മുടിയറകൾ -20

80

മേ​ന​ച്ചാ​യ​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു നി​ര​പ്പി​ലെ മാ​ളി​ക​വീ​ട്. ഓ​ർ​മ​ക​ളു​ടെ അ​ടു​ക്കു​പോ​ലെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള മ​ര​ക്കോ​വ​ണി. പ​ടി​ക​ൾ ക​യ​റു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അ​ച്ചാ​യ​നോ​ടൊ​പ്പ​മു​ള്ള കാ​ലം പാ​ഴൂ​രി​നെ തേ​ടി​യെ​ത്തും. ഇ​ട​നാ​ഴി​യോ​ടു ചേ​ർ​ന്ന മു​റി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു തീ​റ്റ​യും കു​ടി​യും. പാ​തി​രാ​ക്ക് ബം​ഗ്ലാ​വി​ലേ​ക്ക് മ​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ, അ​ന്തി​ക്കൂ​ട്ടി​നു വ​ന്ന​വ​ളു​ടെ തോ​ളി​ൽ അ​മ​ർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചാ​ണ് മേ​ന​ച്ചാ​യ​ൻ കോ​വ​ണി ഇ​റ​ങ്ങു​ക.

അ​സു​ഖ​മാ​യ​തോ​ടെ മാ​ളി​ക​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് വ​രാ​തെ​യാ​യി. ചി​കി​ത്സ ക​ഴി​ഞ്ഞ് എ​ത്തു​മെ​ന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ​യി​ൽ മു​റി​യെ​ല്ലാം തൂ​ത്തും തു​ട​ച്ചും സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഒ​രുദി​വ​സം ബം​ഗ്ലാ​വി​ലേ​ക്ക് വി​ളി​പ്പി​ച്ചു. അ​ന്ന് കു​റേ സം​സാ​രി​ച്ചു. പ​ഴ​യ​ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പ​റ​യു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ ഒ​രു എ​ക്കി​ട്ട​ത്തോ​ടെ പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ് ആ​ള് പോ​യ​ത്. വി​വ​ര​മ​റി​ഞ്ഞ് തൂ​ക്കു​മേ​ട്ടി​ൽ എ​ത്തി​യ മ​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ച​ട​ങ്ങു​ക​ൾ ക​ഴി​ഞ്ഞ​തും വി​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്ക് മ​ട​ങ്ങി. പി​ന്നീ​ടാ​രും അ​തുവ​ഴി വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.

പ​ടി​ക​ളി​ൽ പ​തി​ഞ്ഞു​പോ​യ ഇ​ട​ർ​ച്ച​ക​ളു​ടെ മീ​തെ ക​യ​റു​മ്പോ​ൾ പാ​ഴൂ​ർ അ​തെ​ല്ലാം വീ​ണ്ടും ഓ​ർ​ത്തു. അ​യാ​ളെ ക​ണ്ട​തോ​ടെ ഹാ​ജി​യാ​ര് നി​സ്‌​കാ​ര​പ്പാ​യ​യി​ൽ​നി​ന്നും എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു.

“ഓ​നോ​ടു പ​റ. ദേ​ഷ്യം വ​ന്നാ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ൾ എ​റി​ഞ്ഞു​ട​യ്ക്ക​രു​തെ​ന്ന്.”

പാ​ഴൂ​ര് ഒ​ന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​റു​ക്കാ​ൻ​പൊ​തി എ​ടു​ത്തു.

“ങ്ങ​ള് തോ​ട്ട​ത്തീ പോ​യി​ല്ലേ.”

“കെ​ട്ടി​യോ​ളു​ടെ ആ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ​ള്ളീ​ന്ന് ഇ​റ​ങ്ങി​യ​തു മു​ത​ൽ മ​ന​സ്സി​നൊ​രു ഭാ​രം. അ​താ ഇ​ങ്ങോ​ട്ട് പോ​ന്ന​ത്.”

‘‘സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. വ​ര​ത്ത​ന്റെ രീ​തി​ക​ളൊ​ന്നും ശ​രി​യ​ല്ല. ഈ ​ജി​ന്ന് എ​ങ്ങ​നെ ഒ​പ്പം കൂ​ടി...”

“ഒ​ന്നും പ​റ​യ​ണ്ട, അ​ടി​വാ​ര​ത്തു വെ​ച്ച് സ​ഹാ​യം ചോ​ദി​ച്ച് എ​ത്തി​യ​താ. തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​ക്ക് വ​രു​ന്നോ​യെ​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ച​തും ആ​ള് ജീ​പ്പി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി. കി​ട​ക്കാ​നൊ​രി​ടം വേ​ണ​മെ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഇ​ങ്ങോ​ട്ടു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​ത്. ഹാ​ജി​യാ​ർ​ക്ക് ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​യ​ല്ലേ.”

