കളിപ്പന്തൽ -കഥ വായിക്കാം

വ​ള​രെ​ക്കാ​ലം മു​ൻ​പ് അ​താ​യ​ത് കാ​ക്ക​ക​ൾ വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്ത് ധാ​രാ​ള​മാ​യി വ​റ്റ് കൊ​ത്തി​പ്പെ​റു​ക്കി ന​ട​ന്ന കാ​ലം, പു​ഴ​യി​ൽ ഒ​രു​പാ​ട് മീ​നു​ക​ൾ ജീ​വി​ച്ച കാ​ലം. മൂ​ന്ന് കു​ട്ടി​ക​ൾ ചേ​ർ​ന്ന് ഒ​രു ക​ളി​പ്പ​ന്ത​ൽ ഉ​ണ്ടാ​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ എ​ട്ടും പ​ത്തും പ​തി​നൊ​ന്നും വ​യ​സ്സു​ള്ള ര​ണ്ടാ​ൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും ഒ​രു പെ​ൺ​കു​ട്ടി​യു​മാ​ണ്. ഏ​റ്റ​വും ഇ​ള​യ പെ​ൺ​കു​ട്ടി മൂ​ത്ത ചേ​ട്ട​നോ​ട് പ​റ​ഞ്ഞു:

''ചേ​ട്ടാ... ഈ ​കാ​ലി​ന് ഉ​റ​പ്പ് പോ​രാ. ഇ​ത് ഒ​ന്നു​കൂ​ടി ആ​ഴ​ത്തി​ൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട​ണം. ന​മ്മ​ൾ ഉ​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പ​ന്ത​ലെ​ല്ലാം ഒ​റ്റ ദി​വ​സ​ത്തി​ൽ കൂ​ടു​ത​ൽ നി​ൽ​ക്കു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ? ഈ ​പ​ന്ത​ലി​ലെ​ങ്കി​ലും ന​മു​ക്ക് കു​റ​ച്ച് കാ​ലം താ​മ​സി​ക്ക​ണം.''

ചേ​ട്ട​ൻ ന​ടു​നി​വ​ർ​ത്തി wഎ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ന്നു. അ​വ​ൻ പ​ന്ത​ൽ​ക്കാ​ൽ തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി.

''അ​തെ ഇ​ള​കു​ന്നു​ണ്ട്. അ​നി​യാ ന​മു​ക്ക് നാ​ലു കാ​ലു​ക​ൾ​ക്ക് പ​ക​രം എ​ട്ടു കാ​ലു​ക​ൾ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടാ​ൽ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ഉ​റ​പ്പു​ണ്ടാ​വും.''

അ​നി​യ​ൻ ചേ​ട്ട​നെ നോ​ക്കി. പ​ക്ഷേ ന​ല്ല ശ​ക്തി​യു​ള്ള നാ​ല് ക​മ്പു​ക​ൾ കൂ​ടി വേ​ണം.​അ​വ​ർ മൂ​ന്നു​പേ​രും വീ​ട്ടി​ന് പു​റ​കി​ലെ കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് പോ​യി.

സ​ർ​പ്പ​ങ്ങ​ൾ ഇ​ഴ​യു​ന്ന കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്ന് അ​വ​ർ ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ പ​ന്ത​ൽ​കാ​ലു​ക​ൾ​ക്ക് പാ​ക​മാ​യ നാ​ല് കൊ​മ്പു​ക​ൾ അ​ട​ർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. സ​ർ​പ്പ​ങ്ങ​ൾ ഒ​ന്നും ക​ണ്ടി​ല്ല. ഒ​രു​പ​​ക്ഷേ അ​വ പ​ക​ലു​റ​ക്ക​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ധൃ​തി​യി​ൽ ഓ​ടി​യ പെ​ൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ലി​ലെ ചെ​റു​വി​ര​ലി​ൽ ഒ​രു മു​ള്ള് കൊ​ണ്ടു. ചോ​ര​ത്തു​ള്ളി​ക​ൾ ചു​റ്റു​മു​ള്ള പു​ൽ​നാ​മ്പു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​റ്റി. ഇ​ളം ചോ​ര​യു​ടെ ശൂ​രു​തേ​ടി ഉ​റു​മ്പ​ട​ക്ക​മു​ള്ള ചെ​റു​പ്രാ​ണി​ക​ൾ ഒ​ട്ടും താ​മ​സി​യാ​തെ പു​ൽ​ച്ചെ​ടി​ക​ളി​ലേ​ക്ക് വ​ലി​ഞ്ഞു​ക​യ​റി വ​ന്നു. പു​ല്ലു​ക​ളി​ൽ പ്രാ​ണി​ക്കൂ​ട്ടം പൂ​വ് പോ​ലെ വി​ട​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും കു​ട്ടി​ക​ൾ കി​ണ​റ്റി​ൻ ക​ര​യി​ൽ എ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ര​ക്ത​ക്ക​റ​യി​ലേ​ക്ക് നീ​ട്ടി​യ അ​നേ​കം പ്രാ​ണി​നാ​വു​ക​ൾ അ​വി​ടം മു​ഴു​വ​ൻ ന​ക്കി വെ​ടി​പ്പാ​ക്കി. ഉ​ച്ച​സൂ​ര്യ​ന്റെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ൽ പ്രാ​ണി​ക​ളു​ടെ കു​ട​ലു​ക​ൾ​ക്കു​ള്ളി​ൽ​നി​ന്ന് ചോ​ര​ത്തു​ള്ളി​ക​ൾ മി​ന്നി. കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ അ​ച്ഛ​നും അ​മ്മ​യും പാ​മ്പു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഉ​ച്ച​യു​റ​ക്ക​ത്തി​ലാ​ണ്. അ​വ​രും ഒ​ന്നും അ​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.

അ​വ​ളു​ടെ കാ​ൽ​വി​ര​ലു​ക​ളി​ൽ വെ​ള്ള​മൊ​ഴി​ക്കു​മ്പോ​ൾ ചേ​ട്ട​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. ''മോ​ള് കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് വ​രേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.'' പ​ക്ഷേ അ​വ​ൾ ചേ​ട്ട​നെ നോ​ക്കി ഒ​ന്നു ചി​രി​ക്കു​ക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു. വേ​ദ​ന​യു​േ​ണ്ടാ എ​ന്ന് അ​നി​യ​ൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ഴും അ​വ​ൾ ഒ​ന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

ഏ​റെ ശ്ര​മ​ത്തി​ൽ അ​വ​ർ മൂ​ന്ന് പേ​രും പ​ന്ത​ൽ നി​ർ​മി​ച്ചു. മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ കൊ​ച്ചു നി​ർ​മി​തി​ക്ക് മു​ന്നി​ൽ​നി​ന്ന് കു​ട്ടി​ക​ൾ തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി. അ​വ​ൾ പെ​െ​ട്ട​ന്ന് തെ​ക്കെ മു​റ്റ​ത്തേ​ക്ക് ഓ​ടി​പ്പോ​യി ര​ണ്ടു ചെ​മ്പ​ര​ത്തി​പ്പൂ​ക്ക​ൾ പ​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. പ​ന്ത​ലി​ന്റെ മു​ൻ വാ​തി​ലി​ന് മു​ക​ളി​ലാ​യി അ​ത് കു​ത്തി​െ​വ​ച്ചു. കാ​റ്റി​ൽ പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ ദ​ള​ങ്ങ​ൾ ച​ലി​ച്ച​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ വീ​ണ്ടും തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി.

''നോ​ക്കൂ ചേ​ട്ടാ, പൂ​ക്ക​ൾ ​െവ​ച്ച​പ്പോ​ൾ എ​ന്ത് ഭം​ഗി​യാ​ണ്. ന​മു​ക്ക് ഈ ​പ​ന്ത​ൽ മു​ഴു​വ​ൻ പ​ല​ത​രം പൂ​ക്ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് മൂ​ട​ണം.''

