‘അങ്ങനെയെങ്കിൽ നിങ്ങളെന്നെ ഡിസ്മിസ്​ ചെയ്യൂ’

തമിഴ്​ എഴുത്തുകാരൻ ജയമോഹ​ന്റെ സഞ്ചാരം എന്നും വിവാദങ്ങൾക്കൊപ്പമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തി​ന്റെ പല നിലപാടുകളോടും തുറന്ന എതിർപ്പ്​ മലയാളി ബുദ്ധിജീവികൾ പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്​. ഇപ്പോൾ ‘മഞ്ഞുമ്മൽ ബോയ്​സ്​’ എന്ന സിനിമയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്​ നടത്തിയ തുറന്നുപറച്ചിലുകൾ വലിയ വിവാദമായി. ഇവിടെ ജയമോഹൻ ത​ന്റെ നിലപാടുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു. നിലവിലെ വിവാദത്തി​ന്റെ തൊട്ടുമുമ്പാണ്​ അഭിമുഖം നടന്നതെങ്കിലും മലയാള എഴുത്തുകാരെക്കുറിച്ചും സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ചും ത​ന്റെ കാഴ്​ചപ്പാടുകൾ മറച്ചുവെക്കുന്നില്ല.

കാഴ്ചയിലും പെരുമാറ്റത്തിലുമുള്ള സൗമ്യത ജയമോഹന്‍റെ വാക്കുകളിൽ ​പ്രതീക്ഷിക്കരുത്​. അഭിപ്രായം പറയാനുള്ളതാണെന്നും പറയുന്നത്​ കടുപ്പത്തിൽതന്നെ വേണമെന്നുമാണ്​ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ നിഷ്ഠ. അതെവിടെ കൊള്ളു​െമന്നോ ആർക്ക്​ വേദനിക്കുെമന്നോ ഒന്ന​ും ജയമോഹൻ നോക്കാറില്ല. തനിക്ക്​ ശരിയെന്ന്​ തോന്നുന്നത്​ എവിടെ​ വെച്ചും പറയും. ‘‘നിങ്ങൾ ഒരുപാട്​ മലയാളികൾ ഇവിടെ ഉണ്ടെന്ന്​ കരുതി നിങ്ങ​െള കുറിച്ചുള്ള വിമർശനം പറയാതെ പോകുന്ന ആളല്ല ജയമോഹനെന്ന്​ ’’ അദ്ദേഹം കേരളത്തിലെ ഒരു സാഹിത്യവേദിയിൽ വന്നു പറയുമ്പോൾ പ്രകടമാകുന്നത്​ നിലപാടുകളിലെ സ്​ഥൈര്യമാണ്​, ആത്മവിശ്വാസമാണ്​. വിമർശനത്തിന്‍റെ മൂർച്ച കൂടുമ്പോൾ ചില താൽക്കാലിക ബുദ്ധിമുട്ടുകളും അദ്ദേഹത്തിന്​ ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.

കരുണാനിധിയുടെ സാഹിത്യജീവിതത്തെ കുറിച്ചുള്ള വിമർശനത്തിന്​ മാസങ്ങളുടെ ഒളിവുജീവിതം വരിക്കേണ്ടിവന്നപ്പോഴും മലയാളത്തിലെ സംസ്കൃത സ്വാധീനത്തെ കുറിച്ച്​ രൂക്ഷമായ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞതിന്​ തീവ്രവലതുപക്ഷക്കാരുടെ ഭീഷണി നേരിട്ട​േപ്പാഴും ഒടുവിൽ ഒരു മുഖ്യധാര സിനിമയെ കുറിച്ചുള്ള വിമർശനം മലയാളിയുടെ പൊതുസ്വഭാവത്തെ കുറിച്ചുള്ള അധിക്ഷേപമായിക്കണ്ട്​ സമൂഹമാധ്യമങ്ങളും സാംസ്കാരിക നായകരും ഇളകിയപ്പോഴും ജയമോഹൻ കുലുങ്ങിയില്ല. നിലപാടുകൾ ഉള്ളവർക്കേ ശത്രുക്കളുണ്ടാകൂ. ജയമോഹന്​ ഇതുരണ്ടും നന്നായുണ്ട്​. അതിൽ അദ്ദേഹത്തിന്​ പ്രശ്​നവുമില്ല. ജയമോഹൻ സംസാരിക്കുകയാണ്​, സാഹിത്യത്തെ കുറിച്ച്​, അനുഭവങ്ങളെ കുറിച്ച്​, നിലപാടുകളെ കുറിച്ച്​...

താങ്കൾ ധാരാളം ആത്മകഥാംശമുള്ള കുറിപ്പുകൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്​. ഫിക്​ഷനിലാകട്ടെ കൂടുതലും ഫസ്റ്റ്​ പേഴ്​സനിലാണ്​ എ​ഴുത്ത്​. അതിൽ സ്വാനുഭവങ്ങളാണെന്ന്​ തോന്നിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളും പശ്ചാത്തല വിവരണങ്ങളും ധാരാളമായുണ്ടുതാനും. മുമ്പ്​ വൈക്കം മുഹമ്മദ്​ ബഷീറിന്‍റെ രചനാസ​േങ്കതത്തെയും ശൈലിയെയും കുറിച്ച്​ എൻ.എസ്​. മാധവൻ വിമർശനാത്മകമായി എഴുതിയതുപോലെ കാലം കഴിയു​േമ്പാൾ യഥാർഥ ജയമോഹൻ ആരാണ്​, എഴുത്തിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾ ആരാണ്, ഫിക്​ഷൻ ഏതാണ്​, അനുഭവം ഏതാണ്​​ എന്ന്​ വേർതിരിക്കാനാകാത്ത ഒരു അവസ്ഥക്ക്​ സാധ്യതയുണ്ടോ?

എഴുത്ത്​ എന്നത്​ യഥാർഥത്തിൽ വ്യക്തിത്വത്തിന്‍റെ ഒരു എക്സ്​പ്രഷൻ മാത്രമാണ്​. എൻ.എസ്​. മാധവൻ പറയുന്നത്​ ആധുനികതയുടെ അഭിപ്രായമാണ്​. ആധുനികതയിലാണ്​ എഴുത്തുകാരന്‍റെ വ്യക്തിത്വം എന്നതിന്​ വലിയ പ്രാധാന്യം വരുന്നത്​. ക്ലാസിക്കൽ ലിറ്ററേച്ചറിലോ പോസ്​​റ്റ്​​ മോഡേൺ ലിറ്ററേച്ചറിലോ ഇന്നുള്ള ട്രാൻസ്​ മോഡേൺ ലിറ്ററേച്ചറിലോ അങ്ങനെയല്ല. അതിലൊന്നും ആരാണ്​ എഴുത്തുകാരൻ എന്നത്​ വിഷയമല്ല. എ​ഴുത്തുകാരന്‍റെ വ്യക്തിത്വം പ്രധാനമാണ്​, അവൻ ആരാണെന്ന്​ കണ്ടുപിടിക്കണം എന്നതൊക്കെ ആധുനികതയുടെ കാലത്തിലല്ലാതെ വലിയ പ്രാധാന്യമുള്ള കാര്യമല്ല. ബഷീർ ആരായാൽ എനിക്കെന്ത്​... 200 വർഷം മുമ്പായിരുന്നെങ്കിൽ ബഷീറിനെ നിങ്ങൾക്ക്​ കണ്ടുപിടിക്കാനാകുമായിരുന്നോ? തുഞ്ചത്തെഴുത്തച്ഛൻ ആരാണെന്ന്​ കണ്ടുപിടിക്കാനാകുമോ, കമ്പൻ ആരാണെന്ന്​ കണ്ടുപിടിക്കാനാകുമോ? കമ്പനെ കുറിച്ച്​ ഒരു ഡേറ്റയും ഇല്ല. 20ഓളം കൃതികൾ മാത്രമാണ്​ ആകെയുള്ളത്​. പക്ഷേ, തമിഴിലെ ഏറ്റവും വലിയ മഹാകവിയാണ്​ അദ്ദേഹം.

