കവിത- വട്ടപ്പൂജ്യം

ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്നാ​ഴ​ത്തി​ൽ

നി​ന്നെ​ടു​ത്ത​താ​ണാ ക​വി​ത.

അ​ക്ഷ​ര​ത്തെ​റ്റു​ക​ളാ​ൽ

വി​കൃ​ത​മാ​കു​മോ​യെ​ന്നാശ​ങ്ക.

തെ​റ്റി​നെ തി​രു​ത്തി​യും തു​ര​ത്തി​യും

പാ​ക​മാ​ക്കാ​നാ​ണ​വ​നു ന​ൽ​കി​യ​ത്.

പ​തി​രെ​ന്നും പാ​യാ​ര​മെ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞൊ​രേ​റ്.

ഇ​നി​യി​ല്ലൊ​രു വ​രി​പോ​ലു​മെ​ന്നാ​ണ് നി​ന​ച്ച​ത്.

പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത​താ​ദ്യം

നൊ​ന്തു​പോ​യ മ​ന​സ്സാ​ണ്.

പ്ര​തി​ഭ​ക​ളേ​റെ മു​ന്നി​ലൂ​ടെ ക​ട​ന്നു​പോ​യി​ട്ടും

വ​ഴി​യ​റി​യാ​ത്ത യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ൽ പ​ക​ച്ചു​വോ?

എ​ഴു​താ​നി​രി​ക്കു​മ്പോ​ൾ വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​ത്

പേ​ന​യോ എ​ൻ ഹൃ​ദ​യ​മോ!

അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളെ അ​ടു​ക്കി​വ​ച്ച

വാ​ക്കു​ക​ൾ​ക്ക് അ​തൃ​പ്പ​മു​ള്ള​ത്

ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ൻ ക​രു​ത്ത്!

പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും ഞാ​നെ​ന്ന മ​ണ്ട​ൻ

ആ​ദ്യ സ​മ​ർ​പ്പ​ണം അ​വ​നു​ ത​ന്നെ.

ഒ​ടു​വി​ലൊ​രു​നാ​ള​വ​ൻ, നീ​യൊ​രു ‘വ​ട്ട​പ്പൂ​ജ്യം’

എ​ന്നൊ​രു തു​ണ്ടു​ക​ട​ലാ​സ്

എ​ന്റെ നെ​റ്റി​യി​ൽ പ​തി​ച്ചു.

ഞാ​ൻ ക​ണ്ണാ​ടി​ക്കു മു​ന്നി​ൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു

മു​ഖ​വും മു​ടി​യും മാ​ത്രം ക​ണ്ട

ഞാ​ന​ന്നാ​ദ്യ​മാ​യ് എ​ന്നെ ക​ണ്ടു.

പി​ഴ​ച്ചു​പോ​യ​തെ​ന്റെ വ​രി​ക​ള​ല്ല

പ​റി​ച്ചു​ന​ടേ​ണ്ട​ത് അ​നി​വാ​ര്യ​മാ​ണ്.

ഹാ ​എ​ന്ത​ത്ഭു​തം!

മു​ഖ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലി​ന്നു ഞാ​നി​ട്ട നാ​ലു​വ​രി​ക്ക​്

നാ​ൽ​പ​തു വാ​ക്കി​​ൻ മേ​നി​യിൽ

അവന്റെ വാ​ഴ്ത്തു​പാ​ട്ട്!

പി​ന്നെ​യും താ​ഴേ​ക്കു താ​ഴേ​ക്ക്

പൂ​ക്ക​ളാ​ലല​ങ്കാ​രം,

വാ​ക്കു​ക​ൾ മ​നോ​ഹ​രം!

അ​റി​യി​ല്ലെ​നി​ക്കാ​ഹ്ലാ​ദി​ക്ക​ണോ

ആ​ന​ന്ദി​ക്ക​ണോ

കാ​ര​ണം, ആ ​താ​ളി​നി​ട്ട പേ​ര്

ത​രു​ണി​യു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നു.