അ​വ​ർ മൂ​ന്ന് പേ​രും ആ ​പ​ന്ത​ലി​ന് മു​ൻ​പി​ൽ കൈ​കോ​ർ​ത്ത് നി​ന്ന് അ​വ​രു​ടെ നി​ർ​മി​തി​യെ മ​തി​യാ​വോ​ളം നോ​ക്കി. പി​ന്നെ കി​ലു​കി​ലെ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് പ​ന്ത​ലി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി.

ഉ​റ​പ്പു​ള്ളൊ​രു പ​ന്ത​ൽ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ഏ​റെ നാ​ള​ത്തെ ആ​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. പ​ല സ​മ​യ​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി അ​വ​രു​ണ്ടാ​ക്കി​യ പ​ന്ത​ലെ​ല്ലാം പ​ല കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ൽ പൊ​ളി​ഞ്ഞു വീ​ണു. ചി​ല​ത് പൊ​ളി​ച്ച് മാ​റ്റേ​ണ്ട​താ​യും വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​മ്മ നി​ല​വി​ളി ശ​ബ്ദ​ത്തി​ൽ പ​റ​ഞ്ഞു, ''വീ​ടി​ന്റെ തെ​ക്ക് ഭാ​ഗ​ത്ത് നി​ങ്ങ​ളാ​രും ക​ളി​ച്ച് പോ​ക​രു​ത്.'' കു​ട്ടി​ക​ൾ ഒ​രി​ക്ക​ലും എ​ന്താ​ണ് അ​വി​ടെ ക​ളി​ക്കാ​ൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​ത് എ​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ല. അ​മ്മ​ക്ക് ഉ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ൾ അ​റി​യാ​ത്ത ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ൾ ചോ​ദി​ക്ക​രു​തെ​ന്ന് അ​വ​ർ​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഒ​രു പൂ​വ​ൻ കോ​ഴി പ​ന്ത​ലി​ന് മു​ക​ളി​ൽ ക​യ​റി നി​ന്ന് കൂ​വി​യ​തേ ഓ​ർ​മ​യു​ള്ളൂ. തൊ​ട്ടും തൊ​ടാ​​െത​യും നി​ൽ​ക്കു​ന്ന ക​മ്പു​ക​ൾ ചാ​ഞ്ഞു വീ​ണു. കോ​ഴി അ​ടു​ത്തു​ള്ള മു​രി​ങ്ങമ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് പൊ​ടി​പ​റ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ട് പ​റ​ന്നു​പോ​യി. എ​ങ്കി​ലും അ​വ​ർ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും പ​ന്ത​ലു​ക​ൾ നി​ർ​മി​ച്ചു.

പ​ന്ത​ലി​നു​ള്ളി​ൽ അ​വ​ർ മൂ​ന്ന് മു​റി​ക​ൾ നി​ർ​മി​ച്ചി​രു​ന്നു. മു​റി​ക​ൾ​ക്കെ​ല്ലാം ദു​ർ​ബ​ല​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും വാ​തി​ലു​ക​ൾ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ മൂ​ന്നു പേ​രും മൂ​ന്ന് മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി വാ​തി​ല​ട​ച്ചു.

പ​ന്ത​ൽ മേ​ഞ്ഞ ഇ​ല​ച്ചാ​ർ​ത്തു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ അ​വ​ളു​ടെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പ്ര​കാ​ശം അ​രി​ച്ചി​റ​ങ്ങി​വ​ന്നു. നി​ല​ത്ത് ഇ​രു​ട്ടി​ന്റെ​യും വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ​യും ഒ​രു​പാ​ട് പു​ള്ളി​ക​ൾ. പു​റ​ത്ത് വെ​യി​ലി​ന്റെ ചൂ​ട് മാ​റി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒ​രു ശീ​ത​ളി​മ അ​വ​ളെ തൊ​ട്ടു. അ​വ​ൾ മു​റി​യു​ടെ ഒ​രു വ​ശ​ത്ത് ക​ട്ടി​യാ​യി ഒ​രു​ക്കി​യ വൈ​ക്കോ​ൽ മെ​ത്ത​യി​ലേ​ക്ക് മെ​ല്ലെ ചാ​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നു. ക​ണ്ണു​ക​ൾ തു​റ​ന്ന് മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് നോ​ക്കി. ശ​രീ​രത്തി​ൽ അ​ങ്ങി​ങ്ങാ​യി വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ ചി​ല്ലു​ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ൾ മെ​ല്ലെ ഇ​ള​കു​ന്നു. അ​വ​ൾ അ​ന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു. എ​ന്നി​ട്ടും അ​വ ച​ലി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ദൂ​രെ എ​വി​​െട​യോ ഒ​രു പ​ക്ഷി ക​ര​യു​ന്ന ശ​ബ്ദം. അ​തി​നു പി​ന്നാ​ലെ ഒ​ഴു​കി​യെ​ത്തി​യ സാ​ന്ദ്ര​മാ​യ ഏ​കാ​ന്ത​ത. പെ​ട്ടെ​ന്ന് നെ​ഞ്ചി​ലേ​ക്ക് മു​ക​ളി​ൽ​നി​ന്ന് പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ഒ​രു വ​ട്ട​ക്കു​ഴ​ൽ വ​ന്ന് കു​ത്തി. മെ​ല്ലെ അ​തി​നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ അ​തീ​വ സു​ന്ദ​ര​മാ​യൊ​രു മ​ഴ​വി​ല്ല് തി​രി​താ​ഴ്ത്തി​വ​രു​ന്ന​ത് അ​വ​ൾ ക​ണ്ടു. ഏ​ഴ് നി​റ​ങ്ങ​ളും ത​ന്നി​ലേ​ക്ക് ചൊ​രി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ അ​റി​യാ​തെ ഉ​ച്ച​ത്തി​ൽ വി​ളി​ച്ചു പോ​യി...​ചേ​ട്ടാ... പ​ക്ഷേ അ​പ്പു​റ​ത്തെ മു​റി​ക​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ആ​രും അ​ന​ങ്ങി​യി​ല്ല. അ​വ​രാ​രും കേ​ട്ട​തു​മി​ല്ല. ഏ​കാ​ന്ത​ത​യു​ടെ പ​ടു​കു​ഴി​യി​ലേ​ക്ക് വീ​ണ അ​വ​ൾ പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. അ​വ​ൾ വി​യ​ർ​ത്തി​രു​ന്നു.

പ​ന്ത​ൽ നി​ർ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​ന് മു​ൻ​പ് അ​നു​ഭ​വി​ച്ച അ​നു​ഭൂ​തി​ക​ൾ എ​ങ്ങോ ഒ​ലി​ച്ച് പോ​യി. അ​വ​ൾ ഒ​രു ന​ദി​പോ​ലെ വ​ര​ണ്ടു. അ​മ്മ ഉ​പ​യോ​ഗി​ച്ച പൊ​ട്ടി​യ ഒ​രു ചെ​റി​യ ക​ണ്ണാ​ടി പ​ന്ത​ൽ മു​റി​യി​ൽ തൂ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. പ​ല ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി ചീ​ന്തി​യ ക​ണ്ണാ​ടി ഒ​റ്റ ഫ്ര​യി​മി​ൽ പ​ന്ത​ൽ ചു​മ​രി​ൽ എ​ങ്ങ​ന​യോ ത​ങ്ങി​നി​ന്നു. ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ൽ നോ​ക്കി​യ​പ്പോ​ൾ മു​ൻ​പി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം ഭീ​തി തോ​ന്നി. പൊ​ട്ടി​യ ചി​ല്ലൂ​കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ൽ അ​വ​ൾ അ​വ​ളെ പ​ല ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി ക​ണ്ടു. വ​ല​ത് ക​ണ്ണ് പ​തി​വി​ലും വ​ലു​പ്പ​ത്തി​ൽ ത​ന്നി​ലേ​ക്ക് തു​റി​ച്ച് നോ​ക്കു​ന്നു. ഇ​ട​ത് ക​ണ്ണ് പാ​ത​ാള​ക്കി​ണ​റി​ൽ വീ​ണ ഒ​രു നീ​ലബിം​ബം​പോ​ലെ അ​ങ്ങേ​തോ ആ​ഴ​ത്തി​ൽ. മൂ​ക്കും ചെ​വി​യും എ​വി​ട​യൊ​ക്കെ​യോ ക്ര​മ​മി​ല്ലാ​തെ നി​ല​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ലെ പൊ​ട്ടി പൊ​ളി​ഞ്ഞ മു​ഖം അ​വ​ളെ നോ​ക്കി ചി​രി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