അപ്പോൾ എഴുത്തിലൂടെ പ്രകാശനം ചെയ്യപ്പെടുന്ന വ്യക്തിത്വം മാത്രമാണ്​ പ്രധാനം. ആ ബഷീർ ആണ്​ എന്‍റെ ബഷീർ. അല്ലാതെ ശരിക്കുള്ള ബഷീറിനെ നിങ്ങൾ എങ്ങനെ കണ്ടുപിടിക്കും​. ഓർമകളില​ൂടെയൊക്കെ വരുന്ന ബഷീർ ഒാരോ ബഷീറാണ്​. ബഷീറിനെക്കുറിച്ച്​ എം.ടിയും എൻ.പി. മുഹമ്മദും​ എം.എൻ. കാരശ്ശേരിയും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്​. അത്​ ഓരോന്നും ഓരോ ബഷീറാണ്. ഫാബി ബഷീർ എഴുതിയതാകട്ടെ​ മറ്റൊരു ബഷീർ. ഇനിയിപ്പോൾ എൻ.എസ്.​ മാധവൻ ആരെന്ന്​ എങ്ങനെ കണ്ടുപിടിക്കാനാകും. എൻ.എസ്.​ മാധവന്‍റെ ഭാര്യ എഴുതിയാൽ ഒരു എൻ.എസ്​. മാധവൻ ആയിരിക്കും. അദ്ദേഹം സ്വയം എഴുതിയാൽ വേറൊരു മാധവൻ. എഴുത്തുകാരന്‍റെ ഗവേഷണ ഡിവൈസ്​ എന്നത്​ അവന്‍റെ ജീവിതമാണ്​. ലിറ്ററേച്ചറിന്​ എവിടെയെങ്കിലും എംപിറിസിസ്റ്റ്​ വാല്യു ഉണ്ടോ. ഒരു സാഹിത്യകാരൻ എഴുതുന്നത്​ പ്രൂവ്​​ ചെയ്യാൻ സാധിക്കുമോ?

All happy families are alike; each unhappy family is unhappy in its own way എന്ന്​​ ടോൾസ്​റ്റോയ്​ എഴുതിയത്​ തെളിയിക്കാനാകുമോ? നിങ്ങൾ എത്ര ഹാപ്പി ഫാമിലികളെ കണ്ടു എന്ന്​ ടോൾസ്​റ്റോയിയോട്​ ആരെങ്കിലും ചോദിക്കുമോ? എവിടെയാണ്​ ഡേറ്റ എന്ന്​ ചോദിക്കാനാകുമോ? അത്​ ടോൾസ്​റ്റോയിയുടെ ഒരുപ്രകാശനം ആണ്​. അതാണ്​ സാഹിത്യം. anti empirical statement ആണ്​ ലിറ്ററേച്ചറിന്‍റേത്​. തെളിയിക്കാനും നിരാകരിക്കാനും കഴിയാത്ത സ്​റ്റേറ്റ്​മെന്‍റ്​ ഉണ്ടെങ്കിൽ അതാണ്​ സാഹിത്യം. ഈ സ്​റ്റേറ്റ്​മെന്‍റിലേക്ക്​ എത്താനുള്ള സാഹിത്യകാരന്‍റെ വഴി എന്നത്​ അവന്‍റെ ജീവിതമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ്​ എഴുത്തുകാരൻ എപ്പോഴും തന്‍റെ ജീവിതത്തെ മുന്നോട്ടുവെക്കുന്നത്​.

ശരിക്കുള്ള സാഹിത്യം അവനവന്‍റെ ജീവിതത്തെ മുന്നോട്ടുവെക്കുന്നതാണ്​. അതുകൊണ്ടാണ്​ ‘ഞാൻ’ എന്നത്​ എല്ലാ എഴുത്തുകാരനും പ്രധാനപ്പെട്ടതാകുന്നത്​. ഞാൻ എന്ന വാക്ക്​ എഴുതാതിരിക്കുന്ന സാഹിത്യകാരനിലും ‘ഞാനു’ണ്ട്​. ഒരു ആത്മകഥാംശവുമില്ലാതെ എഴുതിയ തകഴിയിലും അത്​ കണ്ടുപിടിക്കാനാകും. ടോൾസ്​റ്റോയിയുടെ ‘വാർ ആൻഡ്​ പീസി’ൽ ഒരിടത്തും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആത്മകഥാംശമില്ല. പ​ക്ഷേ, റോസ്​റ്റോവ്​, പിയറി, പ്രിൻസ്​ എന്നീ മൂന്നു കഥാപാത്രങ്ങളും യഥാർഥത്തിൽ ടോൾസ്​റ്റോയി തന്നെയാണെന്നാണ്​ ഗവേഷകർ പറയുന്നത്​. ടോൾസ്​റ്റോയിയുടെ മൂന്നു മുഖങ്ങളാണ്​.

സ്വന്തം ജീവിതംകൊണ്ടാണ്​ ഒരാൾ സത്യത്തിലേക്ക്​ എത്തിപ്പെടുന്നത്​. എല്ലാ നല്ല സാഹിത്യക​ൃതിയും ആത്മകഥാംശം ഉള്ളതാണ്​. ‘ഞാൻ’ എന്നത്​ ‘അവൻ’ എന്നാക്കിയാൽ ആത്മകഥാംശം ഇല്ലാതാകില്ല. എന്നാൽ, ആത്മകഥയാണോ എന്ന്​ ചോദിച്ചാൽ, അങ്ങനെ ആത്മകഥ കൃത്യമായി എഴുതിയാൽ അവൻ ക്രോണിക്ലർ ആണ്​. എഴുത്തുകാരനല്ല. എഴുത്തുകാരൻ ആത്മകഥയെ മാറ്റി റീ നരേറ്റ്​ ചെയ്യുകയാണ്​ ചെയ്യുന്നത്​. നിങ്ങൾ ചെറിയൊരു കമ്പിയെടുത്ത്​ പൂട്ടുതുറക്കുന്നത്​ പോലെയാണത്​​. അതിനെ വളച്ചും ചുരുട്ടിയുമൊക്കെ ആക​ൃതി വ്യത്യാസപ്പെടുത്തിയാകും നിങ്ങൾ പൂട്ടു തുറക്കുക. അതുപോലെ ആത്മകഥയെ പലതരത്തിൽ റീനരേറ്റ്​ ചെയ്തും റീക്രിയേറ്റ്​ ചെയ്തുമാണ്​ സാഹിത്യം ഉണ്ടാക്കുക. അതായത്​ ആത്മകഥാംശവും ഉണ്ടായിരിക്കും, അതേസമയം ആത്മകഥ ആയിരിക്കുകയുമില്ല. ലോകമെങ്ങും അങ്ങനെതന്നെയാണ്​. കൃത്യമായി ആത്മകഥ എഴുതിയ ഒരെഴുത്തുകാരനും ഉണ്ടാകില്ല. ക​ൃത്യമായി ആത്മകഥ ഇല്ലാതെ എഴുതിയ നല്ലൊരു എഴുത്തുകാരനും കാണില്ല.

താങ്കളുടെ എഴുത്തിലെ പ്രത്യേക രീതിയാണ്​ ഈ ചോദ്യത്തിന്​ കാരണം. സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്‍റെ പലഭാഗങ്ങളും വിശദമായി ആത്മകഥാപരമായ കുറിപ്പുകളായി എഴ​ുതുന്നു, അതേസമയം, മിക്ക കഥകളുടെയും പരിസരത്ത്​ താങ്കൾ ഉ​ണ്ടെന്ന തോന്നലും ഉണ്ടാകുന്നു. അറംകഥകളിലൊക്കെ ഇത്​ പ്രകടമാണ്​. തിരുവനന്തപുരത്തെ കേത്തൽ സാഹിബിനെ കുറിച്ച​ുള്ള കഥയിലെ അതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രം കന്യാകുമാരിയിൽനിന്ന്​ വന്ന, യൂനിവേഴ്​സിറ്റി കോളജിൽ പഠിച്ച, ചാലയിൽ ജോലിചെയ്ത ആളാണ്​. താങ്കളുടെ പശ്ചാത്തലം അത്ര സൂക്ഷ്മമായി അറിയാത്ത ഒരു വായനക്കാരന്​ അത്​ ചിലപ്പോൾ താങ്കൾതന്നെയാകാം എന്ന്​ തോന്നാം. അപ്പോഴാണ്​ താങ്കളുടെ എഴുത്തിൽ ഫിക്​ഷൻ എവിടെ, യാഥാർഥ്യം എവിടെ എന്ന സംശയം വരുന്നത്​..?

