പാർവതി-6

06 പാ​ർ​വതി ക​ണ്ട

കി​നാ​പ്പാ​റ

അ​ക​ലെ​യു​ള്ള തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സി​ൽ കാ​ത്തുനി​ൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ.

‘‘എ​ന്താ മോ​ളേ, വ​ണ്ടി കൊ​റെ വൈ​കീ​ല്ലോ. മ​ണി​യ​ടി​ച്ചി​ട്ട് ഒ​രുപാ​ട് നേ​രാ​യി’’

‘‘ഒ​ന്നും പ​റ​യ​ണ്ടാ​​​​ന്റെ അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ. ഇ​രു​ന്നി​രു​ന്നു മ​ത്യാ​യി. മു​മ്പ​ത്തെ സ്റ്റേ​ഷ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ട് എ​വി​ടെ​യോ പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​രു​ന്നു കൊ​റെ നേ​രം. ക്ഷീ​ണാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും വ​ണ്ടി​ക്ക്.’’

‘‘ശ​ര്യാ. ന​മ്മ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യ​ല്ല​ല്ലൊ രാ​ജ്യം മു​ഴു​വ​ൻ ഓ​ടിന​ട​ക്ക​ണ മ​നു​ഷ്യജീ​വ്യ​ല്ലേ?’’

ഏ​താ​ണ്ട് ഒ​ന്ന​ര ദി​വ​സ​ത്തെ യാ​ത്ര. ചൂ​ട​റി​യാ​ത്ത മു​റി​യാ​യ​തുകൊ​ണ്ട് ക്ഷീ​ണമ​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഓ​ടി​യോ​ടി കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ജ​നാ​ല​യി​ൽ പ​ച്ച​പ്പ് ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ നാ​ടെത്തി​യ​തി​​​ന്റെ കു​ളി​ർ​മ അ​റി​ഞ്ഞു. വി​ശാ​ൽന​ഗ​ർ ഇ​പ്പോ​ൾ വെ​ന്തു​രു​കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ.

അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ടാ​ക്സി​ക്ക് കൈകാ​ട്ടു​ന്ന​ത് ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​തി​ശ​യ​മാ​യി പാ​ർ​വതി​ക്ക്.

‘‘അ​യ്യോ, ടാ​ക്സി​യോ? അ​ത്രേം ദൂ​രം പോ​വാ​ൻ ഓ​ട്ടോ പോ​രെ?’’ അ​വ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘‘അ​മ്മാ​മ്മേ​ടെ ഓ​ർ​ഡ​റാ. ത​ലപോ​ണ കേ​സാ!’’ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ചി​രി​ച്ചു.

ടാ​ക്സി​യി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ​ക്ക​തി​​​ന്റെ കാ​ര​ണം മ​ന​സ്സി​ലാ​യി. ഓ​ട്ടോ​വിലാ​കു​മ്പോ​ൾ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ അ​വ​ളു​ടെ അ​ടു​ത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടിവ​രും. അ​ത്ര​ക്ക് സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം വേ​ണ്ട സി​ൽ​ബ​ന്തി​ക്ക്. ടാ​ക്സി​ക്കൂ​ലി കൂ​ടു​ത​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇ​ത്ത​രം കാ​ര്യങ്ങ​ളി​ൽ വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച​ക്കി​ല്ല മ​ഹാ​റാ​ണി!

‘‘മോ​ൾ​ടെ വ​ര​വ് പ്ര​മാ​ണി​ച്ച് അ​വ​ടെ ഒ​രൂ​ട്ടൊ​ക്കെ കാ​ട്ടി​ക്കൂ​ട്ട​ണു​ണ്ട് അ​മ്മാ​മ്മ.’’

‘‘അ​ടു​ക്ക​ളേ​ലാ​യി​രി​ക്കും.’’

‘‘ഹേ​യ്, വീ​ടാ​കെ വെ​ടി​പ്പാ​ക്ക​ല​ന്നെ. തൂ​ത്തി​ട്ടും തൊ​ട​ച്ചി​ട്ടും മ​ത്യാ​വ​ണി​ല്ല മൂ​പ്പ​ത്തി​ക്ക്. പ​ല്ലി, പാ​റ്റ തു​ട​ങ്ങി​യ​വ​യെ ക​ണ്ടാ​ലു​ട​നെ കൊ​ല്ല​ണം​ന്നാ ഓ​ർ​ഡ​റ്. ഒ​രാ​ഴ്ച മു​മ്പ​ന്നെ മ​രു​ന്ന​ടി​ച്ചു കൊ​റെ​യെ​ണ്ണ​ത്തി​നെ ക​ശാ​പ്പാ​ക്കി.’’

‘‘ക​ഷ്ട​ല്ലേ?’’

‘‘ശ​ര്യാ, ന​മ്മ​ളെ​പ്പോ​ലെ​ള്ള ജീ​വ്യ​ല്ലേ? എ​ന്താ ചെ​യ്യാ, മോ​ൾ​ക്ക് ഇ​ഷ്ട​മി​ല്ലാ​ന്നാ പ​റ​ഞ്ഞ​ത്.’’

പ​ണ്ടൊ​രി​ക്ക​ൽ പ​ല​തും പ​റ​ഞ്ഞുപോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ, നാ​ട്ടി​ൽ വ​രു​മ്പോ​ൾ സ​ക​ല​മാ​ന ജീ​വി​ക​ളെ​യും കാ​ണാം, വി​ശാ​ൽ​ന​ഗ​റി​ൽ ഒ​ന്നൂ​ല്ല്യാ​ല്ലോ എ​ന്ന് വെ​റു​തെ പ​റ​ഞ്ഞ​തി​നാ ഈ ​കോ​ലാ​ഹ​ല​മൊ​ക്കെ. പാ​ർ​വ​തി മൂ​ക്ക​ത്തു വി​ര​ൽ വെ​ച്ചു. ഈ ​അ​മ്മാ​മ്മ സ്നേ​ഹി​ച്ചു കൊ​ല്ല​ണ മ​ട്ടാ. ഇ​തി​​​ന്റെ പാ​തി സ്നേ​ഹം സ്വ​ന്തം മ​ക​ൾ​ക്ക് കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ...