മു​റ്റ​ത്ത് വ​രാ​റു​ള്ള കാ​ക്ക​ക​ൾ വ​രാ​തെ​യാ​യി. പു​ഴ​യി​ലെ മീ​നു​ക​ൾ അ​ടി​ത്ത​ട്ടി​ലെ​വി​ട​യോ ഒ​ളി​ച്ചു. കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ൽ സ​ർ​പ്പ​ങ്ങ​ൾ കാ​വ​ൽ നി​ൽ​ക്ക​ാതെ​യാ​യി. അ​ച്ഛ​നു​മ​മ്മ​യും നി​താ​ന്ത​മാ​യ ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​ലേ​ക്കും പി​ന്നെ അ​വ​ളു​ടെ വി​സ്മൃ​തി​യി​ലേ​ക്കും മ​റ​ഞ്ഞു. പ​ക്ഷേ ഉ​റ​ച്ച കാ​ലു​ക​ളു​ള്ള പ​ന്ത​ൽ മ​ഴ​യി​ലും കാ​റ്റി​ലും വെ​യി​ലി​ലും അ​ന​ങ്ങാ​തെ കാ​ല​ങ്ങ​ളോ​ളം നി​ന്നു. അ​തി​നു ചു​റ്റും പ്ര​കൃ​തി വ​ള്ളി​ക​ൾ പ​ട​ർ​ത്തി, അ​തി​ൽ പൂ​ക്ക​ളു​ണ്ടാ​യി, കാ​യ് ക​നി​ക​ൾ ഉ​ണ്ടാ​യി വി​ത്തു​ക​ൾ പാ​റി. ഹ​രി​താ​ഭ പ​ന്ത​ലി​നെ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും അ​ട​രു​ക​ളാ​യി പൊ​തി​ഞ്ഞു. സ​സ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ത​ഴു​പ്പി​ൽ പ​ന്ത​ൽ ഒ​രു ചെ​റി​യ ഗു​ഹ​പോ​ലെ പ​തി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ചേ​ട്ട​നും അ​നി​യ​നും പ​ന്ത​ൽ മു​റി ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ച് എ​ന്നേ നാ​ടു വി​ട്ടു. പ​ക്ഷേ കാ​ലം അ​വ​ളെ ആ ​കു​ടു​സ്സ് മു​റി​യി​ൽ കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. അ​വ​ൾ​ക്ക് പു​റ​ത്ത് ക​ട​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ പൊ​ട്ടു​ക​ൾ വീ​ഴു​ന്ന ഏ​കാ​ന്ത​ത​യി​ൽ അ​വ​ൾ ഒ​രു കാ​ട്ടു​വ​ള്ളി​യെ​പ്പോ​ലെ താ​നെ വ​ള​ർ​ന്ന് വ​ലു​താ​യി. നാ​ല് ചു​മ​രു​ക​ൾ​ക്കു​ള്ളി​ൽ അ​വ​ൾ ചു​റ്റി​വ​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നു. വ​ലി​യ സ്ത്രീ​യാ​യി.

പൊ​ട്ടി​യ ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ലെ ബിം​ബം അ​വ​ളോ​ട് പ​ല​തും പ​റ​ഞ്ഞു. ''ഒ​ന്നി​ങ്ങ് വ​ന്നേ പെ​ണ്ണേ, എ​ന്നെ നോ​ക്കി ഞാ​ൻ സു​ന്ദ​രി ആ​ണോ എ​ന്ന് പ​റ​യൂ?'' ബിം​ബം അ​തി​ന്റെ രൂ​പം മു​ക​ളി​ലെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ ക​ണ്ണാ​ടി​പ്പൊ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഒ​തു​ക്കി നി​ർ​ത്തി. ചാ​യം തേ​ച്ച ചു​ണ്ടു​ക​ൾ, മി​ന്നു​ന്ന മൂ​ക്കി​ൻ തു​മ്പ്. വ​ലി​യ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന ക​ണ്ണു​ക​ൾ. അ​ത് അ​തി​ന്റെ ക​വി​ളു​ക​ളി​ൽ വെ​ളു​ത്ത വി​ര​ലു​ക​ൾ​കൊ​ണ്ട് ത​ട​വി​ക്കൊ​ണ്ട് പ​റ​ഞ്ഞു: ''പ​റ​യൂ പെ​ണ്ണേ ഞാ​ൻ സു​ന്ദ​രി​യാ​ണോ?''

''പ​റ​യാം. പ​ക്ഷേ നി​ന്റെ മു​ടി​കൂ​ടി എ​നി​ക്ക് കാ​ണ​ണം.'' പെ​ണ്ണ് ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്ക് ഒ​ന്നു​കൂ​ടി ക​ഴു​ത്ത് നീ​ട്ടി പ​റ​ഞ്ഞു.

''നീ ​ആ​ള് കൊ​ള്ളാ​മ​ല്ലോ?'' പി​ന്നി​ൽ അ​ഴി​ഞ്ഞ് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന മു​ടി ബിം​ബം എ​ടു​ത്ത് മു​ന്നി​ലേ​ക്കി​ട്ടു.

''എ​ങ്കി​ൽ ഒ​രു പൊ​ട്ടു​കൂ​ടി തൊ​ടൂ.''

''അ​ത് വേ​ണോ?'' ബിം​ബം സം​ശ​യി​ച്ചു. പെ​ണ്ണ് പ​റ​ഞ്ഞ​ത​ല്ലേ? അ​ത് ഒ​രു ചു​വ​ന്ന പൊ​ട്ട് നെ​റ്റി​യി​ൽ തൊ​ട്ടു. ''ഇ​നി പ​റ. ഞാ​ൻ സു​ന്ദ​രി​യാ​ണോ?''

അ​വ​ൾ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് പ​റ​ഞ്ഞു: ''അ​തെ നീ ​സു​ന്ദ​രി​യാ​ണ്. പ​ക്ഷേ ബിം​ബം തൊ​ട്ട നി​മി​ഷ​ത്തി​ൽ ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ലെ മ​റ്റ് ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് ത​ക​ർ​ന്ന് പ​ര​ന്നു.''

