഇ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്റെ കൈ​യി​ലി​ല്ല.

ഉ​ഷ ഇ​ല്ല.

‘‘ഉ​ഷെ...’’ ഞാ​ന്‍ വി​ളി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

ഉ​ഷ​യെ കേ​ള്‍ക്കു​ന്നി​ല്ല.

ആ ​രാ​ത്രി​യി​ല്‍ ഉ​ഷ​യെ എ​നി​ക്ക് ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു.

ര​ണ്ട്

എ​ല്ലാ ഭ​ര്‍ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും​പോ​ലെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യ ഭാ​ര്യ​യെ തേ​ടു​ക എ​ന്ന​ത് എ​ന്റെ​യും ക​ട​മ​യാ​ണെ​ന്ന് തി​രി​ച്ച​റി​വു​ണ്ടാ​യ നി​മി​ഷം കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍, അ​യാ​ള്‍ക്കൊ​പ്പം പോ​യ വേ​റെ ര​ണ്ട് കാ​ലു​ക​ള്‍, പ​ക്ഷി എ​ന്നി​വ​യു​ടെ ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍ ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ച് ഉ​ഷ​യെ അ​ന്വേ​ഷി​ക്കാ​നാ​യി ഞാ​ന്‍ ആ ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ല്‍നി​ന്നും പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി.

ലൈ​റ്റി​ട്ടു.

ഉ​ഷ എ​ന്നെ പി​ടി​ച്ചു​റ​ങ്ങു​ന്ന മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് ന​ട​ന്നു. കി​ട​ക്ക​വി​രി​ക​ളി​ല്‍ ത​ണു​ത്ത കാ​റ്റ് ഇ​ള​കു​ന്നു. അ​വ​ള്‍ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ല്‍ മി​ക്ക​വാ​റും ആ ​കാ​റ്റ് അ​വ​ളു​ടെ വ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ തു​മ്പു​ക​ളി​ലാ​യി​രി​ക്കും പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക. എ​വി​ടേ​ക്കോ കൂ​ട്ടി​​െക്കാ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​യി വ​ലി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ. ഉ​ഷ എ​ന്നെ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കാ​റു​ള്ള​ത് ഞാ​നോ​ർ​മി​ച്ചു.

‘എ​ന്റെ ഭാ​ര്യ’ ആ ​അ​സ്വ​സ്ഥ​ത എ​ന്നെ വ​രി​ഞ്ഞു​മു​റു​ക്കി. ഞാ​ന്‍ സ​ന്ദീ​പ​നെ (എ​ന്റെ ഉ​റ്റ​ ച​ങ്ങാ​തി​യാ​ണ്) ഫോ​ണി​ല്‍ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു; “സ​ന്ദീ​പാ... എ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു.”

അ​വ​ന്‍ എ​ന്തോ അ​ത്ഭു​തം കേ​ട്ട​തു​പോ​ലെ ഒ​രു​നി​മി​ഷം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി. പി​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു; “നീ ​എ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും ശെ​രി​ക്കും നോ​ക്കി​യോ?”

“നോ​ക്കി.” ഞാ​ന്‍ തീ​ര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. “ക​ട്ടി​ലി​ല്‍, അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ല്‍, കു​ളി​മു​റി​യി​ല്‍... എ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും.” അ​ത് പ​റ​യു​മ്പോ​ള്‍ ജ​നാ​ല​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഇ​രു​ട്ടി​ലേ​ക്കും ഞാ​ന്‍ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ മി​ഴി​ച്ചു.

“നീ ​വി​ഷ​മി​ക്കാ​തി​രി. ഞാ​ന്‍ ഉ​ട​നെ വ​രാം. ന​മു​ക്ക് ഒ​രു​മി​ച്ച് ഉ​ഷ​യെ തി​ര​യാം. നീ ​പ​റ്റും​പോ​ലെ ഒ​ന്നു​കൂ​ടൊ​ന്ന് നോ​ക്ക്.” സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ എ​ന്നെ സ​മാ​ധാ​നി​പ്പി​ച്ചു. ശേ​ഷം ഇ​വി​ടേ​ക്ക് വ​രാ​നാ​യി ഫോ​ണ്‍ വെ​ച്ചു.

അ​വ​ന്‍ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​ത് ഇ​രു​പ​ത്തി​ര​ണ്ട് കി​ലോ​മീ​റ്റ​ര്‍ അ​പ്പു​റ​ത്ത് വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ള്‍ തി​ര​ക്കി​ട്ട് പാ​യു​ന്ന ഒ​രു ന​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉ​ള്ളി​ലാ​ണ്. ട്രാ​ഫി​ക്കി​ലൂ​ടെ കാ​റോ​ടി​ച്ച് ഇ​വി​ടെ​യെ​ത്താ​ന്‍ ഒ​രു​ മ​ണി​ക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും എ​ടു​ക്കും. അ​വ​നെ​ത്തും വ​രെ​യും എ​നി​ക്ക് ഒ​റ്റ​ക്ക് നോ​ക്കാ​വു​ന്നി​ട​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ ഞാ​ന്‍ ഉ​ഷ​യെ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എ​വി​ടെ​യും അ​വ​ളി​ല്ല. അ​വ​ശ​ത​യോ​ടെ ഞാ​ന്‍ ക​ട്ടി​ലി​ല്‍ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു.

ജ​നാ​ല​യി​ലൂ​ടെ അ​പ്പോ​ള്‍ ക​ട്ടി​ലി​ലെ വി​രി​പ്പു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് കാ​റ്റ് ക​യ​റി​വ​ന്നു. അ​ത് ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ്...

മൂ​ന്നാ​ല് വ​ര്‍ഷം മു​മ്പ് വാ​യി​ച്ച പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലു​ള്ള (ഞാ​ന​ത് പ​േ​ക്ഷ, പൂ​ര്‍ത്തി​യാ​ക്കി​യി​രു​ന്നി​ല്ല) ഒ​രു സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ഓ​ർ​മ (അ​തും ഭാ​ഗി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു) ഒ​രു മി​ന്ന​ല്‍പോ​ലെ എ​ന്റെ​യു​ള്ളി​ല്‍ ക​ത്തി​യ​ത്. അ​ത് ഒ​രു സ്ത്രീ​യു​ടെ കാ​ണാ​താ​ക​ലു​മാ​യി ബ​ന്ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ആ ​ഓ​ർ​മ​യു​ടെ വ്യ​ക്ത​ത​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഉ​ഷ​യെ ക​ണ്ടെ​ത്താ​നു​ള്ള വ്യ​ഗ്ര​മാ​യ മ​ന​സ്സു​മാ​യി എ​ന്റെ ഷെ​ല്‍ഫി​ന്റെ റാ​ക്കു​ക​ളി​ല്‍ ഞാ​ന്‍ ആ ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​നാ​യി പ​ര​തി.

ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നാ​യ ജോ​ര്‍ജ് ക്ലീ​വ​സ്, നി​ക്കോ​ളോ എ​ല്‍വി​സ് എ​ന്ന അ​ന്വേ​ഷ​ണ ഉ​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ജീ​വി​ത​ക​ഥ എ​ഴു​തി​യ​പ്പോ​ള്‍ മ​രി​യ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് എ​ന്ന സ്ത്രീ​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് പ​രാ​മ​ര്‍ശി​ച്ച ഏ​താ​നും വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്. ഞാ​ന്‍ ധൃ​തി​യി​ല്‍ പേ​ജു​ക​ള്‍ മ​റി​ച്ചു.

അ​ധ്യാ​യം നാ​ലി​ല്‍ (പേ​ജ് ന​മ്പ​ര്‍ 126-129) ജോ​ര്‍ജ് ക്ലീ​വ​സ് എ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു;

________________

‘മ​രി​യ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നെ കാ​റ്റ് പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​താ​ണ്.’

മ​രി​യ​യു​ടെ കാ​ണാ​താ​ക​ലി​നു പി​ന്നി​ലെ നി​ഗൂ​ഢ​മാ​യ ഈ ​സ​ത്യം നി​ക്കോ​ളോ എ​ല്‍വി​സ് ക​ണ്ടെ​ത്തി​യ​ത് അ​വ​ളെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട് മാ​സ​ങ്ങ​ള്‍ ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ണ്. അ​തു​വ​രെ​യും മു​മ്പ് അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാ കേ​സു​ക​ളി​ലു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ അ​യാ​ള്‍ വ്യ​ക്തി​മ​ന​സ്സു​ക​ള്‍ എ​ന്ന ദു​ര്‍ഘ​ട​വും എ​ത്തി​പ്പെ​ടാ​ന്‍ ക്ലേ​ശ​ക​ര​വു​മാ​യ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണ് അ​വ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​ത്. പൂ​ർ​വ​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ല്‍ മ​രി​യ​യോ​ട് പ്രേ​മാ​ഭ്യ​ർ​ഥ​ന ന​ട​ത്തി​യ​വ​ര്‍, ഭ​ര്‍ത്താ​വാ​യ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നോ​ട് ശ​ത്രു​ത​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന ചി​ല​ര്‍, ആ ​ദേ​ശ​ത്ത് തു​ട​ര്‍ച്ച​യാ​യി ആ​റ് കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ള്‍ ന​ട​ത്തി ജ​യി​ല്‍ശി​ക്ഷ അ​നു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ ര​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​വു​ക​യും എ​ന്നാ​ല്‍ മ​രി​യ​യെ കാ​ണാ​താ​യ​തി​നു​ശേ​ഷം പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്ത ഉ​ന്മാ​ദ​ചി​ത്ത​നാ​യ ഒ​രു കു​റ്റ​വാ​ളി മു​ത​ലാ​യ​വ​ര്‍ നി​ക്കോ​ളോ മ​രി​യ​യെ തി​ര​ഞ്ഞു​ചെ​ന്ന അ​നേ​കം പേ​രി​ല്‍ ഉ​ള്‍പ്പെ​ടു​ന്നു. അ​ന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളി​ല്‍ സാ​ധാ​ര​ണ​വും അ​സാ​ധാ​ര​ണ​വു​മാ​യി ഉ​പ​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന പ്ര​യോ​ഗ​മു​റ​ക​ളി​ലൂ​ടെ ഇ​വ​രാ​രും അ​വ​ളു​ടെ കാ​ണാ​താ​ക​ലി​ന്റെ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ള​ല്ലെ​ന്ന് തെ​ളി​ഞ്ഞു.

അ​ന്ന് രാ​ത്രി നി​ക്കോ​ളോ അ​ന്വേ​ഷ​ണം ഇ​നി ഏ​തു​വ​ഴി​ക്ക് ആ​വ​ണ​മെ​ന്ന ക​ഠി​ന​മാ​യ ആ​ലോ​ച​ന​യും പേ​റി വീ​ടി​ന്റെ മ​ട്ടു​പ്ലാ​വി​ലൂ​ടെ കു​റേ​നേ​രം ന​ട​ന്നു. ശേ​ഷം ഉ​റ​ങ്ങാ​നാ​യി ക​ട്ടി​ലി​ലേ​ക്ക് പോ​യി.

കി​ട​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞ് വ​ള​രെ പ​തു​ക്കെ മാ​ത്രം നി​ദ്ര​യി​ലാ​ഴാ​റു​ള്ള അ​യാ​ളെ പ​തിവി​നു​ വി​പ​രീ​ത​മാ​യി അ​ന്ന് ഉ​റ​ക്കം കി​ട​ന്ന​പാ​ടെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി (ഇ​ങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ച്ച​ത് ആ ​അ​ത്ഭു​തം ന​ട​പ്പാ​കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി​യെ​ന്ന് ഈ ​ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്‍ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു). നി​ക്കോ​ളോ​യു​ടെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍, മ​രി​യ​യെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടും മു​മ്പു​ള്ള കാ​ല​ത്തി​ലെ ഏ​താ​നും സ​മ​യ​ങ്ങ​ള്‍ അ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി ആ​വ​ര്‍ത്തി​ച്ചു.

മ​രി​യ അ​പ്പോ​ള്‍ ത​ന്റെ (ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ​യും) കി​ട​പ്പു​മു​റി​യി​ല്‍ രാ​ത്രി​യു​ടെ അ​ർ​ധ​യാ​മം പി​ന്നി​ട്ടി​ട്ടും ഉ​ണ​ര്‍ന്നു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ളു​ടെ ഉ​ട​ലി​ല്‍നി​ന്നും കു​പ്പാ​യം പ​കു​തി​യോ​ളം ഊ​ര്‍ന്ന് സ്ഥാ​നം മാ​റി​യാ​യി​രു​ന്നു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​ത്. ഭ​ര്‍ത്താ​വ് ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് ആ ​മു​റി​യി​ലൊ​രി​ട​ത്തും ഇ​ല്ല. നി​ക്കോ​ളോ​യു​ടെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ മ​രി​യ​യെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടും മു​മ്പു​ള്ള കാ​ലം പു​ന​രാ​വ​ര്‍ത്തി​ച്ച​ത് ഇ​വി​ടം മു​ത​ലാ​യ​തി​നാ​ല്‍ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ അ​സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച സൂ​ച​ന​ക​ളൊ​ന്നും അ​പ്പോ​ള്‍ വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല.