കി​ള​വ​ൻ ക​ണ്ണ​ട​ച്ച് അ​തെ​ല്ലാം കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ചെ​ല്ല​ത്തി​ൽ​നി​ന്നൊ​രു വെ​റ്റി​ല​യെ​ടു​ത്ത് കു​റ​ച്ചു​നേ​രം പ്രാ​ർ​ഥി​ച്ചു.

‘‘ഓ​ൻ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​യ​ല്ല, സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം.”

തി​രി​ച്ചെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​ന്നേ നി​സ്കാ​ര​ത്തി​നു​ള്ള പാ​യ വി​രി​ച്ചു. ഇ​നി കാ​ത്തു​നി​ന്നി​ട്ട് കാ​ര്യ​മി​ല്ല.

പ്രാ​ർ​ഥ​ന ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ലും ഇ​ന്നി​നി ഒ​ന്നും പ​റ​യു​മെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.

പാ​ഴൂ​ര് കോ​വ​ണി​യി​റ​ങ്ങി.

81

തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​യും ക​ഴി​ഞ്ഞ് കൈ​ത്തോ​ട്ടി​ൽ കു​ളി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് രാ​യാ​ന്നൊ​രു വി​ളി. രാ​യ​ൻ വേ​ഗം കു​ളി​ച്ചു​ക​യ​റി. ക​ര​ക്കു​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന മു​ണ്ടും ഷ​ർ​ട്ടു​മു​ടു​ത്ത് ഊ​ടു​വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ നി​ര​പ്പി​ലെ​ത്തി. തൂ​ക്കു​മേ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം കു​ഞ്ഞാ​പ്പി​യെ​ന്നാ​ണ് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ​രോ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചെ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. നി​ര​പ്പി​ൽ പ​രി​ചി​ത​മ​ല്ലാ​ത്ത ഒ​രു ജീ​പ്പ്. ഒ​ച്ച കേ​ൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ മാ​ളി​ക​മു​റി​യു​ടെ കോ​വ​ണി ക​യ​റി. ഹാ​ജി​യാ​ര് ഉ​റ​ക്ക​മാ​ണ്. തു​ണി​ക്കെ​ട്ടി​നു മീ​തെ ത​ല ഉ​യ​ർ​ത്തി​വെ​ച്ചു​ള്ള കി​ട​പ്പ്. രാ​യ​ൻ അ​യാ​ളെ വി​ളി​ച്ചു​ണ​ർ​ത്തി.

“എ​ന്നെ തി​ര​ക്കി ആ​രെ​ങ്കി​ലും വ​ന്നി​രു​ന്നോ..?”

അ​വ​നെ തു​റി​ച്ച് നോ​ക്കി​യി​ട്ട് അ​യാ​ൾ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് ധൂ​പ​ച്ച​ട്ടി​യു​ടെ മു​ന്നി​ലി​രു​ന്നു. ചി​ര​ട്ട​ക്ക​രി നി​റ​ച്ച് തീ​യൂ​തു​മ്പോ​ൾ ക​ണ്ണ് ചു​വ​ന്നു.

“ചോ​ദി​ച്ച​ത് കേ​ട്ടി​ല്ലേ..?”

“തൊ​ള്ള തു​റ​ക്ക​ണ്ട. മ​രി​ച്ച​വ​രു​ടെ നി​ല​വി​ളി​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ന​ക്ക് ഒ​ളി​ച്ചോ​ടാ​ൻ പ​റ്റു​മോ...”

കി​ള​വ​ന​തും പ​റ​ഞ്ഞ് ക​ന​ലി​ലേ​ക്ക് സാ​മ്പ്രാ​ണി വി​ത​റി. മു​റി മു​ഴു​വ​ൻ പു​ക നി​റ​ഞ്ഞു. രാ​യ​ൻ വേ​ഗം താ​ഴേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. നി​ര​പ്പി​ൽ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന വ​ണ്ടി​യി​ൽ ആ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ ക​യ​റ്റ​ത്തേ​ക്ക് ന​ട​ന്നു. മൗ​ണ്ട് എ​സ്റ്റേ​റ്റി​ലെ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളോ​ട് അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു.

തൂ​ക്കു​മേ​ട്ടി​ൽ വ​ര​ത്ത​ൻ​മാ​രാ​രും വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.

