തീ

 പാണ്ടിക്കാട് ഗ്രാമം. ആഗസ്റ്റ് മധ്യത്തിലെ കത്തുന്ന ചൂടിൽ അമർന്ന​ുകിടന്നു. അസ്വസ്ഥത ആകെ പടർന്നിരുന്നു. അതിനാൽതന്നെ കനത്ത നിശ്ശബ്ദത ​ഗ്രാമമാകെ പരന്നിരുന്നു. കാറ്റിൽ ​െതങ്ങുകൾ ചെറുതായി ഉലയുന്നുണ്ട്​. വയലുകൾ ആ​ളൊഴിഞ്ഞു മഴകാത്തു കിടന്നു. പക്ഷേ, അവിടെ അന്തരീക്ഷത്തിന്​ മറ്റെന്തോ കട്ടിയുള്ളതായിരുന്നു. മലബാറിലുടനീളം ആഴ്ചകളായി പടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പിറുപിറുപ്പുകൾ ഗ്രാമത്തെയാകെ മൂടി.

മൈതാനത്തി​ന്റെ ഒര​ു കോണിൽ ചക്രവാളം വീക്ഷിച്ചു അമീൻ നിന്നു. വാരിയൻകുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജിയുടെ തീക്ഷ്ണമായ വാക്കുകൾ കേൾക്കാൻ ഗ്രാമത്തിലെ മനുഷ്യർ തടിച്ചുകൂടിയ വനത്തിനുള്ളിലെ ഒരു രഹസ്യയോഗം കഴിഞ്ഞ് അദ്ദേഹം മടങ്ങിയെത്തിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അമീൻ ചെറുപ്പമായിരുന്നു. കഷ്ടിച്ച് ഇരുപത്, പക്ഷേ അവ​ന്റെ ഹൃദയം ത​ന്റെ പിതാവിനെയും മുത്തച്ഛനെയും നയിച്ച അതേ കോപത്താൽ ജ്വലിച്ചു.

തങ്ങൾ വർഷങ്ങളോളം ചോരയൊഴുക്കി ഫലഭൂയിഷ്​ഠമാക്കിയ ഭൂമി ജന്മിമാർ ബ്രിട്ടീഷ്​ പിന്തുണയോടെ പിടിച്ചെടുക്കുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ധാർഷ്ട്യം, അവരുടെ ഭൂനടപടികൾ മാപ്പിളമാരെ സ്വന്തം ഭൂമിയിൽനിന്ന് പുറത്താക്കി, അഭിമാനികളായ കർഷകരെ കേവല കുടിയാന്മാരാക്കി മാറ്റി. പള്ളികൾ അശുദ്ധമാക്കുന്നു. മാപ്പിളമാരെയും കീഴാള ജനങ്ങളെയും മനുഷ്യരെക്കാൾ താഴ്ന്നവരായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

അന്ന്​ സായാഹ്ന പ്രാർഥനക്കായി പള്ളിയിൽ ഒത്തുകൂടിയപ്പോൾ, മിഹ്‌റാബിന് മുമ്പ് കത്തിച്ച കട്ടിയുള്ള ധൂപംപോലെ കലാപത്തി​ന്റെ മർമരങ്ങൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറഞ്ഞു. മൂപ്പന്മാർ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ സംസാരിച്ചു, ചെറുപ്പക്കാരെ നോക്കി, സമയമായോ എന്ന്. സായുധ ചെറുത്തുനിൽപിനുള്ള ആഹ്വാനത്തിൽ ആദ്യം പങ്കെടുത്തവരിൽ അമീ​ന്റെ അമ്മാവൻ റഹ്മാനും ഉൾപ്പെടുന്നു.

‘‘അമീൻ’’, പള്ളിയിൽനിന്ന് പുറത്തുപോകുമ്പോൾ റഹ്മാൻ അവനോട് മന്ത്രിച്ചു, പൊടി നിറഞ്ഞ റോഡിൽ സന്ധ്യയുടെ നിഴലുകൾ നീണ്ടു. ‘‘നമ്മൾ തയാറായിരിക്കണം. നാളെ തിരൂരങ്ങാടിയിലേക്ക് മാർച്ച് നടത്തുമെന്ന് അവർ പറയുന്നു.’’

അമീന് ഹൃദയമിടിപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു. കലാപം ഒരു കിംവദന്തിയായിരുന്നില്ല. അത് സംഭവിക്കുകയായിരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് നേരം പുലരും മുമ്പ് വിളി വന്നു. വരാനിരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കയിൽ പിരിമുറുക്കത്തോടെ അമീൻ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു. ​േപാരാളികൾ ഒത്തുകൂടുന്ന, വനം വെട്ടിത്തെളിക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് അമ്മാവനെയും ഒരുകൂട്ടം ആളുകളെയും പിന്തുടരുമ്പോൾ ആകാശം അപ്പോഴും ഇരുണ്ടിരുന്നു. നൂറുകണക്കിനാളുകൾ– കർഷകർ, തൊഴിലാളികൾ, കമ്മാരന്മാർ– തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തി​ന്റെ ഭാരത്തിൽ ജീവിച്ച പുരുഷന്മാർ, ഇപ്പോൾ, ഒടുവിൽ, അവർ അത് ഉപേക്ഷിക്കാൻ തയാറായി.

കാടു വെട്ടിയൊരുക്കിയ ഇടത്ത്​ കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി ഒരു താൽക്കാലിക പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിന്നു. ആൾക്കൂട്ടത്തി​ന്റെ പിറുപിറുപ്പിന് മുകളിൽ അയാളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു. ഹാജിയുടെ സാന്നിധ്യം അനിർവചനീയമായ പ്രസരിപ്പ്​ പടർത്തി. അദ്ദേഹത്തി​ന്റെ വാക്കുകൾ ഓരോ മനുഷ്യ​ന്റെയും ഹൃദയത്തിൽ പുകയുന്ന ക്രോധത്തെ ജ്വലിപ്പിച്ചു. ശരിക്കും കനലായി മാറി ഹാജി.

‘‘ഞങ്ങൾ ഒരുപാട് കാത്തിരുന്നു’’, ഹാജി പറഞ്ഞു, അദ്ദേഹത്തി​ന്റെ കണ്ണുകൾ തീവ്രതയോടെ തിളങ്ങി. ‘‘നമ്മുടെ ഭൂമി നമ്മുടേതാണ്! നമ്മുടെ വിശ്വാസം നമ്മുടേതാണ്! എങ്ങനെ ജീവിക്കണം, എങ്ങനെ പ്രാർഥിക്കണം, എങ്ങനെ മരിക്കണം എന്ന് ഒരു വിദേശശക്തിയും, ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് സാഹിബും നമ്മോട് പറയില്ല. ഇന്ന് നമ്മൾ പോരാടുന്നത് നമുക്കുവേണ്ടി മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ മക്കൾക്കുവേണ്ടിയാണ്, മലബാറി​ന്റെ ഭാവിക്കു വേണ്ടി!’’

ആൾക്കൂട്ടം സമ്മതത്തോടെ അലറി. അമീന് ത​ന്റെ സിരകളിൽ തീ പടർന്നു. അവൻ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി, ത​ന്റെ ജനതയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള യുദ്ധത്തിലേക്ക് നീങ്ങാൻ തയാറായി. വളരെക്കാലമായി, അവർ എല്ലാം മൂകമായി സഹിച്ചു, പക്ഷേ ഇനി വയ്യ.

തുരുമ്പെടുത്ത വാളുകളും വടികളും ആയുധങ്ങളും അവർ കൈയിലെടുത്തു. ആളുകൾ സംഘങ്ങളായി പിരിഞ്ഞു. വർഷങ്ങളുടെ ഉപയോഗത്താൽ മിനുസമാർന്ന ഒരു വടിയിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അമീ​ന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടി​ന്റെ അവസാനത്തിൽ നടന്ന പ്രക്ഷോഭങ്ങളിൽ അദ്ദേഹത്തി​ന്റെ പിതാവ് പോരാടിയിരുന്നു, ഇപ്പോൾ പോരാട്ടം ഏറ്റെടുക്കാനുള്ളത്​ ത​ന്റെ ഊഴമാണ്.