സാഹിത്യവായനക്കാരന്​ അങ്ങനെയൊരു തെറ്റിദ്ധാരണ ഉണ്ടാകില്ല. ഒരു ക​ൃതിക്കുള്ളിലെ ‘ഞാൻ’ എന്നത്​ ആ കഥക്ക്​ ഉള്ളിലെ ഡേറ്റകൊണ്ട്​ തീരുമാനിക്കപ്പെടുന്ന വ്യക്തിത്വമാണ്​. അല്ലാതെ കൃതിക്ക്​ പുറത്തുനിന്നുള്ള ഒരു ഞാൻ അല്ല. ‘ഞാൻ’ എന്നത്​ ഒരു ആഖ്യാന ഉപാധിയാണ്​. ഞാൻ എന്ന നിലയിൽ സബ്​ജക്ടിവ്​ ആയി കഥ പറയ​ുമ്പോൾ കഥക്ക്​ ഒരു യൂനിറ്റി താനേ വരും. ഒരു വിശ്വസനീയത വരും.

രൂപപരമായി വളരെ ഭദ്രമായിരിക്കും. കഥാകൃത്തിന്‍റെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ, കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ ഉള്ളിലേക്ക്​ പോകാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകും. ആരാണ്​ അവന്‍റെ മനസ്സിനുള്ളിലേക്ക്​ പോയത്​. ‘ഞാൻ’ ആകുമ്പോൾ ആ മനസ്സിനുള്ളിലേക്ക്​ അനായാസം പോകാം. ഉദാഹരണത്തിന്​ ഈ പറഞ്ഞ കേത്തൽ സാഹിബിന്‍റെ കഥയിൽ, ആ കഥ പറയുന്ന ആൾ, ​അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വെപ്രാളങ്ങളും വിശപ്പിന്‍റെ ആർത്തിയും മറ്റു കാര്യങ്ങളും പറയുന്നുണ്ട്​.

അത്​ ‘ഞാൻ’ എന്ന്​ പറയുമ്പോഴേ പറയാൻ പറ്റൂ. ‘അവൻ’ എന്ന്​ പറയുമ്പോൾ എഴുത്തുകാരനാകും പറയുക. മനസ്സിനുള്ളിലേക്ക്​ പോകണമെങ്കിൽ ‘ഞാൻ’ വേണം. മറ്റൊന്ന്​, പ്രധാന കഥാപാത്രത്തെ പുറത്തുനിന്ന്​, അകന്നുനിന്ന്​ നോക്കാൻ ഈ ‘ഞാൻ’ ആവശ്യമാണ്​. വായനക്കാരൻ ഈ ‘ഞാനി’നോട്​ ഐഡന്‍റിഫൈ ചെയ്തുകഴിഞ്ഞാൽ, പിന്നെ കേത്തൽ സാഹിബിനെ വ്യക്തമായി കാണാനാകും. അവന്‍റെ കണ്ണ്​ ഈ ‘ഞാനി’ലായിരിക്കും ഉണ്ടാകുക. അതായത്​, ഒരു കഥയിലെ ‘ഞാൻ’ എന്നത്​ അതിനുള്ളിൽതന്നെ ഡിഫൈൻ ചെയ്തതാണ്​.

പുറത്തുനിന്ന്​ ഒരു ഡെഫിനിഷൻ അതി​േലക്ക്​ ഇടേണ്ടതില്ല. അത്​ ആരാണെന്ന ചോദ്യം കഥയിൽതന്നെ ഉണ്ടാകും. കന്യാകുമാരി ജില്ലയിൽനിന്ന്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റി കോളജിൽ പഠിക്കാൻ പോയി, തമിഴിൽ പിഎച്ച്​.ഡി നേടി, ജോലി ലഭിക്കുന്ന ഒരാൾ. അത്രയും മതിയല്ലോ. അത്​ ജയമോഹനല്ല. ജയമോഹൻ ​യൂനിവേഴ്​സിറ്റി കോളജിൽ പഠിച്ചിട്ടുമില്ല, തമിഴിൽ പിഎച്ച്​.ഡി ചെയ്തിട്ടുമില്ല.

എഴുത്തുകാരന്‍റെ കഴിവെന്നത്​ ആരുടെ ‘ഞാനി’ലേക്കും സ്വയം സന്നിവേശിക്കാൻ കഴിയുകയെന്നതാണ്​. വേണമെങ്കിൽ നാളെ നിങ്ങളുടെ ജീവിതകഥ എനിക്ക്​ എഴുതാൻ പറ്റും. നിങ്ങൾ വായിച്ചിട്ട്​ നിങ്ങളെഴുതിയാൽ അത്രയും കൃത്യമായി വരില്ല എന്ന്​ പറയും. ‘നൂറു സിംഹാസനങ്ങൾ’ വായിച്ചശേഷം അതിലെ നായകൻ എന്നോട്​ പറഞ്ഞത്​, ‘‘എനിക്ക്​ ഇങ്ങനെ എന്‍റെ ബയോഗ്രഫി എഴുതാൻ പറ്റില്ല’’ എന്നാണ്​. എനി​െക്കാരു ആത്മകഥ എഴുതണമെന്നുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും ഇതുവായിച്ചശേഷം ഇനി ഒരിക്കലും എഴുതാൻ പാടില്ലെന്ന്​ തീരുമാനിച്ചതായും, ഇതാണ്​ എഴുത്ത്​ എന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

അപ്പോൾ മൗലികതക്ക്​ എഴുത്തിൽ എവിടെയാണ്​ ഇടം?

മൗലികത എന്നത്​ ദർശനത്തിലെ മൗലികതയാണ്. അല്ലാതെ ഡേറ്റ മൗലികത എന്നൊരു സംഭവം ഇല്ല. അതിന്​ നിങ്ങൾ ക്രോണിക്കിളിലേക്ക്​ പോകണം. ജേണലിസത്തിലേക്ക്​​ പോകണം. പക്ഷേ, അത്​ ഫിക്​ഷൻ അല്ല. ഫിക്​ഷനിലെ മൗലികത അതിന്‍റെ ദർശനത്തിലും സൗന്ദര്യാത്മകതയിലുമാണ്​. അവിടെ ഡേറ്റ ചെക്കിങ്​ ഇല്ല. കാസർകോട്​ എൻഡോസൾഫാൻ പ്രശ്നമുണ്ട്​. അവിടെ പോയി ഒരു ലേഖനം എഴുതുമ്പോൾ ഡേറ്റ ക​ൃത്യമായിരിക്കണം. എന്നാൽ, അവിടെ ജീവിക്കുന്ന ഒരു എഴുത്തുകാരൻ കഥ എഴുതുമ്പോൾ അത്തരം ചോദ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകില്ല. കൃതിയുടെ ദർശനത്തിലും വൈകാരികതയിലും സൗന്ദര്യാത്മകതയിലും മൗലികത ഉണ്ടായാൽ മതി. അങ്ങനെയാണ്​ സാഹിത്യം എഴുതുന്നത്​.

താങ്കൾ സാഹിത്യം എഴുതുന്നതിന്​ പുറ​​െമ, ഒരുപാട്​ പ്രസംഗിക്കുന്നുണ്ട്​, അഭിമുഖങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്​, ദൈനംദിന ​​ബ്ലോഗ്​ എഴുതുന്നുണ്ട്​. ഒരു എഴുത്തുകാരൻ ഇങ്ങനെ അമിതമായി എക്സ്​പോസ്​ഡ്​ ആകേണ്ടതുണ്ടോ?