സ​ന്ധ്യ​യോ​ടെ പാ​റ​മ​ട​യി​ൽ ചെ​ന്നു. വ​ട​ക്കേ​യ​റ്റ​ത്തെ ച​രി​വി​ലാ​ണ് ചാ​രാ​യം വി​ൽ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ലാ​യ​ങ്ങ​ൾ. കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രു പെ​ണ്ണ് ത​നി​ച്ച് വാ​റ്റും. കൊ​ള്ളി​ശാ​ന്ത​യെ​ന്ന് വി​ളി​പ്പേ​ര്. ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​നൊ​ക്കെ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്ന് കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു പോ​കും. ചു​റ്റി​ക്ക​ളി​ക്ക് ചെ​ന്നാ​ൽ വി​റ​കി​നാ​ണ് കീ​റ്. രാ​യ​ന് അ​വി​ടെ പ​തി​വു​ള്ള​താ​ണ്. ശാ​ന്ത​യു​ടെ നാ​വു പേ​ടി​ച്ച് ലാ​യ​ങ്ങ​ളി​ൽ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​വ​ർ അ​വ​നോ​ട് എ​തി​ർ​പ്പൊ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.

“എ​ന്നെ തി​ര​ക്കി ആ​രോ എ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്.”

ഞാ​റ​ക്ക​ട​വി​ൽ​നി​ന്ന് മ​ല ക​യ​റി തൂ​ക്കു​മേ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​തും കു​ഞ്ഞാ​പ്പി​യെ​ന്ന ക​ള്ള​പ്പേ​രി​ൽ പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ ഏ​ല​ത്തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​ക്ക് കൂ​ടി​യ​തു​മൊ​ക്കെ രാ​യ​ൻ വെ​ളി​വി​ല്ലാ​തെ ശാ​ന്ത​യോ​ട് ഒ​രി​ക്ക​ൽ പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“പൊ​ലീ​സു​കാരാവുമോ..?”

“കൊ​ന്നേ​ച്ചാ​ണോ വ​ന്ന​തെ​ന്ന് ഹാ​ജി​യാ​ര് ചോ​ദി​ച്ചു. അ​താ സം​ശ​യം.”

ആ​രോ ക​യ്യാ​ല ചാ​ടി. ശാ​ന്ത വാ​ക്ക​ത്തി​യു​മാ​യി മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. പു​റ​ത്തു​നി​ന്ന് വാ​തി​ൽ കു​റ്റി​യി​ടു​ന്ന സ്വ​രം. ജ​നാ​ല വി​രി മാ​റ്റി. ക​യ്യാ​ല​യു​ടെ അ​ടു​ത്താ​യി ര​ണ്ടു​പേ​ർ നി​ൽ​പു​ണ്ട്. ശാ​ന്ത​യു​ടെ സം​സാ​രം കേ​ൾ​ക്കാം. അ​വ​ൾ അ​ക​ത്തേ​ക്ക് കേ​റി ര​ണ്ടു കു​പ്പി ചാ​രാ​യ​മെ​ടു​ത്തു. രാ​യ​ൻ എ​ന്തോ ചോ​ദി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തും ഒ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്ക​ല്ലേ​യെ​ന്ന് ആം​ഗ്യം കാ​ട്ടി.

തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യ ഉ​ട​നെ മ​ൺ​ക​ല​ത്തി​ൽനി​ന്നും വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു കു​ടി​ച്ചു.

“മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ആ​ൾ​ക്കാ​രാ.”

“ഞാ​ൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു പൊ​ലീ​സാ​ണെ​ന്ന്.”

“പേ​ടി​ക്ക​ണ്ട. ഈ ​തൂ​ക്കു​മേ​ട്ടി​ൽ ആ​രെ​ത്തി​യാ​ലും ശാ​ന്ത അ​റി​യും. ഞാ​ൻ അ​ന്വേ​ഷി​ക്കാം.”

അ​വ​ൾ അ​വ​നെ ക​ട്ടി​ലി​ലേ​ക്ക് പി​ടി​ച്ചി​രു​ത്തി.

“ഇ​വി​ടം വി​ട്ടു​പോ​കു​വാ​ണോ.”

രാ​യ​നൊ​ന്നും പ​റ​യാ​തെ ക​ട്ടി​ലി​ന്റെ ത​ല​ക്ക​ലി​രു​ന്ന വി​ള​ക്ക് ഊ​തി.

82

തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​ക​ൾ രാ​യ​നു മ​ടു​ത്തു. പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ പ​ണി​ക്കാ​ർ എ​പ്പോ​ഴും ഒ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​കും. ഇ​ട​ക്ക് തൂ​ക്കു​പാ​ത്ര​ത്തി​ൽ ആ​ഹാ​ര​വു​മാ​യി റോ​സ​യെ​ത്തും. അ​വ​ളു​ടെ ഉ​റ​പ്പീ​രൊ​ക്കെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ന്നു പ​റ​യു​മ്പോ​ൾ പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തൊ​രു തെ​ളി​ച്ചം വ​രും.

