കവിത; സംഭാഷണം

മ​ര​ച്ചു​വ​ട്ടി​ൽ ആ​ഴ​ത്തി​ൽ

ത​ല ചാ​യ്ച്ചി​രു​ന്ന്

വ​ല​തു​കൈ​പ്പ​ത്തി ചെ​വി​യോ​ട്

ചേ​ർ​ത്തു​വെ​ച്ച് അ​യാ​ൾ

സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

കാ​റ്റ്...പ​ക്ഷി​ക​ൾ...മേ​ഘം...

എ​ല്ലാ​വ​രും അ​യാ​ളെ

നി​ശ്ശ​ബ്ദം ശ്ര​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

എ​നി​ക്കു മാ​ത്രം പ​ക്ഷേ

ഒ​ന്നും കേ​ൾ​ക്കു​വാ​നാ​യി​ല്ല.

ആ​രോ​ടാ​യി​രി​ക്കും

ഇ​ത്ര​യും സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടെ,

ഇ​ത്ര​യും ല​ഹ​രി​യോ​ടെ

അ​യാ​ൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വു​ക!

ആ​രാ​യി​രി​ക്കും ഇ​ത്ര​യും

മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി അ​യാ​ളെ

കേ​ൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വു​ക​?

ആ​രാ​യി​രി​ക്കും ശ​രീ​രം മു​ഴു​വ​നും

ഹൃ​ദ​യ​മു​ള്ള ആ ​അ​ലി​വി​ന്റെ ത​മ്പു​രാ​ൻ?

ഒ​രി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും ഇ​ത്ര​യും

ഇ​ഷ്ട​ത്തോ​ടെ ഞാ​നാ​രോ​ടെ​ങ്കി​ലും

സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വു​മോ?

ഇ​ത്ര​യും മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി

ആ​രെ​യെ​ങ്കി​ലും കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മോ?

ഇ​ല്ല ഇ​ല്ല  എ​ന്ന് ആ​രോ

എ​ന്റെ നെ​ഞ്ചി​ൻ​ചു​മ​രി​ൽ

ശ​ക്തി​യാ​യി ഇ​ടി​ക്കു​ന്നു.