മ​രി​യ ക​ട്ടി​ലി​ല്‍നി​ന്നും എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് ചെ​ന്ന് തു​റ​ന്ന ജ​നാ​ല​യി​ലൂ​ടെ ആ​രെ​യോ കാ​ണാ​ന്‍ ശ്ര​മി​ച്ചു. പു​റ​ത്തെ ഇ​രു​ട്ട് കാ​ഴ്ച​യെ അ​സാ​ധ്യ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. രാ​പ്പ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ​യും ചു​മ​രി​ല്‍ ചാ​ക്രി​ക​മാ​യി ഓ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന സ​മ​യ​സൂ​ചി​ക​ളു​ടെ​യും (12.30 എ​ന്ന സ​മ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണ് അ​ത് ചൂ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​ത്) ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മ​റ്റൊ​ന്നും അ​പ്പോ​ള്‍ കേ​ള്‍ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ള്‍ ജ​നാ​ല​ക്ക​രി​കി​ല്‍ നി​ന്നി​രു​ന്ന അ​വ​ളി​ലേ​ക്ക് ഒ​രു തീ​ക്ഷ്ണ​ഭാ​വം ആ​വേ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ആ ​നി​മി​ഷ​ത്തി​ലാ​ണ്, അ​ല്ലെ​ങ്കി​ല്‍ അ​തി​നു തൊ​ട്ടു​മു​മ്പ് അ​തു​വ​രെ​യും ഇ​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ഒ​രു കാ​റ്റ് മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പ​റ​ന്നു​ക​യ​റി​യ​ത്. തു​റ​ന്ന മു​റി​യെ മൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ട് ജ​നാ​ല അ​പ്പോ​ള്‍ ശ​ക്തി​യാ​യി അ​ട​ഞ്ഞു. മ​രി​യ​യു​ടെ കു​പ്പാ​യം നി​ല​ത്തേ​ക്ക് അ​ഴി​ഞ്ഞു​വീ​ണു. അ​വ​ള്‍ അ​പ്പോ​ള്‍ മ​ന്ദ​ഹ​സി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നോ ക​ര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നോ എ​ന്ന​ത് ഈ ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ള്‍ക്ക് സാ​ക്ഷി​യാ​യ നി​ക്കോ​ള​ക്ക് അ​വ്യ​ക്ത​ത​യു​ണ്ട്. എ​ന്നി​രു​ന്നാ​ലും അ​വി​ടെ എ​രി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന വി​ള​ക്ക് കെ​ടും മു​മ്പ് കെ​ടാ​റാ​യ അ​തി​ന്റെ ക്ഷ​ണ​നേ​ര​ത്തെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ല്‍ നി​ക്കോ​ള​ക്ക് വ്യ​ക്ത​മാ​യ ഒ​ന്നു​ണ്ട്. ജ​നാ​ല​ക്ക​മ്പി​ക​ളി​ല്‍ വി​ര​ലു​ക​ള്‍ കൊ​രു​ത്തു​നി​ന്ന മ​രി​യ അ​വി​ടെ​നി​ന്നും ആ ​ഇ​രു​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് സ്വ​മേ​ധ​യാ ന​ട​ന്ന് അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​വു​ക​യ​ല്ല. മ​റ്റൊ​രു ശ​ക്തി ച​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തോ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തോ​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ളു​ടെ ശ​രീ​രം നീ​ങ്ങി​യ​ത്.

നി​ക്കോ​ളോ​യു​ടെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ ആ ​കാ​ലം പി​ന്നീ​ട് ഇ​രു​ട്ടി​ല്‍ അ​ലി​ഞ്ഞു​പോ​യി. അ​യാ​ള്‍ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ തു​റ​ന്ന് എ​ഴു‌​ന്നേ​റ്റു.

‘നി​ദ്ര​യി​ല്‍ ആ​ഴ​വേ നാം ​വേ​റെ എ​വി​ടെ​യോ ഉ​ണ​ര്‍ന്നി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.’

റ്റ്‌​ലോ​ണി​യ​ന്‍* ത​ത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​ളി​ലൊ​ന്നാ​യ ഈ ​പ​രാ​മ​ര്‍ശ​ത്തെ സാ​ധൂ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ് ത​ന്റെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ ആ​വ​ര്‍ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ ​കാ​ലം എ​ന്ന് നി​ക്കോ​ളോ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. നി​ദ്ര​യി​ലാ​കെ താ​ന്‍ മ​രി​യ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നെ കാ​ണാ​താ​കു​ന്ന​തി​ന് തൊ​ട്ടു​മു​മ്പു​ള്ള കാ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണ് ഉ​ണ​ര്‍ന്ന​ത്. ഇ​വി​ടെ മി​ക്ക​വ​രും തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കാ​ന്‍ സാ​ധ്യ​ത​യു​ള്ള ഒ​രു കാ​ര്യം ഈ ​കാ​ലം നി​ക്കോ​ളോ​യു​ടെ അ​യ​ഥാ​ർ​ഥ​മാ​യ സ്വ​പ്‌​ന​മാ​യി​രി​ക്കാം എ​ന്ന​താ​ണ്. നി​ക്കോ​ളോ​യി​ലും ഈ ​സം​ശ​യം ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ബ​ല​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്. അ​തി​നാ​ലാ​ണ് അ​ത് ഉ​റ​പ്പി​ക്കു​വാ​നാ​യി പി​റ്റേ​ന്ന് പു​ല​ര്‍ച്ച​യി​ല്‍ അ​യാ​ള്‍ ആ​ദ്യ​മാ​യി മ​രി​യ​യു​ടെ കി​ട​പ്പു​മു​റി അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച് പോ​യ​ത്.

നേ​രി​ല്‍ ഇ​തു​വ​രെ​യും ത​ന്റെ ശ​രീ​രം ക​യ​റി​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആ ​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പ്ര​വേ​ശി​ച്ച് അ​തി​ന്റെ ദീ​ര്‍ഘ​ച​തു​രാ​കൃ​തി​യി​ലേ​ക്കും മ​ഞ്ഞ​നി​റം പൂ​ശി​യ ചു​മ​രു​ക​ളി​ലേ​ക്കും നോ​ക്കി നി​ക്കോ​ളോ ആ ​അ​ത്ഭു​ത​ത്തെ ഉ​റ​പ്പി​ച്ചു. ചു​മ​രി​ല്‍ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഘ​ടി​കാ​രം, കി​ട​ക്ക​മേ​ല്‍ വി​രി​ച്ചി​രു​ന്ന മ​ഞ്ഞ​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ത്തു​ന്ന​ലു​ള്ള വി​രി​പ്പ്, മേ​ശ​ക്ക് മു​ക​ളി​ല്‍ വെ​ച്ചി​രു​ന്ന വി​ള​ക്ക് (ഇ​പ്പോ​ള്‍ അ​തി​ന്റെ തി​രി അ​ണ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​ന്ന് പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു) ഇ​വ​യെ​ല്ലാം, നി​ദ്ര​യി​ലാ​കെ ത​ന്റെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ ​കാ​ല​ത്തി​ലേ​തു​ത​ന്നെ.

പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ​യും പ്ര​പ​ഞ്ച ച​രി​ത്ര​ത്തെ​യും പ​റ്റി പ്ര​ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട നി​ഗൂ​ഢ​വും അ​തി​ഭൗ​തി​ക​വു​മാ​യ താ​ൽ​പ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ല്‍ വി​ശ്വാ​സം പു​ല​ര്‍ത്താ​തി​രു​ന്ന നി​ക്കോ​ളോ ത​നി​ക്കു​ണ്ടാ​യ ഈ ​അ​ത്ഭു​താ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ തെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ല്‍ ഒ​രു സ​ത്യം മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഒ​രു ദാ​ര്‍ശ​നി​ക​ന്റെ ചി​ന്താ​ഭാ​ര​ത്തോ​ടെ ആ ​സ​ത്യം കാ​ല​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു ത​ത്ത്വ​മാ​യി അ​യാ​ള്‍ ത​ന്റെ ഡ​യ​റി​യി​ല്‍ ഇ​ങ്ങ​നെ എ​ഴു​തി​വെ​ച്ചു;

‘കാ​ലം എ​ന്നോ ക​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​യെ​ന്നും അ​തി​നാ​ല്‍ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളു​ടെ, നി​സ്സം​ശ​യ​മാ​യും വി​ക​ല​വും ശ​ക​ലി​ത​വു​മാ​യ, അ​വ്യ​ക്ത​മാ​യ ഓ​ർ​മ​യോ പ്ര​തി​ഫ​ല​ന​മോ ആ​ണെ​ന്നും’ ഉ​ള്ള റ്റ്‌​ലോ​ണി​ലെ ദ​ര്‍ശ​ന​ധാ​ര​യി​ല്‍ ഇ​പ്പോ​ള്‍ എ​നി​ക്ക് വി​ശ്വ​ാസ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എ​ന്നാ​ല്‍ ആ ​ചി​ന്ത​യെ പൂ​ര്‍ത്തീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു സ​ത്യം​കൂ​ടി​യു​ണ്ടെ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു.

‘ക​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ കാ​ലം അ​ഥ​വാ മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളു​ടെ ഓ​ർ​മ​യോ പ്ര​തി​ഫ​ല​ന​മോ ഒ​രി​ക്ക​ല്‍മാ​ത്രം സം​ഭ​വി​ക്കു​ക​യ​ല്ല. നി​ദ്ര​യി​ലാ​ക​വെ ആ​രു​ടെ​യൊ​ക്കെ​യോ അ​ട​ഞ്ഞ​ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ അ​ത് ആ​വ​ര്‍ത്തി​ക്കു​ന്നു. ഭൂ​ത​കാ​ലം അ​തി​നാ​ല്‍ വീ​ണ്ടും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന/​ ആ​വ​ര്‍ത്തി​ക്കു​ന്ന വ​ര്‍ത്ത​മാ​ന​കാ​ലം ത​ന്നെ​യാ​ണ്.’

എ​ട്ടു​മാ​സം മു​മ്പു​ള്ള (കൃ​ത്യ​മാ​യി പ​റ​ഞ്ഞാ​ല്‍ ജൂ​ണ്‍ 24ാം തീ​യ​തി) ഒ​രു രാ​ത്രി​യി​ലാ​ണ് മ​രി​യ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നെ കാ​ണാ​താ​യ​ത്. മേ​ല്‍സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച ത​ത്ത്വ​ത്തെ അ​ടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി​യാ​ല്‍ എ​ന്നോ ക​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ കാ​ല​ത്തി​ലെ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണ് മ​രി​യ​യെ കാ​ണാ​താ​വു​ക എ​ന്ന​ത്. ഇ​തി​ന്റെ ഓ​ർ​മ​യോ പ്ര​തി​ഫ​ല​ന​മോ ആ​ണ് എ​ട്ടു മാ​സം മു​മ്പ് അ​താ​യ​ത് ജൂ​ണ്‍ 24ാം തീ​യ​തി സം​ഭ​വി​ച്ച​ത്. വി​ചി​ത്ര​മാ​യ സ​ത്യം എ​ട്ടു​മാ​സം മു​മ്പു​ള്ള ആ ​രാ​ത്രി ഇ​ന്ന​ലെ​യും ആ​യി​രു​ന്നു.

നി​ക്കോ​ളോ വി​ചാ​രി​ച്ചു; നി​ദ്ര​യി​ലേ​ക്ക് പോ​യാ​ല്‍, ത​ന്റെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ മ​രി​യ​യെ കാ​ണാ​താ​വു​ന്ന​തി​ന് തൊ​ട്ടു​മു​മ്പു​ള്ള കാ​ലം ആ​വ​ര്‍ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ അ​വ​ളെ കാ​ണാ​താ​യ​തി​നു ശേ​ഷ​മു​ള്ള കാ​ല​വും (അ​വ​ള​ട​ങ്ങു​ന്ന ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ള്‍ ഉ​ള്‍ക്കൊ​ണ്ട​ത്) ആ​വ​ര്‍ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടേ​ക്കും. അ​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ല്‍ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്ന സൂ​ച​ന​ക​ളി​ലൂ​ടെ ത​നി​ക്ക് മ​രി​യ​യു​ടെ കാ​ണാ​താ​ക​ലി​ന്റെ കാ​ര​ണം ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ന്‍ ക​ഴി​യും.

അ​യാ​ള്‍ ഉ​റ​ക്കം ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​കി​ട​ന്നു.

നി​ദ്രാ​വി​ഹീ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു മൂ​ന്ന് രാ​ത്രി​ക​ള്‍. പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടാ​യ രാ​ത്രി​ക​ളി​ല്‍ നി​ക്കോ​ള​ക്ക് ഉ​റ​ങ്ങാ​ന്‍ സാ​ധി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും മി​ക്ക​പ്പോ​ഴും അ​യാ​ളു​ടെ അ​ട​ഞ്ഞ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്ക​കം വെ​ളി​ച്ച​വും വ​സ്തു​ക്ക​ളും ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളും ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തി​ന് മു​മ്പു​ള്ള പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലെ ശൂ​ന്യ​ത​പോ​ലെ ഇ​രു​ട്ട് മൂ​ടി​ക്കി​ട​ന്നു. ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അ​വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാ​ലം ആ ​ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ക്കു​ള്ളി​ല്‍ സം​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അ​തി​ല്‍ ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട മു​ഖ​ങ്ങ​ളും കാ​ഴ്ച​ക​ളും അ​യാ​ള്‍ക്ക് അ​പ​രി​ചി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു.