മ​ന​സ്സ​മ്മ​ത​ത്തി​നു​ള്ള ഒ​രു​ക്ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക് അ​യാ​ൾ വ​ല്ല​പ്പോ​ഴു​മേ വ​രാ​റു​ള്ളൂ. മ​രു​ന്ന​ടി​യും ക​ള പ​റി​ക്ക​ലു​മെ​ല്ലാം ന​ന്നാ​യി ന​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അ​റി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ ഹാ​ജി​യാ​ര് പ​റ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ പാ​ഴൂ​ര് മ​റ​ന്നു. മ​തം ഏ​താ​യാ​ലും ആ​ള് കു​ഴ​പ്പ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല.

അ​ക്കൊ​ല്ല​ത്തെ അ​മ്പു​പെ​രു​ന്നാ​ളി​ന് അ​യാ​ൾ രാ​യ​നൊ​രു മു​ണ്ടും ഷ​ർ​ട്ടും വാ​ങ്ങി. നാ​ട​കം കാ​ണാ​ൻ പെ​ൺ​പി​ള്ളാ​രോ​ടൊ​പ്പം ഇ​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ അ​വ​നെ​യും കൂ​ട്ടി. ടോ​ർ​ച്ചു​മാ​യി രാ​യ​ൻ മു​ന്നേ ന​ട​ന്നു. ചി​ഞ്ചു​വും അ​ന്ന​യും ഡി​വൈ​നോ​ട് ഓ​രോ​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. വോ​യി​ൽ സാ​രി​യാ​ണ് റോ​സ ഉ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​ത്. താ​ഴ്ത്തി​ക്കു​ത്തി​യ സാ​രി​ക്കു മീ​തെ അ​വ​ളു​ടെ ഭം​ഗി​യു​ള്ള പൊ​ക്കി​ൾ​ക്കു​ഴി. സം​ശ​യം തീ​ർ​ക്കാ​ൻ രാ​യ​ൻ ഒ​ന്നു​കൂ​ടി തി​രി​ഞ്ഞു. ഇ​ത്ത​വ​ണ അ​വ​ന​ത് വ്യ​ക്ത​മാ​യി ക​ണ്ടു. സാ​രി​ക്കു​ത്തി​നോ​ടു ചേ​ർ​ന്നൊ​രു ക​ത്തി​പ്പി​ടി.

ഡി​വൈ​നൊ​പ്പം പാ​ഴൂ​രും പെ​ൺ​മ​ക്ക​ളും നാ​ട​കം കാ​ണാ​നി​രു​ന്നു. രാ​യ​ൻ പ​ള്ളി​പ്പ​രി​സ​ര​ത്ത് ക​റ​ങ്ങി​ന​ട​ന്നു. പ​റോ​ട്ടി​യി​ലെ​പ്പോ​ലെ മു​ച്ചീ​ട്ടും പ​ന്നി​മ​ല​ത്തു​മി​ല്ല. നാ​ട​കം കാ​ണാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ പൂ​വും ചൂ​ടി ശാ​ന്ത​യു​മു​ണ്ട്. ഉ​റ​ക്കം​വ​ന്ന​തോ​ടെ ത​ലേ​ക്കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന തോ​ർ​ത്ത് അ​ഴി​ച്ച് അ​വ​ൻ പ​ള്ളി​യു​ടെ തി​ണ്ണ​യി​ൽ വി​രി​ച്ചു.

നാ​ട​കം ക​ഴി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ പാ​ഴൂ​ര് അ​വ​നെ വി​ളി​ച്ചു​ണ​ർ​ത്തി.

“ഡി​വൈ​നേ, നീ​യി​വ​നെ മാ​ളി​ക​മു​റി​യി​ൽ കൊ​ണ്ടു​വി​ട്.”

ത​നി​ച്ചു പൊ​യ്ക്കോ​ളാ​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ് രാ​യ​ൻ ഇ​റ​ങ്ങി. കു​റ​ച്ചു​ദൂ​രം പി​ന്നി​ട്ട​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പി​ന്നാ​ലെ ആ​രോ ഉ​ണ്ടെ​ന്നൊ​രു തോ​ന്ന​ൽ. അ​വ​ൻ വേ​ഗം ന​ട​ന്നു.

ടോ​ർ​ച്ചു​വെ​ട്ടം വ​ഴി​യു​ടെ അ​റ്റം​വ​രെ എ​ത്തു​ന്നു​ണ്ട്. ഇ​രു​ട്ടി​ലോ​രോ തീ​ക്ക​ണ്ണു​ക​ൾ. വെ​ളി​ച്ചം അ​ടു​ത്തെ​ത്താ​ൻ കാ​ത്തു​നി​ന്ന​പോ​ലെ കാ​ട്ടു​ജ​ന്തു​ക്ക​ൾ പൊ​ന്ത​യി​ലേ​ക്ക് ചാ​ടി. ത​ണു​പ്പു കൂ​ടി​വ​ന്നു. രാ​യ​ൻ തോ​ർ​ത്തെ​ടു​ത്ത് കാ​ത​ട​ക്കം ചു​റ്റി.