‘‘അ​തുപോ​ട്ടെ, അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നു ഇ​പ്പോ​ൾ പൂ​രോം ഉ​ത്സ​വൊ​ന്നൂ​ല്ല്യേ?’’

‘‘ഹേ​യ്, അ​തി​നു മ​ക​രം-​കും​ഭം ആ​വ​ണ്ടെ? പ​ക്ഷെ​ന്താ ഇ​ഷ്ടം തോ​നെ പ​ണീ​ള്ളതോ​ണ്ട് നേ​രം പോ​ണ​ത​റി​യി​ല്യാ...’’

പി​ന്നെ അ​യാ​ൾ അ​തൊ​ക്കെ വി​സ്ത​രി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തോ​ടെ പാ​ർ​വ​തി ക​ണ്ണ​ട​ച്ചി​രു​ന്നു. അ​ത്ര​ക്കു​ണ്ട് യാ​ത്രാ​ക്ഷീ​ണം. വീ​ടെ​ത്തി​യ​ത് അ​റി​ഞ്ഞി​ല്ല.

അ​മ്മാ​മ്മ ഉ​മ്മ​റ​ത്തുത​ന്നെ നി​ൽ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

‘‘അ​യ്യോ... എ​​​ന്റെ മോ​ള് വ​ല്ലാ​ണ്ട് ക്ഷീ​ണി​ച്ചുപോ​യ​ല്ലോ. എ​ന്താ അ​വ​ടെ തീ​റ്റെം കു​ടിം ഒ​ന്നൂ​ല്യാ​ന്നു​ണ്ടോ?’’

പ​തി​വ് ഡ​യ​ലോ​ഗ് കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ ചി​രി​യ​മ​ർ​ത്തി.

‘‘പാ​ർ​വ​തി ത​ടി​ച്ചൂ​ന്നാ അ​മ്മ പ​റ​യ​ണേ. അ​തോ​ണ്ട് ജി​മ്മി​ൽ പോ​ണം​ന്ന് തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്ക്യാ.’’

‘‘നി​ന്റ​മ്മ അ​ങ്ങ​നെ ഓ​രോ​ന്ന് പ​റ​യും. അ​ത​വ​ളു​ടെ ശീ​ലാ. ഇ​നി മെ​ലി​ഞ്ഞു കോ​ലം കെ​ട​ണ്ട കു​ട്ട്യേ.’’

കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞു ആ ​പ​റ​മ്പാ​കെ ചു​റ്റി ന​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ പ​ണ്ട​ത്തെ ഓ​ർ​മ​ക​ൾ അ​വ​ളെ തേ​ടി​യെ​ത്തി. അ​വ​ൾ വ​ന്ന​യ​ന്നുത​ന്നെ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ആ ​ത​ടി​യ​ൻ മാ​വി​ൽ പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു ക​യ​റു​ന്ന​ത് കാ​ണാം. ഉ​റ​പ്പു​ള്ള ഒ​രു കൊ​മ്പി​ൽ ഊ​ഞ്ഞാ​ലി​ട്ടു താ​ഴോട്ടി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ കാ​ലു​ക​ൾ നി​റ​യെ പു​ളി​യ​ൻ ഉ​റു​മ്പു​ക​ൾ ക​ടി​ച്ചുപി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും.

“അ​യ്യോ അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ, കാ​ലി​ല് നെ​റ​യെ ഉ​റു​മ്പ്.’’

“ഏ​യ്, സാ​ര​ല്ല്യാ. അ​തൊ​ക്കെ ഒ​രു ര​സ​ല്ലേ, മോ​ളെ. മാ​വി​ൽ കേ​റീ​ന്ന് നാ​ലാ​ള് അ​റി​യ​ണ്ടേ?”

തെ​ങ്ങി​ൻ​പ​ട്ട ചെ​ത്തിമി​നു​സ​മാ​ക്കി​യാ​ണ് ഊ​ഞ്ഞാ​ലി​ലെ ഇ​രി​പ്പി​ടം ശ​രി​യാക്കു​ന്ന​ത്. ഊ​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തും അ​യാ​ൾത​ന്നെ. അ​തു കാ​ണു​മ്പോ​ൾ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണേ എ​ന്ന് വി​ളി​ച്ചുപ​റ​ഞ്ഞുകൊ​ണ്ട് അ​മ്മാ​മ്മ അ​ക​ത്തുനി​ന്ന് ഓ​ടിവ​രും. കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ലെ​ന്ന് പാ​ർ​വ​തി ഉ​റ​പ്പി​ച്ചുപ​റ​ഞ്ഞാ​ലും ഒ​രു ഡോ​സ് ശ​കാ​രം ഉ​റ​പ്പാ​ണ് അ​യാ​ൾ​ക്ക്.

തെ​ക്കു​വ​ശ​ത്തെ പ​ഞ്ഞി​മ​ര​വും ഒ​രുപാ​ട് ഓ​ർ​മ​ക​ൾ കൊ​ണ്ടുവ​ന്നു. വേ​ന​ൽക്കാ​ല​മാ​കു​മ്പോ​ൾ പ​ഞ്ഞി​ക്കാ​യ​ക​ൾ വി​ള​ഞ്ഞുപൊ​ട്ടി തൂ​വെ​ള്ള പ​ഞ്ഞി​ത്തു​ണ്ടു​ക​ൾ പ​റ​മ്പാ​കെ പ​റ​ന്നുന​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ആ ​അ​പ്പൂ​പ്പ​ൻതാ​ടി​ക​ളൊ​ക്ക പെ​റു​ക്കിയെ​ടു​ത്തു വീ​ണ്ടും മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഊ​തിവി​ടു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ ചോ​ദി​ക്കും:

‘‘ഇ​തൊ​ക്കെ എ​വി​ട​ന്നാ വ​ര​ണേ അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ.’’

“സ്വ​ർഗത്തീ​ന്നു. അ​ല്ലാ​ണ്ട് എ​വി​ട​ന്നാ ഇ​ത്ര മി​നു​സാ​യി​ട്ടു കി​ട്ട​ണേ.”

“സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലും പ​ഞ്ഞി​മ​രം​ണ്ടാ​വോ?”

“പി​ന്നി​ല്ലാ​ണ്ട്‌? അ​വ​ട​ത്തെ ദേ​വ​ത​ക​ള് അ​തൊ​ക്കെ ഭൂ​മീ​ലേ​ക്ക് പ​റ​ത്തിവി​ടും, കു​ട്ട്യോ​ൾ​ക്ക് ക​ളി​ക്കാ​ൻ. അ​ല്ലാ​ണ്ട് ഇ​ത് പ​ലോ​രും പ​റ​യ​ണപോ​ലെ ഇ​ത് വെ​റും അ​പ്പൂ​പ്പ​ൻ താ​ട്യ​ല്ല.”

മ​ന​സ്സി​ലാ​യപോ​ലെ അ​വ​ൾ ത​ല​യാ​ട്ടും. ശ​രി​യാ​ണ്, കു​ട്ടി​ക​ൾ​ക്കാ​യി അ​തൊ​ക്കെ ദൈ​വം പ്ര​ത്യേ​കം ഏ​ർ​പ്പാ​ട് ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും.

അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ആ ​കാ​യ​ക​ളൊ​ക്കെ പൊ​ളി​ച്ചു പാ​യ​യി​ൽ നി​ര​ത്തി കു​രുക​ള​ഞ്ഞു പ​തംവ​രു​ത്തു​ന്ന​ത് കാ​ണാ​ൻ അ​ടു​ത്തി​രി​ക്കും പാ​ർവ​തി. അ​മ്മാ​മ്മ കാ​ണാ​തെ ഇ​ട​ക്കൊ​ക്കെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നും കൂ​ടും. പി​ന്നീ​ടാ​ണ് അ​ത് മു​ഴു​വ​ൻ ഒ​രു നീ​ള​ൻ ശീ​ല​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന​ക​ത്തു നി​റ​ക്കു​ന്ന​ത്. പ​തു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ അ​തി​​​ന്റെ വ​യ​റുവീ​ർ​ക്കു​മ്പോ​ൾ എ​ല്ലാ വ​ശ​വും അ​ടി​ച്ചൊ​തു​ക്കി ഒ​രേ ലെ​വ​ൽ ആ​ക്കു​ന്ന​ത്... അ​തൊ​ക്കെ അ​ത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെയാ​ണ് അ​വ​ൾ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക. അ​ത് അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക് കി​ട​ക്കാ​നു​ള്ള കി​ട​ക്ക​യാ​ണ​ത്രെ. റ​ബ​ർ കി​ട​ക്ക​യി​ൽ കി​ട​ന്നാ​ൽ അ​വ​ർ​ക്ക് ന​ടു വേ​ദ​നി​ക്കും. എ​ത്ര​യാ​യാ​ലും ദേ​വ​ത​ക​ൾ പ​റ​ത്തിവി​ടു​ന്ന പ​ഞ്ഞി​ത്തു​ണ്ടു​ക​ള​ല്ലേ?

ആ ​പ​ഞ്ഞിമ​ര​ത്തി​​​ന്റെ ഉ​ട​ൽ നി​റ​യെ പ​ല വ​ലു​പ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള മു​ള്ളു​ക​ളാ​ണ്. മു​ൻ​ജ​ന്മ​ത്തി​ലെ രാ​ക്ഷ​സ​ൻ ഏ​തോ മ​ഹ​ർ​ഷി​യു​ടെ ശാ​പം കാ​ര​ണം അ​ടു​ത്ത ജ​ന്മത്തി​ൽ ശ​രീ​രം നി​റ​യെ മു​ള്ളു​ക​ളു​മാ​യാ​ണ​ത്രെ പി​റ​ന്നുവീ​ണ​ത്. പ​ക്ഷേ അ​തുകൊ​ണ്ടൊ​രു ജാ​ല​വി​ദ്യ കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​ത് അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നാ​യി​രു​ന്നു. മു​ള്ളി​ന്റെ അ​റ്റം ചെ​ത്തി നി​ര​പ്പാ​ക്കി സീ​ൽ ഉ​ണ്ടാ​ക്കാ​മ​ത്രേ. പാ​ർ​വ​തി ആ​ദ്യ​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന സീ​ൽ എ​ന്ന മ​ഹാ​ത്ഭു​തം.

ആ ​സീ​ലി​ൽ പേ​നാ​ക്ക​ത്തികൊ​ണ്ട് ​അവ​ളു​ടെ പേ​രി​​​ന്റെ ര​ണ്ടു ചു​രു​ക്ക അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും അ​യാ​ൾ കൊ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. എ​ന്തൊ​ക്കെ വേ​ണ​മെ​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു -ആ​ദ്യം പി, ​പി​ന്നെ എ​സ്. പാ​ർ​വ​തി സൗ​മി​നി. അ​താ​ണ് സ്കൂ​ളി​ൽ ചേ​ർ​ത്ത പേ​ര്. അ​തു കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​​​ന്റെ മു​ഖം പെ​ട്ടെ​ന്ന് മ​ങ്ങു​ന്ന​ത് അ​വ​ൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് എ​ന്തോ ഓ​ർ​ത്ത​തുപോ​ലെ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു.

‘‘ആ ​പ​ഴ​യ കൊ​ളംകൂ​ടി കാ​ണ​ണാ​യി​രു​ന്നു അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ.’’

‘‘അ​യ്യ​യ്യോ. അ​തൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ. അ​മ്മാ​മ്മ വ​ഴ​ക്ക് പ​റ​യും.’’

‘‘അ​തെ​ന്തി​നാ? എ​ല്ലാ ത​വ​ണ​യും കാ​ണാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ.’’

‘‘ഇ​പ്പൊ അ​വ​ടൊ​ക്കെ കാ​ട് കേ​റി കി​ട​ക്കു​വാ​ണ്. ഞ​ങ്ങ​ളാ​രും ആ ​വ​ഴി പോ​കാ​റൂ​ല്യാ.’’

