പാർവതി

17. മൂ​ന്നു ത​ല​മു​റ​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ ഒ​രു പാ​ലം

അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ പ​തി​വുപോ​ലെ സ്റ്റേ​ഷ​നി​ൽ കാ​ത്തുനി​ന്നി​രു​ന്നു. ക​ഴി​ഞ്ഞ ത​വ​ണ ക​ണ്ട​തി​ൽനി​ന്ന് കു​റ​ച്ചുകൂ​ടി മെ​ലി​ഞ്ഞ​തുപോ​ലെ. മു​ടി​യും ന​ര​ച്ചുതു​ടങ്ങിയി​രി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​ത പ്ര​യാ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കും. എ​ന്നാ​ലും മു​ഖ​ത്തെ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ന് ഒ​ട്ടും കു​റ​വി​ല്ല.

“സൗ​മി​നി​യേ​ട​ത്തി വ​ന്ന​പ്പൊ വ​ണ്ടി സ​മ​യ​ത്തി​ന് മു​മ്പ​ന്നെ. മോ​ള് വ​ന്ന​പ്പൊ ഒ​രുപാ​ട് വൈ​കീ​രു​ന്നു.”

“അ​താ അ​മ്മേം മോ​ളും ത​മ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം. കൊ​റേ നാ​ള് കൂ​ടി​യു​ള്ള സൗ​മി​നി​യേ​ട​ത്തി​യു​ടെ വ​ര​വ​ന്നെ വ​ല്ല്യൊ​രു സം​ഭ​വ​ല്ലേ?” പാ​ർ​വ​തി പ​റ​ഞ്ഞു.

ഇ​ഷ്ട​പ്പെ​ടാ​ത്ത മ​ട്ടി​ൽ സൗ​മി​നി മു​ഖം ചു​ളി​ക്കു​ന്ന​ത് ക​ണ്ടു. അ​യാ​ളെ​ക്കാ​ൾ താ​ഴെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ന് അ​മ്മ ഏ​ട​ത്തിത​ന്നെ. അ​വ​ർ ടാ​ക്സി​യി​ൽ ഇ​രി​ക്കു​മ്പോ​ൾത​ന്നെ വി​ലാ​സി​നി​യു​ടെ വി​ളിവ​ന്നു.

“ആ, ​ഇ​വ​ടെ എ​ത്തി. സു​ഖാ​യി​ട്ട് എ​ത്തി. ഒ​രു വെ​ഷ​മോം​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഓ​ക്കേ. എ​ല്ലാം പ​റ​ഞ്ഞ​തുപോ​ലെ.” പാ​ർ​വ​തി പ​റ​ഞ്ഞു.

“വി​ലാ​സി​നി​യാ​യി​രി​ക്കും.” സൗ​മി​നി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ആ...”

“​ഒ​ടു​വി​ൽ അ​വ​ളെ​ന്നെ ഇ​വി​ടം വ​രെ ട്രാ​ക്ക് ചെ​യ്തു. പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ൾ ത​മ്മി​ൽ എ​ന്താ ഒ​രു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ച​ന?”

“ഒ​രു അ​ട്ടി​മ​റി ന​ട​ത്തി ഇ​വ​ട​ത്തെ ഭ​ര​ണം പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​ൻ.”

പി​ന്നെ സൗ​മി​നി മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ ഓ​ർ​ത്തുകൊ​ണ്ടു പു​റം​കാ​ഴ്ചക​ളി​ലൂ​ടെ ക​ണ്ണോ​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എ​ല്ലാം എ​ന്തു മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അ​വി​ട​വി​ടെ പൊ​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ഞ്ഞ പ​ഴ​യ റോ​ഡി​നു പ​ക​രം വൃ​ത്തി​യാ​യി ടാ​റി​ട്ടു മി​നു​ക്കി​യ മു​ഖം. വ​ഴി​വ​ക്കി​ലും ഒ​രുപാ​ട് ത​ണ​ൽ​വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ൾ.

“ന​മ്മ​ടെ റോ​ഡൊ​ക്കെ ഉ​ഷാ​റാ​ക്കി അ​ല്ലേ, അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ.”

“ഒ​ക്കെ കൊ​ല്ലാ​വ​സാ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള പ​തി​വു പൂ​ശ​ല​ന്നെ. മ​ഴ​ക്കാ​ലം ക​ഴി​യു​മ്പൊ കാ​ണാം ശ​രി​ക്കു​ള്ള കോ​ലം. നി​ര​ത്തി​ലെ കു​ഴി​ക​ളി​ല് ചെ​ടി ന​ട​ണ​ത് അ​ക്കാ​ല​ത്താ.”

എ​ന്താ​യാ​ലും, മു​മ്പ് പാ​ർ​വതി​യോ​ട് പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു പോ​ലെ മ​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നുമു​മ്പ് ത​ന്നെ ഈ ​വെ​ടി​പ്പാ​യ നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒ​ന്ന് ഞെ​ളി​ഞ്ഞു ന​ട​ക്ക​ണം. ഒ​രു കാ​ല​ത്ത് നാ​ണംകൊ​ണ്ട് മു​ഖം കാ​ണി​ക്കാ​ൻ മ​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന നി​ര​ത്ത്‌. രാ​ത്രി​യി​ൽ ത​ലമൂ​ടി ഒ​ളി​ച്ചോ​ടി​യ നി​ര​ത്ത്‌. നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് വേ​ണ്ടാ​ത്ത സൗ​മി​നി​യെ ഏ​റ്റെ​ടു​ക്കാ​ൻ വേ​റൊ​രു ന​ഗ​രം മു​ന്നോ​ട്ടുവ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇ​നി​യും ഞാ​നി​വി​ടെ വ​രും. വ​ന്നുകൊ​ണ്ടേ​യിരി​ക്കും... ഇ​തേ റോ​ഡി​ലൂ​ടെ നെ​ഞ്ച് നി​വ​ർ​ത്തി ന​ട​ക്കും. മ​ഴ​ക്കാ​ല​മാ​ണെ​ങ്കി​ൽ കു​ഴി​കളി​ൽ ചെ​ടി​ക​ൾ ന​ടും. പേ​ര​റി​യാ​ത്ത, മു​ഖ​മ​റി​യാ​ത്ത ആ​രോ​ടോ ഒ​ക്കെ​യു​ള്ള പ​ക... ഉ​ള്ളി​ൽ എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ പു​ക​ഞ്ഞുകൂ​ടു​ക​യാ​ണ്. അ​വ​രു​ടെ നെ​ഞ്ച് പി​ട​ഞ്ഞു.

അ​ൽപം ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ സൗ​മി​നി​ക്ക് ത​ന്നെ തെ​ല്ലൊ​രു കു​റ്റ​ബോ​ധം തോ​ന്നി. ഇ​ത്ര​യേ​റെ വി​വേ​ക​വും വി​വ​ര​വു​മു​ള്ള താ​ൻ ആ​രോ​ടാ​ണ് പ​കവീ​ട്ടാ​ൻ നോ​ക്കു​ന്ന​ത്? അ​ക്കാ​ല​ത്തു ത​ന്നെ​പ്പ​റ്റി അ​പ​വാ​ദം പ​റ​ഞ്ഞു ന​ട​ന്നി​രു​ന്ന​വ​രി​ൽ ചി​ല​രെ​ങ്കി​ലും ഇ​ന്നീ ഭൂ​മു​ഖ​ത്തു ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ഈ ​നാ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.

ഉ​മ്മ​റ​ത്തുത​ന്നെ അ​മ്മാ​മ്മ കാ​ത്തുനി​ൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“എ​ന്താ വ​രാ​ത്തേ​ന്ന് നോ​ക്കിനി​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. വ​ണ്ടി വൈ​കി അ​ല്ലേ?”

“വൈ​കി​യി​ല്ല. കൊ​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തെ​യാ എ​ത്തീ​ത്.”

പാ​ർ​വ​തി​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും സൗ​മി​നി​ക്ക് കി​ട്ടി​യ​ത് ഒ​രു അ​മ​ർ​ന്ന ചി​രി മാ​ത്രം. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ൽത​ന്നെ ഒ​രു ക​ല്ലു​ക​ടി... സൗ​മി​നി പ​ല്ല് ഞെ​രി​ച്ചു. മു​മ്പ​ത്തെ എ​രി​ച്ചി​ൽ തി​രി​ച്ചുവ​രു​ന്ന​തുപോ​ലെ.

സാ​ര​മി​ല്ല ഞാ​നി​ല്ലേ, എ​ല്ലാം പ​തു​ക്കെ ശ​രി​യാ​ക്കാ​മെ​ന്ന മ​ട്ടി​ൽ പാ​ർ​വ​തി ക​ണ്ണ് കാ​ട്ടി.

ഒ​രു ന​ന​ഞ്ഞ ചി​രി​യോ​ടെ ഈ ​നാ​ട​ക​മെ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചുനി​ൽ​ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​ച്ചുവേ​ട്ട​ൻ. ആ ​ത​റ​വാ​ട്ടി​ലെ ചെ​റു​തും വ​ലു​തു​മാ​യ എ​ല്ലാ അ​ന​ക്ക​ങ്ങ​ൾ​ക്കും സാ​ക്ഷിയാ​യ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ. എ​ല്ലാം അ​റി​യു​ന്ന അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ.

“ഒ​ടു​വി​ൽ ഞാ​ൻ വീ​ണ്ടും വ​ന്നു.” ആ​രോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ സൗ​മി​നി പ​റ​ഞ്ഞു.

പെ​ട്ടി​ക​ൾ ഒ​തു​ക്കു​ന്ന തി​ര​ക്കി​ലാ​യി​രു​ന്ന പാ​ർ​വ​തി മു​ര​ണ്ടു.