83

പെ​ൺ​മ​ക്ക​ളു​മാ​യി പാ​ഴൂ​ർ അ​ടി​വാ​ര​ത്തേ​ക്ക് പോ​യ രാ​ത്രി അ​ടു​ക്ക​ള​വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്ന് രാ​യ​ൻ അ​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ൽ ക​യ​റി. മു​റ്റ​ത്തു​നി​ന്ന് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ അ​ക​ത്തേ​ക്ക് ഇ​തു​വ​രെ ക​യ​റി​യി​ട്ടി​ല്ല. പ​ഴ​ക്കം ചെ​ന്ന വീ​ട്ടി​ൽ കൊ​ത്തു​പ​ണി​ക​ളു​ള്ള ക​ട്ടി​ലും അ​ല​മാ​ര​യും മ​റ്റ് ഉ​രു​പ്പ​ടി​ക​ളും ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​വ​നു സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി. ത​ടി​യ​ല​മാ​ര​യി​ൽ കു​റ​ച്ച് രൂ​പ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എ​ടു​ത്തി​ല്ല. സ്വ​ർ​ണം വീ​ടി​നു​ള്ളി​ൽ എ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും കാ​ണും. നി​ല​ത്തു​കി​ട​ന്ന ച​വി​ട്ടി​ക​ൾ മാ​റ്റി​നോ​ക്കി, കു​ഴി​ച്ച​തി​ന്റെ ല​ക്ഷ​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ലെ അ​രി​ച്ചെ​മ്പി​നു​ള്ളി​ൽ തി​ര​യു​മ്പോ​ഴാ​ണ് താ​ഴെ ത​റ വെ​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ച്ച് സി​മ​ന്റു തേ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് ക​ണ്ട​ത്. ക​മ്പി​പ്പാ​ര​യെ​ടു​ത്ത് കു​ത്തി. ഉ​ള്ളി​ലൊ​രു മു​ഴ​ക്കം.

കേ​റ്റം ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന ജീ​പ്പി​ന്റെ ഒ​ച്ച കേ​ട്ട​തും മ​ഴ​യ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി രാ​യ​ൻ ക​യ്യാ​ല ചാ​ടി.

ര​ണ്ടു ദി​വ​സം ക​ഴി​ഞ്ഞ് തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​ക്കാ​ര​ൻ ചെ​ക്ക​ൻ വി​ളി​ക്കാ​ൻ എ​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും പ​നി​യും മേ​ലു​വേ​ദ​ന​യു​മാ​ണെ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞ് രാ​യ​നൊ​ഴി​ഞ്ഞു. പ​ക​ൽ മാ​ളി​ക​മു​റി​യി​ൽ​ത​ന്നെ ത​ങ്ങി. രാ​ത്രി കൊ​ള്ളി​ശാ​ന്ത​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ചെ​ല്ലു​മ്പോ​ൾ വ​ഴി​യി​ൽ വെ​ള്ള​ക്കെ​ട്ട്. മു​ണ്ടു പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു നീ​ന്തി. ഒ​ന്നു ര​ണ്ടു മു​ഴു​ത്ത മീ​നു​ക​ൾ ഒ​ഴു​ക്കി​ലൂ​ടെ ചാ​ടി. ഡാം ​തു​റ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി മു​ന്നോ​ട്ടു ചെ​ന്ന​തും അ​ര​പ്പൊ​ക്കം വെ​ള്ള​മാ​യി.

‘‘ന​ല്ല ഒ​ഴു​ക്കു​ണ്ട്. അ​ങ്ങോ​ട്ട​ധി​കം പോ​വ​ണ്ട,’’ എ​തി​രെ വ​ന്ന​യാ​ൾ വി​ളി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞു. അ​വ​ന​ത് കാ​ര്യ​മാ​ക്കാ​തെ മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ന്തി​യെ​ങ്കി​ലും ഇ​രു​ട്ടി​ൽ വ​ഴി​യ​റി​യാ​തെ വ​ന്ന​തോ​ടെ തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

പാ​തി​രാ​ക്ക് ന​ന​ഞ്ഞൊ​ലി​ച്ച് കോ​വ​ണി ക​യ​റു​മ്പോ​ൾ മു​ക​ള​റ്റ​ത്തെ പ​ടി​യി​ൽ രാ​യ​നു കാ​ൽ തെ​റ്റി. കോ​ണി​പ്പ​ടി​യി​ൽ ഇ​ടി​ച്ച മു​ട്ടി​നു ന​ല്ല വേ​ദ​ന. കി​ള​വ​ൻ ഇ​റ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു ക​ണ്ട് രാ​യ​ൻ അ​യാ​ളു​ടെ കൈ ​ത​ട്ടി​മാ​റ്റി മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി.