ത​ന്റെ ദൗ​ത്യം ഈ ​വി​ധം നി​ഷ്ഫ​ല​മാ​കു​ന്ന​തി​ന്റെ നി​രാ​ശ​യി​ല്‍ നി​ക്കോ​ളോ ഉ​റ​ക്കം ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ച് മ​രി​യ​യെ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ന്‍ മ​റ്റ് പ​ല മാ​ർ​ഗ​ങ്ങ​ളും ആ​ലോ​ചി​ച്ചു.

ഒ​രു​നാ​ള്‍ അ​യാ​ള്‍ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​ച്ചെ​ന്നു. അ​പ്പോ​ള്‍ സ​ന്ധ്യ പി​ന്നി​ട്ടി​രു​ന്നു. മ​രി​യ​യെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യ മു​റി​യി​ല്‍ ഇ​ട്ടി​രു​ന്ന ക​സേ​ര​ക​ളി​ല്‍ അ​യാ​ളും ഇ​ര്‍വാ​നീ​സും ഇ​രു​ന്നു

നി​ക്കോ​ളോ പ​റ​ഞ്ഞു. “ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ്, നി​ങ്ങ​ള്‍ ഒ​രു ഭൗ​തി​കവാ​ദി മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ല്‍ ഞാ​നീ പ​റ​യു​ന്ന​ത് വി​ചി​ത്ര​മാ​യി തോ​ന്നാം. പ​ക്ഷേ...”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് ധൃ​തി​യോ​ടെ അ​പ്പോ​ള്‍ ഇ​ട​യി​ൽ​ക്ക​യ​റി “ഞാ​നൊ​രു ദൈ​വ​വി​ശ്വാ​സി​യാ​ണ് സാ​ര്‍”, അ​യാ​ള്‍ തീ​ര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി.

നി​ക്കോ​ളോ തു​ട​ര്‍ന്നു. “അ​ത്ഭു​ത​മെ​ന്ന​തി​ലു​പ​രി ഇ​തി​നെ ഒ​രു സ​ത്യ​മാ​യി മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. അ​ടു​ത്തി​ടെ, കൃ​ത്യ​മാ​യി പ​റ​ഞ്ഞാ​ല്‍ ഞാ​ന​ന്ന് ഇ​വി​ടേ​ക്ക് വ​ന്ന​തി​ന്റെ ത​ലേ​ന്ന് രാ​ത്രി. ഞാ​ന്‍ ഉ​റ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​പ്പോ​ള്‍ എ​ട്ടു​മാ​സ​ങ്ങ​ള്‍ക്ക് മു​മ്പ്, മ​രി​യ​യെ കാ​ണാ​താ​വു​ന്ന​തി​ന് തൊ​ട്ടു​മു​മ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഈ ​മു​റി ഞാ​ന്‍ ക​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇ​വി​ടെ മ​രി​യ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് ക​ണ്ണു​ക​ളി​ല്‍ പൊ​ടു​ന്ന​നെ വി​ക​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ ആ ​അ​ന്വേ​ഷ​ണ ഉ​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ നോ​ക്കി. പി​ന്നെ ഏ​തോ ഒ​രു ഓ​ർ​മ​യി​ല്‍ കു​രി​ശു വ​ര​ച്ചു.

ചു​മ​രി​ല്‍ ഉ​റ​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന ഘ​ടി​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് ശ്ര​ദ്ധ​യൂ​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ട് നി​ക്കോ​ളോ ചോ​ദി​ച്ചു.

“സ​മ​യം അ​പ്പോ​ള്‍ പ​ന്ത്ര​ണ്ട​ര മ​ണി. നി​ങ്ങ​ളെ​വി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു? ആ ​സ​മ​യ​ത്ത് നി​ങ്ങ​ളെ ഈ ​മു​റി​യി​ല്‍ ക​ണ്ടി​ല്ല.”

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​വി​ടേ​ക്ക് ഒ​രു സ്ത്രീ ​ക​യ​റി​വ​ന്നു. അ​വ​ര്‍ ത​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന നി​റ​ച്ച ചാ​യ​ക്കോ​പ്പ​ക​ള്‍ ഇ​രു​വ​ര്‍ക്കും ന​ല്‍കി​ക്കൊ​ണ്ട് ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ പി​ന്നി​ല്‍ അ​യാ​ളി​ലേ​ക്ക് ഒ​ട്ടി​യും ഒ​തു​ങ്ങി​യും നി​ന്നു.

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് ത​ന്റെ നോ​ട്ടം ഒ​രു നി​മി​ഷം അ​വ​ളി​ല്‍ ഉ​ട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട് പ​റ​ഞ്ഞു;

“മ​രി​യ​യെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തി​ല്‍ പി​ന്നീ​ട് ഞാ​ന്‍ ദുഃ​ഖി​ത​നും ഏ​കാ​ന്ത​നു​മാ​യി​രു​ന്നു.”

നി​ക്കോ​ളോ ആ ​സ്ത്രീ​യെ സാ​കൂ​തം വീ​ക്ഷി​ച്ചു. അ​യാ​ള്‍ എ​ന്തോ ഒ​ന്ന് അ​പ്പോ​ള്‍ ഓ​ര്‍ത്തെ​ടു​ക്കാ​ന്‍ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ക്കോ​ളോ​ക്ക് ഓ​ര്‍മ​വ​ന്നു; 'അ​ന്ന് രാ​ത്രി​യി​ല്‍ മ​രി​യ​യു​ടെ ഉ​ട​ലി​ല്‍നി​ന്നും ഊ​രി​പ്പോ​യ കു​പ്പാ​യം​ത​ന്നെ​യാ​ണ് ഈ ​സ്ത്രീ ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.'

(ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നോ​ട് ഇ​തേ​പ്പ​റ്റി പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ത​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ന​ഗ്ന​ത മ​റ്റൊ​രാ​ള്‍ ക​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​ത് ഏ​തൊ​രു ഭ​ര്‍ത്താ​വി​നും അ​പ​മാ​ന​വും അ​സ്വ​സ്ഥ​ത​യു​മാ​യി​രി​ക്കും എ​ന്ന ചി​ന്ത ആ ​അ​ന്വേ​ഷ​ണ ഉ​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ പി​ന്തി​രി​പ്പി​ച്ചു.)