ക​ണ്ടു​നി​ന്ന പെ​ണ്ണിന്റെ ക​ണ്ണു​ക​ളി​ൽ സ​ങ്ക​ടം പ​ര​ന്നു. ''നീ ​ഇ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യ​ല്ലെ. ഞാ​ൻ നി​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നീ ​ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ൽ പ​ല ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് നു​റു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മ്പോ​ൾ ഞാ​നാ​ണ് ത​ക​ർ​ന്ന് പോ​കു​ന്ന​ത്. ഇ​പ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ നി​ന്നെ കാ​ണു​മ്പോ​ൾ നി​ന്റെ വ​ല​ത്തെ ക​ണ്ണി​ൽ​നി​ന്ന് മൂ​ക്കി​ലേ​ക്കു​ള്ള ദൂ​ര​മ​ല്ല ഇ​ട​ത്തേ ക​ണ്ണി​ൽ​നി​ന്ന് മൂ​ക്കി​ലേ​ക്കു​ള്ള ദൂ​രം. ചെ​വി​ക​ൾ ര​ണ്ടും ര​ണ്ട് വ​ലു​പ്പ​ത്തി​ലാ​ണ്. നെ​റ്റി ഒ​രു ദ്വീ​പ് പോ​ലെ എ​ല്ലാ​റ്റി​ൽ​നി​ന്നും വേ​റി​ട്ട് നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. എ​ന്തൊ​രു കോ​ല​മാ​ണ്. നീ ​മു​ക​ളി​ലേ ഒ​റ്റ​ക​ണ്ണാ​ടി​ക്ക​ഷ​ണ​ത്തി​ലേ​ക്ക് ഒ​തു​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്കൂ. നി​ന്നെ എ​നി​ക്ക് ക​ണ്ടു മ​തി​യാ​യി​ല്ല.''

ക​ണ്ണാ​ടി​യി​ലെ പ്ര​തി​രൂ​പം ഒ​ന്നും പ​റ​യാ​തെ എ​ങ്ങോ മ​റ​ഞ്ഞു. അ​തി​നോ​ട് അ​വ​ൾ​ക്ക് ഒ​രു​പാ​ട് പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, ഒ​ന്നും ന​ട​ന്നി​ല്ല. അ​ത് അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്. തോ​ന്നു​മ്പോ​ൾ വ​രും പോ​കും. എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര്യ​മാ​യി പ​റ​യാ​ൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കും. അ​വ​ൾ ദുഃ​ഖി​ത​യാ​യി പ​ന്ത​ൽ ത​റ​യി​ൽ മ​ല​ർ​ന്ന് കി​ട​ന്നു. വ​ള്ളി​പ്പ​ട​ർ​പ്പി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ ആ​കാ​ശ​ത്തി​ലെ ഒ​റ്റ ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ചം അ​വ​ളെ തൊ​ട്ടു. ഇ​ല​ക​ളി​ൽ കാ​റ്റി​ന്റെ ചെ​റു മ​ർ​മ​രം. മൂ​ക്കി​നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ നെ​ഞ്ചി​ലേ​ക്ക് ത​ള്ളി​ക്ക​യ​റി​യ സു​ഗ​ന്ധം. ആ ​രാ​ത്രി​യി​ൽ ഒാ​രോ അ​ന​ക്ക​വും അ​വ​ള​റി​ഞ്ഞു. ശ​രീ​ര​ത്തി​ൽ ര​ക്തം അ​ല​ത​ല്ലി​യൊ​ഴു​കു​ന്ന ശ​ബ്ദം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​പ്പോ​ഴ​ാണ് ഒ​റ്റ​ക്കൊ​ഴു​കു​ന്ന ന​ദി​യാ​ണ് താ​നെ​ന്ന് അ​വ​ൾ​ക്ക് തോ​ന്നി​യ​ത്.

ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​വ​ൾ​ക്ക് ക​ര​യ​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നി. ആ​വു​ന്ന​ത്ര ഉ​ച്ച​ത്തി​ൽ അ​വ​ൾ ക​ര​ഞ്ഞു. ക​ര​ഞ്ഞു ക​ര​ഞ്ഞ് ത​ള​ർ​ന്നു. ക്ഷീ​ണം അ​വ​ളു​ടെ എ​ല്ലാ കോ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും വ​ന്ന് ത​ല​കു​നി​ച്ച് നി​ന്നു. പാ​തി ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ഞ്ഞ് താ​നെ മ​യ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. പു​റ​ത്ത് വ​ള്ളി​പ്പ​ട​ർ​പ്പി​ലി​രു​ന്ന് ഒ​രു ചെ​റുപ​ക്ഷി ദൂ​​െര​യു​ള്ള പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക് പ​റ​ക്കാ​ൻ അ​തി​ന്റെ കാ​മു​കി​യെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്ന​ത് അ​വ​ൾ കേ​ട്ടു.

''അ​ങ്ങ് ദൂ​രെ ഒ​രു പൂ​ന്തോ​ട്ട​മു​ണ്ടെ​ടോ. നീ ​ഇ​ത് വ​ല്ല​തും അ​റി​യു​ന്നു​ണ്ടോ? ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഞാ​ൻ അ​തു​വ​ഴി പ​റ​ന്നി​രു​ന്നു. അ​പ്പോ​ഴാ​ണ് പ​ല​ത​രം പൂ​ക്ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞ മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ ആ ​പൂ​ന്തോ​ട്ടം ഞാ​ൻ ക​ണ്ട​ത്. മ​ഞ്ഞ​യും ചു​വ​പ്പും വെ​ള്ള​യും പി​ന്നെ ന​മു​ക്ക​റി​യാ​ത്ത പ​ല​ത​രം നി​റ​ങ്ങ​ളി​ൽ വ​ലു​തും ചെ​റു​തു​മാ​യ അ​നേ​കം പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ൾ. നീ ​എ​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ക​ടും​ചു​വ​പ്പു​ള്ള പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ തേ​ൻ കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? അ​താ​ണ് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​ളേ ജീ​വി​തം. ഞാ​ൻ അ​ന്നു​മു​ത​ൽ നി​ന്നെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലേ? ഈ ​വ​ള്ളി​പ്പ​ട​ർ​പ്പി​ന് ചു​റ്റും ന​മ്മ​ൾ വെ​റു​തെ പ​റ​ന്ന് തീ​ർ​ക്കു​ന്ന​ത് ന​മ്മു​ടെ​ത​ന്നെ ജീ​വി​ത​മാ​ണ്. പി​ന്നീ​ടൊ​രി​ക്ക​ലും തി​രി​ച്ച് വ​രാ​ത്ത ജീ​വി​തം. തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നാ​ൽ ത​ന്നെ​യും ന​മ്മ​ൾ ഒ​രു​മി​ച്ച് ജീ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ? ഈ ​വ​ള്ളി​ക​ൾ​ക്ക് ചു​റ്റു​മു​ള്ള ജീ​വി​തം നി​ന​ക്ക് മ​ടു​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?''

പ​ന്ത​ൽ ത​റ​യി​ൽ​ക്കി​ട​ന്ന് പാ​തി​മ​യ​ക്ക​ത്തി​ൽ അ​വ​ൾ അ​റി​യാ​തെ പ​റ​ഞ്ഞു​പോ​യി. ''അ​വ​നോ​ടൊ​പ്പം പ​റ​ന്നു പോ​കൂ പെ​ൺ​പ​ക്ഷീ. എ​ത്ര ആ​ർ​ദ്ര​മാ​യാ​ണ് അ​വ​ൻ നി​ന്നെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​ത്. ഈ ​വ​ള്ളി​ക്കു​ടി​ലി​ൽ നി​ന്നെ അ​ത്ര​മാ​ത്രം ത്ര​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണ്. പോ​യി പൂ​ന്തോ​ട്ടം ക​ണ്ടു​വ​രൂ. അ​വ​ൻ പ​റ​യു​ന്ന ക​ടും ചു​വ​പ്പ് പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ തേ​ൻ ഒ​രി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും നു​ക​രൂ. ഞാ​നൊ​രു തെ​റ്റു ചെ​യ്തു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ഞാ​നും ചേ​ട്ട​ന്മാ​രും കൂ​ടി ഉ​റ​പ്പു​ള്ളൊ​രു പ​ന്ത​ൽ നി​ർ​മി​ച്ചു. എ​ന്റെ ആ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു ഉ​റ​പ്പു​ള്ള പ​ന്ത​ൽ വേ​ണ​മെ​ന്ന്. കാ​ലം കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഞാ​നൊ​രു കാ​ര്യം മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു എ​ന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട പെ​ൺ​പ​ക്ഷീ. എ​ന്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ഉ​റ​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ആ ​നി​മി​ഷം തൊ​ട്ട് ന​മ്മ​ൾ ഇ​ല്ലാ​താ​വു​ന്നു. ഉ​റ​പ്പ് ഒ​ഴു​കു​ന്ന ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ശ​ത്രു​വാ​ണ്.''