‘‘നീ ​ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം പ​ട​ച്ചോ​ൻ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട്.’’

അ​വ​ൻ ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ അ​യാ​ളു​ടെ അ​ടു​ത്തേ​ക്ക് ചെ​ന്നു.

“ബാ​പ്പി​ച്ചി​ക്ക് സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് പ​റ​യു​ന്ന​ത​ല്ലേ. ങ്ങ​ള് ക്ഷ​മി​ക്ക്.”

ഇ​ട​നാ​ഴി​യി​ൽ നി​ന്നി​രു​ന്ന പ​യ്യ​ന്റെ സ്വ​രം കേ​ട്ട് കി​ള​വ​ന്റെ ക​ഴു​ത്തി​ൽ​നി​ന്നും അ​വ​ൻ കൈ ​എ​ടു​ത്തു.

84

‘‘ഇ​ന്നാ ലി​ല്ലാ​ഹി വ​ഇ​ന്നാ ഇ​ലൈ​ഹി റാ​ജി​ഊ​ൻ.’’ കി​ള​വ​ന്റെ പ്രാ​ർ​ഥ​ന.

കു​റ​ച്ചു ക​ഴി​ഞ്ഞ​തും മ​ല​മു​ക​ളി​ലെ പ​ള്ളി​യി​ൽ​നി​ന്നും ഒ​റ്റ​യും പെ​ട്ട​യും മു​ഴ​ങ്ങി. രാ​യ​ൻ മൂ​ടി​പ്പു​ത​ച്ചു കി​ട​ന്നു. ന​ല്ല ത​ണു​പ്പ്. പു​റ​ത്തേ​ക്ക് ഇ​റ​ങ്ങാ​നൊ​രു മ​ടി. കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ് കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​ൻ തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പ​ണി​ക്കാ​ര​ൻ ജീ​പ്പു​മാ​യെ​ത്തി. പോ​കു​ന്ന​വ​ഴി ശ​വ​പ്പെ​ട്ടി​ക്ക​ട​യു​ടെ മു​ന്നി​ൽ വ​ണ്ടി നി​ർ​ത്തി. പെ​ട്ടി ക​യ​റ്റു​മ്പോ​ൾ രാ​യ​നും താ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. വ​ണ്ടി​യോ​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​ൻ ന​ട​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പ​റ​ഞ്ഞു.

മ​രി​ച്ച ആ​ളു​മാ​യി അ​ടു​പ്പ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടും അ​വ​ൻ ക​ര​യു​ന്ന​ത് ക​ണ്ട​തോ​ടെ രാ​യ​നൊ​രു ബീ​ഡി ക​ത്തി​ച്ച് കൊ​ടു​ത്തു.

“നീ ​മ​ര്യാ​ദ​യ്ക്ക് ഓ​ടി​ക്ക്. ച​ത്തു​പോ​യ​വ​ളു​ടെ ആ​ത്മാ​വ് ഭൂ​മി​യി​ല​തി​ന്റെ ര​ണ്ടാം ജ​ന്മം എ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. മ​ടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങി​യാ അ​ത​ങ്ങ് തീ​ർ​ക്കു​ന്ന​താ ന​ല്ല​ത്.”

“ആ ​പെ​ണ്ണ് വി​ഷം ക​ഴി​ച്ചു മ​രി​ച്ച​തി​ന്, ഇ​ങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും പ​റ​യ​ല്ലേ അ​ണ്ണാ.”

പ​ള്ളി​യി​ൽ​നി​ന്നെ​ത്തി​യ ആ​ളു​ക​ൾ പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി. പാ​യ​ലു​പി​ടി​ച്ച ഭി​ത്തി​യി​ൽ ശ​വ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ടെ മൂ​ടി ചാ​രി​വെ​ച്ചി​ട്ട് രാ​യ​ൻ അ​വ​ർ​ക്കൊ​പ്പ​മി​രു​ന്ന് ബീ​ഡി ക​ത്തി​ച്ചു. അ​ക​ത്ത് മ​രി​പ്പി​ന്റെ പ്രാ​ർ​ഥ​ന കേ​ൾ​ക്കാം. കൂ​ട്ടി​ല​ട​ച്ച പ​ട്ടി നി​ർ​ത്താ​തെ കു​ര​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ അ​ന്ന​യു​ടെ ശ​വം പ​ന്ത​ലി​ലേ​ക്ക് എ​ടു​ത്തു. ര​ണ്ടു​പേ​ർ ചേ​ർ​ന്ന് പാ​ഴൂ​രി​നെ താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ച് ശ​വ​മ​ഞ്ച​ത്തി​ന​രി​കി​ലെ ​െബ​ഞ്ചി​ലി​രു​ത്തി. രാ​യ​നെ അ​യാ​ൾ അ​ടു​ത്തേ​ക്ക് വി​ളി​ച്ചു.