എന്താണ്​ എഴുത്തുകാരന്‍റെ പണി. ഒരു എഴുത്തുകാരൻ തനിക്ക്​ ചെയ്യാനുള്ളത്​ ഇത്രമാത്രം ആണ്​ എന്ന്​ ധരിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ അത്​ അ​ത്രയേയുള്ളൂ. അത്​ ആധുനിക എഴുത്തുകാരുടെ രീതിയാണ്​. അയാൾക്ക്​ പറയാനൊന്നുമില്ല. സമൂഹത്തോട്​ ഒരു കടപ്പാടുമില്ല. അപ്പോൾ അയാൾ സ്വന്തം ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ ഏകാന്തതയും അർഥശൂന്യതയുമൊക്കെ ആവർത്തിച്ച്​ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ക്ലാസിക്കൽ എഴുത്തുകാർ അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല. വോള്യം വെച്ചുനോക്കിയാൽ, ഇന്ത്യയിൽ ഏറ്റവുമധികം എഴുതിയ എഴുത്തുകാരൻ ഞാനായിരിക്കും.

പക്ഷേ, ഇപ്പോഴും ഞാൻ ബൽസാക്​ എഴുതിയ അത്രയും എഴുതിയിട്ടില്ല. ടോൾസ്​റ്റോയിയോ ദസ്തയേവ്​സ്കിയോ തോമസ്​ മ​േനാ ഒക്കെ അത്രയധികം എഴുതിയവരാണ്​. മഹാൻമാരായ ക്ലാസിക്കൽ എഴുത്തുകാരെല്ലാം ഒരു ലൈബ്രറിയുടെ വലിപ്പത്തിൽ എഴുതിയവരാണ്​. അവരുടേത്​ സാഹിത്യം സ​ൃഷ്ടിക്കുക എന്ന മിഷൻ മാത്രമായിരുന്നില്ല. അവരൊ​െക്ക സമൂഹത്തോട്​ നിരന്തരം സംവദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നവരാണ്​. സമൂഹത്തെ മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചവരാണ്​.

ആധുനികതയുടെ കാലത്ത്​, അതായത്​ 1940 മുതൽ 80 വരെയുള്ള 40 വർഷക്കാലത്ത്​ മാത്രമാണ്​ സാഹിത്യകാരന്​ അവനവനോട്​ മാത്രമേ കടപ്പാടുള്ളൂ, അവനവന്‍റെ വ്യക്തിത്വം മാത്രം മുന്നോട്ടുവെച്ചാൽ മതിയെന്ന നില ഉണ്ടായിരുന്നത്​. അവർക്ക്​ മറ്റൊരു ഉത്തരവാദിത്തവും ഇല്ല എന്നതായിരുന്നു അന്നത്തെ ചിന്ത. അതൊരു ഡൈവേർഷനാണ്​. സാഹിത്യത്തിന്‍റെ​ മെയിൻ സ്​ട്രീം അല്ല. അത്​ കടന്നുപോയിട്ട്​ 50 വർഷം ആകുന്നു. ആധുനികത ഔട്ട്​ ആയതിനുശേഷം എഴുതാൻ വന്നയാളാണ്​ ഞാൻ. എന്‍റെ ആദർശം എന്നത്​ ഒരു മോഡേണിസ്റ്റ്​ റൈറ്ററുടേതുമല്ല. എന്‍റേത്​ ക്ലാസിക്കൽ ശൈലിയാണ്.

ഞാൻ എന്നോട്​ പറയുന്നത്​, നീ സ്വയം ബൽസാകിനോടും ടോൾസ്​റ്റോയിയോടും​ കംപയർ ചെയ്യൂ എന്നാണ്​. മറ്റൊരാളോടും കംപയർ ചെയ്യുന്നത്​ എനിക്കിഷ്​ടമല്ല. അതെന്നെ ഇൻസൾട്ട്​​ ചെയ്യുന്നതാണ്​. ഏതു മോഡേണിസ്റ്റ്​ റൈറ്ററോടും എന്നെ കംപയർ ചെയ്യുന്നത്​ ഇൻസൾട്ടാണ്​. ബഷീ​റിനോടല്ലാതെ വേറെ ആരോട്​ എന്നെ കംപയർ ചെയ്താലും ഇൻസൾട്ട്​ ചെയ്യുകയാണ്​. കാരണം, ഞാൻ ബഷീറിന്​ തുല്യമോ അതിനപ്പുറമോ ഉള്ള എഴുത്തുകാരനാണ്​. അതെനിക്ക്​ നന്നായി അറിയാം.

അപ്പോൾ, എഴുത്തുകാരന്‍റെ പണി എഴുത്തു മാത്രമല്ല. സ്വാതന്ത്ര്യസമരകാലത്തെ എഴുത്തുകാർ എഴുത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിനിന്നവരാണോ? കന്നട എഴുത്തുകാരനായ​ ശിവരാമ കാറന്ത്​ നോവലുകളും ചെറുകഥകളും നാടകങ്ങളും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്​. ഇതിന്​ പുറമെ, രണ്ട്​ എൻസൈ​​േക്ലാ​പീഡിയകൾ സ്വയം തയാറാക്കി​. യക്ഷഗാനത്തെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കുകയും അതിനെകുറിച്ചുള്ള ഹ്യൂജ്​ ഡോക്യുമെന്‍ററൽ ടെക്​സ്റ്റ്​ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു. കർണാടക ശിൽപശാ​സ്ത്രത്തെ കുറിച്ച്​ ഏറ്റവും നല്ല രചനകൾ നടത്തിയിട്ടുള്ളത്​ അദ്ദേഹമാണ്​. കന്നടയിലേക്ക്​ ഇന്ത്യൻ നിയമങ്ങളും സയൻസ്​ എൻസൈക്ലോപീഡിയയും തർജമ ചെയ്തു. എല്ലാത്തിനുമപ്പുറം അദ്ദേഹം ഒരു നർത്തകനാണ്​, ഒറിഗാമി എന്ന പേപ്പർ ആർട്ടിലെ വിദഗ്​ധനാണ്.

വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി​. വിധവ പുനർവിവാഹ പ്രസ്ഥാനം തുടങ്ങി. ‘ഭ്രാന്തന്‍റെ പത്തു മുഖങ്ങൾ’ എന്നാണ്​ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആത്മകഥയുടെ പേര്​. അതാണ്​ എഴുത്തുകാരൻ. അതാണ്​ എനിക്കും വേണ്ടത്​. അല്ലാതെ ഇവിടെയുള്ളപോലെ ചെറിയ നോവലൊക്കെ എഴുതി, ​ഒന്നോ രണ്ടോ പുസ്തകങ്ങളൊക്കെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച്​, രണ്ട്​ അവാർഡൊക്കെ വാങ്ങിയിട്ട്​, വാർധക്യത്തിൽ ചത്തുപോകുന്ന എ​ഴുത്തുകാരനല്ല​ ഞാൻ. എന്‍റെ മിഷൻ എന്നത്​ തമിഴ്​ സമുദായത്തോട്​ സംസാരിക്കുക എന്നതാണ്​. എല്ലാതരത്തിലും അ​വരോട്​ സംവദിക്കുകയും അവരെ സ്വാധീനിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യും. ഞാനൊരു യുദ്ധത്തിലാണ്​. യുദ്ധത്തിൽ ഒരാൾ ഇത്ര യുദ്ധം ചെയ്​താൽ മതിയെന്ന്​ വിചാരിക്കില്ല. ഞാനെന്തൊക്കെയാണ്​ ചെയ്യുന്നത്​. സാഹിത്യം എഴുതുന്നുണ്ട്​.

150ലേറെ നിരൂപണ പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്​. ഇന്ത്യൻ തത്ത്വചിന്തയെക്കുറിച്ച്​ 20ലേറെ പുസ്തകങ്ങൾ. പൊളിറ്റിക്സ്​ പറയുന്ന പുസ്തകങ്ങൾ 30ലേറെ. മൊത്തം തമിഴിൽ 350 ടൈറ്റിലുകൾ എന്‍റേതായുണ്ട്​. എന്‍റെ രചനകൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ സ്വന്തമായി ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണാലയം നടത്തുന്നു. വിഷ്ണുപുരം ലിറ്റററി സർക്കിൾ എന്നൊരു സ്ഥാപനം ഉണ്ടാക്കി. ഇവിടെയും യു.കെയിലും അമേരിക്കയിലുമൊക്കെ അതിന്​ ശാഖകളുണ്ട്​. ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ സാഹിത്യ സ്ഥാപനങ്ങളിലൊന്നാണ്​ അത്​. ഒരു കൊല്ലത്തിൽ മൂന്നു മേജർ അവാർഡുകൾ നൽകുന്നു.

