വഴി മുടക്കിയ ബോ​ഡോ പ്രതിഷേധം

പുലർച്ചെ നാലു മണിക്കുതന്നെ എഴുന്നേറ്റ്​ മേഘാലയ വിടാനുള്ള തയാറെടുപ്പിലായിരുന്നു. താ​െഴ പാർക്കിങ്​ സ്​പേസിൽ പോയി ബൈക്ക്​ എടുത്തുവന്ന്​ നേരം പുലർന്നാൽ കാലുകുത്താൻ പോലും ഇടം കിട്ടാത്ത ഹോട്ടലി​​​െൻറ താഴെ കൊണ്ടുവന്നു വെച്ചു. ഇറങ്ങാൻ നേരം യാത്രയയപ്പ്​ നൽകാൻ മഴയെത്തുമെന്നാണ്​ കരുതിയത്​. മൂടിക്കെട്ടി നിന്ന പുലർകാലത്തിലൂടെയായിരുന്നു മേഘാലയയിൽനിന്നുള്ള മടക്കം.

100 കിലോ മീറ്റർ പിന്നിട്ടപ്പോൾ അസമിലെ ഗുവാഹതിയിൽ എത്തി. റോഡരികിൽ കണ്ട ചായക്കടയിൽനിന്നും ചായയും കുടിച്ച്​ ബംഗാളിലെ സിലിഗുരി ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്ര തുടർന്നു. ഗുവാഹതി കഴിഞ്ഞാൽ സിലിഗുരി വരെ തിരക്കു കുറഞ്ഞ നീളൻ റോഡാണ്​. തരക്കേടില്ലാത്ത റോഡിൽ ഇടയ്​ക്കിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന ഗർത്തങ്ങൾ അലോസരമായി.

വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്​ വീടിനടുത്തുള്ള സധുവേട്ട​​​െൻറ കൂടെ കെട്ടിട നിർമാണത്തൊഴിലാളിയായി വീട്ടിൽ ജോലിക്കു വന്നിരുന്ന മനോജ്​ എന്നയാൾ ഞാൻ കടന്നുപോകുന്ന അസമിലെ ഒരു ഗ്രാമത്തിലാണ്​ താമസിക്കുന്നത്​. മേഘാലയിലേക്ക്​ ഇതുവഴി പോകു​േമ്പാൾ വിളിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും ആ ഗ്രാമം പിന്നിട്ട്​ 100 കിലോ മീറ്റർ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇത്തവണ എന്തായാലും മനോജ്​ ഭായിയു​െട അടുത്ത്​ ചെന്നിട്ടുതന്നെ ബാക്കി കാര്യം എന്ന്​ തീർച്ചപ്പെടുത്തി. രാവിലെ ഒന്നുകൂടി വിളിച്ച്​ സ്​ഥലവും വഴിയും ഉറപ്പിച്ചു. ഗുവാഹതി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മഴയു​െട ലക്ഷണവും തുടങ്ങിയിരുന്നു. വഴിയിൽ ഒരിടത്ത്​ റോഡ്​ നിറയെ ആളുകളെ കണ്ടു. അതിനു മുമ്പുതന്നെ ലോറികൾ സൈഡാക്കി നിർത്തിയിരിക്കുന്നുവെന്ന്​ പിന്നീടാണ്​ ഞാൻ കണ്ടത്​. തോക്കും പിടിച്ച്​ പട്ടാളക്കാരും അങ്ങിങ്ങായി നിൽക്കുന്നുണ്ട്​. കുറേക്കൂടി അടുത്ത​േപ്പാൾ റോഡ്​ നിറയെ ആളുകളായി. പലരും കൈവീശി എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു. കുറച്ചുകൂടി മുന്നോട്ടുപോയി ഞാൻ ബൈക്ക്​ നിർത്തി. അസമിനെ രണ്ടായി വിഭജിച്ച്​ ബോഡോ വിഭാഗക്കാർക്ക്​ സ്വതന്ത്രമായി ഒരു സംസ്​ഥാനം വേണമെന്ന ആവശ്യവുമായി ചില സംഘടനകൾ നടത്തുന്ന ഹൈവേ ഉപരോധിച്ചുള്ള ധർണയായിരുന്നു അത്​. റോഡിലിരുന്ന്​ സ്​ത്രീകൾ അടക്കമുള്ളവർ പ്ലക്കാർഡും പിടിച്ച്​ മുദ്രാവാക്യം വിളിക്കുകയാണ്​. എന്നോട്​ കടന്നുപോയിക്കോളൂ എന്ന്​ പറഞ്ഞ്​ ഒരു യുവനേതാവ്​ ആളുകളെ മാറ്റി വഴിയൊരുക്കി തന്നു. കുറച്ചുദൂരം ചെന്നപ്പോൾ വേറൊരു സംഘം ഇന്ന്​ ഇതുവഴി ഒരു വാഹനവും കടത്തിവിടില്ല, തിരിച്ചുപോണം എന്നു പറഞ്ഞ്​ തടഞ്ഞു. എന്തുപറഞ്ഞിട്ടും വിടാതെ കൈകൾ കോർത്ത്​ അവർ ആ നിൽപ്പ്​ നിന്നു. ഞാൻ ബൈക്കുമായി തിരികെ ചെന്നപ്പോൾ കുറച്ചു​ ദൂരം ചെന്നാൽ ഗ്രാമത്തിനകത്തുകൂടി ഒരു വഴിയുണ്ടെന്നു​ം അതിലൂടെ പോകാമെന്നും പറഞ്ഞ്​ ഒരാൾ സ്​ഥലം പറഞ്ഞുതന്നു.