“വ​രാ​തെ പ​റ്റി​ല്ല​ല്ലോ.”

“നി​ങ്ങ​ടെ മു​റി​യൊ​ക്കെ വൃ​ത്തി​യാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ട്. കൊ​റേ നാ​ളാ​യി​ട്ടു തൊ​റക്കാ​തെ കെ​ട​ന്നതോ​ണ്ട് നെ​റ​യെ പ​ല്ലി​ക്കാ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ പാ​റ്റ​ക​ളു​ടെ ശ​ല്യ​വും.” അ​മ്മാ​മ്മ പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്ന​ത് കേ​ട്ടു.

ചാ​ണ​കം ത​ളി​ച്ചു ശു​ദ്ധ​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും ഒ​രു​മ്പെ​ട്ടോ​ളു​ടെ മു​റി. ആ ​മു​റി​യിലി​രു​ന്ന​ല്ലേ അ​ന്ന​ത്തെ ഒ​ളി​ച്ചോ​ട്ട​ത്തി​നു​ള്ള ഒ​രു​ക്ക​ങ്ങ​ൾ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ക. നാ​ളെ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നോ​ട് ചോ​ദി​ക്കാം, എ​ല്ലാം വി​ശ​ദ​മാ​യിത​ന്നെ. പ​ഴ​യ ചൊ​രു​ക്ക് വീ​ണ്ടും തി​രി​ച്ചുവ​രു​ന്ന​തുപോ​ലെ. കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞു വി​ലാ​സി​നി​യെ ഒ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​ണം. കു​റെനേ​രം തു​റ​ന്നു സം​സാ​രി​ക്ക​ണം. അ​വ​ളോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് കു​റ​ച്ച് ആ​ശ്വാ​സം കി​ട്ടു​ക.

“നി​ങ്ങ​ള് ഊ​ണൊ​ക്കെ ക​ഴി​ച്ചുകാ​ണു​വ​ല്ലോ?” അ​മ്മാ​മ്മ ചോ​ദി​ച്ച​ത് പേ​ര​ക്കു​ട്ടിയോ​ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞ​ത് മ​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു.

“ആ, ​വ​ണ്ടീ​ന്ന് കി​ട്ടി.”

“എ​ന്നാ​ൽ ഞാ​ൻ കാ​പ്പി ഉ​ണ്ടാ​ക്കാം.”

“കാ​പ്പി​യ​ല്ല, ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് വേ​ണ്ട​ത് ന​ല്ല ക​ടു​പ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള ചാ​യ. അ​ത് ഞാ​ൻത​ന്നെ ഉ​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കോ​ളാം. അ​മ്മ അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ൽ കേ​റ​ണ്ട. പ​ഴ​യ വി​റ​ക് അ​ടു​പ്പ് ത​ന്ന്യാ​ണോ?” മ​ക​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഹേ​യ്, അ​തൊ​ക്കെ എ​ന്നേ പോ​യി. ഇ​പ്പൊ ന​ല്ല ഗ്യാ​സ് അ​ടു​പ്പ​ല്ലേ?”

അ​ത് ശ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ൽ ക​യ​റി​യ​പ്പോ​ൾ സൗ​മി​നി അ​ന്തംവി​ട്ടു പോ​യി. പ​ഴ​യ കു​ടു​സ്സ് മു​റി​യാ​കെ വ​ലു​താ​ക്കി മോ​ഡു​ലാർ മാ​തൃ​ക​യാ​ക്കി മാ​റ്റി​യി​രിക്കു​ന്നു. പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളും മ​റ്റും അ​ടു​ക്കിവെക്കാ​ൻ കു​റെ​യേ​റെ അ​റ​ക​ളും ഷെ​ൽ​ഫുക​ളും. ആ​ക​ക്കൂ​ടി പ​ന്ത് ക​ളി​ക്കാ​നു​ള്ള സ്ഥ​ലം. ഇ​തി​നു മു​മ്പി​ൽ ത​​ന്റെ ശാ​ന്തി​ന​ഗറി​ലെ അ​ടു​ക്ക​ള എ​ത്ര​യോ പു​റ​കി​ൽ. പാ​ർ​വതി അ​തെ​ല്ലാം മു​മ്പേ ക​ണ്ടുകാ​ണു​മെങ്കി​ലും പ​റ​യാ​തി​രു​ന്ന​ത് മ​ന​പ്പൂ​ർവ​മാ​യി​രി​ക്കും. അ​മ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ ഭാ​വ​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചുകൊ​ണ്ട് അ​ടു​ത്തുനി​ൽ​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു ചെ​റി​യൊ​രു ക​ള്ളച്ചി​രി​യു​ണ്ട്.

ചാ​യ​യും പ​രി​പ്പു​വ​ട​യും ക​ഴി​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​മ്മാ​മ്മ പാ​ർ​വതി​യു​ടെ അ​ടു​ത്തിരു​ന്നു നെ​റു​ക​യി​ൽ ത​ലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

“എ​ന്താ മോ​ള്ടെ ഇ​നി​യ​ത്തെ പ​രി​പാ​ടി?”

“ഇ​നീം പ​ഠി​ക്ക​ണം പാ​ർ​വ​തി​ക്ക്. അ​വ​ടെ​യ​ല്ല, ദൂ​രെ.”

“ദൂ​രേ​ന്നു വ​ച്ചാ?

“പു​ണെ​യി​ലെ ഒ​രു കോ​ളേ​ജി​ല് അ​ഡ്‌​മി​ഷ​ൻ ശ​രി​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​ധി​കം താ​മസി​യാ​തെ പോ​വേ​ണ്ടിവ​രും. അ​തി​നുമു​മ്പേ അ​മ്മാ​മ്മെ ക​ണ്ട് അ​നു​ഗ്ര​ഹം മേ​ടി​ക്കണം​ന്ന് അ​മ്മ​ക്ക് ഒ​രേ നി​ർ​ബ​ന്ധം. അ​തോ​ണ്ടാ അ​മ്മേ​ടെ ട്യൂ​ഷ​ൻ ക്ലാ​സൊ​ക്കെ നി​റു​ത്തി വ​ച്ച് ഇ​ങ്ങോ​ട്ട് തി​ടു​ക്കം പി​ടി​ച്ചുപോ​ന്ന​ത്.”

പാർവതി ത​​ന്റെ ക​രു​ക്ക​ൾ സ​മ​ർ​ഥ​മാ​യി നീ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നു സൗ​മി​നി​ക്ക് മ​ന​സ്സി​ലാ​യി. അ​ൽപം ക​ഴി​ഞ്ഞ് എ​ന്തോ ഓ​ർ​ത്തുകൊ​ണ്ട് അ​മ്മാ​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു:

“അ​വ​ടെ​യൊ​ക്കെ താ​മ​സി​ച്ചു പ​ഠി​ക്കാ​ൻ ഒ​രുപാ​ട് കാ​ശാ​വി​ല്ലേ? നി​ങ്ങ​ള് കൂ​ട്യാ​ൽ കൂ​ടു​വോ?”

“അ​തോ​ണ്ട് രാ​പ്പ​ക​ൽ ട്യൂ​ഷ​ൻ എ​ടു​ക്കു​വ​ല്ലേ അ​മ്മ.”

“അ​തൊ​ന്നും വേ​ണ്ട. അ​തി​നുവേ​ണ്ടി നി​ങ്ങ​ളാ​രും ക​ഷ്ട​പ്പെ​ട​ണ്ട. കു​ട്ടീ​ടെ പ​ഠി​ത്ത​ത്തി​​ന്റെ കാ​ര്യം അ​മ്മാ​മ്മ നോ​ക്കി​ക്കോ​ളാം. എ​പ്പ​ഴാ എ​ത്ര്യാ വേ​ണ്ടെ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞാമ​തി. അ​ച്ചൂ​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് അ​യ​പ്പി​ച്ചോ​ളാം. ഇ​വ​ടെ അ​ടു​ത്തു​ള്ള ഒ​രു കു​ട്ടി പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ബാ​ങ്കി​ലു​ണ്ട്. എ​ല്ലാം ശ​രി​യാ​ക്കി കൊ​ടു​ത്തോ​ളും അ​വ​ള്.”

അ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ൾ ഓ​രോ​ന്നാ​യി മാ​റു​ന്ന​തുപോ​ലെ.

അ​ൽപം ക​ഴി​ഞ്ഞ് അ​മ്മാ​മ്മ തു​ട​ർ​ന്നു.

‘‘അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഇ​വ​ടെ ഉ​ള്ള​തൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ള്ള​ത​ന്നെ. ത​നി​ച്ചുതാ​മ​സിക്ക​ണ എ​നി​ക്ക് ആ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ൾ കൊ​റ​വ​ല്ലേ. നി​ങ്ങ​ൾ ര​ണ്ടു പേ​ർ​ക്കും എ​ന്തുവേ​ണെങ്കി​ലും വി​ളി​ച്ചോ​ളൂ. യാ​തൊ​രു മ​ടീം വേ​ണ്ടാ. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കു​ഴീ​ലേ​ക്ക് കാ​ലും നീ​ട്ടിയി​രി​ക്ക​ണ ഞാ​നെ​ന്തി​നാ ഇ​തൊ​ക്കെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചോ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണേ?’’