തിരൂരങ്ങാടിയെ സമീപിച്ചപ്പോൾ, ബ്രിട്ടീഷ് ഔട്ട്‌പോസ്റ്റ്. കോളനിവാഴ്ചയുടെ അഹങ്കാരത്തി​ന്റെ പ്രതീകമായ വെളുത്ത ഒരു കെട്ടിടം കണ്ടു. അത്​ വയലുകളിലെ പച്ചപ്പിനെ വെല്ലുവിളിച്ചായിരുന്നു നിന്നത്​. ഭൂമിയാൽ അവരുടെ കാൽപാടുകൾ നിശ്ശബ്ദമായി, വിമതർ അതിവേഗം നീങ്ങി.

നിശ്ശബ്ദതയെ തകർത്ത് ഇടിമുഴക്കംപോലെ ആദ്യത്തെ വെടിയൊച്ച മുഴങ്ങി. ചുറ്റും യുദ്ധം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ അമീനി​ന്റെ ഹൃദയം തുള്ളി. വിമോചനത്തിന്റെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തി​ന്റെയും മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോരാളികൾ മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു. അവരുടെ ശബ്ദം ചുണ്ടൻ തീയുടെ ശബ്ദവും ഉരുക്കി​ന്റെ മൂർച്ചയുമായി.

അമീൻ വെടിയുതിർത്തു. അയാൾക്ക്​ മറ്റൊന്നും മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നില്ല. വിജയം മാത്രമായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. കാവൽ നിന്ന ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളക്കാർ, ഔട്ട്‌പോസ്റ്റിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ മുതിർന്നു, പക്ഷേ വിമതർ തളർന്നില്ല. വേലിയേറ്റം മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു, കൈയെത്തും ദൂരത്ത് വിജയത്തി​ന്റെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന കുതിപ്പ് അമീന് ആദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു.

യുദ്ധം മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ടു, പക്ഷേ ഉച്ചയോടെ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളം പരാജിതരായി. യൂനിയൻ ജാക്ക് തകർത്തു, വിമതർ അവരുടെ പതാക ഉയർത്തി –അവരുടെ ധിക്കാരത്തി​ന്റെ പ്രതീകം. മലബാറിലുടനീളമുള്ള ഗ്രാമങ്ങളിലും പട്ടണങ്ങളിലും സമാനമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾക്ക് തിരികൊളുത്തി. ഈ വാർത്ത പ്രദേശത്തുടനീളം അതിവേഗം പടർന്നു.

തിരൂരങ്ങാടിയിലെ ചോര പുരണ്ട പാടങ്ങളിൽ സൂര്യൻ അസ്തമിച്ചപ്പോൾ, പോരാട്ടം ഇനിയും തുടരുമെന്ന്​ അമീൻ അറിഞ്ഞു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഈ തോൽവിയെ നിസ്സാരമായി കാണില്ല. അവർ കൂടുതൽ ശക്തിയോടെ മടങ്ങിവരും, കലാപം തകർക്കപ്പെടും. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ, ഒരു പ്രതീക്ഷയുണ്ട്​ –വളരെക്കാലമായി ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരു പ്രതീക്ഷ.