തമിഴിലെ ഏറ്റവും വലിയ അവാർഡ്​ ഞങ്ങൾ കൊടുക്കുന്നതാണ്​. നിത്യ ചൈതന്യയതിയുടെ പേരിൽ കൊല്ലംതോറും സെമിനാർ നടത്തുന്നു. അമേരിക്കയിലും നടത്തുന്നു. ഇതിനൊക്കെ പുറമെ, ഗുരു നിത്യയുടെ പേരിൽ ‘നിത്യവനം’ എന്ന പേരിൽ ഒരു സ്ഥാപനം ഞാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്​; 20 ഏക്കറിൽ. അവിടെ ഓരോ ആഴ്ചയും ചിത്രകല, സാഹിത്യം, തത്ത്വചിന്ത തുടങ്ങി വിവിധ ശാഖകളിൽ ശിൽപശാലകൾ നടത്തുന്നു. ഇതിനകം നൂറിലധികം ക്ലാസുകൾ നടന്നുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇത്​ എഴുത്തുകാരൻ ചെയ്യുന്നതാണ്​. അയാൾക്ക്​ ചുറ്റുമുള്ളവർ കൂടി ചെയ്യുന്നതാണ്​. ഇങ്ങനെയായിരുന്നു ക്ലാസിക്കൽ എഴുത്തുകാർ. അല്ലാതെ ആനയ​ുടെ അടുത്തു പോയി എല്ലാ ആട്ടിൻ കുട്ടിയും ‘നീ ഇത്ര വലുതായിരിക്കുന്നതെന്ത്​’ എന്ന്​ ചോദിക്കേണ്ടതില്ല. ആന വലുതാണ്​.

ആ നിലയിൽ പുതിയ എഴുത്തുകാർക്ക്​ താങ്കൾ ഒരു മാതൃകയാണോ?

ഉറപ്പായും. പുതിയ എഴുത്തുകാർക്ക്​ നല്ലൊരു മാത​ൃക തന്നെയാണ്​ ഞാൻ. അങ്ങനെ ആയിരിക്കണം.

ഒരേസമയം പല മേഖലകളിൽ ഇടപെടുന്നത്​ എഴുതി തുടങ്ങുന്നവരുടെ ഫോക്കസ്​ നഷ്ടപ്പെടുത്തില്ലേ? താങ്കൾ എഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ ഒരു സ്ഥാനം നേടിയ ശേഷമാണ്​ ഇത്തരം കാര്യങ്ങളിലേക്ക്​ കടന്നത്​. എല്ലാ കാര്യത്തിലും അങ്ങയെ മാ​തൃകയാക്കാമെന്ന്​ എങ്ങനെ പറയാനാകും?

അതങ്ങനെയല്ല. മാതൃകയെന്നത്​ ഏത്​ അടിസ്ഥാനത്തിൽ? ഒന്ന്​, ഒരു എഴുത്തുകാരന്​ ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകരുതാത്തതാണ്​ ഇൻഫീരിയോറിറ്റി കോംപ്ലക്സ്​. സബ്​മിസിവ്​ ആയ സ്വഭാവം. ഇപ്പോൾ ഞാനൊരു മുഖ്യമന്ത്രിയെ കാണുകയാണെങ്കിൽ ഞാൻ പോയി അദ്ദേഹത്തെ ഗ്രീറ്റ്​ ചെയ്യില്ല. ഒരു മിനിസ്റ്ററുടെ മുന്നിലും ഞാൻ നിൽക്കില്ല. ഒരിടത്തും സബ്​മിസിവ്​ ആയിരിക്കില്ല. എനിക്കറിയാം, ഞാനൊരു epoch maker ആണ്​. എന്‍റെ തലമുറയിലെ ഏറ്റവും വലിയ പേഴ്​സനാലിറ്റി ഞാനാണ്​. ഇന്ന്​ തമിഴ്​നാട്ടിൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരിൽ 200-300 കൊല്ലം കഴിഞ്ഞാലും ചരിത്രത്തിൽ ബാക്കിയാകുന്ന രണ്ടോ മൂന്നോ പേരിൽ ഒരാളാണ് ഞാൻ​. അങ്ങനെയുള്ള ഞാൻ ഒരു രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍റെ മുന്നിൽ പോയി നിൽക്കില്ല. അതുകൊണ്ടാണ്​ പത്മശ്രീ വേണ്ടെന്ന്​ വെച്ചത്​.

ഇന്ത്യ ഗവൺമെന്‍റ്​ പത്മശ്രീ ഓഫർ ചെയ്​തു. ഞാൻ വേണ്ട എന്ന്​ പറഞ്ഞു. ഒരു രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍റെ കൈയിൽനിന്ന്​ അതെനിക്ക്​ വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല. അയാ​െളാരു ചെറിയ ആളാണ്​. പത്തു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞാൽ ഈ രാഷ്ട്രീയക്കാരനെ ആര്​ ഓർക്കാൻ പോകുന്നു. സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡിലും താൽപര്യമില്ല. അങ്ങനെയൊരു സ്ഥാപനത്തെ ഞാൻ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. അതിലും വലിയ ആളാണ്​ ഞാൻ. ഈ ഒരു അഹംഭാവം ഓരോ​ ചെറുപ്പക്കാരനും ഉണ്ടാകണം. ഇത്​ ഞാൻ പഠിച്ചത്​ പി.കെ. ബാലകൃഷ്ണനിൽനിന്നാണ്​.

ഒരിക്കൽ ഞാൻ ബഷീറിനെ കാണാൻ പോയി. എന്‍റെ ഒരു ഐഡിയൽ ഫിഗറാണ് അദ്ദേഹം​. തകഴിക്ക്​ ജ്ഞാനപീഠം കിട്ടിയതിനെ കുറിച്ച്​ എന്താണ്​ അഭിപ്രായമെന്ന്​ ഞാൻ അദ്ദേഹ​േത്താട്​ ചോദിച്ചു. ‘‘നല്ല കാര്യമാണ്​, നല്ല എഴുത്തുകാരനാണ്​. അദ്ദേഹത്തിന്​ എന്‍റെ അനുഗ്രഹം ഉണ്ട്​’’ – ബഷീർ പറഞ്ഞു. താങ്കൾക്ക്​ കിട്ടിയില്ലല്ലോ എന്ന്​ ഞാൻ തിരിച്ചുചോദിച്ചു. ‘‘അതുകൊണ്ടാണോ ബഷീർ?’’ എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മറുപടി.

ഇന്ന്​ തകഴിയെ ആരെങ്കിലും വായിക്കുന്നുണ്ടോ. പത്തു കഥകളും ഒരു നോവലും ഒഴിച്ച്​ തകഴിയുടെ ഒരു ക​ൃതിയും പ്രാധാന്യമുള്ളതല്ല. എല്ലാം കാലയവനികക്കുള്ളിലേക്ക്​ പോകും. ബഷീർ പക്ഷേ, അപ്പോഴും ഉണ്ടാകും. അതു ബഷീറിനും അറിയാം. അതാണ്​ എന്‍റെ മാതൃക. പി .കെ. ബാലകൃഷ്ണനും സുന്ദര രാമസ്വാമിയും എനിക്ക്​ മാതൃകയാണെങ്കിൽ ഞാൻ മറ്റൊരാൾക്ക്​ മാത​ൃക. എന്നെപ്പോലെ ചിന്തിക്കണം എന്ന്​ ഞാൻ പറയുന്നില്ല. പക്ഷേ, എഴുത്തുകാരന്‍റെ കർത്തവ്യം എന്നൊന്നുണ്ട്​, പേഴ്​സനാലിറ്റി എന്നൊന്നുണ്ട്​, അവന്‍റെ​ റോൾ പ്ലേയിങ്​ എന്നൊന്നുണ്ട്​.