‘‘അ​മ്മാ​മ്മ​ക്കു​ള്ള കു​ഴീ​ലേ​ക്ക് ഒ​രുപാ​ട് ദൂ​രം​ണ്ട്. അ​ങ്ങോ​ട്ട് അ​ടു​ത്തൊ​ന്നും ന​ട​ന്നെ​ത്താ​ൻ പോ​ണി​ല്ല. ഒ​രു സെ​ഞ്ച്വ​റി അ​ടി​ക്കു​മ്പോ​ൾ ഇ​വി​ടെ വ​ല്ല്യ ആ​ഘോ​ഷമു​ണ്ടാ​വും. ക​ര​യ​ട​ച്ചു ക്ഷ​ണി​ച്ചു​ള്ള സ​ദ്യ...’’

‘‘മ​തി മ​തി. ഒ​രു മോ​ഹേ​ള്ളൂ എ​നി​ക്ക്. അ​നാ​യാ​സേ​ന മ​ര​ണം​ന്ന് കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? വ​ല്ല ആ​സ്പ​ത്രീ​ലും കെ​ട​ന്ന് ന​ര​കി​ച്ചു മ​രി​ക്കാ​തെ ഇ​വ​ട​ത്തെ കെ​ട​ക്കേ​ൽ കെ​ട​ന്ന​ന്നെ ഒ​റ​ക്ക​ത്തി​ല് മ​രി​ക്ക​ണം. എ​നി​ക്ക് തീ​രെ വി​ശ്വാ​സ​ല്ല്യാ ആ​സ്പ​ത്രി​ക്കാ​രെ. കാ​ശു​ണ്ടാക്കാ​ൻ വേ​ണ്ടി എ​ന്തും ചെ​യ്യും അ​വ​ര്. മ​രു​ന്നെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു എ​ന്തൊ​ക്ക്യാ കു​ത്തിക്കേ​റ്റ​ണേ​ന്ന് ദൈ​വ​ത്തി​ന​റി​യാം. അ​തും ഓ​രോ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് മ​രു​ന്നു​ക​ള്. എ​നി​ക്ക് വേ​ണ്ട ആ​യു​ർ​വേ​ദ മ​രു​ന്നു​ക​ള് അ​ച്ചു കൊ​ണ്ടുത​രും വൈ​ദ്യ​ശാ​ലേ​ന്നു.” അ​ൽപം ക​ഴി​ഞ്ഞു എ​ന്തോ ഓ​ർ​ത്തു അ​മ്മാ​മ്മ കൂ​ട്ടി​ച്ചേ​ർ​ത്തു.

“ഭ​ര​ണി​നാ​ളി​ൽ മ​രി​ക്കാ​നാ​യാ​ൽ അ​ത്രേം പു​ണ്യം. ജ​ന്മ​ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ല് മ​രി​ക്കണോ​ർ​ക്ക് പി​ന്നൊ​രു ജ​ന്മം​ണ്ടാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​ങ്ങോ​ര് പോ​യ​തും അ​ങ്ങന​ന്നെ ആ​യി​രു​ന്നു. അ​തു​മൊ​രു ജ​ല​സ​മാ​ധി. ഭാ​ഗ്യം ചെ​യ്ത മ​നു​ഷ്യ​ൻ! രാ​ജാ​വി​നെപോ​ലെ ജീ​വി​ച്ചു. ആ​രേം ക​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ പോ​കേം ചെ​യ്തു.’’

അ​തൊ​ക്കെ കേ​ൾ​ക്കു​മ്പോ​ൾ ഉ​ള്ളി​ലെ ചി​രി​യൊ​തു​ക്കു​ക​യാ​ണ് സൗ​മി​നി. പ്ര​ശ​സ്ത ജ്യോ​ത്സ്യ​ൻ ചേ​ർ​പ്പ് കു​ഞ്ഞ​ൻ പ​ണി​ക്ക​ർ സ​ക​ല​മാ​ന ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ​യും കൈ​പ്പിടി​യി​ലൊ​തു​ക്കി, ഒ​രുപാ​ട് കൂ​ട്ടി​ക്കി​ഴി​ച്ചു ത​യാ​റാ​ക്കി​യ ജാ​ത​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒ​രു​പാ​ട് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. തൊ​ണ്ണൂ​റ് വ​യ​സ്സ് വ​രെ സ​മ്പൂ​ർ​ണാ​രോ​ഗ്യ​വും സ​മ്പ​ൽ​സ​മൃ​ദ്ധി​യും ഉ​റ​പ്പ്. ശേ​ഷം ചി​ന്ത്യം. അ​തി​ന​ർ​ഥം എ​ത്രവേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും നീ​ട്ടാ​മെ​ന്നു ത​ന്നെ. പ​ണി​ക്ക​രെ ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ൾ​ക്കും പേ​ടി​യാ​യ​തുകൊ​ണ്ട് സ്വ​ന്തം ജാ​ത​കം എ​ഴു​തി​ക്കാ​ൻ ത​യാ​റാ​യി​ല്ല അ​ച്ഛ​ൻ. പി​ന്നീ​ട് അ​ച്ഛ​നെ പു​ഴ​വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടുപോ​യ​പ്പോ​ൾ അ​മ്മ ഓ​ർ​ത്ത​തും അ​തുത​ന്നെ. പ​ണി​ക്ക​ർ വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ൽ ആ ​ജ​ന്മം നീ​ട്ടി​ക്കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ക​ണ്ണു​ക​ൾ തു​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ.

ക​ഴി​ഞ്ഞ വ​ര​വി​ൽ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നോ​ടൊ​പ്പം അ​ടു​ത്തു​ള്ള കോഓ​പറേ​റ്റീ​വ് ബാ​ങ്കി​ൽനി​ന്ന് പ​ണ​മെ​ടു​ത്ത കാ​ര്യം ഓ​ർമവ​ന്നു പാർവതി​ക്ക്. അ​ന്ന് അ​യാ​ളാ​ണ് പ​റ​ഞ്ഞ​ത്‌ അ​മ്മാ​മ്മേ​ടെ കൈ​യി​ൽ ഒ​രുപാ​ട് കാ​ശു​ണ്ടെ​ന്ന്. പൂ​ത്ത കാ​ശ് ടൗ​ണി​ലെ പൊ​തു​മേ​ഖ​ലാ ബാ​ങ്കി​ലും പൂ​ക്കാ​ത്ത കാ​ശ് നാ​ട്ടി​ലെ കോ​ഓ​പ​റേ​റ്റീ​വ് ബാ​ങ്കി​ലും. അ​ത്യാ​വ​ശ്യ​ത്തി​നു ഓ​ടിച്ചെ​ന്നെ​ടു​ക്കാ​ൻ സൊ​സൈ​റ്റി ത​ന്നെ വേ​ണ​മെ​ന്ന് അ​വ​ർ പ​റ​യാ​റു​ണ്ട്. ഇ​ന്ന് അ​തൊ​രു റൂ​റ​ൽ ബാ​ങ്കാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക് അ​തി​പ്പോ​ഴും മു​ത്ത​ച്ഛ​ൻ പോ​കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ​ഴ​യ സൊ​സൈ​റ്റിത​ന്നെ. എ​ല്ലാംകൂ​ടി എ​ത്ര കാ​ണു​മെ​ന്നു പാർവതി ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ല​ക്ഷ​ങ്ങ​ൾ കാ​ണു​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ് ത​ഞ്ചത്തി​ൽ ഒ​ഴി​യാ​ൻ നോ​ക്കി അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ മ​ന​സ്സാ​ക്ഷി സൂ​ക്ഷി​പ്പു​കാ​ര​ൻ. അ​ത്ത​രം കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ പു​റ​ത്തുവി​ട​രു​തെ​ന്ന സാ​മാ​ന്യ​ത​ത്ത്വം അ​യാ​ൾ​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

അ​ന്ന് രാ​ത്രി മ​ച്ചി​ട്ട പ​ഴ​യ മു​റി​യി​ലെ ഇ​ര​ട്ട​ക്ക​ട്ടി​ലി​ൽ അ​ടു​ത്ത​ടു​ത്തു കി​ട​ക്കുമ്പോ​ൾ പ​ല​തും ത​മ്മി​ൽ പ​റ​യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ​ക്ക്. ഒ​രുകാ​ല​ത്ത് ഇ​ത് അ​മ്മയു​ടെ കി​ട​പ്പുമു​റി​യാ​യി​രു​ന്ന​ത്രെ. ഈ ​മു​റി​യി​ൽ കി​ട​ന്നാ​യി​രി​ക്ക​ണം അ​വ​ർ സ്വ​പ്‌​നങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക. കൗ​മാ​ര​ത്തി​ലെ​യും യൗ​വ​ന​ത്തി​ലെ​യും നി​റംക​ല​ർ​ത്തി​യ സ്വ​പ്‌​ന​ങ്ങ​ൾ. അ​ക്കാ​ല​ത്തുത​ന്നെ അ​മ്മാ​മ്മ​യും ചി​ല സ്വ​പ്‌​ന​ങ്ങ​ൾ കാ​ണു​ന്ന​ത് സ്വാ​ഭാ​വി​കം. ഡി​ഗ്രി ക​ഴി​യു​ന്ന​തോ​ടെ ഒ​രു പെ​ൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ക​ഴിഞ്ഞു​വെ​ന്ന് വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കാ​ലം. ഇ​നി പ​ഠി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ അ​ക​ലെ​യു​ള്ള ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ ഹോ​സ്റ്റ​ലി​ൽ താ​മ​സി​ക്ക​ണം. പെ​ൺ​കു​ട്ടി​ക​ൾ എ​ളു​പ്പ​ത്തി​ൽ കേ​ടാ​കാ​ൻ പ​റ്റി​യ ചു​റ്റു​പാ​ടു​ക​ൾ. കു​ട്ടി​ക​ൾ പു​രനി​റ​ഞ്ഞു ഓ​ടു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ത​ല പു​റത്തേ​ക്ക് നീ​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ന്ന പ്രാ​യം. ദ​ല്ലാ​ള​ന്മാ​ർ കേ​റി​യി​റ​ങ്ങേ​ണ്ട പ്രാ​യം. അ​ങ്ങ​നെ അ​മ്മാ​മ്മ​യും പ​ല​തും ക​ണ​ക്ക് കൂ​ട്ടാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​ണം.