പെ​ൺ​പ​ക്ഷി അ​വ​ന​ടു​ത്തേ​ക്ക് പ​റ​ന്നി​രു​ന്നു. ''നീ ​പ​റ​ഞ്ഞ​ത് എ​നി​ക്ക​റി​യാം അ​ങ്ങ് ദൂ​രെ പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ൾ നി​റ​ഞ്ഞ പൂ​ന്തോ​ട്ട​മു​ണ്ടെ​ന്ന്. പ​ക്ഷേ...''

''എ​ന്ത് പ​ക്ഷേ?'' അ​വ​ൻ പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടെ പെ​ൺ​പ​ക്ഷി​യെ നോ​ക്കി. ''നാ​ളെ ന​മു​ക്ക് അ​ങ്ങോ​ട്ടേ​ക്ക് പ​റ​ക്കാം.''

പ​ക്ഷേ പെ​ൺ​പ​ക്ഷി ഒ​ന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

പ​ക്ഷി​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലെ മൗ​നം പ​ന്ത​ലി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് ഇ​റ​ങ്ങി​വ​ന്നു. അ​വ​ൾ അ​തി​ലേ​ക്ക് ചെ​വി കൂ​ർ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

പി​ന്നീ​ട് അ​വ​ൾ ആ ​പ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ ശ​ബ്ദം കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. അ​വ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്ക് പ​റ​ന്നു പോ​യി​ക്കാ​ണും. അ​വി​ടെ പെ​ൺ​പ​ക്ഷി ചു​വ​ന്ന പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളു​ടെ തേ​ൻ കൊ​തി​യോ​ടെ നു​ക​ർ​ന്നു​കൊ​ണ്ട് അ​വ​നോ​ടൊ​പ്പം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വ​ണം. എ​ങ്കി​ലും ഓ​രോ ദി​വ​സ​വും ജീ​വി​ത​ത്തെ ന​ന്നാ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള നി​താ​ന്ത​മാ​യ പ​രി​ശ്ര​മ​ത്തി​ല​ക​പ്പെ​ട്ട പ​ക്ഷി​ക​ൾ അ​വി​ടെ​നി​ന്നും മ​റ്റൊ​രു ദേ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്ക് പ​റ​ന്നു​കാ​ണു​മോ. ആ​ൺ​പ​ക്ഷി പെ​ൺ​പ​ക്ഷി​യെ വീ​ണ്ടും മോ​ഹി​പ്പി​ച്ച് കാ​ണു​മോ?

ജീ​വി​തം മാ​ത്രം പോ​രാ. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ന​മ്മെ ചി​ല​തൊ​ക്കെ മോ​ഹി​പ്പി​ക്കാ​ൻ ഒ​രാ​ളു​കൂ​ടി ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ന​ല്ല​താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന് അ​വ​ൾ ഓ​ർ​ത്തു. പ​ന്ത​ൽ​ക്കാ​ലു​ക​ൾ തൊ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​ത് അ​ഭൂ​ത​പൂ​ർ​വ​മാ​യ ഉ​റ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്ക് വേ​രു​ക​ളാ​ഴ്ത്തി​യ​ത് അ​വ​ൾ അ​റി​ഞ്ഞു. അ​വ ഇ​പ്പോ​ൾ മു​ൻ​പ് കു​ഴി​ച്ചി​ട്ട വെ​റും ക​മ്പു​ക​ള​ല്ല. അ​ത് ശി​ഖര​ങ്ങ​ളും ഇ​ല​ക​ളു​മു​ള്ള ഉ​റ​ച്ച ചെ​ടി​ക​ളാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉ​റ​പ്പു​ള്ള ജീ​വി​തം അ​വ​ൾ​ക്ക് വ​ലി​യ തെ​റ്റാ​യി തോ​ന്നി. അ​ണ​ക​ൾ പൊ​ട്ടി​ച്ച് ഒ​ഴു​ക​ണം.

വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക്ശേ​ഷം ഒ​രു പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ൽ തീ​വ്ര​മാ​യ ഏ​തോ ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ ഉ​ണ​ർ​വി​ൽ പ​ന്ത​ൽ​മു​റി​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​വ​ൾ പു​റ​ത്തേ​ക്ക് ക​ട​ന്നു. മ​ടു​പ്പ് കെ​ട്ടി​ക്കി​ട​ന്ന അ​റ​യി​ൽ​നി​ന്നും വ​ള്ളി​ക​ൾ പ​കു​ത്തു​മാ​റ്റി വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്ക് മെ​ല്ലെ ത​ല നീ​ട്ടി. ക​ണ്ണു​ക​ളി​ൽ വീ​ര്യ​മേ​റി​യ പ്ര​കാ​ശം ത​ട്ടി​യ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ട് നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​പോ​യി. അ​വി​ടെ അ​വ​ൾ ഏ​റെ നേ​രം ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ചു​നി​ന്നു. ഒ​ടു​വി​ൽ പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ മു​ന​ക​ൾ ത​ട്ടി ക​ൺ​പോ​ള​ക​ൾ മെ​ല്ലെ തു​റ​ന്നു. ആ​ൾ​പെ​രു​മാ​റ്റ​മി​ല്ലാ​ത്ത പൂ​പ്പ​ൽ പി​ടി​ച്ച പ​ഴ​യ വീ​ടി​നെ കു​റ​ച്ച് നേ​രം നോ​ക്കി. പ​ഴ​യ ഓ​ർ​മ​ക​ളു​ടെ ശ്മ​ശാ​നം​പോ​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി നി​ല​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന വീ​ട്. അ​വ​ൾ​ക്ക് വീ​ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റാ​ൻ പേ​ടി തോ​ന്നി. പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി ന​ട​ന്നു. എ​ങ്ങോ​ട്ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ ന​ട​ന്നു.

ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ ന​ട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ സു​ഖം ഒ​രു ല​ഹ​രി​പോ​ലെ അ​വ​ളെ നു​ക​ർ​ന്നു. ന​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ ആ​ദ്യ​മാ​യി ജീ​വി​ത​വും കൂ​ടെ ന​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യി അ​വ​ൾ​ക്ക് തോ​ന്നി. ചേ​ർ​ന്ന് ന​ട​ക്കു​ന്ന സ്വ​ന്തം ഉ​യി​രി​നെ അ​വ​ൾ തോ​ളോ​ട് ചേ​ർ​ത്ത് പി​ടി​ച്ചു. ചും​ബി​ക്കാ​നാ​യി ചു​ണ്ടു​ക​ൾ കൂ​ർ​പ്പി​ച്ചു. അ​തി​ന്റെ ക​വി​ളി​ൽ മൃ​ദു​വാ​യി തൊ​ട്ടു. ഒ​ടു​വി​ൽ ഒ​രു കാ​റ്റ് പോ​ലെ അ​വ​ൾ അ​വ​ളെ​ത്ത​ന്നെ തു​റ​ന്നു​െവ​ച്ചു. പ്രാ​ണ​ൻ കു​ളി​രാ​യി വ​ന്ന് അ​വ​ളെ മൂ​ടി. അ​പ്പോ​ഴും ഓ​രോ കാ​ൽ​വെ​പ്പു​ക​ളും കൊ​തി​യോ​ടെ മ​ണ്ണി​ല​മ​ർ​ത്തി ന​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അ​വ​ൾ ആ​ദ്യ​മാ​യി ഒ​ഴു​കി.