അത്​ കണ്ടുപഠിക്കണം. ചെറിയ ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടാതിരിക്കുക. എഴുത്തുകാരന്​ മാത്രമുള്ള ഒരു അഹംഭാവമുണ്ട്​. അത്​ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുക. ഈ അഹംഭാവത്തെ ഇവിടെയുള്ള ഒരുപാട്​ പേർ അംഗീകരിക്കില്ല. തമിഴ്​നാട്ടിലെ പത്തു കോടി മനുഷ്യരിൽ എന്നെ അറിയാവുന്ന എത്രപേരുണ്ടാകും. പത്തുലക്ഷം ഉണ്ടെങ്കിൽ ഭാഗ്യം. അതുകൊണ്ട്​ ബാക്കിയുള്ള എല്ലാവരും എന്നെ ബഹുമാനിക്കണം എന്ന്​ പറയാനാകുമോ. ആ പത്തു ലക്ഷം മതിയെനിക്ക്​. സുന്ദര രാമസ്വാമി പറയുന്നതുപോലെ കാലത്തിന്‍റെ ശിശുവാണ്​ താനെന്ന ബോധമാണ്​ എഴുത്തുകാരന്​ വേണ്ടത്​. അത്​ സുന്ദരരാമസ്വാമിക്ക്​ ഉണ്ടായിരുന്നു. പുതുമൈപിത്തന്​ ഉണ്ടായിരുന്നു. ജയമോഹനും ഉണ്ട്. ഇതാണ്​ നിങ്ങൾ ജയമോഹനിൽനിന്ന്​ പഠിക്കേണ്ടത്​.

എഴുതിത്തുടങ്ങുമ്പോഴേ ഈ മനോഭാവം തന്നെയായിരുന്നോ?

1990ൽ, എന്‍റെ 28ാം വയസ്സിലാണ്​ ആദ്യത്തെ നോവൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത്​ –‘റബർ’. അന്നൊരു വേദിയിൽ ഞാൻ പ്രസംഗിച്ചത്​ ഇന്നും തമിഴിൽ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്​. അതിങ്ങനെയായിരുന്നു. ‘‘ഞാൻ ലോകത്തിലെ ക്ലാസിക്​ നോവലുകൾ വായിച്ചുവന്നയാളാണ്​. ആ ധാരണ വെച്ചുനോക്കിയാൽ തമിഴിലെ ഒരുനോവലും ഗ്രേറ്റ്​ നോവലിന്‍റെ പട്ടികയിൽ വരില്ല. എല്ലാം ചെറുകിട നോവലെറ്റുകൾ മാത്രം. ഒന്നും നോവലല്ല. വരുന്ന അഞ്ചാറ്​ കൊല്ലത്തിനിടയിൽ ഞാനൊരു ക്ലാസിക് നോവൽ എഴുതും. അതായിരിക്കും തമിഴിലെ ആദ്യ മഹാ നോവൽ.’’ അങ്ങനെ ഒരു അന്തസ്സോടെ തന്നെയാണ് ​ഞാൻ പറഞ്ഞത്​. ഞാൻ തുടർന്നു. ‘‘നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഒരു അവാർഡ്​ എനിക്ക്​ തന്നിട്ടുണ്ട്. അഖിലൻ മെമ്മോറിയൽ അവാർഡ്.

പക്ഷേ, ഈ അഖിലൻ എന്ന എഴുത്തുകാരനോട്​ എനിക്ക്​ അത്ര ബഹുമാനമില്ല. അ​ദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വ്യക്തിത്വത്തോട്​ എനിക്ക്​ വലിയ ആദരവുണ്ട്​. അദ്ദേഹം സ്വാതന്ത്ര്യസമര സേനാനിയായിരുന്നു. പക്ഷേ, സൗന്ദര്യശാസ്ത്രപരമായി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ എഴുത്ത്​ ദുർബലമാണ്​. ​ഞാനെഴുതാൻ പോകുന്ന നോവലാകും തമിഴിലെ ആദ്യ മികച്ച നോവൽ.’’ എന്‍റെ ഈ പ്രസംഗം വലിയ കോലാഹലമായി. ‘‘ഇതാരാ ഒരുത്തൻ കയറിവന്ന്​ പറയുന്നത്​? പുതിയ പയ്യൻ.’’

ഈ തമാശയൊക്കെ പേ​ാട്ടെ. ഞാനാരാണെന്ന്​ എനിക്ക്​ ​അന്നേയറിയാം. ഏഴുകൊല്ലം കഴിഞ്ഞ്​ ഞാൻ ‘വിഷ്ണുപുരം’ നോവൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. അതിറങ്ങിയപ്പോൾ അശോകമിത്രൻ എഴുതി, ‘നൂറുകൊല്ലത്തെ തമിഴ്​ സാഹിത്യചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും മഹത്തായ കൃതി’. ഇപ്പോഴിതാ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ അമേരിക്കൻ പബ്ലിഷിങ്​ ​ഗ്രൂപ്പുകളിലൊന്ന്​ വിഷ്​ണുപുരം ഇംഗ്ലീഷിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ​ പോകുകയാണ്​. കഴിഞ്ഞ 20 വർഷത്തിനിടെ ലോകത്ത്​ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഏറ്റവും മഹത്തായ നോവലുകളിലൊന്നായി അതു മാറുന്നത്​​ നിങ്ങൾ കാണും. അതെനിക്കറിയാം. എഴുതുന്നതിന്​ മുമ്പേയറിയാം. ഈയൊരു ആത്മവിശ്വാസം വേണമെന്നാണ്​ ഞാൻ പുതിയ എഴുത്തുകാരോട്​ പറയുന്നത്​. അവനവനെ അറിയണം. അവനവൻ എത്രയുണ്ടെന്ന്​ അറിഞ്ഞിരിക്കണം. അങ്ങനെ അറിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ എഴുതാൻ പാടില്ല. വേറെയെന്തെങ്കിലും പണിക്ക്​ പോണം.

സുന്ദര രാമസ്വാമി, പി.കെ. ബാലകൃഷ്​ണൻ, എം. ഗോവിന്ദൻ ഇവരോടൊക്കെ എങ്ങനെയാണ്​ അടുപ്പമുണ്ടായത്​?

ഏതു മഹാനായ എഴുത്തുകാ​രനെയും നമുക്ക്​ സമീപിക്കാം. നമ്മളൊരു മികച്ച വിദ്യാർഥി ആയിരിക്കണം എന്നുമാത്രം. അവരെല്ലാം നല്ല അധ്യാപകരാണ്​. നല്ല വിദ്യാർഥികളെ അവർ കാത്തിരിക്കുകയാണ്​. എനിക്ക്​ ബഹുമാനമുള്ള എല്ലാവരെയും ചെന്ന്​ കാണാനുള്ള ഒരു രീതി ചെറുപ്പത്തിലേ ഉണ്ടായിരുന്നു. ശിവരാമ കാറന്തിനെ ചെന്ന്​ കണ്ടിട്ടുണ്ട്​. രണ്ടു തവണ ബഷീറിനെ കണ്ടു. അധീൻ ബന്ദോപാധ്യായയെ കാണാൻ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഒരു പുസ്തകം വായിച്ച്​ അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ബംഗാളിലേക്ക്​ പുറപ്പെട്ടു. അതും ബസിൽ. കേളുചരൺ മഹാപത്രയെ കാണാൻ ഒഡിഷയിലേക്ക്​ പോയി.

ഒരു പന്നിക്കൂട്ടമാണ്​ താങ്കളിലെ എഴുത്തുകാരനെ പുറത്തു​െകാണ്ടുവന്നതെന്ന്​ കേട്ടിട്ടുണ്ട്​?