‘‘ആ ​കൊ​ള​ത്തി​ല് മീ​നു​ക​ൾ നീ​ന്തി ന​ട​ക്ക​ണ​ത് കാ​ണാ​ൻ ന​ല്ല ര​സാ​ണ്.’’

‘‘അ​തൊ​ക്കെ പ​ണ്ട്. ഇ​പ്പൊ അ​തി​ല് നെ​റ​യെ പാ​യ​ലാ. വെ​ള്ളം കൂ​ടി കാ​ണാ​ൻ പ​റ്റി​ല്ല.’’

‘‘എ​ന്നാ​ലും അ​തൊ​ന്ന് കാ​ണ​ണം പാ​ർ​വ​തി​ക്ക്.’’

‘‘മോ​ള് വെ​റു​തെ വാ​ശി പി​ടി​ക്ക​ണ്ടാ. അ​വ​ടൊ​ക്കെ ഇ​ഴ​ജ​ന്തു​ക്ക​ള് കാ​ണും. അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ കൊ​ണ്ടോ​വി​ല്ല.’’

ആ​ദ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് അ​യാ​ൾ ഇ​ങ്ങ​നെ ക​ടു​പ്പി​ച്ചു പ​റ​യു​ന്ന​ത്. ആ ​ഉ​റ​ച്ച ശ​ബ്ദം കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ പാ​ർ​വ​തി പ​തി​യെ പി​ന്മാ​റി.

നേ​രം കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ ത​ഞ്ച​ത്തി​ൽ അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ പു​റ​കെ കൂ​ടി.

‘‘അ​പ്പ​ഴേ അ​മ്മാ​മ്മേ, ചെ​ല​തൊ​ക്കെ അ​റി​യ​ണ​ല്ലോ പാ​ർ​വതി​ക്ക്.’’

“ചോ​യ്‌​ച്ചോ​ളൂ.”

“എ​ങ്ങ​ന്യാ അ​ച്ഛ​ൻ സൗ​മി​നി​യ​മ്മെ ത​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​യേ?” അ​ത​റി​യാ​ൻ തി​ടു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ൾ​ക്ക്.

‘‘വ​ന്നു കേ​റി​യ​തേ​ള്ളൂ, അ​പ്പ​ഴേ​ക്കും തൊ​ട​ങ്ങി കു​ട്ടീ​ടെ കൊ​ഞ്ച​ല്.’’ അ​മ്മാമ്മ​ക്ക് ചി​രിവ​ന്നു. ‘‘ത​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​വ്വെ? ന​ട്ട​പ്പാ​തി​ര​ക്ക് എ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​വാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ ഒ​രു​മ്പെ​ട്ടോ​ള്? അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​യാ​ളാ​രാ രാ​വ​ണ​നാ ത​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പൂ​വ്വാ​ൻ? പു​ഷ്പ​കവി​മാ​നം പോ​യി​ട്ട് ഒ​രു സൈ​ക്കി​ൾ പോ​ലൂ​ല്ല്യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ കൈ​യി​ല്. വ​ണ്ടി​ക്കൂലി​ക്ക് കാ​ശി​ല്ലാ​ത്ത​തോ​ണ്ട് ര​ണ്ടും കൂടി ക​ള്ള​വ​ണ്ടി കേ​റീ​ന്നാ കേ​ട്ടേ​ക്ക​ണേ.’’

‘‘അ​ത്യോ?’’

‘‘പി​ന്ന​ല്ലാ​ണ്ട്? പാ​തി​രാ​ത്രീ​ല് ഈ ​മ​തി​ൽ​ക്കെ​ട്ടി​നു മു​മ്പി​ല് വ​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​ൻ ധൈ​ര്യ​ണ്ടാ​വോ അ​യാ​ക്ക്? അ​വ​ൾ​ടെ വ​ല്ല്യ​മ്മാ​മ​​​ന്റെ നാ​യ്ക്കു​ട്ട്യോ​ളെ കെ​ട്ടീ​ട്ടി​രി​ക്കയാ​യി​രു​ന്നു. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ കാ​ണാ​യി​രു​ന്നു.’’ കാ​ലം ഇ​ത്ര​യാ​യി​ട്ടും ക​ലി​യ​ട​ങ്ങു​ന്നുണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്.

‘‘അ​പ്പൊ ഈ ​സൗ​മി​നി​യ​മ്മ ഒ​രു കാ​ഞ്ഞപു​ള്ളി​യാ​യി​രു​ന്നു അ​ല്ലേ?’’

‘‘അ​ങ്ങ​നൊ​ന്നും പ​റ​യ​ല്ലേ മോ​ളെ. അ​വ​ള് ത​നി പൊ​ട്ട്യാ​യി​രു​ന്നു. പ​ഠി​ത്തം ക​ഴി​യ​ണേ​ന് മു​മ്പ​ന്നെ എ​ത്ര വ​ല്യ ആ​ലോ​ച​ന​ക​ള് വ​ന്ന​താ. അ​തി​നെ​ട​യി​ല് ഏ​തോ ഒ​രു​ത്ത​ൻ ക​ണ്ണും കൈ​യും കാ​ട്ടി വി​ളി​ച്ച​പ്പോ മ​തി​ലും ചാ​ടി​പ്പോ​വാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ അ​വ​ള്? ഞ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ൽ ക​ണ്ടി​ട്ടൂ​ല്ല്യാ അ​യാ​ളെ. മ​നു​ഷ്യ​പ്ര​കൃ​താ​ന്നെ​ങ്കി​ലും അ​റി​യ​ണ്ടേ?’’

താ​ടി​ക്ക് കൈ​യും കൊ​ടു​ത്തു കേ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ് പാ​ർ​വതി.

‘‘കാ​ല​ത്തെ വീ​ട്ടീ​ന്നു വേ​ഷോംകെ​ട്ടി എ​റ​ങ്ങി കോ​ളേ​ജി​പ്പോ​ണ കു​ട്ട്യോളൊ​ക്കെ പ​ഠി​ക്കാ​നാ പോ​ണെ​ന്ന​ല്ലേ ന​മ്മ​ടെ​യൊ​ക്കെ വി​ചാ​രം? ആ​ർ​ക്ക​റി​യാം അ​വ​ര് എ​വ​ടെ​യൊ​ക്കെ, ആ​രു​ടെ കൂ​ട്യാ ചു​റ്റി​ക്ക​റ​ങ്ങ​ണെ​ന്നു. ക​ലി​കാ​ലം​ന്ന​ല്ലേ പ​റ​യ​ണേ?’’

എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ ഓ​ർ​ത്തു നെ​ടു​വീ​ർ​പ്പി​ടു​ക​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ.

‘‘ആ, ​അ​തൊ​ക്കെ പോ​ട്ടെ. എ​ന്തി​നാ ഈ ​പ​ഴ​യ ക​ട​ലാ​സു കെ​ട്ടൊ​ക്കെ അ​ഴീ​ച്ചുനോ​ക്ക​ണേ കു​ട്ടീ?’’

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒ​രു കു​സൃ​തി തോ​ന്നി പാ​ർ​വ​തി​ക്ക്.

“സൗ​മി​നീ​ടെ സ്‌​ഥാ​ന​ത്തു പാ​ർ​വ​ത്യാ എ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തെ​ങ്കി​ലോ?”

വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​കാ​തെ അ​മ്മാ​മ്മ മി​ഴി​ച്ചുനോ​ക്കി. അ​ത്ര​ക്ക് ചൊ​ല്ലൂ​ളി​യി​ല്ലാത്ത​വ​ളാ​ണോ എ​​​ന്റെ കൊ​ച്ചു​മോ​ള്?

“അ​മ്മാ​മ്മ പേ​ടി​ക്ക​ണ്ടാ​ട്ടോ” കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചുകൊ​ണ്ട് അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. “പ​ക്ഷേ ഈ ​പൊ​റ​ത്തുകാ​ണ​ണ മു​ഖം മാ​ത്ര​ല്ലാ പാ​ർ​വ​തി​ക്ക്. ഉ​ള്ളി​ല് വേ​റൊ​രു മു​ഖം കൂ​ടീ​ണ്ട്ന്നു വി​ശാ​ൽ​ന​ഗ​റു​കാ​ർ​ക്ക് അ​സ്സ​ലാ​യ​റി​യാം.”

ഒ​ന്നും മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നാ​കാ​തെ മി​ഴി​ച്ചുനോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അ​മ്മാ​മ്മ.

“ആ​ട്ടെ അ​മ്മാ​മ്മേ, ഒ​രു കാ​ര്യം ചോ​യ്ച്ചാ​ൽ നേ​ര് പ​റ​യു​വോ?”

“ഞാ​നെ​ന്തി​നാ മോ​ളോ​ട് നൊ​ണ പ​റ​യ​ണേ?”

“അ​മ്മേ​ടെ കൈ​യീ​ന്നു കി​ട്ടാ​ത്ത​തോ​ണ്ടാ ചോ​യ്ക്ക​ണെ.”

അ​വ​ളു​ടെ നേ​ർ​ക്ക് സൂ​ക്ഷി​ച്ചുനോ​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ പാ​ടകെ​ട്ടി​യ ക​ണ്ണു​ക​ളി​ൽ സം​ശ​യം പ​ത​ഞ്ഞു.

“എ​ന്നാ പ​റ​യൂ, ആ​രാ പാ​ർവതീ​ടെ അ​ച്ഛ​ൻ?”

“ഇ​തെ​ന്തു ചോ​ദ്യം?”

“ജ​യ​ച​ന്ദ്ര​നോ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നോ?”

“മ​ണ്ണാ​ങ്ക​ട്ട! ആ​ർ​ക്ക​റി​യാം, പെ​ങ്കു​ട്ട്യോ​ളെ മ​യ​ക്ക​ണ ഏ​തു ദേ​വേ​ന്ദ്ര​നാ​ന്നു”, തീ​രെ താ​ൽപ​ര്യ​മി​ല്ലാ​തെ ചു​മ​ൽ വെ​ട്ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ. “ഞ​ങ്ങ​ളാ​രും തെ​രക്കാ​ൻ പോ​യി​ല്ല. പൊ​ക​ഞ്ഞ ..............ക​ള്ളി........ പൊ​റ​ത്തു, അ​ത്ര​ന്നെ. ക​ർ​ക്ക​ട​ക​ത്തി​ല് ന​മ്മ​ള് മൂ​ശേ​ട്ട​യെ പൊ​റ​ത്താ​ക്കി​ല്ലേ, അ​തുപോ​ലെ. അ​വ​ള് പി​ന്നീ​ട് ഈ ​പ​ടിക​ട​ന്ന​ത് വ​ല്യ​മ്മാ​​​ന്റെ മ​ര​ണ​ശേ​ഷം. അ​ല്ലാ​ണ്ട് അ​ങ്ങോ​രു​ടെ മു​മ്പി​ൽ നി​വ​ർ​ന്നു നി​ൽ​ക്കാ​ൻ ധൈ​ര്യം​ണ്ടാ​വോ കു​ട്ടി​ക്ക്?”

ഏ​താ​ണ്ടൊ​ക്കെ മ​ന​സ്സി​ലാ​യ​ത് പോ​ലെ പാ​ർ​വ​തി ത​ല​യാ​ട്ടി. താ​ൻ ക​രു​തി​യ​തിനേ​ക്കാ​ൾ കു​ഴ​ഞ്ഞുമ​റി​ഞ്ഞാ​ണ് കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ കി​ട​പ്പ്. പ​ക്ഷേ അ​ച്ഛ​ൻ എ​വി​ടെ​യാ​ണ് മാ​ഞ്ഞുപോ​യ​തെ​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ചാ​ൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്ന് അ​വ​ൾ​ക്ക് പെ​ട്ടെ​ന്ന് തോ​ന്നി. സൗ​മി​നി​യ​മ്മ ത​ന്നോ​ട് സ​ത്യ​മേ പ​റ​യൂ എ​ന്ന വി​ശാ​സ​ത്തി​ന് ഇ​പ്പോ​ൾ പ​ഴ​യ ബ​ല​മി​ല്ല.