‘‘ന​മ്മ​ളി​പ്പൊ കെ​ട​ക്ക​ണ ഈ ​ഇ​ര​ട്ട​ക്ക​ട്ടി​ലും ആ ​ഒ​രു​ക്ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഗംത​ന്നെ. അ​തി​നാ​യി തെ​ക്കേ വേ​ലി​യു​ടെ അ​ടു​ത്തു​ള്ള കൂ​റ്റ​ൻ ഈ​ട്ടി​മ​രം വെ​ട്ടി​യ​ത് ഓ​ർ​മയു​ണ്ട്. അ​ന്ന് ചെ​റു​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ന്. സാ​ധാ​ര​ണ തെ​ക്കുവ​ശ​ത്തു​ള്ള മാ​വ് മു​റി​ക്ക​ണ​ത് ഒ​രാ​ളെ ദ​ഹി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ന്ന് ഞാ​ൻ ത​മാ​ശ പ​റ​ഞ്ഞ​പ്പൊ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ചി​രിച്ചി​ല്ല. അ​മ്മേ​ടെ ഉ​ള്ളി​ലെ എ​ട​ങ്ങേ​റ് കു​ട്ടി​ക്ക് അ​റി​യാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ എ​ന്ന് മാ​ത്രം പ​റ​ഞ്ഞു നി​റു​ത്തി. പി​ന്നീ​ട് അ​തെ​നി​ക്ക് മ​ന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാ​ൻ കോ​ളേ​ജി​ൽ പ​ഠി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ അ​ച്ഛ​ൻ പോ​യ​ത്. അ​തോ​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തിന്റെ എ​ല്ലാ ഭാ​ര​വും ത​ല​യി​ൽ ഏ​റ്റേ​ണ്ട​തി​​ന്റെ വെ​ഷ​മം.’’

“പാർവതി​ക്കും മ​ന​സ്സി​ലാ​വും കൊ​റേ. പാ​വം അ​മ്മാ​മ്മ.”

“മു​റ്റ​ത്തെ ക​ല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലി​നാ​യി പ​ടി​ഞ്ഞാ​റേ വേ​ലി​ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള മു​ള​ക്കൂ​ട്ടത്തി​ൽനി​ന്നു ര​ണ്ടെ​ണ്ണ​വും കൂ​ടി ക​ണ്ടുവ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു മൂ​പ്പ​ർ പ​റ​ഞ്ഞ​തോ​ടെ എ​നി​ക്ക് പി​ടി​ച്ചുനി​ൽ​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചുപ​റ​ഞ്ഞെ​ന്ന് ഓ​ർ​മയു​ണ്ട്. അ​മ്മ കേ​ൾ​ക്കാ​ത്ത​ത് ഭാ​ഗ്യം. അ​ന്ന​ത്തെ ചോ​ര​ത്തി​ള​പ്പി​ൽ മ​ന​സ്സി​നെ പി​ടി​യി​ൽ നി​റു​ത്താ​ൻ ക​ഴി​യാ​ഞ്ഞ​തി​ന് ഞാ​ൻ പി​ന്നീ​ട് എ​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ പ​ലത​വ​ണ ശ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്.”

“ഇ​പ്പോ​ൾ അ​മ്മാ​മ്മ​യോ​ട് മാ​പ്പ് ചോ​യ്ക്ക​ണം​ന്ന് തോ​ന്ന​ണു​ണ്ടോ?”

“തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും. ഒ​രുപ​ക്ഷെ അ​തി​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം ഇ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു വ​ര​വ്.”

“വി​ലാ​സി​നി ആ​ന്റി​യും പാർവതീം കൂ​ടി ഒ​രു​ക്കി​യ വ​ര​വ്...”

“ങ്ങേ...”​ സൗ​മി​നി ഞെ​ട്ടി. “എ​ന്താ പ​റ​ഞ്ഞേ?”

“നേ​രം ഒ​രു പാ​ടാ​യി. ലൈ​റ്റ് കെ​ടു​ത്ത​ട്ടെ.” അ​മ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ൾ കാ​ണാതി​രി​ക്കാ​നാ​യി അ​വ​ൾ വി​ള​ക്ക​ണ​ക്കാ​ൻ ഒ​രു​ങ്ങി.

“എ​ന്താ​യാ​ലും പാ​ല​ത്തി​​ന്റെ പാ​തി പ​ണി ക​ഴി​ഞ്ഞ​ല്ലോ. മ​റ്റേ പാ​തി നാ​ളെ.”

“മ​ന​സ്സി​ലാ​വ​ണി​ല്ല.” ഇ​രു​ട്ടി​ൽനി​ന്ന് സൗ​മി​നി​യു​ടെ നേ​ർ​ത്ത ശ​ബ്ദം കേ​ട്ടു.

“നാ​ളെ ന​മ്മ​ൾ ടൗ​ണി​ൽ പോ​ണു. ഇ​പ്പ​ഴ​ത്തെ ടൗ​ണും കാ​ണാം, പി​ന്നെ വേ​റെ ചി​ല​തും.”

“ക​ടങ്ക​ഥ​ക​ൾ വേ​ണ്ടാ​ട്ടോ.”

“ന​മ്മ​ടെ​യൊ​ക്കെ ജീ​വി​തംത​ന്നെ ഇ​പ്പൊ വ​ല്ല്യൊ​രു ക​ടങ്ക​ഥ​​യാ​യി മാ​റു​കയ​ല്ലേ അ​മ്മേ.”

മു​തി​ർ​ന്ന​തി​നുശേ​ഷം ആ​ദ്യ​മാ​യി അ​മ്മ​യോ​ട് പ​റ്റി​ച്ചേ​ർ​ന്നുകി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​വ​ൾ. പ​ര​സ്പ​രം കെ​ട്ടി​പ്പു​ണ​ർ​ന്ന് കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​ജ്ഞാ​ത​മാ​യൊ​രു സു​ര​ക്ഷിത​ത്വം തേ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ര​ണ്ടുപേ​രും. പ​ര​സ്പ​രം പൂ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തുപോ​ലെ.

ത​ലേ​ന്ന​ത്തെ തീ​വ​ണ്ടി യാ​ത്ര​യി​ൽ ഉ​റ​ങ്ങാ​ൻ ക​ഴി​യാ​തി​രു​ന്ന പാർവതി പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​ലേ​ക്ക് വ​ഴു​തിവീ​ണെ​ങ്കി​ലും ഉ​റ​ക്കം ഒ​ളി​ച്ചുക​ളി​ക്കു​ക​യാ​യിരു​ന്നു സൗ​മി​നി​യു​മാ​യി. അ​മ്മ​യോ​ട് കാ​ട്ടി​യ തെ​റ്റു​ക​ൾ ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി മു​ന്നി​ൽ നി​രയി​ട്ടു വ​ന്നുകൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​വ​ർ​ക്ക് തീ​രെ ഉ​റ​ങ്ങാ​നാ​യി​ല്ല. പു​ല​ർ​ച്ച​ക്കോ​ഴി കൂ​കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴോ മ​റ്റോ താ​നേ ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ഞ്ഞു.

ന​ന്നെ വൈ​കി​യാ​ണ് ര​ണ്ടുപേ​രും ഉ​റ​ക്ക​മു​ണ​ർ​ന്ന​ത്. പ​ല്ല് തേ​ച്ചുകൊ​ണ്ട് പാ​ർവതി മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ എ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പ​ടിഞ്ഞാ​റേ വ​രാ​ന്ത​യി​ലി​രു​ന്ന് ദോ​ശ തി​ന്നു​ക​യാ​ണ് അ​യാ​ൾ. അ​ടി​യാ​നെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള ആ ​ഇ​രി​പ്പ് അ​വ​ളെ വ​ല്ലാ​തെ നോ​വി​ച്ചു. എ​ന്തുകൊ​ണ്ട് ഊ​ൺ​മു​റി​യി​ലെ മേ​ശ​ക്ക​രികി​ൽ ഇ​രു​ന്നുകൂ​ടാ? എ​ന്താ​യാ​ലും ഇ​ത് നി​റു​ത്തി​യേ തീ​രൂ. ക​ഴി​യു​ന്ന​തും വേ​ഗംത​ന്നെ. ഈ ​വ​ര​വി​ൽ ചെ​യ്തുതീ​ർ​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ ഇ​തും അ​വ​ൾ കു​റി​ച്ചി​ട്ടു. ഇ​തി​നും താ​ൻത​ന്നെ മു​ൻ​കൈ എ​ടു​ത്തേ പ​റ്റൂ. അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ മു​മ്പി​ൽ ഇ​പ്പോ​ഴും ഒ​രു കു​റ്റ​വാ​ളി​യു​ടെ പ​രു​ങ്ങ​ലോ​ടെ മാ​ത്ര​മേ അ​മ്മ​ക്ക് നി​ൽ​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യുന്നു​ള്ളൂ.

“അ​ച്ചു​വേ​ട്ടാ, കൊ​റേ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു ന​മ​ക്കൊ​ന്നു ടൗ​ണി​ൽ പോ​ണം​ട്ടോ...’’

“എ​ന്തി​നാ മോ​ളേ, എ​ന്താ​യാ​ലും അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ മേ​ടി​ച്ചോ​ണ്ട് വ​ന്നാ പോ​രേ?”