അങ്ങനെ അസമി​​​െൻറ തനിമ നിലനിൽക്കുന്ന ഗ്രാമങ്ങളിലേക്ക്​ കടന്നു. മുളകൾ അടുക്കി വൃത്തിയിൽ നിർമിച്ചിരിക്കുന്ന വേലികളും മണൽ പാതകളിലൂടെ കൂട്ടമായി പോകുന്ന താറാവുകളും ഇടയ്​ക്കിടെ കാണുന്ന ചെറിയ കുളങ്ങളുമായി ആ വഴി വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചുകളഞ്ഞു. ഗ്രാമത്തിലെ ചെറിയ കടകൾക്കു പുറത്തുനിൽക്കുന്ന ആളുകളോട്​ വഴി ചോദിച്ച്​ ഞാൻ ധർണക്കാരെ കടന്ന്​ ഹൈവേയിലേക്ക്​ പ്രവേശിച്ചു. പെയ്യാൻ ആഞ്ഞുനിന്ന മഴ കനത്തു തുടങ്ങി. മനോജ്​ ഭായിയെ ഒന്നുകൂടി വിളിച്ച്​ വഴി ഉറപ്പുവരുത്തി. കുറേ ദൂരം സഞ്ചരിച്ച്​ ഒരു പെട്രോൾ പമ്പിൽ എത്തിയ എന്നെ വീട്ടിലേക്ക്​ കൊണ്ടുപോകാൻ മനോജ്​ ഭായ്​ ബൈക്കുമെടുത്ത്​ എത്തി. ആദ്യം തന്നെ ‘ഒാർമ​യുണ്ടോ ...?’എന്നാണ്​ ഞാൻ ചോദിച്ചത്​.  നാല്​ വർഷത്തിലേറെ ​േകരളത്തിൽനിന്ന മനോജ്​ നന്നായി മലയാളം സംസാരിക്കും. ഇടയ്​ക്ക്​ ഉച്ചാരണത്തിൽ അസമീസ്​ കലരുമെന്നു മാത്രം.