‘ജെ.ജെ ചില കുറിപ്പുകളു’ടെ വിവർത്തനത്തിനായി ആറ്റൂർ രവിവർമ സുന്ദര രാമസ്വാമിയുടെ നാഗർകോവിലിലെ വീട്ടിൽ വന്നു താമസിക്കുകയായിരുന്നു. തമിഴും മലയാളവും അറിയാവുന്നതുകൊണ്ട്​ ടെക്​സ്റ്റ്​ ഒന്ന്​ നോക്കണമെന്ന്​ സുന്ദര രാമസ്വാമി എന്നോട്​ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ഞാനും ആറ്റൂരിനൊപ്പം കൂടി. ആറ്റൂരുമായി അന്നെനിക്ക്​ അത്ര അഗാധമായ ബന്ധമില്ല. ഒരുദിവസം ഒരു റേസർ വാങ്ങണമെന്ന്​ ആറ്റൂർ പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തെ ഞാൻ കടയിലേക്ക്​ വിളിച്ചുകൊണ്ടുപോയി. നടന്നുപോകുന്നതിനിടെ ആറ്റൂരിനോട്​ ഒരുനിമിഷം നിൽക്കാൻ ഞാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്താണെന്ന്​ അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

ഒരു പന്നിക്കൂട്ടം റോഡ്​ ക്രോസ്​ ചെയ്യാൻ പോകുകയാണെന്ന്​ ഞാൻ പറഞ്ഞു. അതെങ്ങനെ അറിയാമെന്നായി​ അദ്ദേഹം. ഒരു പന്നിയുടെ തല വശത്ത്​ കാണുന്നുണ്ട്​. ​അത്​ ഒരു പന്നി മാത്രമല്ലേ എന്ന്​ ആറ്റൂരിന്​ സംശയം. അല്ല, അതൊരു ആൺ പന്നിയാണ്​, ഒരുകൂട്ടം അതിനൊപ്പം ഉണ്ടാകുമെന്ന്​ എന്‍റെ മറുപടി. ആ പന്നി മുകളിലേക്ക്​ വന്ന്​ പരിസരം നിരീക്ഷിച്ചശേഷം കൂട്ടം കടന്നുപോയി.

അതിന്‍റെ വാൽ ചുരുട്ടി വെച്ചിരുന്നു. അതാണ്​ ആൽഫ മെയിൽ. അത്​ കുറച്ച്​ ഫ്രീ ആയിരിക്കും. കൂട്ടത്തിനിടയിൽ വളരെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെയാകും അത്​ പെരുമാറുക. ഇത്​ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ താൻ എഴുതുമോ എന്ന്​ ആറ്റൂർ ചോദിച്ചു. എഴുതാറുണ്ടെങ്കിലും ഇല്ല എന്ന്​ മറുപടി പറഞ്ഞു. താൻ എഴുതണം, തനിക്ക്​ എഴുതാൻ കഴിയുമെന്ന്​ ആറ്റൂർ ഉപദേശിച്ചു. താൻ വലിയ എഴുത്തുകാരനാകുമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

‘റബർ’ എഴുതുന്നത്​ ഇതിന്​​ ശേഷമാണോ?

അതെ. ഈ പറഞ്ഞ സംഭവം ’85ലൊക്കെയാണ്​. ‘റബർ’ എഴുതുന്നത്​ ’90ൽ.

പഠനകാല​ത്തൊക്കെ എഴുതിയിരുന്നല്ലോ?

എഴുതിയിരുന്നു. അതൊക്കെ ​ൈററ്റിങ്ങിന്‍റെ ക്രാഫ്​റ്റ്​​ വെച്ചിട്ടുള്ള കളിയായിരുന്നു. അന്നൊന്നും സിൻസിയർ ആയ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ ഇല്ലല്ലോ. അതൊക്കെ പൊറോട്ടയും ബീഫും കഴിക്കാനുള്ള എഴുത്തായിരുന്നു. എട്ടാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ മുതൽ എഴുതിത്തുടങ്ങിയതാണ്​. മാഗസിനിൽ അയച്ചുകൊടുക്കും. 15-20 രൂപ കിട്ടും. ഒരാഴ്ച നന്നായി ഹോട്ടലിൽനിന്ന്​ കഴിക്കാനുള്ള കാശായി. പിന്നെ, ഒരുപാട്​ ചുറ്റിയലയുന്ന ആളായിരുന്നു ഞാൻ. കാട്ടിലൊക്കെ പോകും. കോളജിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ കൂട്ടുകാരുടെ​ പേരിലൊക്കെ കഥകൾ അയക്കും. ​

ആ കാലത്ത്​ എല്ലാ വീക്കിലിയിലും എന്‍റെ കഥകൾ വന്നിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ ഒരാഴ്ചതന്നെ അഞ്ചും ആറും കഥകൾ ഉണ്ടാകും. അതിൽ ചില കഥകൾ ഇപ്പോൾ ആൾക്കാർ കണ്ടെടുത്ത്​ അയക്കുന്നുണ്ട്​. ചില​േപ്പാൾ പത്തോളം കഥകൾ മാത്രമായിരിക്കും നല്ലത്​. എങ്കിലും മോശമല്ലെന്നാണ്​​ തോന്നുന്നത്​. നല്ല എഴുത്തുകാരൻ ജന്മനാ എഴുത്തുകാരനായിരിക്കും. പ്രാക്ടിസിങ്​ എന്ന്​ പറയുന്നത്​ ​ക്രാഫ്​റ്റിലെ പ്രാക്ടിസിങ്​ മാത്രമാണ്​. ഭാഷാപരമായ ഒരു ശ്രദ്ധ എപ്പോഴുമുണ്ടാകണം.

എളുപ്പത്തിൽ പ്രശസ്തി കിട്ടുന്ന സോഷ്യൽ മീഡിയക്ക്​ പിന്നാലെയാ​ണല്ലോ പുതിയ എഴുത്തുകാർ?

രണ്ടുതരം എഴുത്തുകാരുണ്ട്​. ഫെയിമിന്​​ വേണ്ടി പോകുന്നവർ. അവർക്ക്​ വേണ്ടത്​ അവർക്ക്​ കിട്ടും. ബൈക്കിൽ വീലിങ്​ ചെയ്താൽ തന്നെ നിങ്ങൾക്ക്​ ഒരുലക്ഷം ഫോളോവേഴ്​സ്​ ഉണ്ടാകും. യൂട്യൂബിൽ എന്തുവിളിച്ചുപറഞ്ഞാലും ഒരുലക്ഷം പേരെ കിട്ടും. എഴുത്തുകാരന്‍റെ മിഷൻ അതല്ല. ഞാൻ തമിഴിലെ ഏറ്റവും പോപ്പുലറായ സിനിമകൾ എഴുതുന്നയാളാണ്​. എന്ന്​ കരുതി എല്ലാ സിനിമ സ്​റ്റേജിലും പോയി നിൽക്കാറില്ല. എനിക്ക്​ എന്‍റെ വായന​ക്കാരോട്​ സംവദിക്കുകയാണ്​ വേണ്ടത്​.

അവരുടെ ചിന്തകളെ സ്വാധീനിക്കാനും അടുത്ത തലമുറയിലെ മികച്ച ചിന്തകരോട്​ കമ്യൂണിക്കേറ്റ്​ ചെയ്യുകയുമാണ്​ വേണ്ടത്​. അതാണ്​ എന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യം. അല്ലാതെ പോപുലാരിറ്റി അല്ല. ഇന്ന്​ എഴുതാൻ വരുന്നവരിൽ ചിലരുടെ ലക്ഷ്യം അങ്ങനെയല്ല. അവർക്ക്​ എങ്ങനെയെങ്കിലും വേഗം പ്രശസ്​തനാകണം. അവ​ന്‍റെ വഴി സാഹിത്യമല്ല. ഒന്നുരണ്ട്​ കഥക​െളാക്കെ എഴുതിനോക്കും. വേഗം അവൻ മനസ്സിലാക്കും, ഇതിനേക്കാൾ നല്ലത്​ ഫേസ്​ബുക്കിൽ പോയി ചാമ്പിയാൽ മതിയെന്ന്​. പബ്ലിസിറ്റിയൊന്നും ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒരുവനുണ്ടാകും. അവന്​ മലയാള സമൂഹത്തോടും അടുത്ത തലമുറയോടും എ​െന്തങ്കിലും സംസാരിക്കാനുണ്ടാകും. അവന്‍റെ ചിന്തകൾ മുന്നോട്ടുവെക്കണം എന്ന ധാരണയുണ്ടാകും. അങ്ങനെയുള്ളവർ വന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കും. അവന്‍റെ വഴി വേറെയാണ്​.