പു​റ​ത്തെ ടാ​പ്പി​ൽ വാ​യ ക​ഴു​കി​ക്കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൾ തു​ട​ർ​ന്നു.

“ഒ​രു പ്ര​ത്യേ​ക സാ​ധ​നം​ണ്ട്. ഞ​ങ്ങ​ള​ന്നെ മേ​ടി​ക്ക​ണം.”

“എ​ന്നാ കാ​റ് ഏ​ർ​പ്പാ​ട് ചെ​യ്തുത​രാം.”

“അ​തു പോ​രാ, അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നും കൂ​ടെ വ​ര​ണം. പി​ന്നെ കാ​റ് വേ​ണ്ടാ. ന​മ്മ​ള് പോ​ണ​ത് ബ​സ്സി​ല​ല്ലേ?”

“നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ബ​സ്സി​ൽ കേ​റു​വോ?”

“അ​തെ​ന്താ ഞ​ങ്ങ​ളെ കേ​റ്റി​ല്ലേ?”

“അ​തോ​ണ്ട​ല്ല. നി​ങ്ങ​ക്കൊ​ക്കെ പ​രി​ച​യം കാ​ണി​ല്ല​ല്ലോ​ന്ന് ക​രു​തി.”

“പാർവതി കേ​റീ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​മ്മ ഒ​രുപാ​ട് കേ​റീ​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ.”

“എ​ന്നാ​ലും?”

“ഒ​രു എ​ന്നാ​ലൂ​ല്ല്യാ. ഇ​വ​ട​ത്തെ ബ​സ് യാ​ത്രേ​ടെ ര​സം ഒ​ന്ന​റി​യാ​ല്ലോ.”

അ​ത് കേ​ട്ടുകൊ​ണ്ടാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ അ​ക​ത്തുനി​ന്ന് വ​ന്ന​ത്.

“എ​ങ്ങ​ട്ടാ യാ​ത്ര?”

“ടൗ​ണി​ലേ​ക്ക്. ചെ​ല സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ള് മേ​ടി​ക്കാ​നു​ണ്ട്.”

“അ​വ​ടെ കി​ട്ടാ​ത്ത സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളോ?”

“ഇ​ത് ഇ​വി​ട​ന്ന​ന്നെ മേ​ടി​ക്ക​ണം പാർവതി​ക്ക്.”

“ആ​യി​ക്കോ​ട്ടെ.”

ബ​സി​ലാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്ന് പ​റ​യ​രു​തെ​ന്ന് അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നോ​ട് ച​ട്ടംകെ​ട്ടി അ​വ​ൾ അ​ക​ത്തേ​ക്ക് ക​ട​ന്നു.

പി​ന്നീ​ട് ടൗ​ണി​ലേ​ക്ക് പോ​കു​ന്ന കാ​ര്യം പ്രാ​ത​ലി​നി​ട​യി​ൽ ഓ​ർ​മി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ത​ലേ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞ കാ​ര്യം സൗ​മി​നി മ​റ​ന്നുക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

“പി​ന്നീ​ട് പ​റ​യാം. സ​സ്പെ​ൻ​സ് ക​ള​യ​ണ്ടാ.”

“ഏ​തോ പാ​ല​ത്തി​​ന്റെ കാ​ര്യം കു​ട്ടി പ​റ​ഞ്ഞ​ത് ഇ​പ്പൊ ഓ​ർ​മ വ​ന്നു.”

“അ​തി​നു​ള്ള സി​മ​ന്റും ക​മ്പി​യും വാ​ങ്ങ​ണം. മു​ന്തി​യ ത​രം ത​ന്നെ.”

സൗ​മി​നി​യും അ​മ്മാ​മ്മ​യും പ​ക​ച്ചുനോ​ക്കു​ന്ന​ത് ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​തി​ലെ ര​സിക​ത്തം ന​ന്നാ​യി ആ​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തുപോ​ലെ പാർവതി വെ​ളു​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു.

“ബാ​ക്കി​യൊ​ക്കെ വ​ണ്ടി​യി​ൽ വ​ച്ച്”, അ​വ​ൾ പി​റു​പി​റു​ത്തു.

ബ​സി​ലാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്ന് പ​റ​ഞ്ഞ​ത് അ​മ്മാ​മ്മ അ​ക​ത്തേ​ക്ക് പോ​യശേ​ഷം. ആ​ദ്യ​മൊ​ന്ന് മ​ടി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും സൗ​മി​നി പി​ന്നീ​ട് ത​ല​യാ​ട്ടി. വ​ള​രെ കാ​ല​മാ​യി ഇ​വിട​ത്തെ ബസി​ൽ ക​യ​റി​യി​ട്ട്. ഒ​രു കാ​ല​ത്ത് സ്കൂ​ളി​ലും കോ​ളേ​ജി​ലും പോ​യി​രു​ന്ന ബ​സ്. ഒ​ടു​വി​ൽ ഒ​രു രാ​ത്രി​യി​ൽ ത​നി​യെ ഒ​ളി​ച്ചോ​ടി​യ ബസ്. പ​ക്ഷേ, ഇ​പ്പോ​ൾ ഇ​ത് വേ​റൊ​രു ദി​ശ​യി​ൽ. കൂ​ടെ എ​​ന്റെ ര​ക്ഷാ​ക​വ​ച​മാ​യ മ​ക​ളും.

ബ​സി​ൽ വെച്ച് ഒ​രു ര​ഹ​സ്യം പോ​ലെ പാർവതി പ​റ​ഞ്ഞു.

“ഒ​രു മൊ​ബൈ​ൽ ഫോ​ൺ വാ​ങ്ങ​ണം. ത​ര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ത​രം സാം​സ​ങ്.”

“കു​ട്ടി​ക്ക് ന​ല്ലൊ​രു ഐ ​ഫോ​ൺ മേ​ടി​ച്ചുത​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ ഞാ​ൻ.”

“ഇ​ത് അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്.”

“എ​ന്താ മോ​ളീ പ​റ​യ​ണേ. അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക് അ​തൊ​ക്കെ ഉ​പ​യോ​ഗി​ക്കാ​ൻ അ​റി​യ്യോ? വേ​സ്റ്റ് ആ​വി​ല്ലേ?”

‘‘അ​തൊ​ക്കെ പ​ഠി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ലേ പാർവതി.”

“കു​ട്ടി​ക്ക് പ്രാ​ന്താ. ഇ​ത്തി​രി ക​ഴി​യു​മ്പൊ അ​മ്മത​ന്നെ അ​ത് മാ​റ്റി വ​യ്ക്കും.”

“അ​ത് അ​മ്മാ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ശ​രി​ക്ക് അ​റി​യാ​ത്ത​തുകൊ​ണ്ടാ. അ​​സാധ്യ​ വി​ൽപ​വ​റാ അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്. പി​ന്നെ പ​ക​രംവ​യ്ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത നാ​ട​ൻ പ്രാ​യോ​ഗി​ക ബു​ദ്ധി​യും. അ​തോ​ണ്ട​ല്ലേ ഈ ​സാ​മ്രാ​ജ്യം ഇ​ത്ര​യും കാ​ലം ഒ​രു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ലാ​തെ ഭ​രി​ക്കാ​ൻ അ​വ​ർ​ക്കാ​യ​ത്.”

“എ​ന്നാ​ലും എ​ന്തി​നാ അ​തൊ​ക്കെ?”

“പാ​ല​ത്തിന്റെ ഒ​രു പാ​തി​യു​ടെ കൂ​ടി പ​ണി ബാ​ക്കി​യു​ണ്ട​ല്ലോ.”

“ക​ടങ്ക​ഥ​ക​ൾ മ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​നി​ക്ക്.”

“പ​ക്ഷേ, ഓ​രോ ക​ടങ്ക​ഥ​യും പാർവതി​യെ വ​ല്ലാ​ണ്ട് ര​സി​പ്പി​ക്ക​ണു​ണ്ട്. ഒ​ടുവി​ൽ ന​മ്മ​ടെ​യി​ട​യി​ൽ പാ​ലം തീ​ർ​ക്കാ​ൻ ഒ​രു കൊ​റി​യ​ക്കാ​ര​ൻ വേ​ണ്ടിവ​രു​ന്നുവെ​ന്ന​താ​ണ് ഇ​തി​ലെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ ര​സി​ക​ത്തം.”

ക​ടങ്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ ഇ​ട​യി​ലു​ള്ള അ​വ​ളു​ടെ ഒ​ളി​ച്ചു​ക​ളി മ​ടു​ത്തി​ട്ടാ​ക​ണം സൗ​മി​നി മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു. പു​റ​ത്തു പു​റ​കോ​ട്ടോ​ടിപ്പോ​കു​ന്ന കാ​ഴ്ചക​ൾ. പു​തി​യ നി​ര​ത്തു​ക​ൾ. അ​തി​ൽനി​ന്ന് പൊ​ട്ടി മു​ള​ക്കു​ന്ന പു​തി​യ കൈ​വ​ഴി​ക​ൾ. പു​തു​ക്കി​യ വ​ണ്ടി​പ്പാ​ള​യം. മേ​ൽ​ക്കൂ​ര​യും ഇ​രി​ക്കാ​നാ​യി പ്ലാ​റ്റു​ഫോ​മു​മു​ള്ള കാ​ത്തി​രി​പ്പു കേ​ന്ദ്രങ്ങ​ൾ. അ​തി​ൽ വ​ലി​യ അ​ക്ഷ​ര​ത്തി​ൽ അ​വി​ട​ത്തെ എം.​എ​ൽ.​എ​യു​ടെ പേ​ര്. ബ​സ് നീ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ പ​ണ്ടു പ​ഠി​ച്ച സ്കൂ​ൾ ക​ണ്ടു. അ​തിന്റെ മ​തി​ൽ​ക്കെ​ട്ടും പു​തി​യ​ത്. ചു​മ​രു​കളി​ൽ അ​ടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു പൂ​ശി​യ ചാ​യം. അ​ക​ലെ ഒ​രു കു​ന്നി​ൻ ച​രി​വി​ലു​ള്ള കോ​ളേ​ജ് കൂ​ടി കാ​ണാ​ൻ കൊ​തി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും അ​ത് അ​സാ​ധ്യ​മാ​ണെ​ന്ന് അ​റി​യാമാ​യി​രു​ന്നു. അ​ങ്ങോ​ട്ട് തി​രി​യാ​നു​ള്ള വ​ഴിമാ​ത്രം മ​റ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. അ​വി​ടെ കോ​ള​ജി​​ന്റെ ലോ​ഗോ​യു​ള്ള ഒ​രു ചൂ​ണ്ടു പ​ല​ക​യും കാ​ണാ​യി. ഓ​ർ​മ​ക​ൾ. ഓ​ർ​മ​ക​ൾ.