അ​വ​ൾ ന​ട​ന്ന് ന​ട​ന്ന് ചെ​റു​പ​ക്ഷി​ക​ൾ പാ​റി​പ്പോ​യ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ന​രി​കി​ലെ​ത്തി. പ​ല വ​ർ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ലും ക​ണ്ണു​ക​ൾ ആ ​ചെ​റു​പ​ക്ഷി​ക​ളെ തി​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പ​​ക്ഷേ അ​വ​രെ അ​വി​ടെ ക​ണ്ടി​ല്ല. ഊ​ഹി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ആ​ൺ​പ​ക്ഷി പെ​ൺ​പ​ക്ഷി​യെ മോ​ഹി​പ്പി​ച്ച് മ​റ്റെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട് പോ​യി​ക്കാ​ണും.

പൂ​ന്തോ​ട്ടം മ​ടു​ത്ത​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ വീ​ണ്ടും ന​ട​ന്നു. പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ചെ​ടി​ക​ളി​ലേ​ക്കും അ​വ​ൾ അ​വ​സാ​ന​മാ​യി ഒ​ന്നു​കൂ​ടി പാ​ളി നോ​ക്കി. പ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ അ​ന​ക്ക​ങ്ങ​ൾ അ​വി​ടെ ക​ണ്ടി​ല്ല.

ഏ​റെ നേ​രം ന​ട​ന്ന​പ്പോ​ൾ ഒ​രു​പാ​ട് കു​ട്ടി​ക​ൾ ക​ളി​ക്കു​ന്ന വി​ശാ​ല​മാ​യ ഒ​രു ക​ളി​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന​രി​കി​ലാ​യി പ​ന്ത​ലി​ച്ച് നി​ൽ​ക്കു​ന്ന ഒ​രു മ​ര​ച്ചു​വ​ട്ടി​ൽ അ​വ​ൾ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു. സ​ന്ധ്യ​യി​ൽ ക​ന​ത്ത് തൂ​ങ്ങാ​ൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന വൃ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ ചി​ല്ല​ക​ളു​ടെ ഇ​രു​ട്ടി​ലേ​ക്ക് പ​ക്ഷി​ക​ൾ പ​റ​ന്ന​ണ​യു​ന്ന​ത് അ​വ​ൾ ക​ണ്ടു. വെ​ളു​പ്പും ക​റു​പ്പു​മാ​യ അ​നേ​കം പ​ക്ഷി​ക​ൾ. ചി​ല​ത് മ​ര​ക്കൊ​മ്പി​ലി​രു​ന്ന് ചി​റ​കു​ക​ൾ ഒ​തു​ക്കു​ന്നു. അ​തി​നു​മ​പ്പു​റ​ത്ത് മാ​ന​ത്ത് ക​റ​ുത്തി​രു​ണ്ട ഒ​രു മേ​ഘ​ക​പ്പ​ൽ ശാ​ന്ത​മാ​യി ഒ​ഴു​കി​പ്പോ​കു​ന്നു. അ​ങ്ങ് ദൂ​രെ പ​ത്മം​പോ​ലെ സൂ​ര്യ​ൻ ക​ട​ലി​ൽ പാ​തി മു​ങ്ങി. ലോ​കം മു​ഴു​വ​ൻ ചു​വ​ന്ന പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​യ ഒ​ളി. ആ ​മ​ര​ച്ചു​വ​ട്ടി​ലി​രു​ന്ന് മു​ങ്ങി​യ​മ​രു​ന്ന സൂ​ര്യ​ബിം​ബം നോ​ക്കി നോ​ക്കി ഗാ​ഢ​മാ​യ ഇ​രു​ട്ടി​ലേ​ക്ക് അ​വ​ൾ താ​നെ ക​ണ്ണു​ക​ൾ അ​ട​ച്ചു. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ക​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ളെ​ല്ലാം വി​യ​ർ​പ്പ് മി​ന്നു​ന്ന ശ​രീ​ര​വു​മാ​യി അ​വ​ര​വ​രു​ടെ വീ​ടു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഓ​ടി​പ്പോ​യി.

ന​ക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ നേ​രി​യ വെ​ളി​ച്ചം വീ​ഴു​ന്ന ആ ​രാ​ത്രി​യി​ൽ മ​ര​ത്തി​ന്റെ ഇ​ല​ത്തു​മ്പി​ൽ നി​ന്നും മ​ഞ്ഞി​ന്റെ ഒ​രു ന​നു​ത്ത തു​ള്ളി അ​വ​ളു​ടെ ത​ല​യി​ലേ​ക്കു​റ്റി. ക​ണ്ണു​ക​ൾ തു​റ​ന്നു. ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ ഉ​ള്ളി​ന്റെ​യു​ള്ളി​ൽ​നി​ന്ന് ബു​ദ്ധസ​ന്യാ​സി​യെ​പ്പോ​ലെ ആ​രോ ഒ​രാ​ൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി ഊ​രി​പ്പോ​കു​ന്ന​ത് അ​വ​ൾ അ​റി​ഞ്ഞു. കു​ട​ൽഭി​ത്തി​യി​ൽ വാ​ൾ​മു​ന​ത്തു​മ്പ്കൊ​ണ്ട് ഒ​രു നേ​ർ​ത്ത വ​ര. കി​നി​ഞ്ഞു​വ​ന്ന ര​ക്ത​ത്തി​ന്റെ ര​ണ്ട് തു​ള്ളി​ക​ൾ കാ​ലു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ​നി​ന്ന് നി​ല​ത്തേ​ക്കു​റ്റി. ക്ഷീ​ണം​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൾ കു​ഴ​ഞ്ഞു​പോ​യി. നാ​ക്ക് വ​ള​ച്ച് എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ക്കും മു​ൻ​പ് അ​യാ​ൾ പു​ല്ലു​ക​ളി​ൽ ച​വി​ട്ടി ക​ട​ൽ​തീ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് ന​ട​ന്നി​രു​ന്നു.

ഏ​യ്... അ​വ​ൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ച് കൈ​ക​ളു​യ​ർ​ത്തി. പ​ക്ഷേ അ​യാ​ൾ ഒ​ന്നും മി​ണ്ടാ​തെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ ന​ട​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ ഓ​ടി​ച്ചെ​ന്ന് ചു​മ​ലി​ൽ ത​ട്ടി​നി​ർ​ത്താ​ൻ അ​വ​ൾ​ക്കാ​യി​ല്ല. അ​യാ​ളു​ടെ മു​ന്നി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​നി​ന്ന് ഒ​ന്ന് നി​ൽ​ക്കൂ എ​ന്ന് പ​റ​യാ​ൻ അ​വ​ൾ​ക്കാ​യി​ല്ല. ഒ​ഴു​കു​ന്ന ജ​ല​ത്തി​ൽ പ്ര​സ​വി​ച്ചു​പോ​യ ഒ​രു ജ​ല​ജീ​വി​യെ​പ്പോ​ലെ അ​വ​ൾ നി​സ്സ​ഹാ​യ​യാ​യി. തേ​ങ്ങി. മു​റി​വി​ൽ അ​വ​ൾ മെ​ല്ലെ തൊ​ട്ടു. വീ​ണ്ടും ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ചു.