“അ​ല്ലാ, ഞാ​ൻ ആ​ലോ​ചി​ക്ക്യാ, ജ​യ​ച​ന്ദ്ര​നോ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നോ​ന്നു”, അ​വ​ൾ ഒ​രു കൊ​ളു​ത്തി​ടാ​ൻ നോ​ക്കി.

“കൃ​ഷ്ണ​ച​ന്ദ്ര​ന്നുകൂ​ടി ചേ​ർ​ത്തോ. അ​ങ്ങ​നെ കൊ​റെ ച​ന്ദ്ര​മ്മാ​രു​ണ്ട​ല്ലോ. അ​തി​ലൊ​ന്ന്!’’

വീ​ണ്ടും താ​ളം ച​വി​ട്ടിനി​ൽ​ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ. പി​ന്നീ​ട് ഒ​രു ദീ​ർ​ഘനി​ശ്വാ​സം വി​ട്ടു അ​വ​ർ കൂ​ട്ടി​ച്ചേ​ർ​ത്തു:

“ആ​ർ​ക്ക​റി​യാം എ​​​ന്റെ മോ​ളേ? വ​ല്ലോം വി​ട്ടുപ​റ​യോ നി​ന്റമ്മ? അ​യാ​ളു​ടെ കാ​ര്യം വ​രു​മ്പോ അ​വ​ളു​ടെ ഒ​ളി​ച്ചു​ക​ളി ക​ണ്ടു മ​ടു​ത്തു. അ​തോ​ണ്ട് വേ​ണ്ടാ​ത്തതൊ​ന്നും ചോ​യ്ക്കാ​റി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ. വ​ല്ല കാ​ല​ത്തും കേ​റിവ​ര​ണ കു​ട്ട്യെ വെ​റു​തെ പെ​ണ​ക്ക​ണ്ടാ​ണ് ക​രു​തും.”

താ​ൻ ക​രു​തി​യപോ​ലെ കാ​ര്യ​മാ​യൊ​ന്നും കി​ട്ടാ​ൻപോ​ണി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ​യി​ൽനി​ന്നെ​ന്ന് ഉ​റ​പ്പാ​യി​ട്ടും, പാ​ർ​വ​തി വി​ടാ​തെ പു​റ​കെ കൂ​ടി.

അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ലെ പാ​ത്ര​ത്തി​ൽ എ​ന്തോ ഇ​ള​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അ​മ്മാ​മ്മ.

“പി​ന്നേ​ണ്ട​ല്ലോ അ​മ്മാ​മ്മേ” അ​വ​ൾ കൊ​ഞ്ചി. “എ​ന്താ അ​ടു​പ്പ​ത്തു? പാ​ർ​വ​തി​ക്ക് സ്പെ​ഷ്യ​ൽ ആ​യി​ട്ടു...”

“മോ​ൾ​ടെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അ​വി​യ​ൽ!” അ​മ്മാ​മ്മ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കാ​തെ പ​റ​ഞ്ഞു.

“ഇ​പ്പോ​ൾ അ​തൊ​ന്ന്വ​ല്ല പാ​ർ​വ​തീ​ടെ ഫേ​വ​റി​റ്റ്. വ​ല്ല ഇ​റ​ച്ചി​യോ മീ​നോ​റ്റെ കി​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ൽ...”

“അ​യ്യേ!, അ​തൊ​ന്നും ഈ ​വീ​ട്ടി​ലേ കേ​റ്റി​ല്ല. പി​ന്ന്യ​ല്ലേ അ​ടു​ക്കളേ​ല്...”

“അ​മ്മ​ക്ക് അ​തൊ​ക്കെ വേ​ണം ഇ​ട​ക്ക്.”

“ശി​വ ശി​വ, എ​ങ്ങ​നേ​രു​ന്ന കു​ട്ട്യാ​ണ് ആ ​ദു​ഷ്ട​​​ന്റെ കൂ​ടെ കൂ​ടി ഇ​പ്പൊ ഇ​ങ്ങ​ന്യാ​യി അ​ല്ലെ?”

“പി​ന്നേ​ണ്ട​ല്ലോ അ​മ്മാ​മ്മേ’’ അ​വ​ൾ വി​ട്ടി​ല്ല. ‘‘അ​ച്ഛ​നെ കാ​ണാ​താ​യ​തേ...”

“ഞാ​ൻ അ​പ്പ​ഴേ പ​റ​ഞ്ഞി​ല്ലേ എ​നി​ക്കൊ​ന്നും അ​റി​യി​ല്ലാ​ന്നു.’’

“ഏ​തോ ഹി​മാ​ല​യ​ൻ യാ​ത്ര​യി​ൽ കാ​ണാ​തെപോ​യ​താ​ന്നും അ​വ​ടെ ഒ​രു ഹി​മ​ക്ക​ര​ടി​യെ ക​ണ്ടെ​ന്നു​മൊ​ക്കെ...”

“ഹി​മാ​ല​യോ​മി​ല്ല ക​ര​ടീ​ല്യ, അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​യാ​ളെ ക​ണ്ടാ​ൽ ക​ര​ടിത​ന്നെ പേ​ടി​ച്ചോ​ടി​ല്ലേ? ആ​ര് പ​റ​ഞ്ഞു ഈ ​നൊ​ണ​യൊ​ക്കെ?”

“ആ​രെ​ങ്കി​ലും ആ​യ്‌​ക്കോ​ട്ടെ.”

“പ​ച്ച​ക്ക​ള്ളം... അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​യാ​ളു​ടെ വാ​യീ​ന്നു വീ​ഴ​ണ​തൊ​ക്കെ സ​ത്യാ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​ൻ ഇ​ത് നി​​​ന്റെ അ​മ്മ​യ​ല്ല.”

പാ​ർ​വ​തി ഞെ​ട്ടി. എ​ന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണ് ഈ ​അ​മ്മാ​മ്മ പ​റ​യ​ണ​ത്?