ഓ​രോ നി​ര​ത്തും, എ​തി​രെ വ​രു​ന്ന ഓ​രോ വ​ണ്ടി​യും ഒ​രുപാ​ട് ഓ​ർ​മക​ൾ കൊ​ണ്ടുവ​രു​ന്നു. ന​ല്ല​തും ചീ​ത്ത​യു​മാ​യ ഓ​ർ​മ​ക​ൾ... ​പ​ല​പ്പോ​ഴും ഓ​വ​ർ​ടേ​ക്ക് ചെ​യ്തു ക​ട​ന്നുപോ​കാ​റു​ള്ള ചു​വ​ന്ന ബ​സിലെ കോ​ല​ൻമു​ടി​ക്കാ​ര​ൻ. നീ​ട്ടിവ​ള​ർ​ത്തി​യ മു​ടി. വ​ല്ലാ​തെ തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ക​ണ്ണു​ക​ൾ. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും കാ​ണാ​ൻ കൊ​തി​ച്ചി​രു​ന്ന മു​ഖം. പ​ക്ഷേ, അ​യാ​ൾ പ​ഠി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത് വേ​റൊ​രു കോ​ളേ​ജി​ലാ​യി​രു​ന്നു... ബ​സ് ക​ട​ന്നുപോ​യി​രു​ന്ന​ത് വ​ല്ല​പ്പോ​ഴും മാ​ത്രം. കാ​ണാ​നാ​യ​ത് പാ​തി മു​ഖ​വും. ഒ​ന്നുര​ണ്ടു ത​വ​ണ ആ ​ചു​ണ്ടു​ക​ളി​ൽ പ​രി​ചി​ത​ഭാ​വ​ത്തി​ൽ ഒ​രു ചി​രി വി​രി​ഞ്ഞു​വെ​ന്ന് തോ​ന്നി. ഒ​രി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും നേ​രി​ൽ കാ​ണാ​നാ​യെ​ങ്കി​ൽ എ​ന്ന് കൊ​തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​യാ​ൾ പ​ഠി​ച്ചി​രു​ന്ന കോ​ളേ​ജ് ഏ​താ​ണെ​ന്ന് ക​ണ്ടുപി​ടി​ക്കാ​നാ​യെ​ങ്കി​ൽ ആ ​പ്രാ​യ​ത്തി​ൽ അ​വി​ടം വ​രെ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു... ​പ​ല​തും ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാ​നു​ണ്ട്. ആ​ദ്യം അ​യാ​ളു​ടെ പേ​ര് ത​ന്നെ. എ​ന്താ​യി​രി​ക്കും ആ ​നീ​ണ്ട മു​ടി​ക്കും ഇ​രു​നി​റ​ത്തി​നും ചേ​രു​ന്ന പേ​ര്? അ​ന്ന് ഉ​ള്ളി​ൽ പ​ല​തും കു​റി​ച്ചി​ട്ടി​രു​ന്നു. ത​ന്നെ ആ​രെ​ങ്കി​ലും പെ​ണ്ണ് കാ​ണാ​ൻ വ​രു​മെങ്കി​ൽ ആ​ദ്യം നോ​ക്കു​ക അ​യാ​ളു​ടെ ത​ല​യി​ലേ​ക്കാ​യി​രി​ക്കും. പി​ന്നെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കും. കാ​ര​ണം, വെ​ളു​ത്തു തു​ടു​ത്ത ചൊ​ങ്ക​ന്മാ​രെ തീ​രെ ഇ​ഷ്ട​മ​ല്ല അ​വ​ൾ​ക്ക്. ഇ​രു​നി​റം ത​ന്നെ​യാ​ണ് ചേ​രു​ക ആ​ണു​ങ്ങ​ൾ​ക്ക്. പി​ന്നെ നീ​ട്ടി വ​ള​ർ​ത്തി​യ സ​മൃ​ദ്ധ​മാ​യ മു​ടി​യും.

പ​ക്ഷേ, ഒ​രി​ക്ക​ലും അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു പെ​ണ്ണു കാ​ണ​ൽ ഉ​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അ​തി​നു മു​മ്പ്... അ​തി​നു മു​മ്പ്... ജീ​വി​ത​ത്തി​​ന്റെത​ന്നെ പി​ടി വി​ട്ടുപോ​യ ദി​വ​സം... അ​തേ​ക്കു​റിച്ചൊ​ക്കെ വീ​ണ്ടു​മോ​ർ​ക്കാ​ൻ മ​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ് സൗ​മി​നി.

‘‘അ​മ്മ ഇ​പ്പൊ ഇ​പ്പൊ ഏ​തു ലോ​ക​ത്താ?’’ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​ർ​ന്ന സൗ​മി​നി ഓ​ർ​മ​ക​ളി​ൽനി​ന്ന് വ​ഴു​തിമാ​റി. ബ​സ് സ്റ്റാ​ൻ​ഡി​ലെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

‘‘ഇ​നി എ​ങ്ങ​ട്ടാ?’’ ചോ​ദ്യ​ഭാ​വ​ത്തി​ൽ നോ​ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ.

‘‘മൊ​ബൈ​ൽ ഫോ​ണു​ക​ൾ വി​ൽ​ക്ക​ണ ക​ട​യ​റി​യോ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ന്?”

“അ​റി​യാ​ല്ലോ. ര​ണ്ടു മൂ​ന്നു ക​ട​ക​ളു​ണ്ട്, അ​ടു​ത്ത​ടു​ത്താ​യി.”

അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞ​ത് ശ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ ​ചെ​റി​യ ടൗ​ണി​ലും തൊ​ട്ടു തൊ​ട്ടാ​യി മൂ​ന്ന് ക​ട​ക​ൾ. അ​തി​ൽ സാ​മാ​ന്യം കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ക​ട​യി​ൽ ക​യ​റി​യ​പ്പോ​ൾ അ​ത്ഭു​തമാ​യി പാർവതി​ക്ക്. പ​ല മോ​ഡ​ലു​ക​ളു​മു​ണ്ട് അ​വി​ടെ. അ​തി​ൽനി​ന്ന് ഒ​രു ഇ​ട​ത്ത​രം ഫോ​ൺ വാ​ങ്ങി പു​റ​ത്തുക​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു.

“ഇ​തി​പ്പോ​ൾ പ​ഴ​യ പ​ട്ട​ണ​മൊ​ന്നു​മ​ല്ല.”

“അ​തെ​യ​തെ. വ​ല്ലാ​ണ്ട് മാ​റി​യി​രി​ക്ക​ണു.”

മ​റ്റൊ​രു ഫോ​ൺക​ട​യി​ൽ അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ ഐ​ഡി​യും കൊ​ടു​ത്ത​തോ​ടെ ഫോ​ൺ ക​ണ​ക്ഷ​​ന്റെ ആ​ദ്യ ക​ട​മ്പ ക​ട​ന്ന​തുപോ​ലെ. അ​വ​രു​ടെ കൈ​യി​ലു​ള്ള അ​തേ ക​മ്പ​നി​യു​ടെ ന​മ്പ​ർ.

“ഇ​നി അ​മ്മ ഒ​രു കാ​ര്യം മാ​ത്രം ചെ​യ്താ​ൽ മ​തി. ശാ​ന്തി​ന​ഗ​റി​ലെ ഫോ​ൺ ക​മ്പനി​യി​ലെ പ​രി​ച​യ​ക്കാ​രി​യെ വി​ളി​ച്ചു ഈ ​ന​മ്പ​ർ അ​മ്മ​യു​ടെ ഫാ​മി​ലി പ്ലാ​നി​ൽ ചേ​ർക്കാ​ൻ പ​റ​യ​ണം. ഉ​ട​നെ ത​ന്നെ. അ​തോ​ടെ, അ​മ്മാ​മ്മ​യു​ടെ ബി​ല്ലെ​ല്ലാം വ​ര​ണ​ത് ന​മ്മ​ടെ പ്ലാ​നി​ൽ. പി​ന്നീ​ട് വേ​ണെ​ങ്കി​ൽ കു​റ​ച്ചുകൂ​ടി സൗ​ക​ര്യ​ള്ള ന​മ്പ​ർ എ​ടുക്കാ​ല്ലോ.”

ഈ ​ന​ട​പ​ടി​ക​ളെ​ല്ലാം അ​വ​ൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് തീ​ർ​ക്കു​ന്ന​ത് അ​തി​ശ​യ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​ണ് സൗ​മി​നി.

“നീ ​അ​മ്മേ​ടെ ഐ​ഡി എ​ങ്ങ​നെ സം​ഘ​ടി​പ്പി​ച്ചു?”