ന​മ്മു​ടെ​യു​ള്ളി​ൽ കാ​ലം സ​മ​യാ​സ​മ​യ​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​ല​തും വ​ള​ർ​ത്തും. കു​ട്ടി​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് ഉ​ള്ളി​ൽ ഒ​രു പൂ​മ്പാ​റ്റ വ​ള​ർ​ന്ന​ത്. ഞാ​ൻ സു​ന്ദ​രി​യാ​യ ഒ​രു പൂ​മ്പാ​റ്റ​യാ​ണെ​ന്ന് ക​രു​തി. അ​ത് ചു​റ്റു​പാ​ടും പ​റ​ന്ന് ന​ട​ന്നു. എ​പ്പോ​ഴും സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​തി​ന്റെ ചി​റ​കു​ക​ള​റ്റ് നി​ല​ത്ത് വീ​ണ് ഉ​റു​മ്പു​ക​ൾ വ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​േ​പാ​യി. പി​ന്നീ​ട് അ​തി​നെ ക​ണ്ടി​ല്ല. ഓ​രോ പ്രാ​യ​ത്തി​ലും ആ​രൊ​ക്ക​യോ ഉ​ള്ളി​ൽ ക​യ​റു​ക​യും അ​ട​ർ​ന്ന് പോ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ലോ​ക​സു​ന്ദ​രി​യാ​ണെ​ന്ന് തോ​ന്നി. ഭാ​ഗ്യ​വ​തി​യാ​ണെ​ന്ന്, ബു​ദ്ധി​മ​തി​യാ​ണെ​ന്ന്, വി​രൂ​പി​യാ​ണെ​ന്ന്, ഒ​ന്നി​നും കൊ​ള്ളാ​ത്ത​വ​ളാ​ണെ​ന്ന് അ​ങ്ങ​നെ പ​ല​രും പ​ല സ​മ​യ​ങ്ങ​ളി​ൽ... ജീ​വി​തം ആ​രെ​യൊ​ക്കെ​യോ ഉ​ള്ളി​ൽ കു​ത്തി​നി​റ​ച്ച ഓ​ട്ടം മാ​ത്ര​മാ​ണ്. ഒ​ടു​വി​ൽ ഇ​താ വ​ള​രെ സാ​ത്വി​ക​നാ​യ ഒ​രു ബു​ദ്ധ​സ​ന്യാ​സി​യും ഈ ​മ​ര​ച്ചു​വ​ട്ടി​ൽ ​െവ​ച്ച് ഒ​ന്നും മി​ണ്ടാ​തെ എ​ന്റെ​യു​ള്ളി​ൽ നി​ന്ന് ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. മ​ര​ണം​പോ​ലെ ഏ​കാ​ന്ത​ത അ​നു​ഭ​വി​ച്ച ഓ​രോ ശ​രീ​ര​ത്തി​ലും ബു​ദ്ധ​ൻ മൊ​ട്ടി​ടു​ന്ന​ത് സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കാം. ഇ​രു​ട്ടി​ൽ അ​യാ​ൾ ആ​രും അ​റി​യാ​തെ നി​ങ്ങ​ളോ​ളം വ​ലു​താ​വും. ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യ ബു​ദ്ധ​നെ കു​റ​ച്ച് നേ​രം​കൂ​ടി അ​വ​ൾ നോ​ക്കി​നി​ന്നു.

ഇ​രു​ട്ടി​ൽ ആ ​ബു​ദ്ധ​സ​ന്യാ​സി ക​ട​ൽ​തീ​ര​ത്തെ​ത്തി. ഉ​പ്പു മി​ന്നു​ന്ന ക​ട​ൽ​ത്തി​ര​യി​ൽ അ​യാ​ൾ ഏ​റെ നേ​രം നോ​ക്കി നി​ന്നു. ലോ​കം മു​ഴു​വ​ൻ നി​ദ്ര​യു​ടെ അ​ടി​ത്ത​ട്ടി​ല​മ​ർ​ന്ന​പ്പോ​ഴും അ​യാ​ൾ ക​ണ്ണു​ക​ൾ തു​റ​ന്ന് പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​ൻ നോ​ക്കി നി​ന്നു. ക​ട​ലൂ​തു​ന്ന പി​രി​യ​ൻ കാ​റ്റി​ൽ അ​യാ​ൾ ത​ണു​ത്തു. എ​ങ്കി​ലും പ​ല്ലു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ മ​ഹാ​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി അ​യാ​ൾ ഒ​രു ചെ​റു ചി​രി സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ ​രാ​ത്രി​മു​ഴു​വ​ൻ ക​ട​ൽ​തീ​ര​ത്ത് സ​ന്യാ​സി സു​സ്മേ​ര​നാ​യി സ്വ​യം ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഞാ​നാ​രാ​ണ്? എ​ല്ലാ​റ്റി​നും ഉ​ത്ത​രം പ​റ​യേ​ണ്ട​ത് ആ​രാ​ണ്?

ലോ​ക​മു​ണ​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ ക​ട​ൽ​ത്തീ​ര​ത്തി​ലേ​ക്ക് ഒ​രാ​ൾ​ക്കൂ​ട്ടം ഓ​ടി​വ​ന്നു. തീ​ര​ത്തി​ന്റെ പ​ല കോ​ണു​ക​ളി​ൽ നി​ന്നാ​ണ് അ​വ​രോ​രു​ത്ത​രാ​യും ഇ​റ​ങ്ങി​വ​ന്ന​ത്. പ​തി​യെ പ​തി​യെ ഒ​രാ​ൾ​ക്കൂ​ട്ട​മാ​യി സ​ന്യാ​സി​ക്ക് ചു​റ്റും വി​ട​ർ​ന്നു.

നി​ങ്ങ​ൾ ആ​രാ​ണ് ക​ള്ള​നാ​ണോ?

സ​ന്യാ​സി പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു.

ക​ള്ള​നാ​യി​രി​ക്കും, അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ എ​ന്തി​നാ​ണ് പാ​തി​രാ നേ​ര​ത്ത് ഇ​വി​ടെ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നി​ന്ന​ത്. കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രാ​ൾ സ​ന്യാ​സി​യു​ടെ വ​സ്ത്ര​ത്തി​ൽ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു.

ഞാ​നൊ​രു ബു​ദ്ധസ​ന്യാ​സി​യാ​ണ്.

അ​തി​ന് ആ​രാ​ണ് ബു​ദ്ധ​ൻ. വെ​റു​തെ ഓ​രോ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞ് ആ​ളു​ക​ളെ പ​റ്റി​ക്കാ​നി​റ​ങ്ങി​യ​താ​ണോ? ഒ​രു സ്ത്രീ ​സ​ന്യാ​സി​യു​ടെ മൂ​ക്കി​ൻ മു​ൻ​പി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​നി​ന്നു.

നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കൂ.

എ​ന്തി​ന് വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം. ഒ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ സ​ന്യാ​സി​യു​ടെ അ​ടു​ത്തേ​ക്ക് നീ​ങ്ങി​നി​ന്ന് ചോ​ദി​ച്ചു. നി​ങ്ങ​ൾ സ​ന്യാ​സി​യാ​യി​രി​ക്കാം. പ​ക്ഷേ ഇ​വി​ടെ ഞ​ങ്ങ​ൾ വ​ള​രെ സ​മാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന കു​റ​ച്ച് ആ​ളു​ക​ളാ​ണ്. ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഒ​ന്നും അ​റി​യ​ണ്ട. നി​ങ്ങ​ൾ ഈ ​ക​ട​ൽ​ത്തീ​രം വി​ട്ട് മ​റ്റെ​വി​ട​യെ​ങ്കി​ലും പോ​യി​ക്കോ​ളൂ. അ​പ​രി​ച​ിത​രാ​യ ആ​ളു​ക​ളെ ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഭ​യ​മാ​ണ്.