അ​യാ​ള്‍ ചോ​ദ്യം ആ​വ​ര്‍ത്തി​ച്ചു. “നി​ങ്ങ​ള്‍ അ​പ്പോ​ള്‍ എ​വി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു?”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് തെ​ല്ലി​ട ആ​ലോ​ചി​ച്ചു​നി​ന്ന ശേ​ഷം പ​റ​ഞ്ഞു.

“വ​യ​ലി​ല്‍ എ​നി​ക്ക് കൃ​ഷി​യു​ണ്ട്. രാ​ത്രി​യാ​യാ​ല്‍ പ​ന്നി​ക​ള്‍ ഇ​റ​ങ്ങു​ക പ​തി​വാ​ണ്. അ​തു​ങ്ങ​ള്‍ കൃ​ഷി ന​ശി​പ്പി​ച്ചേ​ക്കും. അ​തി​നാ​ല്‍ രാ​ത്രി​ക​ളി​ല്‍ ഞാ​ന്‍ കാ​വ​ല്‍ നി​ല്‍ക്കാ​ന്‍ പോ​വാ​റു​ണ്ട്.”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ കൈ​ക​ള്‍ ഇ​തു​പ​റ​യു​മ്പോ​ള്‍ ത​ന്റെ പി​ന്നി​ല്‍ നി​ന്നി​രു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ കൈ​ക​ളെ ഒ​ന്ന് മു​റു​ക്കെ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു.

നി​ക്കോ​ളോ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം പ​ല​തും ചി​ന്തി​ച്ചു. പി​ന്നെ പ​റ​ഞ്ഞു.

“ഞാ​നാ രാ​ത്രി​യി​ല്‍ മ​രി​യ​യെ കൂ​ടാ​തെ മ​റ്റൊ​രു മ​നു​ഷ്യ​നെ​യും ഇ​വി​ടെ ക​ണ്ടി​ല്ല. ദു​രൂ​ഹ​ത​യു​ണ​ര്‍ത്തുന്ന ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​ശ​ബ്ദ​വും കേ​ട്ടി​ല്ല. പ​ക്ഷേ...”

“പ​ക്ഷേ?”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റേ​തെ​ന്ന​പോ​ലെ ആ ​സ്ത്രീ​യു​ടെ​യും ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ വി​സ്തൃ​ത​മാ​യി.

“ഭ​യ​ങ്ക​ര​മാ​യ ഒ​രു കാ​റ്റ് ഈ ​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​വ​ന്നി​രു​ന്നു. അ​ത് ജ​നാ​ല അ​ട​ച്ചി​രു​ന്നു.”

തി​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട്, എ​ന്നാ​ല്‍ ഇ​ട​റു​ന്ന ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടെ ഇ​ര്‍വാ​നീ​സ് ഇ​ട​യി​ല്‍ ക​യ​റി പ​റ​ഞ്ഞു.

“സാ​ര്‍ മു​മ്പും ഈ​വി​ധം ഒ​ര​നു​ഭ​വം ഉ​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒ​രി​ക്ക​ല്‍ എ​ത്ര​വി​ളി​ച്ചി​ട്ടും മ​രി​യ കേ​ള്‍ക്കാ​താ​യ​പ്പോ​ള്‍ ഞാ​ന്‍ ടെ​റ​സ്സി​ലേ​ക്ക് ചെ​ന്നു​നോ​ക്കി. അ​വി​ടെ ഒ​ര​റ്റ​ത്ത് അ​വ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ‘എ​ന്താ ഇ​വി​ടെ എ​ന്ന്?’ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ള്‍ ഒ​ന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. എ​നി​ക്ക് തോ​ന്നി​യ​ത് എ​ന്തോ ഒ​ന്ന് അ​വ​ളു​ടെ വാ​യ പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു എ​ന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. കാ​റ്റ് ശ​ക്തി​യാ​യി അ​വ​ളെ ഇ​ള​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന്‍ ഓ​ടി​ച്ചെ​ന്ന് പി​ടി​ച്ച് അ​വ​ളെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് എ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ഇ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ല്‍...”

ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ വി​ര​ലു​ക​ള്‍ ക​ണ്‍ത​ട​ങ്ങ​ളി​ല്‍ ബോ​ധ​പൂ​ർ​വം എ​ന്തി​നെ​യോ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു.

ആ ​മു​റി​ക്ക​ക​ത്ത് ക​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന വി​ള​ക്ക് എ​ണ്ണ വ​റ്റി കെ​ടാ​റാ​യി​രു​ന്നു. നി​ക്കോ​ളോ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അ​തി​ലേ​ക്ക് നോ​ക്കി നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ പ​റ​ഞ്ഞു;

“അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ല്‍ അ​വ​ളെ കാ​റ്റ് പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​താ​വും.”

വി​ള​ക്കി​ന്റെ തി​രി കെ​ട്ടു. ഒ​രു നീ​ണ്ട ശ്വാ​സം ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ വാ​യി​ല്‍നി​ന്നും പു​റ​ത്തേ​ക്ക് പോ​യി.

ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​നെ കാ​ണ​ണ്ട​ല്ലോ എ​ന്ന് ക​രു​തി​യാ​ണ് ആ ​സ്ത്രീ വി​ള​ക്ക് തെ​ളി​ക്കും മു​മ്പു ത​ന്നെ, നി​ക്കോ​ളോ ത​ന്റെ ടോ​ര്‍ച്ചു​കൊ​ണ്ട് വെ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ഒ​രു വ​ഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കി (അ​തി​ന്റെ ഒ​രു ത​രി​പോ​ലും ഇ​ര്‍വാ​നീ​സി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക് വീ​ഴാ​തി​രി​ക്കാ​ന്‍ പ്ര​​േത്യ​കം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച്) അ​തി​ലൂ​ടെ ന​ട​ന്ന് ആ ​മു​റി വി​ട്ട​ത്.

അ​യാ​ള്‍ പി​ന്നീ​ട് കാ​റ്റി​നെ​യും അ​തു​ണ്ടാ​ക്കി​യ അ​ത്ഭു​ത​ത്തെ​യും പ​റ്റി അ​റ്റ​മി​ല്ലാ​തെ ആ​ലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

****

സ​ന്ദീ​പ​നെ​ത്തു​മ്പോ​ള്‍ ഞാ​ന്‍ കാ​റ്റി​നെ നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

വാ​ഴ​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും മ​റ്റും ഇ​ട​യി​ലൂ​ടെ പാ​ഞ്ഞു​പോ​വു​ന്ന കാ​റ്റി​ലേ​ക്ക് ടോ​ര്‍ച്ചു​വെ​ട്ടം ക​ത്തി​ച്ച് ഉ​ഷ​യെ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ വ​ന്ന​പ്പോ​ള്‍ ഓ​ടി അ​വ​ന്റെ അ​രി​കി​ലേ​ക്ക് ചെ​ന്നു.