ആഴ്ചകൾ കടന്നുപോയി, കലാപം കാട്ടുതീപോലെ മലബാർ തീരത്ത് പടർന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ക്രൂരമായ ബലപ്രയോഗത്തിലൂടെ തിരിച്ചടിച്ചു, കലാപം അടിച്ചമർത്താൻ സൈനികരെ വിന്യസിച്ചു. പക്ഷേ, ചെറുത്തുനിൽപിന്റെ ആത്മാവ് മാപ്പിളമാരുടെ ഹൃദയത്തിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയിരുന്നു. അമീനും അദ്ദേഹത്തി​ന്റെ സഹ വിമതരും ഗ്രാമങ്ങളിൽനിന്ന് ഗ്രാമങ്ങളിലേക്ക് മാറി. പിടിക്കപ്പെടുന്നതിൽനിന്ന് അവർ ഒഴിഞ്ഞുമാറി. ബ്രിട്ടീഷ് സേനകൾ പട്രോളിങ്​ തുടർന്നു. അവർ ജനങ്ങളെ വെടി​െവച്ചുകൊന്നു​െകാണ്ടിരുന്നു. അമീനും സംഘവും കൂടുതൽ ആളുകളെ അവരുടെ ലക്ഷ്യത്തിൽ ചേരാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. നൂറുകണക്കിനായി ആളുകൾ പോരാട്ടത്തിൽ വന്നുചേർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

പക്ഷേ, വലിയ വിലകൊടുക്കേണ്ടിവന്നു... ‘ക്രമം’ പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതി​ന്റെ പേരിൽ സേനകൾ ഗ്രാമങ്ങൾ കത്തിച്ചു, സ്ത്രീകളെയും കുട്ടികളെയും കശാപ്പ് ചെയ്തു. പോരാളികൾ തങ്ങൾക്കുള്ളതെല്ലാം ഉപയോഗിച്ച് യുദ്ധംചെയ്തു. പക്ഷേ പതുക്കെ, വേലിയേറ്റം തുടങ്ങി. നൂറുകണക്കിന് പോരാളികളെ അടിച്ചമർത്തുകയും അറസ്റ്റ് ചെയ്യുകയും വധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിൽ ബ്രിട്ടീഷുകാർ നിഷ്കരുണരായിരുന്നു.

ഒരു സായാഹ്നത്തിൽ, മറ്റൊരു ഏറ്റുമുട്ടലിനുശേഷം, അമീൻ കൊടും വനത്തിനുള്ളിൽ ഒളിച്ചു. അവ​ന്റെ അമ്മാവൻ റഹ്മാൻ പിടിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. തന്നോ​െടാപ്പം പോരാടിയ പലരും മരിക്കുകയോ ചിതറിപ്പോവുകയോ ചെയ്തു. അവൻ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾക്കടിയിൽ കിടന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് പീരങ്കിപ്പടയുടെ വിദൂരശബ്ദം താഴ്‌വരയിലൂടെ പ്രതിധ്വനിച്ചു, കലാപം അതി​ന്റെ അവസാനത്തോട് അടുക്കുകയാണെന്നതി​ന്റെ ഭയാനകമായ ഓർമപ്പെടുത്തൽ.

പക്ഷേ, പരാജയത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുമ്പോഴും, തീ ഒരിക്കലും അണയില്ലെന്ന് അമീൻ അറിഞ്ഞു. ഇൗ പോരാട്ടം ഭൂമിക്കോ വിശ്വാസത്തിനോ വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടം മാത്രമല്ല –അത് അന്തസ്സിനും ആത്മാഭിമാനത്തിനും ചങ്ങലകളില്ലാതെ ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശത്തിനുംവേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടമായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഈ യുദ്ധത്തിൽ വിജയിച്ചാലും, അവർ ഒരിക്കലും ജനങ്ങളുടെ ആത്മാവിനെ തകർക്കില്ല.

ആകാശത്ത് ആദ്യത്തെ നക്ഷത്രങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ, സ്വാതന്ത്ര്യത്തി​ന്റെ വിത്തുകൾ രക്തത്തിലും തീയിലും വിതച്ചുവെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട്, വീണുപോയ ത​ന്റെ സഖാക്കൾക്കും വരാനിരിക്കുന്ന തലമുറകൾക്കുംവേണ്ടി അമീൻ മന്ത്രിച്ചു. സമരം തുടരും.