‘‘നീ​യി​തു​വെ​ച്ചോ. ഓ​രോ ആ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ള് കാ​ണും.’’

കു​ഴ​ഞ്ഞു വീ​ഴാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ പാ​ഴൂ​രി​നെ റോ​സ ചേ​ർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു.

രാ​യ​ൻ വീ​ടി​ന്റെ പി​ന്നി​ലേ​ക്ക് ചെ​ന്നു. അ​വ​നെ ക​ണ്ട​തും ചി​ഞ്ചു ക​ര​ഞ്ഞു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ഇ​ന്നു​വ​രെ ആ​രെ​യും ആ​ശ്വ​സി​പ്പി​ച്ച് ശീ​ല​മി​ല്ല. എ​ന്നാ​ലും അ​വ​ളു​ടെ അ​ടു​ത്തേ​ക്ക് ചെ​ന്ന് വി​ഷ​മി​ക്ക​ല്ലേ​യെ​ന്ന് അ​വ​നൊ​രു​വി​ധം പ​റ​ഞ്ഞൊ​പ്പി​ച്ചു. പ​ണി​ക്കാ​ര​ൻ ചെ​ക്ക​ൻ ഇ​ട​ക്കി​ടെ വ​ന്ന് ഓ​രോ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

‘‘അ​ണ്ണാ. കു​റ​ച്ച് കു​ന്തി​രി​ക്കം വാ​ങ്ങ​ണ​മ​ല്ലോ.’’

പാ​ഴൂ​ർ ഏ​ൽ​പി​ച്ച പൈ​സ​യി​ൽ​നി​ന്നു കു​ന്തി​രി​ക്ക​ത്തി​നു​ള്ള​ത് കൊ​ടു​ത്തു. ആ​ദ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് മ​ര​ണ​വീ​ടി​ന്റെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ ഏ​റ്റെ​ടു​ക്കു​ന്ന​ത്. ശ​വ​മെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള നേ​ര​മാ​യ​പ്പോ​ൾ മ​ല​മു​ക​ളി​ലെ ധ്യാ​ന​ത്തി​നു പോ​യി​രു​ന്ന ഡി​വൈ​നെ​ത്തി. അ​വ​നെ​ക്ക​ണ്ട​തും ചി​ഞ്ചു​വി​ന്റെ ക​ര​ച്ചി​ൽ ഉ​ച്ച​ത്തി​ലാ​യി. അ​ട​ക്കം ക​ഴി​ഞ്ഞ്, മി​ച്ചം വ​ന്ന തു​ക​യു​മാ​യി രാ​യ​ൻ വേ​ഗം മാ​ളി​ക​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് മ​ട​ങ്ങി.

അ​ന്ന​യു​ടെ മ​ര​ണം ന​ട​ന്ന് ആ​ഴ്ച ഒ​ന്നു ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും അ​വ​ൾ എ​ന്തി​നാ​ണ് വി​ഷം ക​ഴി​ച്ച​തെ​ന്ന് ആ​ർ​ക്കു​മൊ​രു സൂ​ച​ന കി​ട്ടി​യി​ല്ല.

റോ​സ​യു​ടെ മ​ന​സ്സ​മ്മ​ത​ത്തി​നു​ള്ള ഡ്ര​സെ​ടു​ക്കാ​ൻ പോ​കാ​നാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​വ​ർ​ക്കു​ള്ള ജീ​പ്പ് ഏ​ർ​പ്പാ​ടാ​ക്കി​യി​ട്ടാ​ണ് ഡി​വൈ​ൻ അ​ന്ന് ധ്യാ​ന​ത്തി​നു പോ​യ​ത്. ഉ​ടു​പ്പെ​ടു​ക്കാ​ൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച ദി​വ​സം രാ​വി ലെ ​അ​ന്ന​ക്ക് പ​നി. പോ​കു​ന്ന വ​ഴി ഏ​തെ​ങ്കി​ലും ആ​ശു​പ​ത്രി​യി​ൽ കാ​ണി​ക്കാ​മെ​ന്ന് പാ​ഴൂ​ര് പ​റ​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും ചു​രം ക​യ​റി ഛർ​ദി​ക്കാ​ൻ വ​യ്യെ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞ് അ​ന്ന പോ​യി​ല്ല. ഇ​ള​യ​വ​ളെ ത​നി​ച്ചാ​ക്കി പോ​കാ​ൻ റോ​സ​ക്ക് മ​ടി. എ​ന്നാ​ലും എ​ല്ലാ​വ​രും നി​ർ​ബ​ന്ധി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ഉ​രി​ഞ്ഞി​ട്ട സാ​രി അ​വ​ൾ വീ​ണ്ടു​മു​ടു​ത്തു.