മലയാളം എഴുത്തുകാരെ കുറിച്ച്​ പുച്ഛത്തോടെയാണ്​ താങ്കൾ​ സംസാരിക്കുന്നതെന്ന ആക്ഷേപം കേരളത്തിലുണ്ട്​. എന്തുകൊണ്ടാണ്​ മലയാളി എഴുത്തുകാരെ മതിപ്പോടെ കാണാത്തത്​?

എനിക്ക്​ ബഹുമാനമുള്ള ഒരുപാട്​ മലയാളം എഴുത്തുകാരുണ്ട്​. കൽപറ്റ നാരായണൻ ഞാൻ ആരാധിക്കുന്ന എഴുത്തുകാരനാണ്​. ടി.പി. രാജീവൻ, സുഭാഷ്​ ചന്ദ്രൻ, ആർ. ഉണ്ണി അങ്ങനെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എഴുത്തുകാരുണ്ട്. പ​ക്ഷേ, നല്ലൊരുഭാഗം എഴുത്തുകാരും കേരളത്തിലെ പൊതു രാഷ്ട്രീയ ആശയങ്ങളെ എഴുത്തിൽ കൊണ്ടുവരുന്നവരാണ്. കെ.ആർ. മീരയുടെ രചനകൾ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്​. എന്തുകൊണ്ടാണ്​ അവരെ ഒരു ലിറ്റററി ഫിഗർ ആയി കണക്കാക്കുന്നത്​ എന്ന്​ എനിക്കറിയില്ല. ജനറൽ പൊളിറ്റിക്കൽ ഐഡിയകൾ ആണ്​ അവർ പറയുന്നത്​.

അതെന്തിന്​ ഞാൻ വായിക്കണം. Come on, Tell me your Truth എന്നാണ്​ ഞാൻ പറയുന്നത്​. എന്തിനാണ്​ രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍റെ ശരികളെ കുറിച്ച്​ അവർ പറയുന്നത്​. അല്ലാതെ, മലയാളം എഴുത്തുകാരെ ഞാനെന്തിനാണ്​ പുച്ഛിക്കുന്നത്​. എന്‍റെ ആദർശ ഗുരുക്കൻമാരെല്ലാം മലയാളി എഴുത്തുകാരാണ്​. ഗോവിന്ദന്‍റെ ട്രഡീഷനിൽ വരുന്നയാളല്ലേ ഞാൻ. ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ കവിയാണ് പി. രാമൻ​. അങ്ങനെ മഹാൻമാരായ കവികൾ മലയാളത്തിലുണ്ട്​. എഴുതിയിരുന്ന കാലത്ത്​ മഹത്തായ രചനകൾ നടത്തിയിരുന്നയാളാണ്​ പി.പി. രാമചന്ദ്രൻ. ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹം എഴുതുന്നില്ല. അങ്ങനെയുള്ള ആൾക്കാരുണ്ട്​.

അതു കഴിഞ്ഞ്​, ഈ സിംപിൾ രാഷ്ട്രീയമൊക്കെ ഞാൻ അംഗീകരിക്കണമെന്ന്​ പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക്​ കഴിയില്ല, എനിക്ക്​ താൽപര്യമില്ല. ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന സാഹിത്യം അതല്ല. ഇവിടെയും അങ്ങനെയാണ്​. ഇവിടെയും എളുപ്പത്തിൽ ഒരാളെ അംഗീകരിക്കുന്നയാളല്ല ഞാൻ. എന്‍റെ മാനദണ്ഡം എപ്പോഴും വളരെ ഷാർപ്പാണ്​. പ്രായമായ എഴുത്തുകാർക്ക്​ ഒരു മനോരോഗമുണ്ട്. പുതിയ യുവ എഴുത്തുകാരെ അവർ പൊക്കിപ്പിടിക്കും. യുവ എഴുത്തുകാർ തിരിച്ചും. ഞാൻ അഞ്ച്​ എഴുത്തുകാരുടെ പേര്​ പറഞ്ഞാൽ, ആ അഞ്ചു പേരും എന്‍റെ പേരും പറയും.

ഞാൻ പറയുക അങ്ങനെയല്ല. നിങ്ങൾ എല്ലാവരും ചേർന്ന്​ എന്നെ ഡിസ്മിസ്​ ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കൂ. നിങ്ങൾക്ക്​ എന്നെ ഡിസ്മിസ്​ ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ അത്രയേയുള്ളൂ. ഞാൻ മലയാളികളെ പുച്ഛിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന്​ എന്നെ പുച്ഛിച്ചോളൂ. അങ്ങനെ എന്‍റെ എഴുത്ത്​ വിലയില്ലാത്തത്​ ആകുകയാണെങ്കിൽ ആയിക്കോട്ടെ. എന്‍റെ മിഷൻ സാഹിത്യകാരനായി ഇവിടെ നിൽക്കുകയല്ല. സൊസൈറ്റിയോട്​ ധാർമികമായും സൗന്ദര്യശാസ്ത്രപരമായും സംസാരിക്കുകയെന്നതാണ്​ എന്‍റെ ലക്ഷ്യം.

അതു മാത്രമേ ഞാൻ ചെയ്യൂ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ രാഷ്ട്രീയത്തിന്‍റെ ​ആശയങ്ങളെ സാഹിത്യത്തിലേക്ക്​ കുത്തിത്തിരുകി, ചവിട്ടിപ്പിടിച്ച്​ വെക്കുന്നവരോട്​ എനിക്ക്​ ഒരു താൽപര്യവുമില്ല. അതുപോലെ പരീക്ഷണ രചനകളോടും​ എനിക്ക്​ മതിപ്പില്ല. പുതിയൊരു ഘടനയോ രൂപമോ പരീക്ഷിച്ച കൃതിയാണെങ്കിൽ പത്തു കൊല്ലം കഴിയുമ്പോൾ അത്​ പഴയതാകും. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽനിന്ന്​ എന്താണ്​ പറയാൻ പോകുന്നത്. അതു മാത്രമാണ്​ ഞാൻ ചോദിക്കുന്നത്​. ജയമോഹൻ പുച്ഛിക്കുന്നുവെന്ന്​ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞല്ലോ. അങ്ങനെയെങ്കിൽ നല്ലൊരു കൃതി നിങ്ങൾ റെക്കമെൻഡ്​ ചെയ്യൂ. വരൂ, എന്നെ കൺവിൻസ്​ ചെയ്യിക്കൂ.

മലയാളത്തിലെ എഴുത്തുകാർക്ക്​ അവനവനെ കുറിച്ച്​ സംസാരിക്കാൻ മാത്രമേ താൽപര്യമുള്ളൂ എന്ന്​ പറഞ്ഞത്​ അനുഭവത്തിന്‍റെ വെളിച്ചത്തിലാണോ?

പൊതുവെ എഴുത്തുകാർക്ക്​ അങ്ങനെയൊരു മനോരോഗമുണ്ട്​. അവർ മറ്റുള്ളവരെ കേൾക്കില്ല. അവർക്ക്​ സ്വയം പ്രമോട്ട്​ ചെയ്യാൻ മാത്രമാണ്​ താൽപര്യം. കേരളത്തിൽ മൂന്നു മേജർ സാഹിത്യോത്സവങ്ങളുണ്ട്. എവിടെയെങ്കിലും മറ്റൊരാളുടെ സംസാരം കേൾക്കാൻ ഒരു എഴുത്തുകാരൻ ഇരിക്കുന്നത്​ കണ്ടി​ട്ടുണ്ടോ. ഞാൻ പോകുമ്പോൾ കൽപറ്റ നാരായണന്‍റെ പ്രസംഗമാണെങ്കിൽ ഒരിക്കലും മിസ്​ ചെയ്യില്ല. പക്ഷേ, എന്‍റെ ഓഡിയൻസിൽ ഇതുവരെയും ഞാനൊരു എഴുത്തുകാരനെയും കണ്ടിട്ടില്ല.

(തുടരും)