ചു​രു​ക്ക​ത്തി​ൽ അ​ച്ഛ​ൻ പ​റ​യു​ന്ന​ത് മു​ഴു​വ​നും അ​മ്മ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അ​മ്മ​യെ വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ​ക്കും... എ​ന്തൊ​രു കു​ടും​ബം! വെ​റു​തെ ഈ ​ക​ട​ന്ന​ൽക്കൂ​ട് ഇ​ള​ക്കേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്ന് അ​വ​ൾ​ക്ക് തോ​ന്നി.

പ​തു​ക്കെ പ​ഴ​യ സം​ശ​യം വീ​ണ്ടും ബ​ല​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണ്. സ​ത്യ​ത്തി​ൽ ആ​രാ​ണ് ത​​​ന്റെ അ​ച്ഛ​ൻ? എ​ത്ര​യാ​യാ​ലും ഒ​രു അ​ച്ഛ​നി​ല്ലാ​തെ താ​ൻ ഉ​ണ്ടാ​വി​ല്ല​ല്ലോ.

നീ​ലി​മ പ​റ​യാ​റു​ണ്ട്. പൊ​ട്ടി​പ്പെ​ണ്ണേ, ഭൂ​മി​യി​ലെ ഒ​രേ​യൊ​രു സ​ത്യം ന​മ്മെ പെ​റ്റി​ട്ട അ​മ്മ മാ​ത്രം. അ​ച്ഛ​ൻ ആ​രാ​ണെ​ന്നു അ​മ്മ പ​റ​ഞ്ഞ​ല്ലേ ന​മ്മ​ളൊ​ക്കെ അ​റി​യ​ണ​ത്. അ​ത് ന​മ്മ​ളൊ​ക്കെ ക​ണ്ണ​ട​ച്ചു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ഇ​തൊ​ക്കെ അ​വ​ളു​ടെ അ​ച്ഛ​ൻ ആ ​ഹ​വി​ൽ​ദാ​ർ മേ​ജ​ർ പ​റ​യാ​റു​ള്ള​ത്. അ​തും മി​ലി​റ്റ​റി ക്യാ​ന്റീ​നി​ൽനി​ന്ന് കി​ട്ടു​ന്ന കു​തി​ര​മാ​ർ​ക്ക് റം ​ശ​രി​ക്കും ത​ല​ക്ക് പി​ടി​ച്ചുക​ഴി​യു​മ്പോ​ൾ! ഒ​രു ത​നി പ​ട്ടാ​ള കു​ടും​ബ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​വ​ൾ​ക്ക് കൂ​ടു​ത​ൽ ബ​ഹുമാ​നം മുത്ത​ച്ഛ​നോ​ടാ​ണ്. നേ​രി​ൽ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒ​രുപാ​ട് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട് സു​ബേ​ദാ​ർ മേ​ജ​ർ ഉ​ദ്ധം ​സിങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി. കൂ​ടാ​തെ, രാ​ത്രി​യു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​മ​ങ്ങ​ളി​ൽ ചു​വ​രി​ൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​ത്തി​ൽനി​ന്ന് അ​വ​ളോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. മു​മ്പാ​രും പ​റ​യാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ. ഒ​രു മു​ത്ത​ച്ഛ​ൻ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യോ​ട് മാ​ത്രം പ​റ​യു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ.

അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ൽ സൗ​മി​നി​യ​മ്മ പ​റ​യു​ന്ന​ത് വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യേ വ​ഴി​യു​ള്ളൂ. ഒ​രു ജ​യ​ച​ന്ദ്ര​ൻ അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​ൻ. അ​മ്മാ​മ്മ പ​റ​യാ​റു​ള്ള​തുപോ​ലെ ഒ​രു പേ​രി​ൽ എ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു...

പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ൽ പി​റ​ന്നു, ന​ഗ​ര​ത്തി​ൽ വ​ള​ർ​ന്ന പാ​ർ​വതി. അ​വ​ൾ​ക്ക് ആ ​നാ​ട്ടി​ൻപു​റം അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ വീ​ടും ആ ​വ​ള​പ്പി​​​ന്റെ അ​തി​രു​ക​ളും മാ​ത്രം. വ​ല്ല​പ്പോ​ഴും അ​മ്മാമ്മ​യോ​ട് കി​ന്നാ​രം പ​റ​യാ​ൻ തോ​ന്നു​മ്പോ​ൾ മാ​ത്രം ക​യ​റിവ​രാ​ൻ തോ​ന്നു​ന്ന ആ ​നാ​ടി​നോ​ട് അ​ല്ലാ​തെ വ​ലി​യ ക​മ്പ​മൊ​ന്നും ഇ​ല്ല​വ​ൾ​ക്ക്. പ​ക്ഷേ ഒ​ന്നുമാ​ത്രം. നാ​ട്ടി​ൽ വ​രു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ​ക്ക് ആ ​കു​ന്നും പു​ഴ​യും കാ​ണ​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നും. ഇ​വ​​ക്കൊ​ന്നും അ​തി​രു​ക​ളി​ല്ല​ല്ലോ. അ​തി​രു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത ആ​കാ​ശം. അ​തി​രു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത ഭൂ​മി. ബി​ശ്വജി​ത് കി​നാ​വു ക​ണ്ട​ത് പോ​ലെ അ​തി​രു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​കം. അ​തി​ലൂ​ടെ കൈവീ​ശി ന​ട​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യ​ണം.