“സ​ന്ദീ​പാ...” ഞാ​ന്‍ ചോ​ദി​ച്ചു, “മ​രി​യ​യെ​പ്പോ​ലെ ഉ​ഷ​യെ​യും കാ​റ്റ് പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​താ​ണോ?”

അ​വ​ന് ഞാ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞ​ത് മ​ന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ന്ന് തോ​ന്നി. അ​തി​നാ​ല്‍ വേ​ഗം അ​ക​ത്തേ​ക്ക് പോ​യി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്ത് തു​റ​ന്നു​വെ​ച്ച പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്ത് അ​വ​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ കൊ​ടു​ത്തു. അ​വ​ന്‍ ഒ​രു നി​മി​ഷം അ​ത് മ​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി. പി​ന്നെ എ​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ വെ​ച്ചി​ട്ട് അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ലും പി​ന്നാ​മ്പു​റ​ത്തു​മൊ​ക്കെ കൂ​ര്‍പ്പി​ച്ച ക​ണ്ണു​ക​ളു​മാ​യി ന​ട​ന്നു. ഞാ​ന്‍ എ​ന്റെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വെ​ളി​ച്ചം മ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും തെ​ളി​ച്ചു.

സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു; “ന​മു​ക്ക് സ്റ്റേ​ഷ​നി​ല​റി​യി​ക്കാം.”

ഒ​രു നി​മി​ഷം ഞാ​ന്‍ ആ​ലോ​ചി​ക്കാ​നാ​യി നി​ന്നു. എ​ന്നാ​ല്‍, അ​ത് പൂ​ര്‍ത്തി​യാ​ക്കാ​ന്‍ അ​നു​വ​ദി​ക്കാ​തെ അ​വ​ന്‍ എ​ന്നെ ധൃ​തി​യി​ല്‍ വ​ണ്ടി​യി​ലേ​ക്ക് പി​ടി​ച്ചു​ക​യ​റ്റി വി​ട്ടു​പോ​യി.

സ​മ​യം ഏ​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. രാ​ത്രി ക​റു​ത്തു​മൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന പൊ​ലീ​സു​കാ​ര​ന്‍ അ​ത് മു​റി​ച്ച​തി​ന്റെ സ​ങ്ക​ട​ത്തി​ലോ ദേ​ഷ്യ​ത്തി​ലോ മേ​ശ​ക്കു മു​ന്നി​ല്‍ വ​ന്നി​രു​ന്നു. ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ ഉ​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ട് അ​യാ​ള്‍ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു.

“എ​പ്പോ​ഴാ​ണ് കാ​ണാ​തെ പോ​യ​ത്?”

“ഏ​താ​ണ്ട് ഒ​ന്ന​ര മ​ണി​ക്കൂ​ര്‍ മു​ന്നെ. അ​ല്ലെ..?” സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ എ​ന്നെ നോ​ക്കി.

“ശ​രി​യാ​ണ്.” ഞാ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു. എ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ പു​റ​ത്തേ​ക്ക് പോ​യി​രു​ന്നു. അ​വി​ടെ മ​ര​ങ്ങ​ളി​ല്‍ കാ​റ്റ് അ​ന​ങ്ങു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട്...

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യ​ല്ലെ ഭാ​ര്യ, ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക്.” പൊ​ലീ​സു​കാ​ര​ന്റെ ശ​ബ്ദം ക​ന​പ്പെ​ട്ടു.

ഞാ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു. “ശ്ര​ദ്ധ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു സാ​ര്‍. അ​വ​ളു​ടെ വാ​യ എ​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.”

പൊ​ലീ​സു​കാ​ര​ന്റേ​തു​പോ​ലെ സ​ന്ദീ​പ​ന്റേ​യും ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ അ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്റെ നേ​രെ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി തു​റ​ന്നു. എ​ന്തോ അ​ധി​ക​മാ​യി എ​ന്നി​ല്‍നി​ന്ന് കേ​ള്‍ക്കാ​ന്‍ ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ.

ഞാ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു: “സ​ത്യ​മാ​ണ് സ​ന്ദീ​പാ... ഉ​ഷ​യു​ടെ വാ​യ അ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന​ത് പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ള്‍ എ​ന്തോ പ​റ​യാ​നാ​യി മു​തി​ർ​ന്ന​പ്പോ​ള്‍...”

“എ​ന്തു​പ​റ​യാ​നാ​യി?” ര​ണ്ട് പേ​രും കൗ​തു​ക​ത്തി​ലാ​യി.

ഞാ​നും അ​പ്പോ​ഴാ​ണ് ഓ​ര്‍ത്ത​ത് എ​ന്താ​യി​രു​ന്നു ഉ​ഷ പ​റ​യാ​നാ​യി തു​ട​ങ്ങി​യ​തെ​ന്ന്.

ഓ​ര്‍ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ എ​ന്റെ ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ ആ ​പൊ​ലീ​സ് സ്‌​റ്റേ​ഷ​ന്റെ പ​ഴ​യ ഭി​ത്തി​യി​ലൊ​രി​ട​ത്തേ​ക്ക് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പ​ഴ​കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വാം ഒ​രു വ​ലി​യ ചി​ല​ന്തി​വ​ല അ​വി​ടെ കെ​ട്ടി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. അ​തി​ലൊ​ട്ടി ചി​റ​കു​ക​ളു​ള്ള ഒ​രു ചെ​റു​പ്രാ​ണി പി​ട​ക്കു​ന്നു. കു​ടു​ങ്ങി​പ്പോ​യ ത​ന്റെ ചി​റ​ക് അ​ത് വ​ല​ക്കു​ള്ളി​ല്‍ നി​ന്നും വ​ലി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​ന്‍ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. കു​റ​ച്ച​പ്പു​റ​ത്ത് ഒ​രു ചി​ല​ന്തി നി​ല്‍ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​തി​ന്റെ നോ​ട്ടം വേ​റെ ദി​ശ​യി​ലേ​ക്കാ​ണ്. ആ ​പ്രാ​ണി പ​ല​പ്രാ​വ​ശ്യം ശ്ര​മി​ച്ച​പ്പോ​ള്‍ ചി​റ​കു​ക​ള്‍ വ​ല​യി​ല്‍നി​ന്നും സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി. ട്യൂ​ബ് ലൈ​റ്റി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ചം വീ​ണ് മ​ങ്ങി​യ ചു​മ​രു​ക​ള്‍ ന​ന്നാ​യി വെ​ളു​ത്തി​രു​ന്ന ഒ​രി​ട​ത്തേ​ക്ക് അ​ത് പി​ന്നെ പ​റ​ന്നു​പോ​യി.