ആ​ളു​ക​ൾ സ​ന്യാ​സി​ക്ക് ചു​റ്റും ബ​ഹ​ളം കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു. അ​യാ​ൾ അ​പ്പോ​ഴും ശാ​ന്ത​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ നി​ന്നു. നി​ങ്ങ​ൾ​ക്കെ​ന്നെ ഇ​വി​ടെ​െ​വ​ച്ച് കൊ​ല്ലാം. പ​ക്ഷേ അ​തി​ന് മു​ൻ​പ് എ​നി​ക്ക് നി​ങ്ങ​ളോ​ട് ഒ​രു ക​ഥ പ​റ​യാ​നു​ണ്ട്.

എ​ന്ത് ക​ഥ?

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ആ​ൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലെ ചി​ല ക​ണ്ണു​ക​ൾ തു​റി​ച്ച് തൂ​ങ്ങി. ചെ​വി​ക​ൾ വി​ട​ർ​ന്നു. അ​വ​ർ മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി സ​ന്യാ​സി​ക്ക് ചു​റ്റും ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ച് സ​ന്യാ​സി അ​വ​ർ​ക്ക് മു​ന്നി​ൽ നി​ന്നു.

സ​ന്യാ​സി വാ​ക്കു​ക​ൾ പ​റ​യാ​ൻ വൈ​കി​യ​പ്പോ​ൾ, ഒ​രു കു​ട്ടി പ​റ​ഞ്ഞു: ''ക​ഥ പ​റ​യൂ കേ​ൾ​ക്ക​ട്ടെ."

പ​ക്ഷേ ക​ഥ പ​റ​യാ​ൻ എ​നി​ക്ക് കു​റ​ച്ച് സ​മ​യം വേ​ണം. നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും ഇ​പ്പോ​ൾ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​ക​ണം. വൈ​കു​ന്നേ​രം എ​ല്ലാ​വ​രും വീ​ണ്ടും വ​രൂ. ന​മു​ക്ക് ഇ​വി​ടെ​െ​വ​ച്ച് നി​ങ്ങ​ൾ കേ​ൾ​ക്കാ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ ഞാ​ൻ പ​റ​യാം.

ചെ​റി​യ മു​റു​മു​റു​പ്പോ​ട്കൂ​ടി ആ​ൾ​ക്കൂ​ട്ടം പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി. പ​ക്ഷേ സ​ന്യാ​സി​യും അ​യാ​ൾ​ക്കു​ള്ളി​ലെ ക​ഥ​യും ആ ​പൂ​ഴിമ​ണ്ണി​ൽ ഉ​റ​ച്ച് നി​ന്നു.

ക​ട​ൽ​തീ​ര​ത്തു​നി​ന്നും കു​റ​ച്ച് മാ​റി അ​വ​ൾ അ​പ്പോ​ഴും എ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച് മ​ര​ത്തി​ൻ ചു​വ​ട്ടി​ൽ ത​ന്നെ​യി​രു​ന്നു. മു​ക​ളി​ലെ ചി​ല്ല​ക​ളി​ൽ രാ​പാ​ർ​ത്തി​രു​ന്ന പ​ക്ഷി​ക​ൾ എ​ങ്ങോ കൂ​ട്ടം കൂ​ട്ട​മാ​യി പ​റ​ന്നു​പോ​യി. മു​ൻ​പി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം എ​ല്ലാ കാ​ഴ്ച​ക​ളി​ലേ​ക്കും സ്വ​ത​ന്ത്ര​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും നി​രാ​ശ​യു​ടെ ത​ള​ർ​ച്ച​യി​ൽ അ​വ​ൾ ക​ണ്ണു​ക​ൾ പാ​തി തു​റ​ന്ന് മ​ര​ത്തി​ന്റെ വേ​രി​ലേ​ക്ക് ചാ​രി​ക്കി​ട​ന്നു. ചു​ണ്ടു​ക​ൾ വ​ര​ണ്ടു. പ്രാ​ണ​ൻ അ​വ​സാ​ന​ത്തെ കൊ​ളു​ത്തി​ൽ പ്ര​തീ​ക്ഷ​യ​റ്റ് നി​ൽ​ക്കു​ന്നു.

പ​ന്ത​ൽമു​റി​യി​ലെ കു​ടു​സ്സി​ൽ അ​വ​ളു​ടെ ഉ​ള്ളി​ൽ സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി ഒ​രു ബു​ദ്ധ​ൻ വ​ള​ർ​ന്നി​രു​ന്നു. ലോ​കം മു​ഴു​വ​ൻ വ്യ​ക്ത​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാ​നാ​യി​രു​ന്നു ബു​ദ്ധ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​ത്. കാ​ണു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​രോ​ടൊ​ക്കെ ക​ഥ​ക​ൾ പ​റ​യാ​ൻ അ​യാ​ൾ താ​ൽ​പ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇ​ക്കാ​ണു​ന്ന പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ​ക്കൊ​ക്കെ അ​യാ​ൾ​ക്ക് ഉ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ്നേ​ഹ​ത്തെ​യും ദുഃ​ഖ​ത്തെ​യും ക​ഷ്ട​ത്തെ​യും എ​ല്ലാ​റ്റി​നെ​യും അ​തേ​പോ​ലെ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണം എ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ് ക​ഴി​ഞ്ഞ പാ​തി​രാ​വി​ൽ ഒ​ന്ന് തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​ലും നോ​ക്കാ​തെ അ​യാ​ൾ ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ഇ​നി ഉ​ള്ളി​ൽ ആ​രാ​ണ് വ​ള​രു​ന്ന​ത് എ​ന്ന​റി​യി​ല്ല. മ​റ്റൊ​രാ​ൾ വ​ള​രും. ആ​രാ​ണെ​ന്ന​റി​യി​ല്ല. മ​നു​ഷ്യ​ർ ഇ​ങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് ജീ​വി​തം ജീ​വി​ച്ച് തീ​ർ​ക്കു​ന്ന​ത്. ചി​ല​രെ ന​മ്മ​ൾ ഇ​റ​ക്കി​വി​ടും. ചി​ല​ർ താ​നെ ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. അ​വ​ൾ​ക്ക് പ​ന്ത​ലി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ച് പോ​ക​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നി.

ക്ഷീ​ണി​ത​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​വ​ൾ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് ന​ട​ന്നു. പോ​കെ പോ​കെ അ​വ​ൾ​ക്ക് ഒ​ട്ടും ഭാ​രം അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അ​വ​ളു​ടെ കാ​ലു​ക​ൾ വേ​ഗ​ത​യോ​ടെ ച​ലി​ച്ചു. പ​ന്ത​ലി​ലെ​ത്ത​ണം, മ​ല​ർ​ന്ന് കി​ട​ക്ക​ണം.

വ​ള്ളി​ക​ൾ മാ​റ്റി വാ​തി​ൽ ത​ള്ളി​ത്തു​റ​ന്ന് അ​വ​ൾ പ​ന്ത​ൽ​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി. ക​ണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ച് കി​ട​ന്നു.

പു​റ​ത്ത് വ​ള്ളി​ക്കു​ടി​ലി​ൽ​നി​ന്നും വീ​ണ്ടും പെ​ൺ​പ​ക്ഷി​യു​ടെ ശ​ബ്ദം.

ഇ​നി ഒ​രി​ക്ക​ലും എ​ന്നെ എ​ങ്ങോ​ട്ടും വി​ളി​ക്ക​രു​ത്. ഞാ​ൻ വ​രി​ല്ല. നി​ന​ക്ക് ചു​വ​ന്ന പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ തേ​ൻ നു​ക​ര​ണ​മെ​ന്ന് തോ​ന്നി​യാ​ൽ ഒ​റ്റ​ക്ക് പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ.

ആ​ൺ​പ​ക്ഷി പ​റ​ന്നു​പോ​യി.