പി​ന്നെ വീ​ടി​നു ചു​റ്റു​മു​ള്ള മ​ര​ക്കൊ​മ്പു​ക​ളി​ൽനി​ന്ന് പു​ല​ർ​ച്ച​ക്ക് കേ​ൾ​ക്കാറു​ള്ള പ​ലത​രം കി​ളി​യൊ​ച്ച​ക​ൾ. കി​ന്നാ​ര​ങ്ങ​ൾ, പ​രി​ഭ​വ​ങ്ങ​ൾ, വ​ഴ​ക്കു​ക​ൾ. അ​ന്തി​ക്ക് വി​ല്ലു​ക​ൾപോ​ലെ പ​റ​ന്നെ​ത്തു​ന്ന ഒ​ട്ടേ​റെ കി​ളി​ക​ൾ. വീ​ണ്ടും കി​ളി​യൊ​ച്ചക​ൾ. ഇ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ ന​ഗ​ര​ത്തി​ൽ. അ​ട്ടി​യി​ട്ട കോ​ൺ​ക്രീ​റ്റ് കൂ​ടു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ എ​വി​ടെ മ​ര​ങ്ങ​ൾ? എ​വി​ടെ കി​ളി​ക​ൾ? പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചും വി​ശാ​ൽ​ന​ഗ​ർ എ​ന്ന ഒ​ട്ടും വി​ശാ​ലമ​ല്ലാ​ത്ത കോ​ള​നി​യി​ൽ. വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ൾ കാ​ണ​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ കു​റ​ച്ചു ദൂ​രെ​യു​ള്ള പാ​ർ​ക്കി​ൽ പോ​ക​ണം. ആ ​കോ​ള​നി​യു​ടെ പേ​ര് ത​ന്നെ മാ​റ്റ​ണ​മെ​ന്ന് അ​വ​ൾ​ക്ക് തോ​ന്നി​യ​ത് അ​ന്നാ​ണ്. പു​തു​താ​യി വ​ന്ന സെ​ക്ട​ർ ര​ണ്ട് കു​റ​ച്ചു ഭേ​ദ​മാ​ണെ​ന്ന് മാ​ത്രം.

പ​ക്ഷേ, ഇ​തേവ​രെ നാ​ട്ടി​ലെ കു​ന്നും പു​ഴ​യും കാ​ണാ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ത​നി​ച്ചുവി​ടാ​ൻ മ​ടി​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്. ആ​രെ​യും കൂ​ട്ടി​പ്പോ​കാ​ൻ അ​വ​ൾ​ക്കൊ​ട്ടു താ​ൽപ​ര്യവു​മി​ല്ല. ഒ​ടു​വി​ൽ ഒ​രുപാ​ട് നി​ർ​ബ​ന്ധി​ച്ചശേ​ഷ​മാ​ണ് അ​ത്ത​വ​ണ അ​വ​ർ മ​ടി​യോ​ടെ ത​ല​യാ​ട്ടി​യ​ത്. വ​ല്യ​മ്മാ​ൻ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ഒ​രി​ക്ക​ലും വി​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന താ​ക്കീ​തോ​ടെ.

അ​ങ്ങ​നെ ഒ​രു വൈ​കു​ന്നേ​രം അ​വ​ൾ കു​ന്നും പു​ഴ​യും കാ​ണാ​നി​റ​ങ്ങി. അ​മ്മ​യും വി​ലാ​സി​നി​യും സെ​റ്റുകൂ​ടാ​റു​ള്ള കു​ന്നുംപു​റം. അ​വ​രെ​പ്പോ​ലെ സ്വ​പ്നം കാ​ണാ​നു​ള്ള ക​ഴി​വി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​മ്മ​യു​ടെ ക​ഥ​ക​ളി​ലൂ​ടെ ആ ​പ്ര​ദേ​ശം അ​വ​ളു​ടെ ഉ​ള്ളി​ൽ നി​റ​ഞ്ഞുനി​ന്നി​രു​ന്നു.

“ത​നി​ച്ചോ?” അ​പ്പോ​ഴും വി​ശ്വാ​സ​മാ​കു​ന്നി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്.

“പി​ന്നെ​ന്താ” അ​വ​ൾ​ക്ക് ചി​രിവ​ന്നു. “ഈ ​സി​റ്റീ​ലൊ​ക്കെ ആ​രാ കൂ​ടെ വ​രാ​ൻ? ഞ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ത​നി​ച്ച​ല്ലേ പോ​ണ​തും വ​ര​ണ​തും.”

“പ​ക്ഷേ ഇ​ത് പ​രി​ച​യ​ല്ല്യാ​ത്ത സ്ഥ​ല​ല്ലേ? വേ​ണെ​ങ്കി​ൽ അ​ച്ചൂ​നെ കൂ​ടെ വി​ടാ​യി​രു​ന്നു.”

“ഹേ​യ്, അ​തൊ​ന്നും വേ​ണ്ട. ത​നി​ച്ചു ന​ട​ക്ക​ണ​താ പാ​ർ​വതി​ക്ക് ഇ​ഷ്ടം.”

പി​ന്നെ ഒ​ന്നും പ​റ​യാ​ൻ നി​ന്നി​ല്ല അ​മ്മാ​മ്മ.

പി​ന്നീ​ട് വെ​യി​ൽ ചാ​യാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടും അ​വ​ൾ ഇ​റ​ങ്ങാ​ൻ വൈ​കു​ന്ന​ത് ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​മ്മാ​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നേ​രം വൈ​ക​ണ​ല്ലോ മോ​ളെ?”

“ഹേ​യ്.”

‘‘ഇ​രു​ട്ട​ണെ​ന് മു​മ്പ് മ​ട​ങ്ങ​ണ്ടേ?”

“അ​തെ​ന്തി​നാ?”

“നി​ങ്ങ​ടെ ടൗ​ൺ പോ​ല്യ​ല്ല ഇ​വി​ടെ. നോ​ക്കിനി​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും വെ​ളി​ച്ചം പോ​വും.”

‘‘അ​തി​നെ​ന്താ?’’

“ഇ​രു​ട്ടി​നെ പേ​ടി​ക്ക​രു​തെ​ന്നാ അ​ച്ഛ​ൻ അ​മ്മ​ക്ക് പ​റ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​ത്.”

“അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും രാ​ത്രീ​ല​ല്ലേ ചെ​കു​ത്താ​ന്മാ​രു​ടെ സ​ഞ്ചാ​രം. ചൂ​ളം വി​ളി​ച്ചു പെ​ങ്കു​ട്ട്യോ​ളെ മ​യ​ക്കാ​ൻ.”

“സാ​ര​ല്ല്യാ അ​മ്മാ​മ്മേ. പാ​ർ​വ​തി പൊ​ക്കോ​ളാം.”

“ഈ ​കു​ട്ടീ​ടെ ഒ​രു കാ​ര്യം!’’ അ​മ്മാ​മ്മ മൂ​ക്ക​ത്തു വി​ര​ൽ വെ​ച്ചു. “നി​ന​ക്ക്