മനോജ്​ ഭായിയുടെ ബൈക്കിനെ അനുഗമിച്ച്​ ഞാൻ ഗ്രാമത്തി​​​െൻറ ഉള്ളറകളിലേക്ക്​ എത്തിച്ചേർന്നു. ഒരു തോടിനു കുറുകെ മുളകൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ പാലം കണ്ടപ്പോൾ ഇവിടെ നിന്ന്​ ഇനി എങ്ങനെ പോകുമെന്ന ആശങ്ക അതിനു മുകളിലൂടെ ത​​​െൻറ ബൈക്കിൽ സഞ്ചരിച്ച്​ മനോജ്​ ഭായ്​ തീർത്തുതന്നു. പാലം പൊളിഞ്ഞ്​ തോട്ടിൽ വീഴുമോ എന്ന ആശങ്കയിൽ പരുങ്ങിയാണ്​ ഞാൻ അപ്പുറമെത്തിയത്​. ഒരു വേലിക്കകത്തെ വളപ്പിനുള്ളിൽ  മൂന്ന്​ ചെറിയ വീടുകൾ ചേർന്നതിൽ ഒരു വീട്ടിലാണ്​ മനോജും കുടുംബവും താമസിക്കുന്നത്​. വീട്ടിൽ കയറി ചായ കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മനോജി​​​െൻറ അമ്മ ​‘മൊയ്​ശീര’ എന്ന വിഭവം കഴിക്കാനായി കൊണ്ടുവെച്ചു. അവിലിൽ പഞ്ചസാരയും തൈരും ചേർത്ത നാടൻ അസമീസ്​ വിഭവമായിരുന്നു അത്​. തൈരും അവിലും അവർ തന്നെയുണ്ടാക്കിയതാണെന്നും പച്ചക്കറി തുടങ്ങി ഒട്ടുമിക്ക സാധനങ്ങളും പുറത്തുനിന്ന്​ വാങ്ങാറില്ലെന്നും മനോജ്​ പറഞ്ഞു. അവിടെനിന്ന്​ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ മനോജി​​​െൻറ അച്ഛൻ എ​​​െൻറ തോളിൽ അവർ തന്നെ നെയ്​തുണ്ടാക്കിയ ഒരു മുണ്ടു പുതപ്പിച്ചു. അതിഥിക​െള സ്വീകരിക്കുന്ന അസമീസ്​ രീതിയുടെ ഒരു ഭാഗമാണിതെന്നും പറഞ്ഞ്​ എന്നെ തിരിച്ച്​ പ്രധാന ഹൈവേയിൽ എത്തിക്കുന്നതുവരെ മനോജ്​ ഭായ്​ വഴികാട്ടിയായി മുന്നിൽ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു.

അസമിലെ കൃഷിപ്പാടങ്ങൾ മാത്രമുള്ള വഴിയരികിലൂടെയായിരുന്നു പിന്നീട്​ യാത്ര. റോഡ്​ മോശമായ സ്​ഥലത്തുനിന്നും വേറേ വഴി ചോദിച്ച്​ സംസ്​ഥാന പാതയിലൂടെ തിരിഞ്ഞ്​ മറ്റൊരു ഹൈവേയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. സംസ്​ഥാന പാതയിൽ റോഡിനോട്​ വളരെ ചേർന്നുള്ള വീടുകളും ചെറിയ അങ്ങാടികളും കൊയ്​ത്തുകഴിഞ്ഞ പാടങ്ങളും മാത്രം. യാത്ര കുറേ ദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോൾ സിലിഗുരിയിൽ ഇന്ന്​ എത്താൻ കഴിയില്ലെന്നുറപ്പായി. കാടിനു നടുവിലൂടെയുള്ള റോഡിന്​ രാത്രി ഏഴ്​ മണിയോടെ സഞ്ചരിച്ചു തുടങ്ങിയ​േപ്പാഴാണ്​ എത്രയും വേഗം ഒരു മുറി തപ്പിപിടിക്കാൻ നേരമായെന്ന്​ തോന്നിയത്​. ഒടുവിൽ 540 കിലോ മീറ്റർ പിന്നിട്ട്​ ജൽസപാന ദേശീയോദ്യാനം സ്​ഥിതി ചെയ്യുന്ന മധാരിഹാട്ട്​ എന്ന സ്​ഥലത്ത്​ താമസിക്കാനൊരിടം ശരിയായത്​. റൂമിനു പിന്നിലെ പാളത്തിലൂടെ ഇടയ്​ക്കിടെ പോകുന്ന ട്രെയിനി​​​െൻറ ശബ്ദമൊഴിച്ചാൽ ശാന്തമായ ഒരിടം തന്നെയായിരുന്നു അത്​. മേഘാലയയും അസമും പിന്നിട്ട്​ ബംഗാളി​​​െൻറ മണ്ണിൽ ഇൗ ദിവസത്തെ യാത്ര സമാപിച്ചു.