“അ​ത​ല്ലേ പ​റ​യാ​റ് പാർവതി വേ​ണം​ന്ന് വ​ച്ചാ ന​ട​ക്കാ​ത്ത​ത് ഒ​ന്നൂ​ല്ല്യാ​ന്ന്‌. ഇ​നി എ​വ​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ക​യ​റി ഒ​രു ചാ​യ കു​ടി​ച്ചാ​ലോ? ഈ ​സ​മ​യ​ത്തു ഒ​രു ചാ​യ ശീ​ലാ​യി​പ്പോ​യി പാർവതി​ക്ക്.”

അ​ങ്ങ​നെ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ൻ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച ഒ​രു ഹോ​ട്ട​ലി​ൽ ക​യ​റി മ​സാ​ല ദോ​ശ​യും ചാ​യ​യും. മ​സാ​ല സൗ​മി​നി​ക്ക്, നെ​യ്റോ​സ്റ്റ് പാർവതി​ക്കും. ഒ​രുപാ​ട് കാ​ല​ത്തി​ന് ശേ​ഷം നാ​ട​ൻ ദോ​ശ​യു​ടെ സ്വാ​ദ് ആ​സ്വ​ദി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ. അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നും പ​തി​വി​ല്ലാ​ത്ത ആ​ഹാ​രം.

‘‘ഇ​നി മ​ട​ങ്ങി​യാ​ലോ?’’പാർവതി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഇ​നി എ​നി​ക്കും ഒ​രു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലോ?”

അ​ങ്ങ​നെ ഒ​രു കൈ​ത്ത​റി തു​ണി​ക്ക​ട​യി​ൽ ക​യ​റി. അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക് ഒ​രു ക​സ​വു സെ​റ്റു​മു​ണ്ടു വാ​ങ്ങി​യ ശേ​ഷം സൗ​മി​നി ചോ​ദി​ച്ചു.

“അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​ന് ഏ​തുത​രം ക​ര​യാ​ണി​ഷ്ടം?”

“അ​യ്യേ, എ​നി​ക്കീ മു​ണ്ടോ​ന്നും വേ​ണ്ടേ. എ​നി​ക്ക​വ​ടെ ആ​വ​ശ്യ​ത്തി​നു​ള്ള കൈ​ലി​യു​ണ്ട​ല്ലോ.”

“വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക​ല്ല. ഉ​ത്സ​വ​ത്തി​നൊ​ക്കെ പോ​വു​മ്പോ ഇ​ത്തി​രി സ്റ്റൈ​ലൊ​ക്കെ ആ​വാം.”

അ​ങ്ങ​നെ അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നും അ​മ്മൂ​ട്ടി​ക്കും മു​ണ്ടു​ക​ളും ഇ​ന്ദി​ര​ക്കൊ​രു കു​പ്പാ​യ​വും വാ​ങ്ങി​യി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ സൗ​മി​നി ഒ​രു ചെ​റു​ചി​രി​യോ​ടെ പ​റ​ഞ്ഞു.

“അ​മ്മ​ക്കു​മു​ണ്ട് ഒ​രു പ്ലാ​ൻ.”

“എ​ന്തു പ്ലാ​ൻ?”

“അ​വ​ടെ ചെ​ന്നി​ട്ട് പ​റ​യാം. ഇ​ത്തി​രി സ​സ്പെ​ൻ​സ് എ​നി​ക്കു​മാ​വാം.”

ശ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ ​ക​സ​വു​മു​ണ്ട് കൊ​ടു​ത്തു അ​മ്മ​യു​ടെ കാ​ല് തൊ​ട്ട് നെ​റു​കയി​ൽ വെക്കുമ്പോ​ൾ സൗ​മി​നി​യു​ടെ ക​ണ്ണു​ക​ൾ നി​റ​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ത്യേ​കിച്ചൊ​ന്നും പ​റ​യാ​നാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അ​തിന്റെ അ​ർ​ഥം പെ​ട്ടെ​ന്ന് മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നാ​യി അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്. അ​വ​ളു​ടെ നെ​റു​ക​യി​ൽ കൈവെ​ച്ചു അ​നു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു:

“ന​ന്നാ​യി വ​ര​ട്ടെ.”

മു​ഖം താ​ഴ്ത്തി അ​വ​ര​ങ്ങ​നെ നി​ന്നു. വി​പ​രീ​ത​ദി​ശ​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​കയാ​ണ് അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​രു​ടെ മ​ന​സ്സു​ക​ൾ. പ​ല​തും മ​റ​ക്കാ​നും പൊ​റു​ക്കാ​നു​മു​ണ്ടാ​യിരു​ന്നു ര​ണ്ടുപേ​ർ​ക്കും. പോ​യ വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലെ നീ​റ്റ​ലും വി​ങ്ങ​ലും. ആ​ധി​ക​ളും ആ​ശ​ങ്കക​ളും. എ​ത്ര ക​ഴു​കി​യാ​ലും മാ​യാ​ത്ത ക​റ​ക​ൾ. വെ​ട്ടി​ത്തി​രു​ത്താ​നാ​വാ​ത്ത തെ​റ്റുക​ൾ... പ​ശ്ചാ​ത്താ​പ​ത്തി​ലും മാ​പ്പ് കൊ​ടു​ക്ക​ലി​ലും മൂ​ടാ​ത്ത വി​ട​വു​ക​ൾ.

കു​റ​ച്ചു നേ​രം അ​വ​രാ നി​ൽ​പ് തു​ട​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ പാർവതി അ​വി​ട​ന്ന് ഒ​ഴി​ഞ്ഞുമാ​റി. അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​നോ​ട് ചി​ല​തൊ​ക്കെ ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ൾ​ക്ക്. ഇ​ന്ദി​രയെ​പ്പ​റ്റി. അ​വ​ളു​ടെ ചി​കി​ത്സ​യെ​പ്പ​റ്റി. ഈ ​വ​ര​വി​ലെ ബാ​ക്കിനി​ൽ​ക്കു​ന്ന ദൗ​ത്യം.

അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പു​തി​യ ഫോ​ൺ കി​ണു​ങ്ങി. ശാ​ന്തി​ന​ഗ​റി​ലെ ക​മ്പ​നി​യി​ൽനി​ന്നാ​യി​രു​ന്നു. പു​തി​യ ന​മ്പ​ർ ശ​രി​യാ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അ​തി​ൽ വാ​ട്‍സ്ആ​പ്പ് ഒ​രു​ക്കിയ​തോ​ടെ വ​ലി​യൊ​രു ക​ട​മ്പ ക​ട​ന്ന ആ​ശ്വാ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു പാർവതി​ക്ക്.

“വൈ​ഫൈ​യോ...” സൗ​മി​നി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഹം ​ഹേ നാ (​ഞാ​നി​ല്ലേ?)” പ​റ​ച്ചി​ലു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ പ​ല​പ്പോ​ഴും ക​ട​ന്നുവ​രു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ൾ. വ​ട​ക്ക​ൻ മേ​ഖ​ല​യി​ൽ പി​റ​ന്നു വ​ള​ർ​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ൾ​ക്ക് ഒ​ഴി​വാ​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത വാ​ക്കു​ക​ൾ.

പി​ന്നീ​ട് ഹോ​ട്സ്പോ​ട്ടി​ൽകൂ​ടി ഇ​ന്റ​ർ​നെ​റ്റും ഒ​ത്തു. ത​ര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്പീ​ഡു​മു​ണ്ട്.

ഇ​നി ഇ​തൊ​ന്നു ഉ​ദ്‌​ഘാ​ട​നം ചെ​യ്യ​ണ​മ​ല്ലോ. പാർവതി ത​ലചൊ​റി​ഞ്ഞു. അ​തിന​ല്ലേ വി​ലാ​സി​നി ആ​ന്റി, ഉ​ട​നെ മ​ന​സ്സ് പ​റ​ഞ്ഞു.

ആ​ദ്യ​ത്തെ ശ്ര​മ​ത്തി​ൽത​ന്നെ വി​ലാ​സി​നി​യെ വീ​ഡി​യോ കോ​ളി​ൽ കി​ട്ടി. അ​വ​ർ ഇ​തി​നാ​യി കാ​ത്തി​രു​ന്നപോ​ലെ. ഫോ​ണി​ൽ അ​വ​രെ ക​ണ്ട​തോ​ടെ അ​മ്മാ​മ്മ പ​ക​ച്ചുപോ​യി.

“എ​ന്റീ​ശ്വ​രാ, ഈ ​കു​ട്ടി​യെ​ങ്ങ​നെ ഇ​തി​ന​ക​ത്തു”, അ​ത്ഭു​തംകൊ​ണ്ട് മൊ​ഴിമു​ട്ടു​ക​യാ​ണ് അ​മ്മാ​മ്മ​ക്ക്.

അ​തി​ന് മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞ​ത് വി​ലാ​സി​നി ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നീ​ട് കു​റെനേ​രം അ​വ​ർ സം​സാ​രി​ച്ചുകൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു. അ​തുക​ഴി​ഞ്ഞു സൗ​മി​നി ഏ​റ്റെ​ടു​ത്തു.

ആ​ദ്യ​ത്തെ കൗ​തു​കം തീ​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​മ്മാ​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഈ ​കു​ന്ത്രാ​ണ്ടം എ​വി​ട​ന്നു കി​ട്ടി?”

“വി​ൽ​ക്ക​ണ ക​ട​ക​ളു​ണ്ട് അ​ടു​ത്തു​ള്ള ടൗ​ണി​ൽ. അ​മ്മാ​മ്മ​ക്കു​ള്ള ഓ​ണസ​മ്മാ​നം.’’

‘‘​അതി​ന് ഓ​ണം ആ​യി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ...”