“ഉ​ടു​പ്പും വാ​ങ്ങി ഞ​ങ്ങ​ളു തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോ​ഴും അ​ന്ന ക​ട്ടി​ലി​ലു​ണ്ട്. ഉ​റ​ങ്ങു​വാ​ണെ​ന്നാ​ണ് ക​രു​തി​യ​ത്. റോ​സ​ച്ചേ​ച്ചി ക​ഞ്ഞി​യു​മാ​യി വി​ളി​ച്ചു​ണ​ർ​ത്താ​ൻ നോ​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ള് മ​രി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​വാ.”

ഏ​ഴ​ടി​യ​ന്തി​ര​ത്തി​നു വ​ന്ന​വ​രോ​ട് ന​ട​ന്ന​തെ​ല്ലാം വീ​ണ്ടും പ​റ​ഞ്ഞു ചി​ഞ്ചു​വി​ന്റെ ഒ​ച്ച​യ​ട​ഞ്ഞു.

ഇ​ള​യ​വ​ൾ ആ​ത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്ത​തോ​ടെ മൂ​ത്ത​തി​ന്റെ ക​ല്യാ​ണം മു​ട​ങ്ങി. പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ ക​ച്ച​വ​ട​ത്തി​ലെ ശ്ര​ദ്ധ കു​റ​ഞ്ഞു. അ​യാ​ൾ വീ​ടി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങാ​താ​യി. അ​ന്ന​യോ​ട് അ​ടു​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ​ള്ളി ക്വയ​റി​ലെ പ​യ്യ​നെ പൊ​ലീ​സു​കാ​ർ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി ചോ​ദ്യം​ചെ​യ്തെ​ങ്കി​ലും വീ​ട്ടു​കാ​ർ ഇ​ട​പെ​ട്ട് അ​വ​നെ ഇ​റ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​ന്നു. ഇ​ട​ക്കി​ടെ​യു​ള്ള പൊ​ലീ​സു​കാ​രു​ടെ വ​ര​വും അ​ന്വേ​ഷ​ണ​വും തോ​ട്ട​ത്തിലെ ​ജോ​ലി​യും കൂ​ടി​യാ​യ​പ്പോ​ൾ രാ​യ​നു മ​ട​ുത്തു.

‘‘ഇ​വി​ടെ ശ​രി​യാ​വി​ല്ല. എ​നി​ക്കു പോ​ണം.’’

പാ​ഴൂ​ര് ഒ​ന്നും കേ​ൾ​ക്കാ​ത്ത​പോ​ലെ കു​മ്പി​ട്ടി​രു​ന്നു. ക​രി​പ്പെ​ട്ടി​ക്കാ​പ്പി കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചി​ട്ട് റോ​സ പ​തി​വു​തെ​റ്റി​ച്ച് വാ​തി​ൽ​പ്പ​ടി​യി​ൽ നി​ന്നു.

‘‘നീ​യി​പ്പോ പോ​യാ​ലെ​ങ്ങ​നാ കു​ഞ്ഞാ​പ്പി...’’

പാ​ഴൂ​രി​ന്റെ സ്വ​രം ഇ​ട​റി.

‘‘അ​യാ​ളു പോ​ട്ടെ അ​ച്ചാ​യീ. ഇ​ഷ്ട​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ എ​ന്തി​നാ​ണ് പി​ടി​ച്ചു​നി​ർ​ത്തു​ന്ന​ത്.’’

അ​തി​രു​വ​രെ കൂ​ട്ടു​ചെ​ന്ന പ​ട്ടി​യു​ടെ ക​ഴു​ത്തി​ൽ അ​വ​ൻ ത​ട​വു​ന്ന​തു ക​ണ്ട് റോ​സ അ​യ്യ​മി​റ​ങ്ങി അ​ടു​ത്തേ​ക്ക് ചെ​ന്നു.

“രാ​ത്രി ഏ​ല​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കൊ​ന്നു വ​ന്നി​ട്ട് പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ.”

അ​വ​നൊ​ന്നും മി​ണ്ടാ​തെ സ​ഞ്ചി​യു​മാ​യി ച​രി​വി​റ​ങ്ങി.

(തു​ട​രും)