“എ​ടാ...” സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ എ​ന്നെ കൈ​കൊ​ണ്ട് ത​ട്ടി.

ഞാ​ന്‍ ഞെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട് പ​റ​ഞ്ഞു;

“എ​നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല സ​ന്ദീ​പാ... ഞാ​ന​പ്പോ​ള്‍ വേ​റെ ചി​ല ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍ കേ​ള്‍ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.”

മൂ​ന്ന്

ഉ​ഷ​യെ പൊ​ലീ​സു​കാ​ര്‍ അ​ന്വേ​ഷി​ക്കാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ട്.

സ​ന്ദീ​പ​ന്‍ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം കൂ​ടി മു​റി​യി​ല്‍ എ​നി​ക്കൊ​പ്പം ഇ​രു​ന്നു. അ​വ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു; “നീ ​ഓ​രോ​ന്ന് ആ​ലോ​ചി​ക്ക​ണ്ട. രാ​വി​ലെ ആ​വു​മ്പോ​ള്‍ അ​വ​ളെ കി​ട്ടും.”

ജ​നാ​ല​യി​ലൂ​ടെ കാ​റ്റ് അ​ന​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടോ എ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ നോ​ക്കി. മ​ര​ങ്ങ​ളും മ​റ്റും നി​ശ്ച​ല​മാ​യി​രു​ന്നു.

“സ​ന്ദീ​പാ...” ഞാ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു; “ന​ളി​നി അ​വി​ടെ ഒ​റ്റ​ക്ക​ല്ലെ. അ​വ​ളെ​യും ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടാ​ലോ?”

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​വ​നി​ലേ​ക്ക് ഒ​രു പേ​ടി ക​യ​റു​ന്ന​ത് ഞാ​ന്‍ ക​ണ്ടു. അ​വ​ന്‍ വ​ണ്ടി​യു​മാ​യി ന​ളി​നി​യു​ടെ അ​രി​കി​ലേ​ക്കോ​ടി.

ഞാ​ന്‍ ഒ​റ്റ​ക്കായി. ക​ട്ടി​ലി​ല്‍ മ​ല​ര്‍ന്നു​കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ട് ഉ​ഷ​യെ ഓ​ര്‍ത്തു. ക്ഷ​ണ​നേ​ര​ത്തെ ആ ​ഓ​ർ​മ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്റെ ഓ​ര്‍മ കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​നെ പ​റ്റി​യാ​യി. ന​ട​ന്നു​പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ലു​ക​ള്‍... പ​റ​ക്കു​ന്ന പ​ക്ഷി​യു​ടെ ശ​ബ്ദം...

ബാ​ത്‌​റൂ​മി​ലേ​ക്ക് വേ​ഗം പോ​യി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ വീ​ണ്ടും ആ ​ച​രി​ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥം തു​റ​ന്നു. ചെ​വി​കൂ​ര്‍പ്പി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു.

ആ ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍ വീ​ണ്ടും കേ​ള്‍ക്കാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി.

ന​ട​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ​യും ഒ​പ്പ​മു​ള്ള ആ​ളു​ടെ​യും കാ​ലു​ക​ള്‍ ഒ​രു​പാ​ട് ദൂ​രം പി​ന്നി​ട്ട​തു​പോ​ലെ കി​ത​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ര്‍ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ് ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞ​ത്. മു​ക​ളി​ല്‍ പാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ചി​റ​കു​ക​ളു​ടെ ഒ​ച്ച ഇ​പ്പോ​ള്‍ എ​ന്റെ ചെ​വി​യി​ലി​ല്ല. ഞാ​ന്‍ കൂ​ടു​ത​ല്‍ സൂ​ക്ഷ്മ​ത​യോ​ടെ ആ ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് ചെ​വി ചേ​ര്‍ത്തു​വെ​ച്ചു. അ​പ്പോ​ള്‍ വ​ള​രെ അ​ക​ലെ​നി​ന്ന് ഒ​രു പ​ക്ഷി​യു​ടെ ശ​ബ്ദം വ​ന്നു. അ​ത് എ​ന്തോ കൊ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

ഒ​രു​നി​മി​ഷം ഞാ​ന്‍ ത​ല ച​രി​ച്ച​പ്പോ​ള്‍ മൂ​ടി​യ എ​ന്റെ ജ​നാ​ല​യു​ടെ ചി​ല്ലു​പാ​ളി​യി​ല്‍ എ​ന്തോ ത​ട്ടു​ന്ന​ത് ക​ണ്ടു. ഒ​രു പ​ക്ഷി കൊ​ക്കു​കൊ​ണ്ട് ഉ​രു​മ്മു​ന്ന​തു​പോ​ലെ.

ഞാ​നോ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി.

ക​റു​ത്ത രാ​ത്രി...

കൊ​ത്തി​പ്പ​റി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന പ​ക്ഷി ചി​റ​കു​ക​ള്‍ കു​ട​ഞ്ഞ് ആ​കാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യ​ര്‍ന്നു. അ​ത് പാ​റാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി.

ഇ​രു​ട്ടി​ലൂ​ടെ ഞാ​ന്‍ മു​ന്നി​ലേ​ക്ക് ന​ട​ന്നു.

എ​ന്റെ കൈ​യി​ല്‍ അ​പ്പോ​ഴും ആ ​ച​രി​ത്രം തു​റ​ന്നു​പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. എ​ന്റെ ചെ​വി ആ ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ള്‍ കേ​ള്‍ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ​യും ഒ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ​യും കാ​ലു​ക​ളെ കൂ​ടാ​തെ ഇ​പ്പോ​ള്‍ അ​ക​ലെ​നി​ന്നും ന​ട​ക്കു​ന്ന വേ​റെ​യും ഒ​രാ​ളു​ടെ കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ഒ​ച്ച..!

അ​ത് ഒ​രു​പാ​ട് ദൂ​രം പി​ന്നി​ലാ​ണെ​ന്ന് തോ​ന്നി.

അ​ടു​ത്ത നി​മി​ഷം ഒ​രു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ അ​ത് എ​ന്റെ​ത​ന്നെ കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ഒ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

എ​നി​ക്ക് അ​പ്പോ​ള്‍ ഒ​രു സ​ത്യം ഉ​റ​പ്പാ​യി.

ആ ​ഉ​റ​പ്പി​ല്‍ ഉ​ഷ​യെ കി​ട്ടാ​നാ​യി ഞാ​ന്‍ കാ​ലു​ക​ള്‍ നീ​ട്ടി​വെ​ച്ച് വേ​ഗം വേ​ഗം മു​ന്നി​ലേ​ക്ക് ന​ട​ന്നു.