‘‘ആ​വൂ​ല്ലോ.’’

‘‘ഒ​ടു​വി​ൽ ഇ​തൊ​രു പൊ​തി​യാ​ത്തേ​ങ്ങ​യാ​യി...’’

‘‘അ​തി​ന​ല്ലേ പാർവതി.’’

“ഒ​രുപാ​ട് വി​ല​യാ​യി കാ​ണും.”

“സാ​ര​ല്ല്യാ.”

“എ​ന്നാ​ലും പ​റ​ഞ്ഞോ​ളൂ. നി​ങ്ങ​ള് ജോ​ലിചെ​യ്ത് ഉ​ണ്ടാ​ക്ക​ണ കാ​ശൊ​ക്കെ ഇ​തി​ന്...”

“സാ​ര​ല്ല്യാ​ന്നേ.”

“സാ​ര​മു​ണ്ട്. എ​ത്ര​യാ​ന്ന്‌ പ​റ​ഞ്ഞോ​ളൂ.”

“ഏ​താ​ണ്ട് ഇ​രു​പ​തി​നാ​യി​ര​ത്തി​ൽ താ​ഴെ.”

“ആ​യ്‌​ക്കോ​ട്ടെ. നാ​ളെ അ​ച്ചൂ​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് എ​ടു​പ്പി​ക്കാം.”

പാർവതി അ​മ്മ​യു​ടെ നേ​ർ​ക്ക് നോ​ക്കി ക​ണ്ണി​റു​ക്കി.

“പി​ന്നേ​യ്, ഇ​ത് പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്ക​ണ സൈ​സൊ​ന്നു​മ​ല്ല​ല്ലോ?”

“ഹേ​യ്. അ​ങ്ങ​നെ പേ​ടി​ക്കൊ​ന്നും വേ​ണ്ട. ഒ​ക്കെ പാർവതി പ​റ​ഞ്ഞുത​ര​ണു​ണ്ട്.”

അ​ത്ഭു​ത​മി​ല്ല പാർവതി​ക്ക്. അ​ത്യാ​വ​ശ്യം വേ​ണ്ട ലോ​കവി​ജ്ഞാ​ന​മു​ണ്ട് ആ ​പ​ഴ​യ പ​ത്താം ക്ലാ​സു​കാ​രി​ക്ക്. പൂ​മു​ഖ​ത്തെ ടീ​പ്പോ​യി​യി​ൽ ര​ണ്ടു പ​ത്ര​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടു. പു​ല​ർ​ച്ച​ക്കേ എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കു​ന്ന അ​വ​ർ ഈ ​പ​ത്ര​ങ്ങ​ൾ വാ​യി​ച്ച ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്കും മ​റ്റു പ​ണി​ക​ൾ തു​ട​ങ്ങു​ക. എ​വി​ടെ​യോ ഒ​രു മൊ​ബൈ​ൽ ഫോ​ൺ പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ച വാ​ർ​ത്ത ക​ണ്ടു കാ​ണും.

‘‘ഇ​നി ഇ​ത് വ​ച്ചു ഇ​ട​ക്കൊ​ക്കെ അ​മ്മ​യോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കാ​ല്ലോ. സ​മ​യം കി​ട്ടുമ്പോ ​പു​ണെ​യി​ൽനി​ന്ന് പാർവതീം വി​ളി​ക്കും. അ​ങ്ങ​നെ കൊ​റെ ഇ​ട​മ​തി​ലു​ക​ൾ പ​തു​ക്കെ ഇ​ടി​ഞ്ഞുവീ​ഴ​ട്ടെ.’’

തെ​ല്ലൊ​രു ആ​രാ​ധ​ന​യോ​ടെ മ​ക​ളു​ടെ നേ​ർ​ക്ക് നോ​ക്കു​ക​യാ​ണ് സൗ​മി​നി.

“പി​ന്നൊ​രു കാ​ര്യം​ണ്ട് അ​മ്മാ​മ്മേ, ഈ ​സൗ​മി​നി ടീ​ച്ച​ർ ഇ​പ്പൊ പ​ഴ​യ പോ​ല്യ​ല്ല. അ​വ​ട​ത്തെ ഒ​രു താ​ര​മാ​ണ്. ഒ​രുപാ​ട് ച​ട​ങ്ങു​ക​ളു​ള്ള​തുകൊ​ണ്ട് ഇ​നി ആ​ളെ ഫോ​ണി​ൽ കി​ട്ടാ​നും പാ​ടാ​കും.”

സൗ​മി​നി ത​ട​യാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും വീ​ണ്ടും എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ ശ്ര​മി​ക്കു​കയാ​യി​രു​ന്നു പാർവതി. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അ​മ്മാ​മ്മ ഇ​ട​പെ​ട്ടു.

“അ​ത് പി​ന്നി​ല്ലാ​ണ്ടി​രി​ക്ക്യോ എ​​ന്റെ മോ​ള​ല്ലേ അ​വ​ള്?”

എന്റെ മോ​ള്... സൗ​മി​നി​യു​ടെ മ​ന​സ്സ് കു​ളി​ർ​ത്തു. എ​ത്ര​യോ കാ​ല​മാ​യി കേ​ൾക്കാ​ൻ കൊ​തി​ച്ചി​രു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ൾ.

എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ മ​റ​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത ദി​വ​സം. ഇ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു ദി​വ​സം എ​ന്നെ​ങ്കി​ലും വ​രു​മെ​ന്ന് ഒ​രി​ക്ക​ൽപോ​ലും മ​ന​സ്സി​ൽ ക​ണ്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. താ​ങ്ക്‌​യൂ മോ​ളെ. താ​ങ്ക്‌​യൂ ഫോ​ർ എ​വ​രി​തി​ങ്.

ഉ​റ​ങ്ങാ​ൻ കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ സൗ​മി​നി​ക്ക് പ​റ​യാ​തി​രി​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

“വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ൽ അ​മ്മെ ഞാ​ൻ ഒ​രുപാ​ട് തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു. ഒ​ക്കെ എ​​ന്റെ പൊ​ട്ടത്ത​രം.” സൗ​മി​നി തു​ട​ർ​ന്നു. “ഇ​ന്ന് എ​​ന്റെ മോ​ള് എ​ന്ന് പ​റ​യ​ണ കേ​ട്ട​പ്പോ ഏ​താണ്ടൊ​ക്കെ തോ​ന്നി.”

“എ​ല്ലാ​റ്റി​നും ഒ​രു സ​മ​യോം കാ​ലോം ഉ​ണ്ടെ​ന്ന് പ​റ​യാ​റി​ല്ലേ? ഇ​ത്ര​ണ്ട് എ​ളു​പ്പത്തി​ല് ഇ​തൊ​ക്കെ ശ​രി​യാ​വും​ന്ന് പാർവതീം ക​രു​തീ​രു​ന്നി​ല്ല. പി​ന്നെ എ​വ​ടെ​യോ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്, ക​മ്യൂ​ണി​ക്കേ​ഷ​ൻ മു​റി​യു​മ്പോ​ഴാ​ണ് ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും അ​യ​യു​ന്ന​തെ​ന്ന്. അ​തി​നാ​യി ര​ണ്ടി​ലൊ​രാ​ൾ അ​ൽപം വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച ചെ​യ്യേ​ണ്ടിവ​രും. അ​വ​ടെ​യാ​ണ് പ്ര​ശ്‍നം. ന​മ്മ​ളെ​യൊ​ക്കെ പൊ​റ​കോ​ട്ട് വ​ലി​ക്ക​ണ ഈ​ഗോ എ​ന്ന ഭൂ​തം. മു​ന്നോ​ട്ട് വ​ച്ച കാ​ല് ആ​രാ​ദ്യം പൊ​റ​കോ​ട്ടെ​ടു​ക്ക​ണം എ​ന്ന പ്ര​ശ്‍നം. ബു​ദ്ധികൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഹൃ​ദ​യംകൊ​ണ്ട് സം​സാ​രി​ക്കാ​ൻ നോ​ക്കു​മ്പ​ഴാ അ​ടു​പ്പം സാ​ധ്യ​മാ​ക​ണ​ത്രെ.”

പാർവതി തു​ട​ർ​ന്നു: “ഇ​നി ചെ​ലകാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ കൂ​ടി ബാ​ക്കീ​ണ്ട്. അ​തൊ​ക്കെ നാ​ളെ. എ​ന്താ​യാ​ലും പാ​ല​ത്തി​​ന്റെ പ​ണി ഒ​രു കു​ഴ​പ്പോ​മി​ല്ലാ​തെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​ല്ലോ. പാർവതി അ​മ​ർ​ത്തി ച​വി​ട്ടി ന​ട​ന്നും നോ​ക്കി. ന​ല്ല ഉ​റ​പ്പ്.”

“നാ​ളെ?”

“അ​ച്ചു​വേ​ട്ട​​ന്റെ ചെ​ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള്. മൂ​പ്പ​ര് പ​റ​യാ​ൻ മ​ടി​ക്ക​ണ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള്.”

“ചെ​ല​തൊ​ക്കെ ഞാ​നും ഓ​ർ​ത്തി​രു​ന്നു.”

“ഓ​ക്കേ. നാ​ളെ. അ​മ്മ സു​ഖാ​യി ഉ​റ​ങ്ങി​ക്കോ​ളൂ. അ​മ്മാ​മ്മ ഒ​മ്പ​ത​ര​യാ​യപ്പോ​ഴേ​ക്കും കെ​ട​ന്നു ക​ഴി​ഞ്ഞു.”

(തുടരും)

(ചിത്രീകരണം: സതീഷ്​ ചളിപ്പാടം)